Vísir - 25.11.1916, Blaðsíða 3

ViSIR
Orðsending
til lambakjötsiramleiðandans.
„Lambakjötsframleiðandinn" hefir
aftnr farið á kreik i Morgunblað-
inn, og reynir nú að krafsa yfir
mestn vitleysurnar, sem hann
peðraði úr sér í reiði sinni ifyrri
greininni. En ekki tekst honnm
neitt betnr nú en þá, og virðist
hann hafa einhvers grun um það
er hann lætnr þess ftetið, að hann
mnni ekki grípa til pennans oftar i
kjötverðsmálinu. Hann beinir þeirri
spurningu til min, hvort eg viti
hvað mikið dýrari vínnan við hey-
skapinn sé nú en fyrir ófriðinn
— Já, eg fer nokkuð nærri um
það. En mér er ókunnugt um,
að kaupgjald r.hafi hækkað meira
í sveitinni en hérna í kring nm
Reykjavík og fæ því ekki séð, að
kaupgjaldshækkunin réttlæti alt
að þvi helmingi meiri verðhækkun
kjötsins en mjólkurinnar.
Þá segir hann að mér muni vera
ókunnugt um það, að öðrumskepn-
um en kúm sé gefið kraftfóður. —
En það er mér vel kunnugt. Eg
þykist þess t. d. fullviss að lamba-
kjötsframleiðandinn sé striðalinn á
kraftfóðri, en aftnr á móti er mér
ókunnngt um að venjulegar fer-
fættar sauðkindur séu að öllum
jafnaði fóðraðar á öðru en heyi.
Best sjást rökaendaþrot manns-
ins á þvi, að hann reynir að snúa
þeirri staðhæfingu í villu, að ódýr-
ara sé að lifa í sveitinni en hér
i Reykjavík. Það byggir hann á
því, hve kostnaðarsamir allir flutn-
ingar sén á nanðsynjum sveita-
manna úr kaupstað og afurðum
þeirra á markað.
isiip ogmiljönÍF
eftir
Sharles ©arvice.
Frh.
— Nei, svaraði hún miskunar-
laust; hans á er hinnmegin við
dalinn.
Hún lyfti npp svipunni og benti
á hæðina að baki sér.
— Mér þykir það mjög leitt,
sagði Stafford, Eg hélt að þetta
væri hans á. Eg hitti hann i
Lundúnnm og fekk leyfl hjá hon-
um. Vitið þér hver á þessa á?
— Mr. Heron, frá Herondal,
svaraði hún.
— Eg verð að biðja herra
Heron fyrirgefningar, sagði Staf-
ford. Auðvitað slíðra eg veiði-
stöngina þegar í stað, og eg ætla
að nota fyrsta tækifæri til að biðja
fyrirgefningar á glæp minum. —
Því veiðiþjófnaðnr er auðvitað
glæpur, er ekki svo?
— Jú, sagði hún blátt áíram.
— Getið þér sagt mér hvar
Eg ætla ekki að þrátta umþað
við hann, ráðlegg honum að eins
að spyrja bændnrna, sem á þingi
sitja og hafa ákveðið sér 10 kr.
í fæðispeninga á dag meðan þeir
sitja á þingi, hvort ódýrara sé.
Hvort þeir komist ekki af með
svolítið minna er þeir sitja heima
í búum síuum.
Og auk þess held eg að lamba-
kjötsframleiðandinn hafi ekki at-
hugað það, að þessir aðdrættir
sveitabænda geta á engan hátt
réttlætt verðhækkunina á kjötinu
jafn gifurleg og hún er saman-
borin við mjólkina, því þeir hafa
varla aukist svo mjög síðan ófrið-
urinn hófst!
Út af athugasemd Hagstofunnar
nm að i skýrsln hennar sé átt við
smásöiuverð á kjöti sem
öðrum nauðsynjum, sem þar séu
taldar, vil eg benda á það, að
þetta meðal smásöluverð á kjötinu
hefir í fysra verið hér um bil ná-
kvæmlega það sama og verðið var
þá á kjötinu í heilum skrokkum.
Og þannig hefir það auðvitað einn-
jg verið í hanst.
H ö r ð u r.
Gula dýrið.
[Framh.]
Hermennirnir stóðu allir sem
steini lostnir. Bleik var hræddur
um að hjátrúarhræðsía mundi grípa
þá. Hann dró því fram skamm-
byssuna og kallaði til mannanna
nm leið og hann hljóp af stað.
„Áfram, góðir menn! Vérsknl-
um hreinsa þetta greni“.
Hin geiglansa rödd Bleiks gerði
þá hugrakka. Þeir æptu heróp
og hlnpn á effcir honum.
í sama bili sáu þeir að hópur
Kinverja kom á móti þeim. Þeir
voru vopnaðir með hnifum og
byssum. Þegar blástakkarnir
höfðu féndur sína fyrir auguuum,
hvarf þeim allnr geigur.
Þegar svo sem hundrað stiknr
vorn milli flokbanna, gaf Bleik
skipun nm að nema staðar:
„Viðbúnir! — Skjótið!“
Að því búnu réðust þeir á Kín-
verjana. Nú tókst með þeim villi-
mannlegur og grimdarlegur bar-
dagi. Bleik varð var við að Wn
Ling var þar hjá og eggjaði menn
sína til framgöngu. Bretar þektu
féndur sína frá viðureigninni í
musteTÍnu og nú vissu þeir hvern-
ig þeir áttu að snúast við þeim.
Þeir börðust með mestu ró, eins
og þeir sem eru fullvissir um að
þeir muni sigra. Kínverjar hop-
uðu stöðugt nær vatninu, þangað
til þeir vorn komnir alveg að því.
Þegar þeir sáu að þeim var ekki
fært að hopa lengra, gerðu þeir
snarpa mótstöðu. Poiter skipstjóri
eggjaði menn sina. Þeir færðu
sig dálítið frá og hlupu síðan á
Kínverjana. Hópur guln mann-
anna riðlaðist, kastaði vopnum og
tók á rás nndan.
Bleik sá hvar Wu Ling hélt
undan með hinnm. Hann hljóp
þegar á eftir honum. PrÍEBÍnn
hafði skamt farið áður en hann
kom að stórum marmarapalli er
stóð á vatnsbakkanum. Haun
hljóp upp á pallimi, brá höndum
upp fyrir höfuð sér og steypti sér
í vatnið. Bleik stansaði og beið
þess að Wu Ling kæmi upp aftur.
feikna birgðir, nýkomnar
í tóbaksyerslnn
R. P. Leví.
Ennfremur nokkur stykki af
ímmmofonum.
Nokkur stund leið en hvergi sást
bóla á prinsinum. Hann beið enn
nokbra stnnd en það fór á sömn
loið. Hann gekk aftur til manna
sinna og gaf skipun nm að lialda
heimleiðin. Hann var hræddur
um að Kínverjarnir mundn gera
annað áhlaup og það gat orðið
Bleik og hans mönnnm bættulegt.
Þar að auki var nú erindi þeirra
lokið, þar sem öll likindi voru til
að Wu LÍDg væri kominn til hins
heilaga Confuciusar.
Það var farið að halla degi,
þegar þeir komu eftur til þorps-
ins. Það hafði tafið för þeirra,
að þeir urðu að bera með sér
nokkra menn er særst höfðu.
* *
*
Um aftureldingu næsta morgun
sigldi vígdrekinn breski í buitu
frá eynni með Boca Tigress í eft-
irdragi. Skamt á eftir sigldi
„Rauða blómið“ all illa útleikið.
Þegar ekipin komu til Batavia
sbildust þau. Þar var Bóremong
bavón hleypt í land. „Rauða
blómið“ sigldi áleiðis tii Englands.
[Frh.]
sá það ofan af hæðinni, að eitt-
hvað var að því og eg var hrædd
um að það kynni að verða fyrir
einhverju slysi.
Hún tók nú lambið, sem jarm-
aði eins og það væri trylt, lagði
það á jörðina og hélt þvi föstu
með hnjánum meðan húu sboðaði
það í krók og kring eins og út-
lærður dýralæknir.
— Þér verðið rennvot, sagði
Stafford.
Hún horfði snöggvast á hanu
dálitið nndrandi.
— Þér ernð Lundúnabúi, sagði
hún, aunars mynduð þér vita að
við hér um slóðir verðum svo oft
vot, að við tökum ekkert eftir
því. Já, eg bjóst við því; það
hefir stungist þyísir í fótinn á því.
Viljið þér gera svo vel að'balda
þvi rétt sem snöggvast.
Stafford hélt lambinu, sem bærði
nú lítið á sér. Hún tók af sér
vetlingana, kallaði á hestinn, sem
gegndi henni eins og hundur, tók
dálitla leðurtösku frá söðlinum og
tók upp úr henni litla töng og
dró með henni þyrninn út úr
fætinum á Jambinu, eins og hún
væri slíku alvön. Stafford stóð og
horfði á hana; hnndarnir sátu á
affcurlöppunum og horfðu líba á
hana. Þegar hún slepti Iambinu
og klappaði því um leið, geltu ,
hundarnir ánægjuiega og hlupu
hann á heima — hvar bústaðnr
hans er?
Hún lyfti aftur npp svipunni
og benti á skógivaxið dalverpi,
er lá út úr dalnum á vinstri hönd.
— Það er þarna uppfrá. Þér
sjáið það ekki héðan, sagði hún.
Hún settist nú upp í söðlinum, tób
í taumana á hestinum, hneygði
höfuðið lítið eitt í hveðju skyni
og reið á leið fram í dalinn.
Stafford stóð með húfuna í hend-
inni og horfði á eftir henni. Hann
horfði á eftir henni meðan hann
var að taka sundnr veiðistöngina
1(?g§ria hana í umbúðimar. —
Þegar hún var komin nokkurn
spöl frá honnm, heyrði hann að
hundarnir fóru aftar að gelta og
hún hóaði saman fénu; smellirnir
frá svipuólinni kváðn við eins og
skammbyssuskot og bergmálið end-
urtók köll hennar og blandaði
þeim saman við jarm kindanna.—
Brátt höfðu hundarnir rekið kind-
urnar saman í hnapp, en eitthvað
virtist vera að, því að stúlkan fór
af baki, lét hestinn sjálfráðan og
gekk inn i kindahópinn.
Ein ær og lamb tóku sig út úr
hópnum og á rás niður að ánni.
Fim eins og geit stökk ærin út A.
stóran stein í ánai, en lanabið,
sam reyndi að stökkva á eftir
henni, rann út af steininum og
steyptisfc í ána. Áin var straum-
hörð á þessnm stað og hylir í hen*i
hér og þar, og þegar lambið bar
niður eftir henni og nálgaðist Staí-
ford, sá hann að það barðist um
af veikum mætti og myndi ekki
koinast hjálparlaust upp úr ánni.
Hann óð auðvitað út í ána þeg-
ar í stað i veg fyrir Iambið. Hon-
um veittistauðveltað handsama það
en lambið var stórt og braust um,
en af því að Stafford vildi ekki
sleppa takinu, varð houum fóta-
skortur og hanD stakst á höfuðið
niður i einn hyhnn, Hann var
að eins áugnablik í kafi, og slepti
ekki takinu á lambinu og þegar
hann kom aftur upp tók hann það
í fang sér og bar það til lands.
Og þegar hann ieit upp, sá hann
stúlkuna á bakkanum, þar sem
hún beið hans; andlit hennar
ljómaði af fögnuði, gletnin skein
út úr augunum og hláturinn titr-
aði á einbeittu íögru vörunum. —
En það var að eins í svip; áður
en St*fford hafði áttað sig á því
til fulls og svarað með sfcuttum
hlátri, var hún orðin alvarleg og
róleg á s\ip aftur.
— Þakka yður fyrir, sagði hún
með alvöiu er fyllilega sæmdi
svip hennar og áþekt því, þegar
manni er þakkað íyrir að rétta
salt. Það hefði drnbnað, ef þér
hefðuð ekki verið viðstaddur. Það
er fatlað og getur ekki synt. Eg