Vísir - 19.11.1916, Blaðsíða 7

V
7
nm ungfrúna. Það tjáir ekki að bera á móti því, náðuga frú, að
kún er lifandi eftirmynd yðar ungfrúin!
„Náðuga frú“ var síðasta trompið, sem bann snaraði út. En
á vogina bættist vænn biti í viðbót við það, sem áður var fyrir.
Þannig lauk þessum viðskiftum: Tvöföld útlát á vörunni, og
hefði eg ekki fengið jafnmikið fyrir helmingi meiri peningauppbæð.
— Snorri vinur! Þú ætlar að gleyma svissneska ostinum,
mælti Hallur, er við vorum komnir út á götuna.
— Ostinum, svaraði vörumiðill okkar og var binn ánægðasti.
Ostinn kaupi eg bjá Yilbjálmi. Ef maður vill komast að góðum
kaupum, er sjálfsagt að versla á mörgum stöðum.
— Hvers vegna? Útlátin verða þess betri, sem meira er keypt
í sömu búðinni.
— Fjarri fer því, kunningjar! Þannig ætti það að veia, en
því er ekki svo varið. Ef kaupmaðurinn lætur vel úti eina vöru-
tegundina, þá klýpur bann sem því nemur af binni. Áfram piltar,
bér inn!
I sömu svifum stóðum við frammi fyrir Vilbjálmi, var það
grannvaxinn, togmleitur maður. Snorri bar þegar upp erindið og
mælti:
— Heyrið þér Yilbjálmur minn góður, það voru milli okkar
sagt, fremur rýr útlát bjá konunni yðar um daginn, þér látið mig
vonandi njóta þess í dag, á sjálfa Þorláksmessu.
— Við látum úti eins og vera ber, þannig að allir fá það sem
þeim ber með réttu.
— Þá blýtur frúnni að bafa skjátlast. Því þið eruð ekki það
sem kallað er „ágeng“, þvert á móti.
— Ekki erum við það.
— En alt getur komið fyrir. Og ekki fer eg fram á að fá
meira en mér ber. Þetta kemur auðvitað sjaldan fyrir.
Vilhjálmur virtist kunna þessu illa, því honum varð sýnilega
bilt við. — Þar brást bonum bogmn, hugsaði eg, bann lætur okkur
njóta þess arna. En vinur okkar Snorri þekti betur mannlegt
bjarta, en við hinir.
— Líklega eru ekki verri útlát bjá mér en öðrum, ansaði
kaupmaður, er auðsjáanlega þótti sér misboðið og fanst óbærilegt,
að gert væri lítið úr rausn sinni.
Síðan lagði hann stórt oststykki á vigtina og mælti með á-
herslu: Nú held ég sé þarfieysa að kvarta, og er eg sjálfsagt bú-
inn að jafna það nú, sem áður var ójafnt. Hjá okkur er ekki ver-
ið með óþarfa smámunasemi.
Vilbjálmur kaupmaður hefndi sín þannig greypilega, en við
þóttumst góðir og héldum burt í besta skapi.
Þá er eftir að fá sér eitthvað gott á glösin. Það er best bjá
bonum Móses. Hálfpottur nægir okkur.
Móses var keppinautur Magnúsar í ljúffengisvörum, en seldi
þar að auki vínföng. Hann bjó beint á móti honum og þeir höt-
uðu bver annan eins og pestina.
— Sælir Móses minn, er nokkuð nýtt að frétta um keppinautinn ?
bóf Snorri máls, er hann bafði borið upp erindið. Hafið þér kært bann ?
Ekki ennþá, svaraði Móses, sem varð grænn og blár í fram-
an við spurninguna. En nú sleppur bann ekki lengur. Hugsið
ykkur bve lúalega honum fórst við mig i gær. Og svo kom bá-
tíðleg frásaga um alla þá svivirðu er keppinauturinn bafði baft í
frammi við bann.
Snorri hlustaði á bann með alvöru og hluttekningarsvip. Ekki
hefði mér komið til bugar að bann Magnús væri svona auðvirði-
legt afhrak.
Kaupmaður tók pottfiösku og lét renna í bana. Hann Magn-
ús? Þér ættuð að kynnast bonum! Kaupmaður gaut beiftar-
augum yfir um götuna, þangað sem Skulasonarfolkið bafði aðsetur.
Ha-bann er ósvifinn dóni!
Þér bafið þó víst ekkert gert á hluta hans?
Hr. Móses lét vínið streyma á fiöskuna og leit til bimins.
Þarna sjáið þið. Sá sem þekkir mig — ég er þægur einsoglamb,
ef vel er farið að mér.
Það gildir einu, bve góður maðurinn er, ef vondur nágranni
vill bann feigan. En í þetta skiftilæt ég lögregluna skerast í leikinn.
Eg lái yður það ókki. Sá sem kynnist yður veit að betri
mann er ekki bægt að bugsa sér.
Vínið rann viðstöðulaust í flöskuna, og þegar Móses skrúfaði
fyrir, var bún næstum full. —------------
! Um kvöldið sátum við að krásunum, glaðir og sælir eins og
guðirnir.
Dæmalaust ertu snjallráður, brópaði ég frá mér numinn. En
aötli þetta ráð bafi altaf jafngóð ábrif? Ætli blessað fólkið renní
ekki fljótlega grun í tilganginn?
Heldur þú að eg bafi ávalt sömu aðferðina? Að eg bafi ekki
ráð undir bverju rifi? Jú, þar er miklu af að taka, því auðvitað
verður að vera tilbreyting í þessu. Maður verður að taka tillittil,
bvernig á stendur.
Ekki er eg ugglaus, að mæla með ráðum þeim er Snorri kendi
okkur, bví siðavandur lesari kynni að fá samviskubit, ef kann við-
befði nákvæmlega sömu aðferð. Eg befi samt veitt því eftirtekt,
að fjöldi manna gerir þetta.
En eitt er víst: að báttprúður og elskulegur viðskiftavinur er
alstaðar boðinn og veikominn og verður sjálfur binn ánægðasti
rr.eð viðskiftin.
Istir og miljöniF
eítir
Clharles Úarviee.
Prh.
Þessi félagi bars var ungnr,
Tun það var ekki að villast, og
það var ekki vottur af þunglyndi
i grébláu augunum, sem hann
horfði gegn regninu og móðunni,
tindrandi af æskufjöri. Hann var
hvorki dökkur né Ijós á bár; en
þaö var einhver bjartari blær á
hrokkna, stntta hárinu hans en
venjulegt er; og engin tona hatði
til þessa fundið nejtt að yfirskegg-
inu á honum, eða vörunum undir
þvi. En þó að andlit Staffords
Orme’s væri fremur of falleg, en
hitt, þá sást enginn veiklyodis-
vottur í því, sem þó er svo titt
Um fríð andlit; festa, ef ekki
harka í dráttunum um munn og
höku, kraítur og myndugleiki í
gráu augunum og brúnasvipnum,
sem ekki varð hjá komist að taka
eftir við fyrstu sjón; on við náit-
ári viðkyuningu hverfa þessi áhrif.
vegna hinnar töfrandi ástúðar,
sem Stafford var frægur fyrir og
sem aflaði honum sivaxandi her-
skara af vinum.
En það er auðvitað hægðarleik-
ur að vera ástúðlegur, þegar goð-
in hafa gert mann fagran á að
lita og fylt vasa manns með gulli
í kaupbæti. Líf Staffords Ormes
hafði verið óslitinn gleðileikur,
það var því engin furð#, þó að
hann gæti sungið og hlegið gegn
regninu og vantaði aidrei félaga.
Jafnvel maðurinn sem nú sat við
hlið honum, Edmund Howard,
sem var orðlagður fyrir kaldlyndi
sitt og aldrei hafði vikið um hárs-
broidd frá venjum sínum til að
þóknast öðrum, þangað til hann
kyntist Stafford Orme, lant boði
og banni hins unga manns eins
og þræll, og þó að hann væri að
telja sér þessar nppgerðar harma-
tölur, þá undi hann vel ófrels-
inn.
Stafford hló snögt við, og borfði
um leið upp í regnhjúpuð hæða-
drögin, aem hestarnir drógu vagn-
inn fjörlega fram hjf.
— Ó, eg vissi að þú mundir
koma sagði hann. Svo er mái
með vexti, eins og þú veist, að
faðir miun skrifaði mér og bað
mig að koma og finna sig í nýja
sumarbústaðnum hana í Brynder-
mere —
— Fyrirgefðu, Staffoid; þú
gleymir því að eg var suður í
löndum — guð gæíi að eg væri
þar enn — og að eg kom ekki
heim fyr en í gærkveldi, og að eg
hefi ekki hngmynd um athafnir
þins virðulega föður.
— Æ, það er satt, þú veist
ekkert! sagði Stafford; það er best
að bæta úr því. Hann þagnaði
snöggvast og gerði gælur við gæð-
ingana, sem spertu eyrun og hlust-
uðu á rödd húsbónda síns.
— Jæja, fyrir þrem dögnm síð-
an fekk eg bréf frá föðurminum;
það var langt bréf, eg held að
það sé fyrstalanga bréfiðjsemeg hefi.
fengið frá honum. Hann segist
hafa verið að láta byggja sér dá-
Ktinn snmarbústað á ansturströnd
Brynderniere-vatnsins og geröi ráð
fyrir því, að það yrði fullgert um
þann 9. þ. m., og spurði mig hvort
eg vildi ekki fara þangað upp-
eftir — eða er það niður eftir ? —
til móts við sig, er bann kæmi til
Eoglands; hann ætlaði beina Ieið
þangað frá Liverpool. Anðvitað
var enginn timi til að svara og
jafnanðvitað er að eg fór þegar í
stað að týgja mig til. Eg ætlaði
að fara beina leið tií Bryndermere
og hefði gert það ef eg hefði ekki
fengið símskeyti nin það fyrir
tveim dögnm frá föður mínum,
að bygeinguapi væ?i ekki lokið
og að hann muudi ekki koma'
sjálfur fyr en þ. 11., og um að
nota tímaim þangað til, til þess
að senda hesta og vagna tiL
Bryndermare. — En eins og þú
þekkir, bæri Howard, er eg gædd-
ur þeirri snillingsgáfu, að mér
hugkvæmast oftyfirnáttúrleg snjall-
ræði, eins og leiftri bregði fyrir
í huga míuum. Þanuig hug-
kvæmdiet mér að aka nokkurn
hluta af Ieiðinni í hestvagni. Eg
;sendi flesta vagnana á undan, en
•’Jbélt þessuni eftir handa.mér og
Hottinger þarna, sem eg tók mér
til iýlgdar. Hann kinkaði; kollr
til hestasveinsins, sem sat þögull
og deyfðarlegur aftan á vagninum,
en þó að Pottinger sé snillingur í
sÍHum verkahring, þá þóttist eg
sjá það íyrir, að mér mundi þykja
skrambi einmanalegt að ferðasfc
með honum einum, og þá var það,.
að öðru leiffcrinu brá fyrir og mér
hugkvæmdist anuað snjallræðið:
eg ákvað að skriía þér og biðja
þig að koma. — Var það ekki
fallega gort?
— Heiftarlega fallega gert, sagði
Howard og stundi vættarþnngt.
Hafðir þú nokkra hugmynd um
það áður, að faðir þinn væri aÚ
láta byggja þennan „dálitía snm-
arbúetað“ ?