Vísir - 04.12.1916, Blaðsíða 3

VI8IR
Nýkomið fráNew-York
Nærfatnaöur, karla, kvenna og barna.
Sokkar úr sílki u]l og bómull.
Vetlingar á börn og fullorðna.
Barnahúfur
Treflar Og
Slæður
Borödúkar
Borödúkadregill
Servíettur
siikibönd
silkivasaklútar
silkitvinni
Allskonar smávara o. m. fl,
Alt mjög: ’%7‘&LXi.cleL<3 og’ ódýrt.
Yerslunin GULLFOSS.
að 1 simskeyti, að „sagt se. að j |j ^ ý
sættir séu komnar á. , X' atalDUOlIl
Gjöld: • Skattar og gjöld til hins
opinbera 1200.00
Árgjald til Helgafells-
prestakalls 204.45
Stjórn kaupstaðarins 19100.00
Til löggæslu 14020.00
— hreinsnnar reykháfa 2800.00
Eftirlaun og ellistyrkur 1570.00
Umsjón og varsla kaup-
staðalandsins 900.00
Manntalskostnaður 600.00
Til heilbrigðisráðstafana 4500.00
Yerkfræðiugur og bygg-
ingarfulltrúi 2800.00
Til vegagerða 49400.00
Til þrifnaðar 8000.00
Götulýsing 7500.00
Salernahreinsnn 8000.00
Til vatnsveitunnar 38750.00
Til slökkvitóla og
slökkviliðs 9200.00
Til gasstöðvarinnar 40000.00
Til viðhalds og endur-
bóta á fasteignum 9000.00
Til áhalda og aðgerða
á þeim 4000.00
Tii fátækraframfæris 76300.00
Til þurfamanna annara
sveita 18400.00
Til að veita fátækling-
um vinnn 30000.00
Til barnaskólans1) 67200.00
Ýmsir styrkir 5650.00
Ýmisleg útgjöld 3700.00
Til undirbún. rafmagns-
stöðvar 6000.00
Bjargráðagjald 3750.00
Til mælinga og skrá-
setninga lóða 6000.00
Vextir og afborganir 94000.00
Uýrtíðarnppbót 6000.00
1) Þar af til baðhússbygging-
ar 11000 kr.
Óviss gjöld 10000.00
Tekjuballi 1915 5711.40
Eftirst. til næ«ta árs 65000.00
Kr. 619255.85
Norðmenn ogÞjóðverjar.
Norðuienn skjóta á
þýskt skip.
1 síðustu útlendum blöðum ssm
hingað hafa borist, var frá því
sagt, að þýsk blöð teldu líkleat,
að sættir myndu komast á milli
Norðmanna og Þjóðverja. Svar
Norðmanna væri að vísu ekki full-
nægjandi, en líklegt til samkomu-
Iags. Nú er sú fregn komin hing-
En allhart var orðið á milli
Norðmanna og Þjóðverja.
Varðskipin norsku eiga að gæta
þess, að verslunarskip Þjóðverja
sem koma í norska landhelgi haíi
ekki þráðlaus firðritanartæki. Ný-
lega fór þýskt flntningaskip frá
Skutesnes og fram hjá Pananger
og hafði meðferðis firðritnnartæki.
Norskur tundurbátur, sem vörð
hafði á þeim slóðnm, elti það og
akaut púðurskoti, skipinu til að-
vörunar, en það nam ekki stað-
ar. Skutu Norðmenn þá kúlu
meðfram kinnungi skipsins, en
Þjóðverjar létu sem þeir sæu það
ekki. Þá skutu Norðmenn kúlu
i gegnum reiða þýska skipsins og
sími 269 Hafnarstr. 18 sími 269
er landsiws ódýrasta fataverslun.
Regnfrakkar, Rykfrakkar, Vetr-
arkápur, Alfatnaðir, Húfur, Sokk-
ar, Háístau, Nærfatnaðir o. fl. o. fl.
Stórt lírval — vítndaðar vörur.
námu Þjóðverjar þá loks staðar
með dræmingi. Og firðritunar-
tækin voru tekin af þeim.
í norska blaðinu sem þessi frá-
sögn er tekin úr, er talað um
óvina flntningaskip, og sýnir það,
hvern hug Norðmenn hafa borið
til Þjóðverja, og hverju þeir hafa
búist við.

ístÍF ogmiljönÍF
eftir
(gharles |§amce.
15 ---- Frh.
— Þá hafði Heron fógeti aldrei
fserri en 4 hasta fyrir vagninum
sinum, og einu sinni þegar hann
fór til móts við dómarana hafði
hann sex. Húsið stóð opið fyrir
öllnm fátælingnm í eveitinni og
aldrei var förumönnum visað á
dyr. Sá Heron sem uppi var á
tíma föður míns, var þingmaður
ijördæmisins og daginn sem hann
Var kosinn, var sleginn botninn
úr tveim brennivinsámnm og tveim
Púrtvínsámnm á grassléttunni fyr-
ir firaman húsið. Og í heilaviku
á eftir sást varla ódrukkinn mað-
ur í þorpinn og œílu vegar i
kring. Haun var veiðimaður með
afbrigðum og um veiðitímann var
hvergi glaðara á hjalla i öllu kon-
ungsríkinu en í Herondal. Já,
Heronarnir gerðu Herondalinn
frægan, eins og sagt er, herra
minn.
Hann þagnaði og hristi höfuðið,
og Stafford þagði lika; hann var
nógu hygginn til þess að vera ekki
að slíta söguþráðinn. Gestgjafinn
andvarpaði og leit hngfanginnn á
vindilinn sinn, og hélt svo áfram:
Honum var boðin lávarðstign;
það var afl ungfrú Idu. Heron-
unum hafði oft verið boðin baróns-
tign, en þeir neituðu alt af að
taka við henni og þessi neitaði
lávarðstigninni. Hann sagði að
hærra yrði ekki komist en að vera
Heron frá Herondal, sð honum
meiri menn hefðu látið sér nægja
það og að hanu væri fyllilega
ánægður með þá tign sem forfeð-
ur hans hefðu látið sér nægja. —
Þegar hann dó, var líkfylgdin
hálf önnnr míla á lengd.
— Hvernig atvikaðist það, að
ættin misti eignir sínar og völd?
spurði Stafford,
Gestgjafinn leit upp í loftið og
var hugsi.
Það er ekki svo auðvelt að giska
á það, sagði hann. Yitaulega fóru
feyknin öll í flúginc, því það var
ekki að eins hér heima, sem fó-
getinn eyddi drjúgum. Það var
engu betra ef ekki verra þegar
hann var í Lundúnnm. Hann
átti þar stórt hús og sýndi engu
minni rausn þar en hér, ef til
vill enn meiri. Og í þá daga,
herra minu, var mikið nm fjár-
hættuspil og veðmál, engu síður
en nú, ef til vill meira — en það
er nú sagt að heldra fólkið nú á
dögum sé hneigðara fyrir að spila
á hlutabréf en spil og veðja um
veðhlaupahesta; þér fyrirgetið
herra minn.
— Eg er hræddur um að þér
hafið rétt fyrir yður, sagði Stafford
og hló við. Eg fyrir mitt leyti
held meira upp á gamla lagið.
— Það er rétt, sagði gestgjaf-
inn og kinkaði kolli ánægjulega.
Jæja, en það er þá af peningun-
mn að segja, að þeir fóru í allar
áttir, og þegar gamli fógetinn,
faðir þess sem nú er á Iifi, lést,
þá var sagt að lítið hefði verið
eftir skilið: og það sem verra var,
mikið af landinn var selt og það
sem eítir var veðsett fyrir því
sem á því toldi. Það er oft sama
sagan um þessar gömlu ættir,
herra minn, og því hörmulegra er
það!
— Já, sagði Stafford, Og er
þá fógetinn sem nú er nppi líkur
föður sínura? /
— Nei, herra minn, ekki vitund,
svaraði gestgjafinn og hleypti
brúnum hugsaudi og hálf vand-
ræðalegur. Þvert á móti. Faðir
hans var frjálsmannlegur og þægi-
legur við hvern sem var og hafði
altaí gamanyrði á vörunum við
hvern sem hann hitti. En sá
yngri var ætíð fáskiftinn og ómann-
blendinn þegar í æskn. Og þegar
hann tók við eignunum varð hann
enn ómannblendnari en áður, forð-
aðist alla fornkunningja föður
síns og lukti sig inni á búgarðin-
nm aleinn. Hann er háskólamað-
ur og mesti bókaormur og er öll-
nm stundum í bókaherberginn sínu
eins og — eins og einbúi hafði
eg nærri sagt. Hann fór utan um
bríð, til Ítalíu trúi eg það væri,
og hann kom kvongaður heim aft-
ur; en konan koro ekki meira
fjöri i heimilisbraginn, því hún dó
skömmu eftir að Ida fæddist. —
Ungfrú Ida er einbirni. Hún var
send að heiman um tíma og dvaldi
þá hjá einhverjam ættingja sfn-
um og það eru eklci meira en tvö
ár síðan hún kom heim aftur.
Yesalings stúlkan, sagði Staf-
ford, ósjálfrátt.
— Já, meira en svo, það er
von að þér segið það, og var þó
dálítið efablandinn. Það sér nú
samt ekki á, að ungfrú Ida sé svo
aumkunarverð; hún er svo glað-
lynd og — og bjartsýn, eins og
maður segir. Og er það þó ekki
trúlegt í þeim kringumstæðum, að
búa þarna ein í þe?au stóra húsi
með gamla manninum, sem aldrei
fæst til að fara út fyrir túnið og
hýmir yfir bókunum frá morgni
til kvölds. Og þó getur hún