Vísir - 31.10.1916, Blaðsíða 3
VI8IR
nninni hafa verið betur rökstndd-
ar en áetæður Verðla.E?snefndar-
innar fyrir 32 aura hámarkinu,
getur í'ðlk ekki um dæmt, þar
sem hvorugt liggur fyrir al-
menningi, eigi heldur Verðlags-
nefndin sem ekki átti kost á að
sjá ástæður ráðherra fyrir breyt-
ingunni. Þó virðist almenning-
ur hafa fulla ástæðu til að ætla
að verðlagsnefndin haíi ekki borið
sig rétt að gagnvart mjólkurfram-
leiðendum, því maður hlífist við
að trúa því, þótt heyrst hafi, að
Mjólkurfélag Reykjavikur hafi
haft stjórnina að ginningar-
fífli, og að öll þessi bréf
og umkvartanir, sem sagt er að
ráðherra hafl borist um hið í-
skyggilega ástand, hafi verið ým-
ist frá mjólkurframíeiðendum
•jálfum eða að þeirra undirlagi.
En slíkar getsakir á æðstn stjórn
landsins, að hún hlaupi eftir
prívat slúðri manna sem Jiggi í
eyrum hennar, fengncm til þess
af Mjólkurfélaginu, er vavt trú-
andi. Og þar sem hann ekki gefur
Verðlagsnefndinni kost á a<5 sjá
neitt af þessn, þá heíir maður
ástæðu til að ætla að Verðlags-
nefndin hafi brotið af sér, og !
þess frekar sem almælt er að I
Mjólkurfélagið hafi alls ekki kæxt
yfir hámarksverði nefndarinnar.
Það virðist mega ætlast til af
æðstu stjórn landsins, að hún hafi
annað að sýsla, en að hlaupa
eftir prívat slúðri, þegar lika þess
er gætt að þetta iskyggilega á-
stand, sem nm er að ræða, hefir
ekki staðið lengur en í 3 —
þrjá — daga.
Það er að víeu satt að mjólk-
urframleiðendur hættu margir að
fiytja mjólk til bæjarins þessa
daga, en það kom eins mikið til af
því að þeir voru mjólknrlausir,
og þeim gerði það ekkert til, en
það mundi hafa sannast að þeir
hefðu farið að koma til bæjarins
með mjólk sína eítir hendinni,
er hún jókst hjá þeím, enda
voru þegar byrjaðir á því, áður
en ráðherra gaf þeim þessa 3ja
aura uppbót á hverjcm líter, því
þeir munu hafa fljótlega fundið
það að þá munaði um að missa
hinar daglegu peningatekjur sem
mjólkin gefur þeim, og þeir lika
vitað að 32 aura verðið gaf þeim
góðan hagDað, en á hinn bóginn
ekki Iáandi þó þeir ekki köstuðu
hendiani á móti hinu hærra verði
fyrst þeir gátu fengið það.
Þetta fordæmi, sem stjórnin
hefir gefið hér með framkomu
sinni gagnvart Verðlagsnefndinni
er að því leyti gott, að næsta
Verðlagsnetnd sem valin verður,
veit hvers hún hefir að vænta af
verjanda sínum, sem hággnr þá
hlífa skyldi.
B r u t u s.
Noregur og Þýskaland.
Nýlega var skýrt frá því í
simskeyti til Vísis, að Norðmenn
hefðu bannað kafbátum ófriðar-
þjóðanna að koma inn í norska
landhélgi. TiJskipun sú er að
þessu lýtur á því ekki aðeins við
þýska kafbáta, þó að vitanlegt sé
að hún sé fram komin einungis
vegna þeirra aðgerða.
Tilskipunin er gefin út 13. okt.
og mælir svo fyrir, að enginn
hernaðarkafbátnr ófriðarþjóða megi
hafast við eða ferðast um innan
landhelgi Noregs. Ef þeir geri
það, meiga þeir búast við að á
þá verði ráðist fyrirvaralaust.
Bann þetta Dær þó ekki til þess,
er kafbátar verða að leita iun i
norska landhelgi undan sjáfar-
háska eða í annari lífsnauðayn én
þá sknlu þeir sigla ofansjáfar og
sýna greinilega með merkjum
hverrar þjóðar þeir séu og hvert
erindi þeir eigi. Þegar þær á-
etæður, sem þannig hafa gefið
kafbátunum rétt til að leita inn
i Jaudhelgina ern brottfallnar, eru
'þeir skyldir að hafa sig þegar 1
burtn. Aðrir kafbátar (en her-
kafbátar) mega heldur ekki koma
inn í landhelgi nema að degi til
og í börtu veðri, ofansjáfar og
með þjóðaríánann við hún. —
Tilskipunin gekk i gildi 20. okt.
Svíar hafa eins og áður hefir
verið skýrt frá geíið út sams-
konar bann, og hafa Þjóðverjar
ekki fjandskapast við þá út af
því. En öðri^ máli er að gegna
um Norðmenn. Eftir fregnum
þeim, sem hingað hafa borist í
skeytum eiga þýskir kafbátar að
hafa sökt miklu fleiri norskum
skipum síðan bann þetta gekk í
gildi en áður. — Virðist því ekki
um nema tvent að tefla, að ann-
aðhvort telji Þjóðverjar Norðmenn
sér fjandsamlegri en Svía, eða
Svíar láti bannið ekki í reyndinni
ná til þýakra kafbáta, eins og
bandamenn hafa borið þeim á
brýn.
Mörg norsk blöð hafa Iengi
krafist þess að allur útflutningur
yrði bannaður til Þýskalands,
vegua kafbátahernaðarins, og
þeirri kröfu er enn haldið fram.
Telja blöðin það vafasamt að unt
sé að framfylgja kafbátasiglinga-
banninu, eða að það geti orðið til
þess að kafbátahernaðinum verði
hætt. Eigi að síður eru þau sam-
mála um að þessi ráðstöfuu hafi
verið sjálfsögð og fyllilaga rétt-
mæt.
Mowinkel þingforseti sagði ný-
lega í ræðu í Bergen:
„Mörg norsk blöð fara hörðum
orðum um framferði Þjóðverja.
Og það er skiljanlegt. Norðmenn
standa allir sem einn maður að
baki hinni einbeittu ráðstöfun
stjórnarinnar. En það er skamt
milii friðar og ófriðar á þessum
tímum . . .“.
•if -i- 'if . .'lf . -I- . ■'L? -Jr- rif . «J<-
Bæjarfréttir.
Afmæli í dag:
Iingibjörg Magnúsdóttir hf'.
Afmæli á morgun:
Guðm. Hallsson trésm.
Dótlir snælandsins,
Effir
Jack London.
93 -----
Frh.
Þér þurfið ekki annað að að-
hafast en að hafa bátinn tilbúinn
niður við árbakkann, beint fram-
undan dyrunum, Auðvitað getið
þér ekki vitað neitt um hvað fram
hefir farið fyr en Vincent kemur
hlaupandi. Svo út í bátinn með
hann og á stað -- til Dawson.
En nú ætla eg að bjóða ykkur
góða nótt og kveðja ykkur um
leið, því máske fæ eg ekki tæki-
færi til þess á morgun.
— Og haldið yður svo að vinstri
árbakkanum þangað til áin beygir
við, sagði Jakob Welse. Svo
skuluð þér fara beinustu leið til
hægri og fylgja straumnum þar
sem hanu er harðaatur. Eu farið
þér nú strax að hátta og hvíla
yður. Það eru sjötíu mílur til
Dawson og þér verðið neyddur til
að fara það í einum áfanga.
XXVII. KAP.
Það var hlustað á Jakob Welse
með tilhlýðilegri virðingu, þegar
hann tók til máls fyrir gnllnema-
dómstólnnm og lýsti vanþóknun
sinni á því sem gerst hafði. Hann
hélt því fram, að þótt slíkt rétt-
arfar hefði verið fullkomlega rétt-
mætt fyr á tímum, ámeðanengin
lög voru gildandi í Iandinu, þá
væri öðru máli að gegua nú, því
nú væru lög til þar sem giltu, og
það réttlát lög. Stjórnin hefði
sýnt að hún kynni tökin á þessu
og þvflíku. Að síðustu komhann
með þá uppástungu, að þeir skyldu
geyma fangann þangað tilhéraðs-
dómarinn kæmi og fresta yfir-
heyrslunni þangað til, en sú til-
laga var feld í einu hljóði.
— Sérðu nú ekki, sagði Vin-
cent við Fronn, að öll Von er úti.
— Nei, víst ekki, sagði hún, og
sbýrði honum sfcuttlega frá ráða-
gerðinni kvöldið áður am íiótt-
ann.
Hann hlustaði á hana, en var
jafn voulauB eftir sem áður. Það
er heimska að reyna þetta, s&gði
hann þegar hún haiði Iokið máli
sinu.
— Og ef ekkerfc er aðhafst, er
þér liklega gálginn ví?, svaraði
hún. Þú munt þó vilja reyna að
berjast fyiir lífi þínu.
— Vitaskuld, svaraði banu með
hljómlausri röddu.
Mörg vitni voru nú yfirhéyrð,
og öll þóttust þau nákvæmlega
hafa rannsakað staðinn, þar sem
morðið var framið og eyna, án
þess að verða minstu vitund vör
við þessa tvo menn, sem fanginn
hafði nefnt í frásögn sinni.
Fronu til mikillar undrunar gaf
nú Del Bishop sig fram. Hún
vissi að hann hataði Vincant, en
hana furðaði á því að hann skyldi
geta borið nokkurt vitni i þessu
máli, sera þýðingu gæti haft.
Þegar hann hafði svarið vitna-
eiðinn og skýrt frá aldri sínum,
stöðu og þjóðerni, tók Bill Brown
til máls.
— Þér eruð, herra Bisbop, að
því er mér ekilst, nákunnugur
farganum. Viljið þér nú vera
svo góður að skýra réttinum frá,
svona í algengum orðum, hvernig
lunderni hans er?
Dal brosti kankvíelega. Já, í
fyrsta lagi er nú það, að hann er
mjög þrætugjarn.
— Hættið! Eg mótmæli þessu,
sagði nú fanginn reiðilega og stökk
á fætur. Þér hafið ekki leyfi til
að bera vitni é þennan hátt, sem
getur orðið til þo?s að fella mig.
Vitl&us maður, sem eg hefi mætt
alls einu sinni á æfinni, hefir ekki
leyfi til að koma hér og bera vitni
um lundarfar mitt.
Gullneminn sneri sér að honum.
Nú, svo þér þekkið mig ekki,
Gregory St. Viccent?
— Nei, svaraði Vinceat kulda-
lega, eg þekki yður ekki, gðði
maður.
— Hvern kallið þér „góðan
mann8, hrópaði Del reiður.
Eu Vincent skaut máli sínu til
fundarins. Eg hefi að eins séð
þenna nánnga einu sinni á æfinni
og það allra snöggvast í Dawson.
— Þér skuluð koma til að
kannast við mig áður en líkur,
sagði Del háðslega. Svona! Hald-
ið yður nú saman og látið mig
segja sögu mína.
— Eg kom hingað í landið með
honum árið 1884. Svo Iangt er
síðan.
Vincent leit til hans forvitnis-
lega.
Já, herra Gregory Vincent! Eg
sé að þér farið að hugsa yður um.
Eg hafði vangaskegg í þá daga,
og h'ét Brown, Johann Brown.
Hefnigirni skein út úr glottinu
sem lék nm varir hans þegar hann
sagði þetta, og svo virtist sem
Vincant misti nú allan áhuga fyrir
vitnaleiðslunni.
— Er þetta satt, Gregory, hvísl-
aði Frona að honum.