Vísir - 25.11.1916, Blaðsíða 5

VISIR
3
Bolinders
Mötorar
eru einfaldastir og þó vandaðastir að smíði. Ábyggi-.
iegri og olíusparari en aiiir aðrir mótorar sem hér þekkj-
ast. Sjálfur mótorinn, skrúfutengslin og skiftiáhaldið, livíl-
ir alt á einni járnundirstöðu, og geta því þessir þrír lilut-
ar ekki sigið til í bátnum.
Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heirasins bestu óíifengu
drykkir.
Fást alstaðar.
Aðaluœboð fyrir ísland
Nathan & Olsen.
Vegna þess að eg liefi hngsað mér að liafa
liér fyrirliggjandi alla þá yarahluti sem þurfa til
þessarar mótortegundar, lejfi eg mér að mælast
til að allir þeir sem IBöXiaatíLerís mótora
eiga hér á landi, sendi mér sem fyrst skýrslu
er tilgreini:
No.og Nafn mótors (þar í hre margra cyl. móíorinn er, og
liye mörg- kestöfl kann kcflr). •
Naín eiganda,
Nafn háts,
Um leið yæri mér kært að meðtaka þau með-
mæli sem eigendur mótora þessara knnna að
vilja gefa þeiin. —
6. Eirikss, heildsali,
Reykjavik.
Einkasali á íslandi fyrir Bolinders mótorverksmiðjur,
Stockholm og Kallháll.
Simnudagnrmn.
Eftir S. Fritz.
Pelix Ernau gekk að eiga
Kötu sína af einskærri ást. Ást-
arguðinn var þeim hliðhollur, en
þessa heims gæði voru af skorn-
um skamti heima fyrir. Þoim
var þó þetta furðu lítið áhyggju-
efni. Felix var sem sé rithöf-
undur, og höfðu færustu menn í
þeirri grein borið óspart lof á
ritleikni hans. Einn þessara
ágætismanna hafði meira að segja
kallað hann skáld af guðs náð!
Felix sem áður hafði látið sér
nægja að freista hamingjunnar í
blöðum og tímaritum, varð sór-
lega upp með sór af hóli þessu
og sendi þegar bókaútgefanda
einum í höfuðborginni álitlegt
ritsmíðasafn er hann hafði sett
saman með súrum sveita. Nokkr-
um dögum siðar fór hann rak-
laitt til hans sjálfur. Útgefand-
inn, sem var mjög fær maður í
sinni grein, tók honum alfiðlega,
en fékk fionum handritin og
mælti: Mjög fallegt, einkar til-
þrifamikið, en get því miður ekki
notað það.
— Hvað? Ekki notað það?
stamaði Eelix.
— Eg endurtek það sem eg
áður lét í ljósi, svaraði útgef-
andi. Eg dáist að hinum frá-
bæru hæfileikum yðar ungi vin-
ur, farið því að eins og reynd-
ur maður ráðleggur yður, gerið
eins og eg segi.
Þér lýsið nátturunni átakan-
lega vel, en hver ætli vilji eyða
peningum nú í dýrtíðinni til
þess að fá að vita hvort blöðin
á trjánum í nágrenni yðar séu
græn eins og á sumardag eða
með rauðleitum haustblæ?
Sýnið heldur hina framúrskar-
andi ritfimi yðar með því að lýsa
mönnum og segja okkur skemti-
legar smásögur úr samkvæmis-
lífinu. En farið fyrir alla muni
burt úr sveitaþorpinu þar sem
þór eigið heima! Hvað ætli beri
við, sem geti orðið efni í skáld-
sögu, þarna þar sem enginn sálg-
ar sór einu sinni, hvorki af ást-
arsökum eða út úr leiðindum.
Þetta ætlaði eg að segja yður.
Hugleiðið orð min. íguðsfnði!
Um kvöldið talaði Felix langa-
lengi við Kötu sína. Hann skýrði
henni ítarlega frá öllu, er hon-
um og hinum alúðlega útgef-
anda hafði farið á milli. Pannig
sátu þau til miðnættis og héld-
ust í hendur. Unga konanfeldi
mörg tár er þau mintust á hina
ifreiöakensla

Að fengnu leyfi. Stjórnarráðs íslanda tek eg að mér að kenna
að fara með bifreiðar. Þeir sem ætla sér að verða bifreiðarstjórar
gefi sig fram við mig.
Hafliði Hjartarson.
Simi 485 og 405. Bókhlöðustíg 10.
Maskínnolía, lagerolía og cjlinderolía.
(Þeir sem óska, geta fengið olíu á brúsnm til reynslu).
Sími 214
Hið íslenska SteinoBíuhluiafélag.
óh'jákvæmilegu breyting á lífs-
kjörum þeirra. Samt var það
hún sem loksins tók af skarið
og lagði á ráðin. En hanni kysti
burtu tárin af kinnum hennar
og mælti: Sunnudagarnir munu
framvegis verða sælustn dagarn-
ir í lífi mínu.
* *
*
Nokkur ár eru liðin síðan
þetta bar við. Hefðarfrú ein við
hirðina hefir boð inni. Eru þar
samankomnar fáeinar tignar kon-
ur og verður þeim skrafdrjúgt
um hitt og þetta sem við ber í -
samkvæmislífinu. Meðal annars
eru þær að tala um rithöfund
nokkurn sem mikið var látið af
um þessae mundir.
Hann er dæmalaust elskuleg-
ur maður, segir ein þeirra.
Og gullfallegur í þokkabót,
bætir önnur við. En framkom-
an tiginmannleg!
Ljóðin hans eru aðdaanleg,
kvað við úr einu hoi’ninu. Var
það frú Z. sem þannig mælti
um leið og hún seildist feimnis-
lega til tösku sinnar.
Hann er hrókur alls fagnaðar,
gestur si',m lætnr sér ekki nægja
að opna munninn til að tyggja,
heldur einnig til að tala, ogþað
er meira en maður á að venjast
hjá tignum mönnum. Nýlega
bauð eg til borðs með okkur
sendiherra Dana og besta söng-
manni vorum, en hvorugur mælti
orð frá munni, því annar óttað-
ist að hann mundi ljósta uj>p
einhverju leyndarmáli frá æðri
stöðum, en hinn kvaðst mega til
jneð , að fara varlega með rödd
sína, því um. kvöldið ætti hann
að syngja. .
Mér finst ekkert púður í sarú-
sæti, ef Ernau er þar ekki við-
staddur; er mér það gleðieini
að hann hefir þegið boð hjá mér
í dag.
Og eg er með öllu óhuggandi
síðan hann hafnaði heimboði
mínu á sunnudaginn kemur.
Hann afsakaði sig og kvaðst ekki
geta komið.
I-etta svar hefði eg getaðsagt
yður fyrir, kæra vinkona. Vitið
þér ekki að hann tekur engum
heimboðum á sunnudögum?
Nei, — og hver ætli ástæðan
só?
Sú, að veslingurinn er til-
neyddur að halda sunnudaginn
heilagann í sveitinni heima hjá
sér.
Það er svona? Þá er eitthvað
til í því sem flogið hefir fyrir,
að hann sé kvæntur.
Já, það er alveg dagsatt. —
Hann fer ákaflega dult með
þetta hjónaband sitt. Hver ætli
só konan hans?
Það þekkir hana enginn.
Eitthvað er einkennilegt við
hana, er hann lætur sér svo ant
um að fela hana fyrir öllum
þorra manna. Liklega af bænda-
fólki — því Ernau er sveitamað-
ur í raunimii — sjálfsagt ótta-
legt kvenskass sem eklcert gerir
annað en telja peningana sina.
Er hún talin auðug?
Auðvitað — annars væri mér
þetta alsendis óskiljanlegt. Væri
hún það ekki, mundi honum
ekki hafa komið til hugar að