Vísir - 16.11.1916, Blaðsíða 3

v iSi R
2 Hafnarfjarðar
fer bifreið kl. 11, 2 og 6 frá Söluturninum eins og að
undanförnu.
Afgreiðsla í Hafnarfirði er flutt til Auðuns Níels-
sonar.
Pantið far i síma 444 í Reykjavík og í Hafnarfirði
í síma 27.
M. Bjarnason.
Ágætt brenni,
eldfimt og hiiamikið, fæsi keypí
hjá afgr.
Landssjóðsvaranna.
♦
Stjórn I. S. I.
og knatt8pyrnum(Jtin.
[Niðnrl.J
Aleit eg að stjórnin gæti varp-
að einhverju af þeirri dráttará-
hyggju ef eigi allri á berðer Vals
Stjórn í. S. í. tekur þessa bend-
ingu mjög óstint upp og kveðst
sist af öllu líta svo á, að Valur
eigi neiua sök á drætti
m ó t s i n s. Það félag hafl komið
vel og rétt fram í alla staði á
umræddu knattspyrnumóti, og þá
auðvitað einnig í því að leika
kappleikinn við Fram í fullri
alvöru og fyrirvaralaust, en kæra
hann svo á eftir fyrir þessa um-
getnu 2 menn, þótt Valur hefði
í raun og veru tekið þá góða og
gilda í v e r k i n u með því að
leika á móti þeim. Mér er ljúft
að játa það, eftir þeim kynnum,
sem eg hefi haft af Valsmönnum,
að þeir eru drengir góðir og fram-
koma þeirra og hegðun hiu prúð-
mannlegasta, fullkomlega sam-
hoðin þeim félagsskap, sem þeir
eiga heima í (K. F. U. M.), að
þessu eina atvíki undanteknu, og
þarf enginn að kippa sér upp
við það, því að öllum getur yfir-
sést. Eg lít svo á, að Valur
hefði átt að láta annaðhvort ógert.'
að leika eða kæra, að það hafi
verið honum ósamboðið að leika
fyrst og kæra svo. Sú aðferð
vekur sem sé grum um það, að
Valur hafi geugið að leiknum með
þau ráð undir rifi, að ef eigi
tækist að vinna leikinn, þá væri
eigi annað en kæra og vita svo,
hvort eigi tækist að vinna þann
næsta. Enginn maður lætnr sér
sem sé til hugar koma, að Valur
hefði kært ef h a n n hefði unnið
leikinn, að hann hefði þá farið
að gera tilraun til að ónýta alla
sína fyrirhöfn og hafa af sér
unninn signr. Sííkt væri mesta
fjarstæða. Hefði Valur sigrað, þá
hefðu þessir tveir menn í Fram,
sem hafðir yoru að kæruefni,
vorið álitnir jafngóðir og gildir
eius og þeir hefðu frá upp’nafi
verið meðlimir í Fram, eða öllu
heldur, það hefði enginn á þá
minst. Það virðist því segja sig
sjálft, að það er ekki vandlæt-
ingin þeirra vegna heldnr ósigur
Vals, sem kemur kærunni af stað,
og það á eg ilt með að fella mig
við fyrir Vals hönd. — Svar
stjórnar í. S. í. hefir neytt. mig
til að minnast aftur á Val, þótt
eg hefði langhelst kosið að þurfa
þess ekki.
,Þá er eg kominn að úrsknrði
stjórnar í. S. í. í kærumáli Vals
gegn Fram. Stjórnin segir að öll
ummæli mín um hann séu bygð á
misskiiningi. Eg fæ eigi betur
séð en að misskilningurinn só
stjórnarinnar megin.
Stjórnin kannast við, að í „A!-
mennum reglum“ sé e k k i
minst á knattspyrnu; hún
hefði átt að segja afdráttarlanst
sannleikann og bæta því við, að
þar væri heldur eigi minst á
knatt pyrnnmót, enþó að hvor-
ngt sé nefnt þar, þá segir
stjórnin, að það sanni alls eigi,
an reglurnar gildi ekki einnig um
knattspyrnumót. Öllu snúið öfagt
þó. Það or eius og stjórninni sé
það ekki fyllilega Jjóst, að það er
hún sem á að sanna, að þessar
„Alm. ^eglur“ gildi í raun og veru
nm knattspyrnnmót. En í svari
stjórnarinnar bólar hvergi á þeirri
sönnnn. Það eitt færir stjórnin
sínn máli til stuðnings, að í (Al-
mennu) reglnnnm sé ekki minstá
neinar sérstakar íþróttir. Þetta
verður nú ekki þnngt á metnnum
þogar fyrnefnd játning stjórnar-
innar er komin 4 undan, og það
því siðnr, sem þetta er ekki nema
hálfnr sannleikurinn í þessu sam-
bandi. Þeasar margnefndu „Alm.
reglur“ eru sem sé að eins lítið
brot (2 bls. af 70) úr áðurnefndri
bók (Lög og leikreglur o. s. frv.),
en sú bók. er um ákveðnar, áður
nefndar íþróttir, og u m þ æ r
í þ r ó 11 i r gilda þessar „Alm.
reglur“ (eins og leikreglurnar),
en um aðrar eigi.
Quod non est in actis non est
in mnndo. Þá setningn kannast
þeir yið yfirdómslögroennirnir, sem
hafa skrifað undir, og að líkindum
samið, svar stjórnar í. S. í. í
margnefndnm reglnm er hvergi
minst á knattspyrnu eða knatt-
spyrnumót, ergo gilda þær ekki
nm þá iþrótt.
Eg er ekki lögfróður maður,
enda þekki eg engin lög eða regl-
ur, er gilda um a n n a ð en það,
sem i þeim stendnr, eða með öðr-
um orðum gilda um það, sem þau
sjálf nefna ekki á nafn.
5. nóv. 1916.
S p a r k ó.
Gula dýrið.
[Framh.]
Wu Ling kallaði til prestanna
og skipaði þeim að koma Yvonn
uudan, en Bleik varð fyrri til og
skaut prestana niður hvern eftir
annan. Næsta skotið ætlaði hann
Wu Ling, en nokkrir Kínverjar
er hopuðu undan Englendingi,
hrintu honum til, svo að skotið
fór út í loftið. Um leið hvarf
Wu Ling, eins og hann hefði horf-
ið niður um gólfið.
Bleik ruddist þangað sem Yvonn
var. Hann tók hata í faðm eér
og leit framan í h*na. Andlitið
var náfölt og þreytulegt. Hún
hafði ekki þolað áreyneluna og
fallið í ómegin. Hann lagði hana
á öruggan stað og hélt þangað
sem Tinker var. Hann tók hann
á handlegg sér sem hvítvoðnng
og bar hann þangað sem Yvonn
Iá.
„Þér komnð alveg á réttnm
tíma1’, sagði Tinker.
„Mátti ekki seinna vera, en
gott það dngði. Nú skal egleysa
þifr, drengur minn“.
Bleik hafði haft allan hugann
við Yvonn og Tinker og þvi ekki
tekið eftir gangi bardagans, sém
nú færðist innar eftir muaterinu.
Blástakkarnir breskn ráku Kín-
verjana á nndan sér og féllu þeir
hver um annan þveran.
Þegar Bleik eá að bardaginn
færðist nær, ákvað hann að flytja
Yvonn á örnggari stað.
Þegar hann lyfti henni upp, þá
opnaði hún augun full af ótta
s.em hvaTf, þegar hún sá hver hjá
henni var.
„Ó, það ernð þér“, sagði hún
lágt. Hár hennar straukst um
andlit honnm og hann fann sæt-
an ilm leggja af því. Hann beygði
sig niðnr og horfði í angu henni.
Svo dró hann hana að sér og
þ' ýsti heitnm kossi á varir henni.
Hann titraði af einhverri ókendri
tilfinningu. Svo ruddi hann sér
braut út með hana í fanginu.
Þegar hann var út kominn,
heyrði hann voðalega bresti. Vegg-
ir nmsterisins sprungu sundur og
grjótflugið stóð í allar áttir. Nú
forðaði sér hver sem betnr gat.
Bleik varð alt í einu Ijóst, hvern*
ig i ölln lá. Wu Ling hafði ekki
verið óviðbúinn. Hann hafði lært
að vera varkár eftir fyrri komu
Bleiks til eyjarinnar. Þegar hann
hvarf, hafði hann farið inn í leyni-
gang einn og kveykt með raf-
magni í sprengiefni sem i veggj-
nnum var.
Það var óskiljanlegt hversu
margir komnst heilir úr rústun-
nm, en nokkrir nrðu þó nndir
þeim, af báðum flokkum.
Allur fjöldinn var í vígamóð og
ekki voru menn óðara komnir út,
en þeir fóru að berjast á ný. Það
leið samt ekki á löngu fyrr en
Kínverjar lögðu á flótta og forð-
uðu sér í skóginn.
Porter skipstjóri kallaði menn
eína saman og tók að kanna Iið-
ið. Færri höfðu fallið en húist
var við. Tveir höfðu fallið í við-
ureigninni í mnsterinn, en tveir
höfðn orðið nndir rústunum. Af"
Kínverjnm vorn nin fallnir og
fjölda margir særðir.
Þegar búið var að kanna liðiS,
sneri Bleik sér að Porter skip-
stjóra og sagði:
„Eg hefi verið að hugsa um
hvernig hægt væri að ráða þessu