Vísir - 03.11.1916, Blaðsíða 3
•*“ T>
i- -Ll/
Kau pmannaráðið
OJ
Kaup mauuaíélagið.
Aðalfn indur Kaupmannafélags
Reykjavíl astr var >haldinn 31. okt.
Hafði han m íarið friðsamlegar fram
en búiflt i lafði verið við. Hreyft
hafði veri( í einhverri óárægju yfir
afskiftum Kaupmannaráðsíns af
breska san waingnum, og hafði Páll
H. Gíslasoi i aðallega orð fyrir þeim
óánægðu, 1 ®a Jes Zimsen haldið
uppi svörui eí fyrir Kaupmannaráð-
ið. Lauk \ teirri deiln svo, að sam-
þykt var tra rsteyfirlysing til Kaup ■
mannaráOsin s, að viðhöfðu nafna-
kalli. Sögðu 10 fuiQdarmenn já, ea
einn nei, allu r þorri þeirra greiddi
ekki atkvæði og verður trausts-
yfirlýsingin þ\ ú_að teljast samþykt-
með öllun?. atk væð um sem á fundi
voru gegE ein u. Um 40 manns
höfðu verið þeg 'ar .flest var á fundi
Samkvæmt lög;um félagsins áttu
tveir menn að ganga úr Kaup-
mannaráðinn, ef tir hlutkesti og
komu upp hlutir jieirra Garðars
Gislaeonar og Jes! Zimsens, en
þeir voru báðir en dtirkosnir. En
í stað |Ásgeirs Sig ur ðssonar, sem
sagt hafði sig úr þ ví í smnar, var
Ólafur G. Eyjólfssoi t Aosinn. Auk
þessara þriggja ei^ þéír Páll
Stefáneson frá Þvei rá (koainn í
fyrra) og formaður k laupm&nrafé-
lagsins sæti í ráðinu.
í stjórn félagsins ©ru «ömu
menn og áðnr, en hún skiftii' nú
verkum með sér þannig
Jón Brynjóífsson form aður,
B. H. Bjarnasonn ritai %
L. Kaaber gjaldkeri
og meðstjórnendur: Ásgeir Sigurðs-
son og Jes Zimsem. Fimti maður
í Kaupmannaráðinu er þvi Jón
Brynjólfsson í ;.stað B. H. Bjarna-
sonar, sem var formaður félags-
ins.
Endaði fundurinn i sátt og sam-
lyndi og var það vel farið.
Siglingar vorar
i voða.
Það ern alvarleg tíðindi sem
gjörst hafa siðustu dagana. —
Enn eru fregnir að vísu óljósar
af kafbátnum fyrir austan. En
þó er nú talið víst að kaf-
bátur bafi sökt „NelIyu,og getur
verið von á fleirum hingað á fiski-
mið og siglingaleiðir hvenær sem
er. Þeir hafa sökt norskum og
enskum skipum norður í íshafi og
geta eins komist hingað.
En til þess að vera hættulegir
siglingum okkar, þurfa þeir auð-
vitað ekki að koraast alla löið
upp undir ísland.
Þýsku kafbátarnir létu skip
okkar afskiftalaus í fyrra, vegna
þess að þau fluttu þá vörur til
l Norðurlanda, sem beint eða óbeint
| var i þarfir Þjóðverja. — Botn-
i vörpuskipin létu þeir óáreitt þó
að þaa flyttu út nýjan fisk til
Englands. — En af því sem kom
fyrir „Rán“, og frá er skýrt
hér að framan er auðséð að
þeim fráði er nú lokið. Og ekki
er ólíkfcgt að allir botnvörpung-
arnir verði nú Iátnir hætta Eng-
landsferðum. En það er sama sem
þeir verði að hætta veiðum nú
um hríð, því það mun ekki þykja
borga sig að fiska í salt á þess-
nm tíma árs. — Áf þessn myndi
því leiða mikið atvinnutjón fyrir
útgerðarmenn og þó liklega miklu
tilfinnanlegra fyrir háseta á ekip-
unum.
Auðvitað eru ekki miklar líkur
til þess, að kafbátar yrði á leið
hvers botnvörpungs, sem til Eug-
lands færi. — Eu það er heldur
ekki víst, að þeir sem hittu kaf-
báta hér eftir, slyppu eins vel og
„Rán“. Það getur oltið á því einu
hver stýri? kafbátnum. — Og
hvað mikið er eigandi á hættu í
því efni? — Vilja útgerðarmenn
hætta skipunum og e. t. v. lífi
skipshafnanna? ÞvLþó að menn-
irnir fái að fara í skipsbátana og
reyna þannig að forða Iífi sínn,
þá er þó altaf tvent til um það,
hvernig þeim reiðir af. — Eftir
reynslu Norðmauna hefir farist að
jafnaði einn roaður af hverju
skipi sem skotið hefir verið i kaf.
Þá er það ekki síður alvarlegt
mál, hvernig vér eigum að haga
millilandasiglingum vorum. —
Millilanda skip vor hafa til þessa
fengið að fara ferða sinna óáreitt
af Þjóðvarjum. En hér eftir £á
þau aðeins vörur að flytja til
Eoglands og er því ólíklegt að
þau eigi mikla griða von ef þau
verða á vegi kafbátanna.
Við eigum aðeius tvö skip og
ef við mistum þau myndum við
tæplega geta fengið önnur í
staðinn og alls ekki nema fyrir
afarverð. — Það virðist því vera
nokkuð djarft teflt að hætta þeim
í vöruflutninga til Englands. —
En verður hjá því komist? Það
er epurning sem bíður svars.
Það mun vera Englendinga að
sjá um flutning á afurðum þeim,
sem þeir kaupa hér. Þ e s s-
v e g n a getum við sent Gullfoss
og Goðafois beina leið til Dan-
merkur til að sækja þær vörur,
sem við fáum þaðan, eða þá til
Ameríku. — Það er anðvitað
stðrtjón fyrir Eimskipafélagið að
fá engan flutning héðan. En varla
væri i það horfandi, éf hættunni
væri þar með rutt úr vegi.
Ea vera má að of mikið sé
gert úr þessari hættu. Það getur
verið tilviljun ein að þessi kaf-
bátur rakst á „Rán“, og ef til
vill tekst Bretum að hreinsa
siglingaíeiðina. Auðvitað gera þeir
alt sem þeir geta til þess. — Og
það mun óhætt að treysta því,
að þeir menn, sem mestu ráða
um það hvernig siglingnm vorum
er hagað, yfirvegi allar ástæðnr
vandlega áðnr en þeir ráða það
við sig, hvað gera skuli. — Við,
sem ekki erum þeim málum kunn-
ugir, verðum að treysta fyrir-
hyggiu þeirra.
Erlend mynt.
Kbh. »®/10 Bank. Pósth.
Storl. pd. 17,48 17,70 17,70
Frc. 68,25 64,00 64,00
Doll. 3,70 3,75 3,75
Dóttir snælandsins.
•Effir
Jack London.
X)el sneri sér hróðugur að fund-
armönnum og sagði: Heyrið þið
það! Takið nú vel eftir! 1807
— fyrir alla muni gleymið því
ekki.!
Baróninn las nú fyrstu setning-
una:
— Það var alt saman Tamer-
lan að kenna.
Strax og Frona heyrði þetta
varð hún náföl, og var það með-
an á upplestrinum stóð. Yið og
við gaut hún augunnm til föður
síns og þótti vænt um að hann
starði beint fram fyrir sig en leit
ekki til hennar. Aftur á móti
skifti hún sér ekki vitund um
Vincent, þótt hún vissi að hann
starði á bana með mestu ná-
kvæmni.
Coubertin las nú áfram, hægt
og seint,:
— Þegar Tamerlau fór með
báli og brandi yfir Austur-Asíu,
lögðust ríki í auðn, borgir hrundu
og fólkið fiúði í allar áttir.
— Hlaupið yfir nokkrar blað-
síður, sagði Bill Brown, lesið kafla
og tafla hingað og þangað. Yið
getum ekki setið hér í alla nótt.
Coubertin hlýddi því, og hljóp
svo yfir og byrjaði á öðrum stað:
— Fólkið við sjávarsíðuna er
af Eskimóakyni. Þar keypti eg
mér mat og hunda.
Svo hljóp hann enn yfir, og Ias
því næst áfram:
Pi-Une gamli var mikill
höfðingi þar í laudi og það var
ákveðið nð eg skyldi giftast dótt-
ur hans, sem hét Ilswunga. Hún
var mjög óhrein og fekst aldrei
til að þvo sér. Samt giftist eg
henni, að n&fninu ti!. Eu hún
kvartaði yflr mér við föðnr sinn
og hann varð mjög reiður. Ófrið-
arbálið logaði nú á milli kynþátt-
anca, en að lokum varð eg vold-
agastur allra, sakir kænsku minn-
ar og úrræða. 0g Ilswunga hætti
að kvarta yfir mér, þvi eg kendi
henni að spjla á spil við sjálfa
sig, og svo ýmislegt annað.
— Er þetta nóg? spurði Cou-
bertin.
— Já, það er nóg, svaraði Bill
Brown, en bíðið við eitt augna-
blik og gerið svo ve! að segja
okkur hvaða ár bókin er prentuð.
— 1807 í Warchau.
— Biðið enn við, barón, fyrst
þér nú á annað borð eruð þarna,
því eg þarf að leggja fyrir yður
nokkrar spurningar, sagði nú Del
Bishop og sneri sér því næst að
áheyrendunum:
— Herrar mínir! Þér hafið
allir heyrt um ferðalag fangans
hérna í Síberíu, og þér hafið sjálf-
sagt tekið eftir því, hvað frásaga
hans líkist frásögu Yakoutsk múnks
sem er rituð fyrir næstum hundr-
að árum. Og þér muuið þá hafa
komist að þeirri niðurstöðu, að
hér séu brögð í tafli. En eg ætla
mér nú að sanna að hér er nm
meira en smáhrekki að ræða. —
FangÍDn rak mig frá sér við
Hreindýraá 1888. Um haustið
1888 var hann í borginni St.
Micbael á leið til Síberíu. 1888
—89 var hann, eftir því sem hann
segir sjáifur, að botnveitast í Sí-
beriu. 1891 kom hann þaðan, eins
og sigurvegari, til San Fransisco.
Látum okkur nú sjá hvortfranski
maðuriim þarna getur ekki gefið
okkur frekari upplýsingar,
— Þér hafið verið í Japan?
spurði hann eíðau.
Coubertin hafði hlustað með at-
hygli á Ddl og gat ekki dulið
uudruu sína. Hann leit bænar-
augum til Fronu, en hún stein-
þagði, og svaraði hasn þá um síð-
ir spnrningu Dels játandi-
— Og þér hittuð þennan fanga
þar? hélt Del áfram.
— Já.
— Hvaða 4r var það?
Nú hlustuðu allir með mestu
athygli.
— 1889, svaraði Coubertin sein-
lega.
— Nú! Hvernig getur það átt
sér stað, barón, spurði Del vin-
gjarnlega. Fanginu var þá í Sí-
beriu um þær mundir, segirhann.
Coubertin ypti öxlum, eins og
hann vildi segja með því, að það
kæmi sér ekki við, og gebksíðan
burtn. Yarð nú hlé á yfirheyrsl-
unni og menn hvísluðust á og
hristu höfuðið.
Þetta er alt tóm lygi, sagði
Yincent og hallaði sér að Fronu,
en hún virtist ekki taka eftirþvi
sem hann sagði.
— L’kurnar eru á móti mér,
en eg get útskýrt þetta ult sam-
an, sagði hann.
Hún svaraði engu, og forsetinn
kallaði nú Vincent fyrir sig. Frona
aneri sér að föður sínum og augu
hennar stóðu full af tárum þegar
hann greip um hönd hennar.