Vísir - 24.11.1916, Blaðsíða 3

VISIR
sömn átt. Bretar óttnðust því að
Abessinía mundi veita uppreistar-
mönnum í Súdan lið gegn þeim,
ef þessir menn hefðu völdin, og
gerðu því alt sem i þeirra valdi
stóð til að steypa þeim af stóli.
Sendiherra Breta við hirðina í
Abesainiu, T h e s i g e r á þvi að
hafa tekist á hendur að æsa fylg-
ismenn ekkjudrotningarinnar til
nppreistar, því sjálf gat hún auð-
vitað ekkert aðhafst i fangelsinu.
Með því að slá á trúarbragða-
streugina, tókst honum að fá A-
buna Matthacos í lið við sig og
um ieið allan ílokk keisaraekkj-
unnar, og var svo uppreistin hafin
sem trúarbragðastyrjöld.
P. 28. sept. s. 1. var Lidsch Jeas-
su hátíðlega vikið frá völdum en
keisaratignin gefin Ui«ero Zeoditz,
yngri dóttur Meneliks keisara af
fyrra bjónabandi, en maður hénn-
ar, Gnzta hertogi er einn af fylgis-
mönnum Uisero Taitu keisaraekkju.
Keisaraekkjan hefir því fallið frá
kröfunni um að taka við völdum
sjálf, til þess að vinna uppreistar-
mönnum fylgi meðal kristinna
manna sem henni voru andstæðir.
En tilgangi Breta er fullkomlega
náð roeð þessu, því auðvitað hef-
ir þeim legið það i léttu rúmi,
hver varð keisari, ef aðeins varð
koroið i veg fyrir að Tyrkir eða
Múhammedstrúarmenn eignuðust
þar hauk í horni.
Síðan þetta varð, hafa staðið
blóðugar omstur milli flokkanna,
en i þýskum blöðnm frá 4. þ. m.
er hermd sú frétt frá Abessiníu,
að Michael hertogi og Lidsch Jeas-
su hafi beðið fullkominn ósigur og
hinn síðarnefndi verið tekinn
höndum.
H
Isiir og miljönÍF
eftir
gharlcs g’arvice.
7 ----- Frh.
vindurinn feykti lokkunum ýmist
yfir ennið eða í fagran krans nm
mjnkan flókahattinn, sem sat svo
indislega hirðuleysislega á litla
tígnlega höfðinu. Fötin hennar
vorn snjáð af sliti og veðri og
vindi. Hún var svo stuttklædd,
að fötin hindruðu hreyfingar henn-
ar lítið meira en karlmannsföt.
Hún hafði laglega vetlinga á hönd-
um og hélt á sterklegri svipu
með langri ól.
Hvert skáld, sem hefði séð hana
jþarna, myndi hafa þóst þess fnll-
viss, að andi fjallanna hefði birst
sér. Stafford þóttist þess fullviss
að sér hefði birst hin fnllkomnasta
mynd kvenlegrar fegnrðar. Hún
tók ekki eftir honum þá þegar.
Hún hafði hugann allan við kind-
urnar, sem nú runeu fram dal-
inn. En alt í eiuu leit hún snögt
við, eins og hún heföi íundið til
Frá Grikklandi.
Bandamenn herða altaf meira
og meiia að grísku stjórninni og
Konstantín konungi. Og ef það er
alt satt, sem sagt er í enskum
blöðum um framferði Þjóðverja-
sinna í Grikklandi og grísku
stjórnarinnar á bak við tjöldin,
þá er ekki við góðu að búaet.
Þvi er haldið fram, að Konstan-
tín konungur hafi gert beint
bandalag við miðveldin, Búlgara
og Tyrki. Það hafi verið ákveðið
að gríski herinn og flotinn skyldi
undir vissum kringumstæðum vera
í samvinnu við miðveldin. Og
sagt er að bandamenn hafi sann-
anir í höndum fyrir því, að gríska
herstjórnarráðið hafi gefið útskip-
nn til hersins í nóv. 1915 um að
nmkringja her bandaroanna á
Salonikissöðvunum, og að það hafi
verið gert. Aðra skipun á ráðið
að hafa gefið út til setuliðsins í
Saloniki, um að koma fyrir fall-
byasum utan við borgina að baki
bandamannahersine, og á það einn-
ig að hafa verið gert.
Þá er það einnig talið marg-
sánnað, að Grikkir hafi birgt þýska
kafbáta upp að nauðsynjum. Hafa
náðst ýms bréf, erfarið hafa milli
Þjóðverja og ýmsra háttstandaudi
grískra manna, er sýna að víðtæk-
ar ráðstafanir hafa verið gerðax i
þessu skyni. Er svo sagt i enskn
blaði frá 10. þ. m. að búist sé við,
að þessi bréf verði þess valdandi,
að ^bandamenn krefjist þess að
sendiherrasveitum miðveldanna
verði vísað burt úr Aþenuborg. —
Sú krafa er nú komin fram, og
návistar hans, áðar en hún sá
hann; hún kipti í taumana og
hesturinn reis svo snögglega upp
á afturfæturna, að búast hefði
mátt við því að hún slöngvaðist
úr söðlinnm, en bún sat eins og
gróin við hestinn og horfði leiftr-
andi svörtum angnn á Stsfford,
fast og rólega, en hann var sem
fjötraður af töfrum og stóð og
starði á hana eins og smaladreng-
ur.
Það hafði aldrei komið fyrir
hann fyr, að hann misti málið af
því að sjá fallega stúlku. En það
8em hann hafði séð líktist meira
töfrum en nokkuð annað, er fyrir
hann bafði borið. Og auðvitað
leið ekki á löngu áður en hann
náði sér svo, að hánn gat tekið
ofan húíuna í kveðju skyni. Hún
hneygði höfuðið örlitið. Að eins
svo, að hann sá að hún svaraði
kveðju hans. Hún horfði eitthvað
svo nndarlega kuldalega á hann
og á síðasta silunginn sem hann
hafði veitt og lá á bakkanum.
Stafford fann að hann mátti til
að segja eitthvað, en í fyrsta sinn
á æflnni gat hann ekki með nokkru
móti fundið viðeigaudi orð. „Gott
kvöldu fanst honum óbærilega
andlaust og klaufalegt; og í svip-
inn mundi hann ekki eftir neinu
öðru. Loksins fekk hann þó
málið:
henni hefir verið fullnægt eins og
skýrt var frá í símskeytum til
Vísis.
Við þetta mál hefir einn þing-
maður Grikkja, Kallimasiotis að
nafna, verið mikið riðinn og hefir
hann verið tekinn höndum af
grísku lögregluuni, samkvæmt
kröfu bandamanna og framseldur
breskn sendisveitinni.
Gúður kaupbætir.
Enska blaðið „The Daily News
and Leader“ vátryggir alla kaup-
endur sína ókeypis gegn tjóni af
völdum þýskra loftskipa. Hver
sem gerist átkrifandi að blaðinu
á frá áskriftardegi heimtingu á
því, að fá bættann þann skaða,
sem verða kann á hibýlum hane
af völdum |Ioftskipa með alt að
250 sterl.pd. meðan hann er kaup-
andi blaðsins. Þ. 10. nóv. hafði
blaðið borgað fullar 1000 kröfur
og nokkrar þeirra Dárou yfir 100
sterl.pd.
Aniiað
„BaraloKg-máI‘6.
1 „Hamburger Fremdenblatt11,
er sagt svo frá þ. 4. þ. m., að
þýski kafbáturinn „U 41“ hafi þ.
24. sept. 1915 verið staddur í
nánd við Scillyeyjarnar og stöðv-
að þar gufnskip eitt, sem sigldi
undir flaggi Bandaríkjanna. Skipið
nam þegar staðar og virtust skip-
— Viljið þér gera svo vel að
segja mér hvað langt er héðan
til Carysford? spurði hann.
— Fjórar og þrír fjóiðu úr mílu
eftir veginnm, en þrjár milur ef
farið er yfir hæðina, svaraði hún
hægt og rólega, eins og hún hafði
horft á hann; hún talaði lágt, en
röddin var hljómfögur og frjáls-
mannleg og samsvaraði útliti og
framkomu stúlkunnar fullkomlega.
Það var frelsi afdalanna og tign
og fegnrð fjallanna í raddhljómn-
um, sem gagntók Stafford engu
síður en töfrar augnanna og and-
litsfegurðarinnar.
— Eg hafði enga bugmynd um
að það væri svo la gt, sagði Staf-
ford. Eg hlýt að hafa gengið
langa leið. Eg byrjaði að veiða
niður víð veginn og hefi ekki tek-
ið eftír fjarlægðinni. Viljið þér
segja mér hvað þessi sveit heitir?
— Herondalur, svaraði hún.
— Þakka yður fyrir, sagði
Stafford. Dalurinn er dásamlega
fagur og áin er afbragð.
Hún Iaut áfraro, studdi olnbog-
anum á söðnlinn og hönd undir
kinn og horfði fram dalinn, eins
og annars hugar og svo aftur á
hann. Hún horföi á hann svo ró-
legú og rannsakandi angnaráði,
að honnm kom ekki til hugar að
það væii af aðdáun einni, og þessi
nákvæma rannsókn truflaði hanu.
verjar ætla að setja bát á flot.
Kafbáturinn færði sig þá nær, en
er hann var kominn í 300 metra
fjarlægð frá gufuskipinu, voru
opnaðir hlerar á hlið þess á tvéim
stöðum og hafin skothríð á kaf-
bátinn með tveim fallbyssum, en
fáni Bandaríkjanna blakti við bún
á skipinu eftir sem áðnr.
KafbátuTÍnn sökk og aðeins
tveim mönnum tókst að komast
upp úr honnm áður. Þeir köstuðu
sér í sjóinn og komust upp í
tóman bát, sem var þar á floti.
En er til þeirra sást frá gufu-
skipinu var því stýrt á bátinn
með íullri ferð, og nrðn þá skip-
brotsmenn að steypa sér í sjóinn
aftur. Þeir velktust nú í sjónnm
um stnnd og héldu sér uppi á
brotunum úr bátnum. Eu það
furðulegasta er, að loks björguðu
Bratar þeim þó, Því auðvitað á
skip þcttað að hafa verið breskt
hjálpatbeitiskip. — Það fylgir
sögunni, að mjög illa hafi verið
t’arið með menniua eftir að þeim
loks var bjargað. Annar þeirra
var mikið sár, tvíkjálkabrotinn og
háfði mist annað angað, en var
engiu hjúkrun veitt fyr en hann
var korainn í land í Falmonth á
Englandi daginn eftir.
í haust var öðrum manninum
slept úr varóhaldi og fluttur til
Sviss og er saga þessi höfð eftir
honum.
Aðgætandi er, a8 á þeim tíma
sem þetta á að hafa farið fram,
var kafbátahernaðu? Þjéðvorja
hvað grimmastur.
Hún heldnr líklega að eg sé
einhver landshorcamaður, bugsaði
hann og var hálfskemt, en þó
gramt í geði, því hann sá að þessi
stúlka, sem hafði verið að smala
sauSfé, var tiginborin kona, þó að
föt hennar væru upplituð og hatt-
urinn gamall.
Hún varð nú til að rjúfa þögn-
ina:
— Hafið þér veitt marga sil-
unga, spurði hún.
Þau höfðn til þessa verið sitt
hvoru megin árinnar, en nú not-
aði hann tækifærið og óð yfir þar
sem grycst var, tók lokið af körf-
nnni og sýndi henni veiðina.
— Jé, þér hafið verið dnglegnr,
sagði hún; en ailungurinn er stærri
frammi i dalnuro. Heðal annara
orða — hún hleypti brúnum lítið
eitt og vottaði þó nm leið fyrir
brosi á fagra andlitinu — vitið
þér að þér eruð veiðiþjófur?
Þetta hefði nú verið sæmilegur
löðrnngnr að fá frá óbreyttnm
eftirlitsmanni, en af vörum svo
framúrskarandi fagurrar og tigu-
legrar stúlkn, verkuða orðin eins
og reiðarslag. — Stafford starði á
hana.
— Á ekki sir Josepb Avory
ána? spurði hann.