Vísir - 30.10.1916, Blaðsíða 3

VISIR
Gula dýrið.
[Framh.]
Þðgar herskipið nálgaðist, reru
bátarnir að þvi. Voghan skip-
stjóri skýrði frá í fám orðum hvað
komið hafði fyrir og síðan var
honum og Bleik boðið að koma
nm borð í herskipið.
Þegar þeir komu upp í skipið
sagði Bleik foringja skipsins alla
söguna frá upphafi. Þogar því
var lokið sagði foringinn:
„Nú, svo því er þann veg farið.
Eg skal sðgja yður hvaS eg er
að hugsa um að gera. Eg er að
hugaa um að halda á eftir Kín-
verjunum og ef þeir þrjóskast, þá
sendi eg þeim nokkur skot. Vilj-
ið þér koma með mér?“
„Þakka yður fyrir, mér þykir
mjög vænt um að mega fara með
yður. Rauða blómið getur komið
á. eftir“, svaraði Bieik,
Siðan fór Voghan skipstjóri meO
skipverjnm sínum í Rauða blómið
til þess að búa það undir að halda
á eftir herskipinu.
Eftir skamma dvöl hélt herskip-
ið í norður með fullri ferð á eftir
Boca Tigress. Brátt dró saman
með þeim. Foringi herskipsins
þóttist viss mn að ná Kínverjun-
höldnu til Kaitu. Þá var mikið
að gera á eynni. Koma prinsins
var oftast nóg til þess að koma
öllu á annan endann i eynni. Nú
stóð sérstaklega á. Nú flaug það
frá manni til manns aðhann hefði
komið með fanga. Það var og
sagt að föngum þessnm ætti að
fórna á altari hins mikla guðs,
Mó, að sólarhring liðnum.
Maður nokkur reikaði niðnr að
höfninni og horfði á skipið nokkra
stund. Það var farið að skyggja,
en samt mnnda allir h^fa séð, að
það var ekki Kínverji, heldur
hvitnr maður. Það var Bóremoug.
En nú var hann ólíknr sjálfum
sér. Andlit hans bar vott um að
hann hafði við einhverja örðng-
leika að stríða. Föt hans vorn
úr sér gengin. Öll framkorjia
hans bar vott nm óróleika.
Þegar Bleik var fangi prinsins
í skipinu hafði Bóremong aðeins
látið sér nægja að mótraæla þeirri
meðferð er BÍeik sætti. Það mnndi
hann einnig hafa látið sér nægja
án þess að hefjast nokknð handa,
ef Tinker hefði lent einn i klóm
Wn Ling. En frá því fyrst að
hann sá Yvonn b'reyttist hugsun-
arháttur hans mjög. [Frh.J
um áður en dimdi, Bn margt fer
öðruvísi en ætlað er. Þykkur
þokuraöbkur breiddist yfir hafið.
Áður en dimdi voru bæði skipin
sveipuð í þoku og sáu ekkert til
hvors annars.
Afmæli á morgun:
Einar Benediktsson skáld.
Eyjólfur Jónss. bankastj. Seyðf.
Grímur Ólafsson bakari.
Jóhanna Zimsen hf.
Jónas Árnason Roynielli.
Jón Kristjánss. HraunfeJIi Vopnf.
Júlíns Ingvarsson trésm.
Martha Stephensen bennari.
Dr. Ólafnr Dan. Daníelsson
Páll Hjaltalín Jónsson próf.
Thiodolf Klingenberg konsúli
Önnndur Jósefsson sjóm.
IrVjstlíOX't,
moð isJ. erindum og margar aðrar
kortateg., fást hjá Helga Árnasyni
í Safnahúsinu.
Érleiid mynt.
Kbh. 2’/10 Bank. Pósth.
Sterl. pd. 17,48 17,70 17,70
Fic. 63,50 64,00 64,00
Doll. 3,70 3,75 3,75
Hornsteinn
var iagður i fyríad. kl. 1 að lista-
safuhúsi Einars Jónssonar, snnn-
an við Skólavörðuna.
%
Vegarhót
hefir Biynjólfur Björnssgn geit
miklft á Hveifisgötnnni fyrir fram-
an hús sitt. Hefir hann látið gera
gangstíg yfir götnna, svo að hún
er vel fær gangandi mönnum þar
þvert yfir á gangstéttina að norð-
anverðn.
brotinn. T. d. er sagt að öllþau
kol sem hann hafði innanborðs
hafi runnið út nm gat á botninum
á honum. Með fióði flæðir yfir
fkipið og eftir því sem timian líð-
ur verða liknrnar minni til að
honum verði bjargað.
Skallagrímur
lyftist aftur npp úr sjónum að
framan i gær, er tekið var að
dæla úr honum vatnið, um fjör-
una, en að aftan stóð hann á botni
Með flóðiuu var reynt að láta
einn fiutningapramma hafnargerð-
arinnar lyfta honum að aftan með
vírstrengjum, er fest var í aftur-
stefnið á skipinu, en sú tilraun
tókst ekki og skipið sökk aftur í
nótt.
Veðrið í dag:
Vm. loftv. 386 Iogn 3,8
Rv. )) 355 Iogn 1,0
ísaf. )) 452 a. hva3sviðri 5,7
Ak. )) 412 nv. andvari 5,0
Gr. )) 070 sa. andvari 3,6
Sf. )) 412 na. kaldi 5,7
Þh. )) 421 sa. gola 8,2
Fyrirlestur
Haraldar próf. Níelssonar i Báru-
húsinu í gær var afar vel sóttnr,
húsið troðfult og margir nrðu frá
að hverfa.
Stúdentafélagið
heldur fund í kvöld í Báru-
húsinn uppi.
10. kapituli.
Úlfarnir lítast.
Boca Tigress komst heiln og
Afmæli í dag:
Aðalbj. Jakobad. lækc.frú Eyrb.
Lára Jónsdóttir nngfrú.
Magnea Þorláksdóttir ungfrú.
Vilborg Bjarnadóttir nngfrú.
„Marz“
lá enn á Gerðahólma er síðast
fréttist, en líkur eru nú taldar
minni til þess að nnt verði að
ná honum út. Er hann allmikið
Auglýsið í Vísi.
Dóttir snælandsins.
Effir
Jack London.
St. Vincent, sem var lokaður inni
í næsta herbergi, fekk leyfi til að
lesa þan.
— Illa lítnr það út, sagði Jakob
AVelse nm kveldið þegar þeir skildu,
6n þér megið vera viss um, St.
Vincent, að hvort sem það nú lít-
ur illa út eða ekki, þá verðið þér
aldrei hengdur, svo lengi sem eg
hefi nokkuð að segja hér á staðn-
um. Eg er viss nm að þér hafið
ekki drepið Borg, og hér hafið
fcér hönd mina upp á það.
Þetta hefir verið Iangur dag-
ur, sagði Corliss við Fronn, sem
hann fylgdi heim að kofa hennar.
—- Og enn lengri verður morg-
Undagnrinn, svaraði hún þreytu-
lega, Já, og eg er svo syfjuð.
— Þér eruð hugdjörf stúlka,
og eg er hreykinn af yðnr. En í
öllu þessu basli getið þér reitt
yður á mig í hverju sem vera
skal.
— Hverju sem vera skal ? spnrði
hún og var dálítið skjálfrödduð.
— Væri eg einhver skáldsögu-
hetja mundi eg segja: tildauðans!
En nú er eg það ekki og þvi end-
nrtek eg að eins: í hverju sem
vera skal.
— Þér ernð mér svo góður,
Vance! Eg get aldrei endurgold-
ið yður ------
— Svonanú, svonanú! Eg er
ekki til kanps. Ástin er innifalin
í því að þjóna þeim sem maður
elskar.
Hún starði lengi á hann og end-
nrminningamar nm allan liðna
tímann, eíðan hún kyntist honnm,
ráku hver aðra í hnga hennar.
— Trúið þér á vináttn milli
karls og konu? spurði hún aðlok-
um, því eg vona að slikt band
ætíð megi sameina okkur — sin-
læg og sönn vinátta, eða máske
réttara sagt nokkurskonar lags-
menska.
— Lagsmenska? spnrði hann,
þegar þér nú vitið að eg elska
yðnr?
— Já, sagði hún Iágt.
— Eg er hræddur nm að þekk-
ing yðar á karlmönnum sé þrátt
fyrir alt mjög takmörkuð. En
trúið mér, eg er ekki svoleiðis
gerður. Lagsmenska, ssgið þér!
Að koma inn úr knldanum til þess
eingöngu að setjast við ofninn bjá
yðnr — það væri hugsanlegt. En
að koma inn og sjá annan mann
sitja þar hjá yður. Nei, það væri
óbærilegt. Lagsmenskan mnndi
útheimta að eg gleddist af því
sem gleddi yður, en getið þér trú-
að því eitt einasta augnablik, að
eg gæti séð yður sitja með hárn
annars manns í kjöltu yðar, barn,
sem hefði getað verið mitt barn?
Eg spyr yðnr að eins, haldið þér
að eg gæti glaðst yfir þeirri gleði
yðar ? Nci, nei! Þannig lætur
ástin ekki fjötra sig.
Hún lagði höndina á handlegg
hans.
— Finst yðnr að eg hafi á
röngu að standa, spnrði hann hissa
á svipnnm, sem færðist yfir andlit
hennar.
Hún var farin að gráta.
— Þér eruð þreytt og úrvinda,
svo eg vil nú bjóða yðnr góða
nótt. Farið nú að hátta, sagði
hann.
— Nei. Þér megið ekki fara
strax, sagði hún. Nei, nei — eg
er reglulegnr heimskingi. Eins
og þér segið er eg þreytt og úr-
vinda, Vance. Mörg störf eru fyr-
ir. hendi og við verðum að ráðg-
ast nm hvað til bragðs skuli taka
á morgnn. Komið inn með mér.
Pabbi og Coubertin baróneruþar
báðir, og ef í það versta fer, þá
verðum við öíl fjögur að láta
til okkar taka.
Þegar Frona litlu síðar hafði
útlistað fyrir þeim, hvað henni
bjó í hug, sagði Jakob Welse:
Þetta á þá að ganga til eins og
í leikriti. En af þyí aðferðin er
evo óvanaleg, og óvænt, eru líkur
til að þetta takist.
— Það er etjórnlagarof, sagði
baróninn, stórkostlegt! 0! mér
hitnar nm hjartaræturnar af þpi að
hngsa til þess! Réttið upp hend-
arnar! hrópa eg í strangasta skip-
nnarróm.
— En ef þeir nú ekki rétta
npp hendnrnar? spurði hann og
sneri sér að Jakob Welse.
— Þá er að sbjóta. Maðnr á
aldrei að gera að gamni «ínu þeg-
ar byssukjafturinn gín við manni,
Conbertin. Menn, sem þekkja til
þeirra hluta, segja að það sé ekki
heilsusamlegt.
— Og þér, Vance, sagðiFrona,
eigið að sjá nm La Bijon. Pabbi
heldur að ekki muni verða mikill
ís í ánni á morguu, það er að
segja ef ekki kemur nýr ruðning-
nr í hana í nótt.