Vísir - 06.12.1916, Blaðsíða 3

VISIR
samþykfcar yrðn á þing5. Spurði
hvort það værí alvara frsm. að
3800 krónur ættu að vera lægstu
laun embættismanna í Rvík.
Hvernig bann hugsaði sér að koma
þvi fram ? Það stoðar lítið að
koma ofan ór skýjunum með til-
lögur, sem fara þvert á móti þeirri
stefnu sem rikt hefir meðal þjóð-
arinnar. Reikningur frummælanda
öfgar. Fæði fanganna aldrei kost-
að 71 eyrir á dag, fyr en verð-
hækkunin var komin, og því ekki
við það að miða. Vera mætti að
nefndin hefði farið of skamt í því
að ákveða launin af ótta við að
tillögurnar næðu ei fram að ganga.
Hón hefði þó í ýmsum greinum
farið að mestu eftir tillögum við-
riðinna mauna, svo sem um launa-
kjörsíma- og póstmanna eftir til-
lögum iandsímastjóra og póstmeist-
ara. — En ef sýnt verður fram
á það með rökum, að nefndinhafi
farið of skamt, þá má gera ráð
fyrir að bæfct verði úr því.
[Niðurl.]
Sú spenvolgaG)
Einhver J. X. skrífar í 31. tbl.
Mbl. lofgerðarpistii um mjólkur-
framleiðendurna hérna og reynir
að breiða yfir gerðir þeirra í mjólk-
urmálinu. En hann notar jafu-
framt tækifærið til þess að hnýta
i niðursoðnu mjólkina, sem seld
er hér í bænum. Þeir eru senni-
lega íarnir að reka sig á það,
mjólkurframleiðendurnir, að nið-
ursoðna mjólkin, sem höfð er hér
á boðstólum, sé þeim ærið óþörf,
og vera má að þeir fái að finDa
það betur. Því hvað sem útreikn-
ingi þeirra herra líður, þá er hitt
víst. að fjöldamargar húsmæður
kaupa niðursoðna mjólk, dósina á
60 anra og blanda hana með tveim-
ur pottum af vatni, og verður þar
af miklu betri mjólk en sumt gutl-
ið, sem selt er hér sem „spen-
volg“ mjólk. — Svo spenvolg sem
hún er nú líka, mjólkin hérna á
útsölnstöðnnum þeiria. Sá, sem
þetta rifcar, hefir nú um tíma keypt
handa nngbarni sínu pott afþess-
ari „spenvolgu", og eftir að hún
hefir staðið heilan dag heima, hef-
ir varla sést brá ofan á henni.
En sá, sem þetta ritar, hefir líka
10 maDns í heimili, og notar ein-
göngn niðursoðna mjólk, bæði í
grauta og út á þá, og borgar þá
mjólk með 30 aurum pottinn.
Nei, þetfca spenvolga vottorð J.
K. er einskonar „Kínavottorð“;
hann verður að gera betur ef
duga skaJ. Við vitnm það vel,
bæjarmenn, að nú er mjólkin að
aukast hjá þeim, sem sviftn henni
frá ungbörnum og sjúklingum í
haust, og við vitum það síðan, að
þó hún gangi ekki út, þá geta
þeir skilið hana og ef þeir geta
ekki selt rjómann og undenrenu-
una fyrir „sæmiiegt“ verð, þá búa
þeir til skyr og osta. En við get-
um reynt að þreyja þorrann og
göuna, þangað til bærinn kemur
upp ötiugu kúabúi.
Þeíta laiigar mig til að biðja
þig fyrir V í s i r minr, þ ú hefir
mest Og best stntt málgagnslausa
alþýðu hér gegu „b.ringunum“,
sem hanu Vigfús okkar befir syo
dæmalaust vel útsbýrt hvernig til
eru orðnir. — En þeir æfcla nú
líka að fara að láta þig kenna á
„v a 1 d i“ sínu.
Þú ættir að njóta þess hjá al-
þýðu þessa bæjar, að þú hefir
tekið hennar málstað. J.
A th s.
Vísir leyfir nmræður um öll
mál frá öllum hliðum.
Utan af landi.
SímfreguiF.
Akureyri í gær.
Dánarfregn.
Nýlátiu er hér á Akureyri
merkiskonan Kristín Benedikts-
dóttir frá Ljósavatni, dóttir síra
Benedikts sál. Kristjánssonar og
kona Björns Jóhannssonar, sem
lengi bjó á Ljósavatni. Varheim-
ili þeirra lengi eitt af mestn mynd-
ar- og rausnarheimilam þar
nyrða.
Tíðarfar
er ágætt um alt Norðurlaad, hvergi
snjór á jörðu og hvergi farið að
hýsa fé, þar sem til hefir spurst
héðan.
Flóra
er komin hingað með farþegaua
af Goðaío=si.
Skilnaðarsamsæti
var Krietjáin Jóhannessjmi austen-
pósti nýlega haldið í Reykjahlíð
Hann verður póstur milii Akur-
eyrar og Staðar upp úr nýárinu.
f
sÍíf og miljönir
effcir
gharles garvice.
Sfcafford brosfci en var annars
hugar; hami gaf þessu engan
gaum. Hann var orðinn svo van-
ur þessum ræðuhöldum Howard?,
að þau höfðn viðlíka áhrif á hann
og vatn sem skvo.tt er á gæs. Og
nú var bann þar aS aubi að hugsa
um Idu Heron, stúikuna sem gest-
gíafinn hafði verið að segja hon-
nm frá. Það vaxð þögn um stund.
Og meðan þeir stóðu þarna og
hölluðust upp «ð dyrastöfunum,
komu fcveir menn aðrir út um
aðrar dyr veitingahússiní', stað-
næmdust og fóru að tala saman.
Það voru umferðamangarar, sem
voru nú að hvíla sig eftir erfiði
dagsins og reyktu ákafiega sterkt
tóbab.
— Hefirðu séð höllina hans sir
Stefáns Orme þarna yfir á hæð-
inni ? sagði finnar. Finst þér
húa ekki dásamleg? Hún hefir
kostað skildinginn. Hvað skyldi
sá gamíi nú ætlast fyrir?
Hinn hristi höfuðið og hló.
— Já, auðvitað ætlast haun eitt-
hvað sérsfcakt fyrir með því. Hann
muadi varla ausa öllu því fé
út til einskis, þó vellauðugur sé.
Hann helir alfc af eitthvað á bak
við eyrað. Ef til vill ætlar hann
að veiða einhverja stórlaxana þar
í gildni eína, eða einhverja af
þessum útlendu prinsnm, sem hann
§r að dekra við. Það verður
aldrei ætlað á, hvað sir Sfcofán
Orme ætlar sér. Ef til vill ætlar
hann að bjóða sig fram til þing-
mensku fyrir kjördæmfð. Og þá
verður hann bosinn. Houum
hepuast allir hlutir; eða það fer
þá ekki hátt ef eitfchvað mistekst.
Hann er eins og nánngarnir, sem
hann Disraeli var vanur að skrifa
nm í sögum siuum. Maður sem
ekki lætur nér neitfc fyrir brjósti
brenna, ef þeim býður svo við aö
horfa. Ýmislegta hefir nú vorið
skrafað um haun.
Mangararnir pöbbnðu niður á
veginn. Stafford og Howard heyrðu
hvert orð sera þeir sögðn. En
Stafford horíði beint fram undaa
sér og Howard geiepaði, eins og
hann hefði ekkert heyrt, og
sagði:
— Er þér það nokknð á nióti
skapi, Stafloid, þó eg fari nú að
fara í bólið? Eg geri ráð fyrir
að þú sért ekki þreyttur, sem að
eins hefir skriðið yfir á, orðið
reunvotnr og klifrað mílur vegar
yfir fjöll og firnindi.
— Nei, sagði Stafford, eg ætla
ekki að fara inn strax. Góða
nófct, gamli vinur.
Þegar Howard var farinn, hafði
Stafford jakkaskifti og fór i veiði-
jakka, og fór með pípuna í munn-
inum og litlu töskuna í vasauum
upp veginn. Kveldið var yndis-
legt og honum fanst það vera
syndsamlegt að fara að sofa. En
alveg óafvitandi gekk hann í átt-
ina að Herondal. Stafford hafði
orðið ilía snortinn af því sem
mangarinn hafði sagt um föður
haus; [það er ætíð ógeðfelt að
heyra föður sínnm Jýstsem hrekkja-
lim eða fiárglæframanni og Staff-
ord hafði varla getað stilt sig um
að lumbra á manninum og fá
bann fcil þesa að biðja fyrirgefn-'
ingar. Ea það eru ýrais óþægindi
sem fylgja því að vera göfug-
menni og þar á meðal það, að þó
maður heyri eitthvað, sem ekki er
ætlast til að maður heyri, þá verð-
ur maður að iátast vera heyrnar-
laus. Þess vegna gat Stafford ekki
refsað mangaranum fyrir að fara
óvirðingarorðum um hinn mikla
sir Stefáu Orme.
En áður en hann varði, var
FatalDúðirL
sími 269 Hafnarstr. 18 sími 269
er Iandsius ódýrasta fataverslun.
Regnfrakkar, Rykfrakbar, Vetr-
arkápur, Alfatnaðir, Húfur, Sokk-
ar, Hálstau, Nærfatnaðir o. fl. o. fl.
Stórt úrval — vandaðar vörur.
Kaupið Visi.
Hvers vegna
síra Anðers Hovðen
tók ekki við prestsem-
bættinu í Álasunði.
Frá því var sagfc nýlega hér í
blaðinu, að síra Auders Hovden,
norska skáldið, hefði fæfst undan
því að taka vlð prestsembættinu í
Álasundi, sem honum hafði verið
veitt. Norska stjórnin hefir nú
orðið við tilmælum hans og verð-
nr hann því áfram í embætti sínn
í Melhus.
Blaðið „Söndmörsposten“ sem
gefið er út í Álasundi segir að
þessi uadanfærsla Hovdens stafi
af ógnunum nokkurra rnanna.
Innratrúboðsmenn í Álasundi hafi
æfclað að koma þar að öðrum presti,
en Hovden hafði embæfctisaldur
fram yíir hann og hlaut því em-
bættið. Eu þá tóku inoratrúboðs-
inenn til þess ráðs, að skrifa
Hovden til og hafa í heifcingum
við hann ef léti hann ekki Jaust em-
bættið.
Stafiord kominu að járnhurðunum
aðdáanlegu, og hann gleymdi föð-
ur sínum og máluga mangaranum
og endurminningin um ungu stúlk-
una í á&lnum gagntók hann á ný.
Hann sá þegar að hurðirnar voru
lokaðar með keðjum og lási, og
af eðliiegri forvifcni varð honum
reikað npp veginn meðfram girð-
ingunni, og alfc í einu kom langa
óreglnlega byggingin í angsýn.
3. k a f I j.
Sfcafford skoðaði húsið með að-
dáun blandaðri meðanmkun. Sag-
an, sem gestgjafinn hafði sagt hon-
nm gerði byggingnna enn tilkomu-
meiri í hans augum. Það voru
engar rústir. En það var skugga-
legt, vanhirt, eyðilegfc og einmana-
legt.
Ef ekki hefði rokið upp úr
fcveim eða þrem reykháfum, þá
hefði vel máfct ætla, að húeið væri
í eyði. Stafford var &ð hugsa um
þetta meðan hann starði á búaið.
Hann átti bágt með að gera sér
grein fyrir því, að bann hefði far-
ið frá Lundúnum fyrir að eins
fáum tímum eiðan, að hann kveld-
ið áður hefði etið miðdegisverð í
klúbbnum einum og farið á dans-
leikinn hjá Merrivale á eftir. Og