Vísir - 05.12.1916, Qupperneq 3

VISIR
og verða þá lægstu laun sem
greiða má embættismanni þessnm
3800 + 600 + 200 = 4600 krón-
nr. Hafi peningar fallið í verði
siðan ófriðnrinn hófst nm 50%,
bætast þar við 1755 krónnr, og
ætti þá embættismaðurinn að fá
samtals kr. 6355,00. — En eftir
tillögum nefndarinnar mega engin
lann ná þessari upphæð.
Laun embættismanna eru ófor-
svaranlega lág, samanborið við
getn landsjóð og hag almennings.
Embætsislaun hafa nnmið 37/B8
hlntnm af öllnm tekjum Iandsins.
Nú hafa tekjnrnar 7 faldast og
urðn árið 1915 kr. 2831 þús.
og hreinn tekjuafgangur 403 þús.
En öll laun til embættismanna
námn 582719 kr. eða sem næst
% af tekjunum. Og hagnr al-
mennings hefir batnað að sama
skapi. Fyrrum sánst ekki önnnr
hús npp til sveita en lélegir torf-
kofar, nú eru þar vegleg steinhús.
Til sjávarins var auðnr sjór eða
bátskeljar skamt nndan landi en
nú gufuskip. (Frh.)
Afmæli á morgun:
Þorgrímur Guðmcndss. kennari.
Jón Jakobsson landsbókav.
Þuríður Jónsdóttir húsfr.
Ingibj. Jónsdóttir Sauðagerði.
Sesselja Ólafsdóttir Ijósmóðir.
Karel Hjörtþórsson verkm.
Einar H. Kvaran rithöf.
Kristján Sigurðsson kaupm Ak.
Veðrið í morgun:
Loft- vog. Átt Magn Hiti
Veetm.e. 498 S. 4 4,6
Rvík . . 481 s. 3 3,2
ísafj. . . 460 V. 1 0,0
Akure. . 430 s. 1 5,8
Grimsst. Seyðisfj. 438 s.v. 3 8,6
Þórsh. . 538 s. 5 7,3
Magn vindsins : 0 — logn, 1 — and-
vari, — 2 — kul, 3 gola, 4 — kaldi 5 —
stinnings gola, 6 — stinnings kaldi, 7
— snarpur vindur, 8 — hvassviðri, 9 —
stormur, 10 — rokstormur, 11 — ofsa-
veður, 12 — fárviðri.
Erleud mynt.
Kbh. 4/12 Bank. Pósth.
Sterl. pd. 17,60 17,90 17,90
Frc. 63,50 64,50 65,00
Doll. 3,74 3,80 3,90
Bráðahirgðalög,
sem heimila bæja og sveita-
stjórnum að ákveða þyngd bakara-
brauða, hafa verið gefin út. Um
húsaleigulögin heyrist ekkert, enn.
Dansleikur
Iðnaðarmannaíélagsins
verður laugardaginn 9. þ. m. Aðgöngnmiða selnr
Jón Hermannsson
úrsmiður Hverfisgötu 31
Tilkynning.
Með því að eg í gær neyddist til að Ioka búð minni vegna^ a.1-
veg óviðráðanlegrar aðsóknar, tilkynnist, að til að
flýta fyrir afgreiðslu framvegis, sel eg næstu daga aðeinss
.7 árnvörur, Búsáliöld, N ærfatnaðj^Sokka.
Hinar aðrar vörur munu svo verða á boðítólum bráðlega.
Virðingarfylst
Carl Lárusson.
Ný launamálanefad
var kosin á fundi þeim sem
baldiun var í Iðnó af Iaunamönn-
nm bæjarins á snrmndagskvöldið
Upphaflega var henni ætlað að
vinna npp aftur alt það sem
milliþinganefndinni var fyrir lagt
en uppá þau kjör var enginn fá-
anlegur i nefndina. Var þáslegið
eitthvað af kröfunuai Og kosnir í
nefndina: Geir Zoéga rektor,
Ágúst Bjarnason, prófassor, Þor-
steinn Þorsteinsson hagstofustjóri,
Ole Blöndal póstafgrm. og Gísli
Ólafson simstjóri.
Tilboð
óskast í uppskipun á Ca. 1500 tonnum af kolum,
sem væntanleg eru liingað eftir fáa daga.
Skrifleg tilboð sendist á skrifstofu borgar-
stjóra fyrir 7. þ. m. kl. 12 á hádegi.
Isiir og miljönir
eftir
gharles garvice.
16 Frh.
hlegið og gert að gamni sínu; eg
heyri hana oft syngja þegar hún
fer hérua um veginn. Ungfrúlda
er eftirlætisgoð allra hér nm slóð-
ir. Menn svo að aegja tilbiðja
hana.
— Eg skil það, sagði Stafford
í hálfum hljóðum.
— Það hljóta að hafa verið
mikii viðbrigði fyrir ungfrú Idu
að koma hingað í þennan afdal
frá Lundúnnm, hélt gestgjaíinn
ðfram. Margar ungar stúlknr
hefðu lagst í rúmið af eintómn
c'yndi. En nngfrö Ida sver sig í
Heronsættina og hún hvorki blikn-
aði eða blánaði, en Isgði hönd á
plóginn, eins og ssgt er. Hún
tók alla stjórn í síriar hendur, og
þótt hermi takist ekki að fá gamla
manninn út úr býðinu, þá aunast
hún um hann og stjórnnr bninu
eins og karlmaður. Já, herra
minn, þó að hún sé að eins ung
stúlka, eins og þér sáuð siálfur,
herra minn, þá annast hún alla
búsýslu, bæði úti og inni, eins og
fertug kona. Það er furðulegt,
hvernig hún hefir getað lært það.
í sannleika sagt, þá held eg að
ekki sé sá karlmaður til í sveit-
inui, sem hefir raeira vit á hestum
og kúm; (eu það liggur í blóðinu.
Og hún ríður — já, þór sáuð það
sjálfur, hvernig hún ríður.
Og á hún enga vini, sem hún
getur heimsótt sér til skemtun-
ar?
Gestgjafinn hristi höfuöið.
— Nei, herra minn, þan heim-
sæbja aldrei neinn og enginn heim-
sækir þau. Heronarnir eru stoltir,
og þeir hafa ful’a ástæðu til þesg.
Eg hefi heyrt sagt. að gamli mað-
urinn sé svo stoltur, að bann vilji
ekki láta fornvini ættarinnar sjá
örbirgð sina. Og hann hatar þessi
aðskotadýr, sem hafa keypt land
undan jörðum háns og bygt þar
hús. — Eg bið auðmjúklega íýr-
irgefningar, eg mundi ekkert eftir
því í svipinn, að f&ðír yðar, sir
Stefán O'me, er einmitt að enda
við að byggja þessa fögru bygg-
íngu fyrir handan vatnið.
Stafford broeti.
— Það gerir ekkert tii, herra
Grovee, sagði hann. Eg skil það
evo vel, að mr. Heron finnist það
vera ófyrirgeí'anleg ósvifni af
óknnnngum mönnum, að koma
hingað og byggja störar hvítar
byggingar, sem ekki verður kom-
ist hjá að reka augun í í fimm
milna fjarlægð. — Eg býst við
að þér gerið ráð fyrir því að mé?
yrði tekið heldur fálega, ef eg færi
að heimsækja fólkið í Herondal?
— Eg er hræddnr um að yður
yrði tekið hvorki vel né illa, herra
minn, svaraði Groves kurteislega
og alúðlega. Eg er hræddur um
að þér feugjuð hvorugt feðginanna
að sjá. Gamli kjallaravörðurinn
myndi bara segja: „Ekki heima“,
eins og hann er vannr þegar ein-
hver nágrannanna kemur; einkum
ef þau vissu hver þér værnð. Ef
eg man rétt, þí var landið nem
sir Stefán keypti, áður eign Her-
onanna.
— Já einmitt, sagði Stafford,
Eu er það ekki. sorglegt, herra
Groves? Það er að vitja synda
feðranna á börnunum.
— Það er svo, ssgði gestgjaf-
inn, en í þvi kom Howard i hægð-
um sinnrn út úr d&gstofunni og
hsnn og Stafford gengu út i dyrn-
ar og horfðu á hið midurfagra
laudsiag, aem nýrisið tuuglið gerði
ennþá meira töfrandi.
— Það minnir enn þá dálítið
á Drnry Lane, finst þér ekki?
sagði Howard. Undarlegt er það,
að ef maður sér fallegt landslag,
þá verður manni það alt af á að
bera það saman við leiksvíð.
Saunleikurinn er sá, kæri Stafford,
að við metum iðnaöinn mest af
öllu. Yið Iátum sem við dáumst
að náttúrunni, en við höfum altaf
leikhúsið í hnga. Þegar við heyr-
nm næturgalann syngja, lítum við
til himins með stjórnlausri aðdá-
un, en okkur þykir miklu meira
varið í skopsöngvara í fjölleika-
húsinu. Við tölum margir hverjir
um tilfinningar, en við verðum
þeirra ekkert varir; við vitum í
ranninni ekki hvað það er. Mér
er nær að halda, að sum emá-
skáldm yrki ennþá um það sem
þeír kalla ást, en það er mín ekoð-
un, að sá hlutnr sjálfur sé með
öilu upprættur. Hver þekkir
nokkuð til hennar? Tökum þig
til dæmis. Þú hefir aldrei verið
ástfanginn; þú hefir alt sem hug-
ur þinn girnist, ert klæddur gulli
og purpura, þú etur og drekkur
d&glega eins og Tyrki, þú daðrar
sex daga vikunnar, og hvílir þig
ekki þánn sjöunda — en ást? Þú
hefir enga hugmynd um hvað það
er. Og þó að bú hefðir l>að, þá
ert þú skynsamari og þroskaðri
en svo, að þú farir að steypa þér
út í svo óþægilegar geðshræringar.