Vísir - 23.11.1916, Blaðsíða 3

VISIii
ódýrara innlent byggingarefni er
bægðarleikur að leysa, ef menn
nenna að hreyfa hönd eða fót eða
hngsa alvarlega nm málið.
L. L
Asqnith
um ófriðinn.
Hér fer á eftir niðurlag ræðu
sem Asquith forsætisráðherra hélt
nýlega um ófriðinn:
„Áður en ég lýk máli mínu,
skal eg fara nokkrum orðum um
farmtíðarhorfur ófriðarius í stór-
um dráttum.
Vér megum á engan hátt gera
oss vonir bygðar á röngura hug-
myndum um óvinina. Þeir eru
afbragðs stjórnarar og ágætir bar-
dagamenn á vígvellinum. En þeir
eru 'einnig, ef til vill ekki sem
snjallastir, en óþreytandi fram-
kvæmdamen á alt öðrum sviðum
— í þvi að afla sér álits og fylgis.
Þær tilraunir þeirra hafa tvenn
angnamið: að vekja sundrungu
með bandamönnum og vinna hylli
hlutlausu þjóðanna.
Svo eg víki fyrst að hinu síð-
ára — það er álit manna i hlut-
lausum löndum, að vér bandamenn
hiifum fullan hug á því, að byggja
Kínverskan múr gegn viðskiftum
þeirra að ófriðnum loknum. Er
það hin barnalegasta ímyndnn,
þvi ef svo væri þá þýddi það það,
að vér hefðum allir sem eiun ákveð-
ið aðfdrýgja fjárhagslegt sjálfsmorð
Það sýnist vera óþarft að setja
fram þástaðhæfingu, að skoðað frá
eigin hagsmunum bandamanna, er
e
ÉsfÍF ogmiljönÍF
eftir
gharles fgarvice.
6 Prh.
StaíFord veiddi nú hvern silnng-
inn á fætur öðrum og gleymdi
timanum svo gjörsamlega, að áðnr
en hann varði var spádómnr Ho-
wards kominn fram og regnið
streymdi úr loftinn.
En Staftord lét sér á sama
standa nm regn og vætu meðan
Bilungurinn beit ört á öngnlinn.
Það er fnrðulegt, hve langt
menn geta gengið meðan þeir eru
að veiða, án þess að taka eftir
þvi. Hann hafði smátt og smátt
flutt sig upp með ánni, sem rann
í ótal bngðnm, og vegurinn var
löngu horfinn úr augeýD, er Staf-
/ord fyrst varð litið í kring um
sig. Hann var staddur í dals-
mynni, svo einmanalegu og hrika-
legu, að hann stóð sem þrurnu-
íostinn og horfði á gnípur fjall-
úhna, sem skárust eius og fleigar
hpp i gkýjaðan himininu. Áin
þeim ekkert meira áríðandi 6D að
koma á og halda við líði sem
bestu viðskiftasambandi við hlut-
lausu þjóðirnar eftir að friður er
kominn á.
Til að ná hinu fyrnefnda augna-
miði, sem í rauu og veru miðar
að því, að fá hvert einstakt ófrið-
arríki til að semja frið sérstak-
lega, er beitt ýmsum brögðum
eftir því hvað við þykir eiga á
hverjum stað.
Hér í Bretlandi er það t. d.
látið í veðri vaka, að Þjóðverjar
séu fúsir til þess að láta Belgiu
af hendi og greiða henni skaða-
bætur. Það sé því auðvelt að
komast að friðarsamningum, sem
fullnægi þeim kröfum, sem upp-
runalega urðu til þess að Bretar
gengu i ófriðinn. Áíramhald ó-
friðarins miði því eingöngu að þvi
að sjá borgið hagsmunum banda-
manna vorra, Frakka, Rússa eða
ítala, sem oss séu algerlega óvið-
komandi, og vér látum teyma
oss til að berjast fyrir þá.
Eg skal hér vekja athygli á því,
að vér erum jafn skuldbundnir til
að sjá sjálfstæði Serbíu borgið, og
mér er ekki kunnugt um, að nokk-
ur Þjóðvarjatalsmaður, hafi látið
hér orð falla í þá átt, að Þjóðverj-
ar séu fúsir til að verða Við þeirri
kröfu.
En eg fullyrði það hiklaust, að
baudamenn berjast allir fyrir einu
og sama málefni; í ófriðnum eru
þeirra hagsmunir voTÍr hagsmunir
og vér erum þess fullvissir, að
vorir hagsmunir eru einnig þeirra,
og að sigur sem getur fullnægt
hagsmunum þeirra allra sé sá eini
grundvöllur, sem hægt verði að
byggja á varanlegan frið.
rann á flúðum og niðurinn í henni
var eina hljóðið sem rauf þögn-
ina. Stafford fanst hann vera
kominn inn í áður óþektan ný-
skapaðan heim, sem enginn maður
hefði áður stigið fæti í.
Stafford var lítt hneygður fyrir
skáldskap; þótt líf hefði Iegið við,
hefði hann ekki getað haft yfir
eina vísn. Hann var góðnr reið-
maður, ágæt skytta, dansaði eins
og engill, og orðið „ótti“ varekki
til í hans orðabók. Hann var
blátt áfram hraustur nngur Eng-
Iendingur, með heilbrigða sál í
hellbrigðum líkama, sem unni
gleðinui og hafði aldrei þurft að
kviða komandi degi.
Skáldið mundi hafa orðið svo
hriflð af hinni tröllauknu fegurð
dalsinB, að það hefði ósjálfrftt
orðið að lýsa tilflnningum sínnm
i ljóði, og málarinn mundi hafa
sest við að mála- En þó að Staf-
ford fyndist sem snöggvast, að
tilbúnar flugur væru ósamboðnar
þessum stað, þá leið þó ekki á
löngu áður en veiðimannsnáttúran
náði yfirtöknm aftur. Hann sá
silung gára vatnið í lygnu við ár-
bakkann og sveiflaði út flugunni.
En rétt í því að hann gerði þn\
var þögnin rofin af ákafri hund-
gá. Stafford hrökk við og misti
af silungnum. Hann leit upp,
ygldur á brún yíir ónæðiuu, og sá
Meðal bandamanna vorra, eink-
nm í Rússlandi, er aðferð þýsku
talsmannanna alveg gagnstæð
þessu. Þar erum vér taldir það
rikið, sem mest sé nm það hugað
að ófriðnum verði baldið áfram,
og að koma í veg fyrir alla frið-
arsamniuga, bæði einstakra rikja
og almenna.
Þar er sagt, að Bretar græði
ógrynni fjár á skotfærunum sem
þeir láti bandamönnum sínum í
té og á flutningum til þeirra; að
vér enn látum á sannast þau um-
mæli Napóleons, að bresba þjóð-
in sé samsafn kaupahéðna og
okurkarla; að vér okrum blygð-
unarlaust á lífsnauðsynjum banda-
manua vorra.
Vér eigum erfitt með, að láta
oss skiljast það, að slíkur rógbnrð-
ur falli í góðan jarðveg. — Vér,
sem höfum fengið að kenna svo
áþreifanlega á þvi, hvaða hörm-
ungar leiðir af ófriðnum daglega,
hvernig þjóðarauðurinD, sem safn-
að hefir verið á hundrað árum,
verður að engu, hvílíkan skatt ná-
Iega hver fjölskvlda greiðir í dýr-
mætum mannslífum, hvernig fram-
tíðarvoniruar verða að engu og
lífsafl þjóðarinnar fer þverrandi.
Hver heíir meiri ástæðu til að
þrá friðinn en vér?
Frið, já; en aðeins með einu
skilyrði — að ófriðurinD, allar
þjáningar hans og raunir og öll
dásamlegu hreystiverkin verði ekki
til einskis.
Um sérstaka friðarsamniuga er
alls ekki að ræða. Og friðurinn,
hvenær sem hann kemst á, seint
eða snemma, og eg fer ekki dult
með það, að það er sannfæring
mín, að vér verðum að taka á
þá fjárhóp i hlíðinni fyrir handan
ána á harðahlaupum niður að
ánni og tvo hunda á eftir.
Áugnabliki síðar bar ríðandi
mann við loft efst á hæðinni.
Hesturinn var stór, en maðurinn
sýndist lítill tilsýndar. Sem snöggv-
ast nam hann staðar og var sem
eirlíkneski að sjá frá Stafford.
Hæðin var ægilega brött, jafnvel
hundarnir virtust gæta nokkurrar
varúðar er þeir hlupu niður, og
Stafford beið þess með undrun að
sjá hvort maðurinn — hann sá
ekki hvort það var drengur eða
fullorðinn maSur — mundi áræða
að ríða niður snarbratta brekkuna.
Maðurinn á hestinum kallaði eitt-
hvað til hundanna. Hreimurinn
í röddinni var skær eins og bjöllu-
hljómur og bergmálið flutti kallið
eftir hlíðinni og dalnum. Huud-
arnir námu þegar staðar, reiðu-
búnir til að hlýða skipuninni.
Snöggvast viitist svo sem maður-
inn ætlaði að ríða niður af hæð-
inni tömu leið og hann var kom-
inn, en alt í einu var sem hann
sæi eitthvað niðri í dalnum, sem
betur yrði að athuga og hann
sneri hostinum við og þeysti nið-
ur hlíðina á svo mikilli ferð, að
Stafford stcS með öndina í hálsin-
um, þó hann væri sjálfur fífldjarf-
ur og vaskur reiðmaöur.
Frá honum séð, virtist óhugs-
Kjóla og ,Dragtir‘
tek eg að mér að sniða og máta,
frá 25. þ. m. — Til viðtals frá
kl. 10—4 hvern virkan dag. —
Vilborg Vilhjálmsdóttir,
Hverfisgötu 37.
öllu sem vér eigum til áður en
yfir lýkur, — friðurinn verður
að vera þannig, að á honum megi
byggja örugga framtíð hinna veiku,
freUi Norðurálfunnar, frjálsa fram-
tíð heimsins.
Fyrv. breskur ráðherra
ialliun eða tekinn höndum.
Snemma i þessum mánnði hafði
Lucas lávarðar, fyrverandi land-
búnaðarráðherra Breta, farið í flug-
vél upp frá bresku herstöðvunum
en orðið að lenda innan vígstöðva
Þjóðverja, og vita menn ekbi hvort
hann hefir beðið bana eða verið
tekinn höndum.
Lucas Iávarður var fertugnr að
aldri. Hann særðist hættulega í
Búastríðinu og misti þá annan
fótinn; þá var hann fréttaritari eins
Luudúuablaðsins. Eftir það gerð-
ist hann stjórnraálamaður og varð
aðstoðar nýlenduráðherra árið 1911.
Skömmu eftir að ófriðurinn hófst
varð hann landbúnaðarráðherra,
en lét af því embætti er samsteypu-
ráðuneytið var myndað, og tók
Selborne lávarður þá við embættinu
en Lucas lávarður gekk skömmu
síðar í flugmanna*veit breska
hereins.
andi annað en að hesturinn hlyti
þá og þegar að renna í spori eða
hnjóta, en færi svo, myndi maður
og hestur steypast til jarðar með
svo miklu afli, að bráður bani var
búinn. Hann gleymdi silungnum
í ánni og flugan flaut á vatninu
án þess hann gæfi því nokknru
gaum, og hann starði hugfanginn
á þessa ofdirfsku reið, sem hann
hafði aldrei séð neitt í likingu við;
og hann hafði þó tekið þátt í
girðingareið með djörfustu reið-
mönnum og verið viðstaddur æf-
ingar ungverska riddaraliðsins,
sem berst mikið á og talið er að
skara fram úr öðrum í fífldirfsku.
En stóri hestnrinn riðaði ekki
í spori; hann hentist niður hlíðina
á harðaatökki, og aðdáun Staffords
breyttist í nndrun, er hann sá að
það var ung stúlka sem sat á
hestinum, og að hún virtist ekki
hafa nokkurt hugboð um hættu
fremur en hún sæti á húðarjálki
bundnum við hestastein.
En er hún bom nær, varð að-
dáunin aftur uudruninni yflrsterk-
ari, því að stúlkan var bæði ung
og fögnr. Hún virtist vera á
fermingaraldri, en fegurra andlit
en hennar hafði Stafford aldrei
séð. Hún var dökkhærð, föl í
andliti og þó hraustleg. eins og
konur eru á Norður-Spáni. Hárið
var kolsvart en silkimjúkt, og