Vísir - 02.11.1916, Blaðsíða 3

VISIR
Þýzkur kafbátur
stöðvar botnvörpnnginn
,Rán‘.
„Rán“, botnvörpnngur „Ægisfé-
lagsins“ kom hingað í morgnn og
sagði sínar farir eigi sléttar. —
Rán var á leið til Eaglands,
með fisk í ís, er hún á sunnu-
daginn var, var stöðvuð af þýsk-
nm kafbáti. Ætlnðu .kafbátsmenn
fyrst að skjóta skipið í kaf, en
gegn drengskaparloforði skipetjóra
um að fara beina leið heim til
Islands og ekki aftur til Euglands,
var R4n slept — i þetta sinn.
Mörgum skotum haíði kafbátur-
inn skotið alt í kringum Rán og
yfir hana, og hafði skipstjóri
sprengikúlnabrot, sem féilu á þil-
farið heim með sér.
Rán var 70 sjómílur undan
landi í Bretlandi. er hún var stöðv-
n5,
Oula dýrið.
[ÍVfiftiii.]
Wu Líng ypti öxlum og sagði:
„Eg sá þegar þér lituð á hvítu
stúlkuna í morgun. Eg hefi bú
ist við andmælum frá yðar háifu.
Það er undarlegt að kvenmaður
skuli geta haft slík vitfirringsáhrif
Dóttir snælandsins,
Bfíir
Jack London.
94 Frh.
— Hvers vegna það, spurði B:ji
Biwíi,
- — Náj nú! Það Var alt út &{
Ia glegri Indiánakonu, sem ga£
^ iOnum heldur um of hýrt auga.
Þegar við komumst úr þeirri
klípu, tók eg hann alvr *riega til
bæna og hann lofaði gllu góðu.
En svo lenti í því S9 0m við Litla-
Laxárvatnið. Já, það var nú
reyndar enn vesL-a þá, en hanD
kendi Indíánusrim nm ajt saman.
En þegar eg nú gaf honnm föS-
urlega ámin’ningu varð hann svo
öskuvonduv, að eg varð að taka
hann og lúberja hann. Hann várð
heldur súr á svipinn og hafði ill-
an hug til mín eftir það. Þó
glaðnaði dálítið yfir honum þegar
við komum að Hreindýraánni, þvh
þar voru Indíánar fyrir við lax
veiðar. Nú, eg get nú ekki neit-
að því að hann hefir margt til að
bera, sem kvenfólki geðjast að. —
á yður. Það er ekki ráðlegtfyr-
ir yður að reyna að hindra nokk-
uð ráðagerðir mínar. Eg gaf yð-
ur kost á því að skilja við mig
áður en við fórum frá Cardiff en
þér kusuð heldur að vera meðmér“.
„Það var vegna þess, að mér
fanst eg ekki hafa fullnægt samn-
ingi mínum við yður“, tók Bóre-
mong frammí.
„Það kemnr þessu ekkert við.
Eg mnn ekki rifta neinum samn-
ingum við yður. Eg skal segja
yðnr hvað eg ætla að gera. I
nótt, þegar máninn er hæst á lofti
mun eg fórnfæra piltinum á altari
vors mikla guðs. En stúlkan, hún
fer til kvennaskála míns“,
„En eg segi, þetta skal aldrei
verða!“ greip baróninn framí.
„Einmitt það“, sagði Wn Ling.
„Hver mun aftra því?“
„Það mun eg gera!“ hrópaði
baróninn. Ea þarna talaði hann
af sér.
Prinsinn ypti öxlum og gaf hon-
um merki nm að fara burtu. Bóre-
mong gekk út með það efst í huga
að finna upp einhver brögð gegn
pinsinum.
En Wti Ling var ekki svo ó-
forsjáll að láta. ma m ganga lans-
an í kringum sig sem hann gat
vænst a? ails hins versta. Bóre-
mong var skamt kominn frá höll-
inni, þegar tveir dimmleitir Kín-
verjar voru komnir á hæla bon-
nm. Þegar hann va? kominn svo
sem huödraO faðma í burtu hlupn
þeir á hanm Hann vissi ekkert
hvaðan á sig stöð veðrið. Hefði
hann reynt að verjast, mundi hon-
um hafa verið veittur bani á dvip-
stundu. Kínverjunum haCói verið
sagt að sjá um að ’/jaiin kæmi
ekki lífs aftnr. Bóremong varð
brátt ljóst hvers kyns var og tók
þegar til fótanna og heutist inn
í skóginn og Kínverjarnir á eftir
honum.
Hann vissi ekkert hvert hann
fór. Hann vissi aðeins að hann
átti fjör sitt nndir fótunum. Eft-
ir svo sem hálfa klukkustund hafði
hann hlaupið morðvargana af sér
og þá var hann kominn niður að
sjónnm. Hann lagðist því niður
og lá þar til kvölds síhugsandi
hvernig hann fengi bjargað stúlk-
unni sem var í klóm Wu Ling.
Þegar fór að skyggja stóð hann
upp. Máninn var farinn að teigja
sig npp yfir hafflötinn. Þegar
hann stóð á miðjum himni áttu
óhappaverkin að vinnast.
Bóremong hafði hugsað langi,
en hann hafði ekkert ráð íundið
svo hann gæti npp á eigin spitur
veitt Wu Ling mótspyrnu og ó-
nýtt ráð hans. Samt var hann
ákveðinn að bjarga Yvonn hvað
sem það kostaði og helst Tinker
líka, áður en prinsinn fengi sín-
um vilja framgengt. Með þessa
ákvörðun hélt hann áleiðis til
þorpsins. Þar var hver á ferli
sem vetlingi gat valdið tií þess
að vera viðstaddir þegar gnðnnum
voru færðar fórnir. [Frh.]
Á svarta listanum.
Grufnskipið „Björnstjerne B’örn-
son“ frá Bívrgen, varð um miðjan
ágústmánnð aö leita hafnar íBer-
muda-eyjunfim, vegna þess að
það var bæði kola- og viatalaust.
Hann þarf aft&að en að blístra
og þá Loma þæ? hlaupandi eins
og hundar, 0g er það merkilegt.
í flokki þ'^ss&ra Indíána var nú
ljómandi íagleg kona, — eg hefi
aldrei r að.-a eins, áð Bellu
undan’1 í0kiani. Nú, jæja! Hoímm
mun lika hafa litiat á hana, því
þa /ua vorum við mikln lengur en
r j&uðsynlegt var. Og þar sem
foann nú einu sinni var mjög kven-
hollnr-------*----
— Þetta er nóg, herra Bishop,
sagði nú forsetinn, sem hafði tekið
eftir því að Fíonu var brugðið,
þó hún reyndi að leyna þVí. —
Þetta er nóg, herra Bishop. Yið
erum uú búnir að fá meira en
nóg að heyra um þessar Indíána-
konur.
— Þér mögíð al!s ekki trufla
vitnið, sagði Fioua lágt, það lítur
út fyrir að vera áríðandi, sem það
hefir fram að bera.
|2— Vitið þér máske bvað það
er, sem eg ætla að skýra frá,
spurði Del æstur, og sneri sér að
forsetanum. Nei, þ&ð vitið þér
ekki. Þá er yður líka best a3
halda kjafti. Það er eg sem hefi
orðið!
Bill Brown fór nú að stilla til
friðar og Del hélt svo áfram.
— Eg hefði nú verið búinn, ef
eg hefði ekki veiið truflaður, að
skýra frá Indíáuakonunum og ölla
öðru. Nú, jæja! Eins ogegsagði,
þá hafði haun horn í síðu minni,
og áður en eg vissi af var hann
búinn að berja mig í höfuðiö með
rifflinum sínum, búinn að kasta
Indíánakonunni úti bátinn og ró-
inn á stað. Þið vitið öll hvernig
bagaði til í kringnm Yukonána
árið 1884. Og þarna stóð eg nú
allslans og aleinn, í þúsund mílna
fjarlægð frá mannabygðum. En
eg komst samt lifandi úr þeim
kröggnm -- hvernig eg fór að
þvi kemnr ekki málinu við — og
hann komst af lifandi líka. Þið
hafið öll heyrt um æfintýralíf hans
í Síberíu. Nú, jæja! Það vill nú
svo til að eg þekki dálitið til þess
líka.
Hann stakk hendinni í barm
sinn og dró upp óhreina og forn-
fálega bók í skinnbandi.
— Þessa bók fekk eghjákonu
Péturs Whipple — Whipples frá
Eldorado. Húu er um hann afa
hennar eða langafa, eg veit ekki
hvort heldur er. Og ef hér er
nokkur, sem getur lesið rússnesku,
þá eru í bókinni upplýsingar nra
þessa Síberíuför. En fyrst enginn
er nú hér sem getur lesið rúss-
nesku--------—
— Coubertin! Coubeitin getur
það, kallaði nú einhver, og þó að
hann reyndi ‘ að komvst hjá því,
Þar sem eg hefi lokið námi í
Ijósmóðurstörfnm bæði hér heima
og í Kaupmannahöfn, auglýsist
hér með, að eg gegni þeim störf-
um eftirleiðis. Mig er að hitta i
Gróðrarstöðinni.
Ólafía Ólafsdóttir
ljósmóðir.
Bjóst skip-tjórinn við því að geta
fengið þar nýjan forða. En eyj-
arnar lúta breskri stjórn, og eig-
andi skipsins var á „svarta liet-
annm“ hjá Bretum og skipið fekk
hvorki kol, roatnévatn, ekki einú
sinni svo mikið að það kæmist til
næstu hafnar. Með herkjnm
fekk skipstjórnm-að síma heimog
segja húsbónda sínum hvar komið
var. Var síðau sent skip frá Nor-
folk í Bandaríkjnnnm með kol,
mat og vatn, en „Björnsfcjerne
B;örnson“ varð að sigla út i rúm-
sjó til að taka við varningnum.
Frásögn þessi er hér höfð eftir
„Gula Tidend“, sem ber eiganda
skipsins fyrir henni.
Kosningaúrslitin.
í Austur-Skaftafellssýsln
hlaut Þorleifur Jónsson kosingu
með 194 atkvæðum. Síra Sigurð-
ur Sigurðsson fékk 116.
þá var baróninum nú ýtt fram
fyrir allan hópinn.
— Kunnið þér þetta tungumál?
spurði Del.
— Já, en mjög ófallkomið, svar-
aði Coubertin, sem vildi hliðra sér
hjá þessu. Það er mjög langt síð-
an — eg er búinn að gleyma því.
— Áfram! Við skulum ekki
vera hótfyndnir.
— Nei, en---------
Del fekk honum nú bókina og
benti á gulnaða titilblaðið. Mig
hefir lengi laDgað tílað ná í ein-
hvern sem gæti lesið þetta. Og
fyrst eg er nú einu sinni búinn
að ná í yður, herra Charley, þá
skuluð þér ekki sleppa. Svona
nú! Romsið nú npp !
Coubertin byrjaði hikandi.
— Dagbók, skrifuð að Yakontsk
múnki, stutt frásagst um veru
hans í Bönidikts-munkaklaustrinu
í Obidorsky, og ítarleg frásaga
um hin undraverðu æfintýri, sem
hann rataSi í, í Austur-Síberíu
hjá hreindýramönnunum.
— Hvenær er bókin prentuð,
spurði Del með þrumandi röddn.
— í Warschau 1807.