Vísir - 07.12.1916, Blaðsíða 3

VISIR
Frá Goðaíossi.
í gærkveldi barst Sveini Björns-
syni, form. Eimskipafélagsins eftir-
farandi símskeyti frá Nielsen fram-
kvæmdarstjóra:
Byrjaðir að dæla aftur, en
skipið er nú miklu meira lekt
en áður og lieíix* íltist nser
landi. Sem stendur lítnr ekki
út fyrir að hægt verði að tæma
það. Erum mjög vonlitlir.
Skeyti þetta var sent frá ísa-
firði í gærkveldi kJ. 840.
Nýr skattur í Frakklandi.
í Frakklandi er í ráði að leiða
í lög nýjan skatt á veitingahús.
Eiga veitingahúsin að greiða
Léreft,
eintereitt og tvíbreitt. — óbleikt og bleikt.
Vaðmálsvendar í lakið kr. 2,10.
Fiðcrhelt léreft, 0,72, 0,80 og 0,90 metr,
Dnnléreft, 1,10 og 2,75 metr.
Bleikt léreít einbr., 22 teg.
Lakaléreft tvibr., 5 teg.
Munlð að léreít eru bvergi betri,
og mest úrval hefir
ákveðið hundraðsgjald af hverjnm
viðskiftareikningi gestánna, sem
hærri ern en 5 frankar.
Meira brennivín.
1 júlímánnði í ár voru fram-
leiddir 34202 lítrar af hreinum
spíritns í Noregi. Á sama mánnði
í fyrra var framleiðslan 22471 J.
Danir taka lán.
Ríkissjóður Dana er að taka
nýtt 75 milj. króna lán. Yerða
gefin út 5°/0 rikissknldabréf fyrir
láninu og bafa 5 danskir barkar
lofað að kanpa þau fyrir 99°/0.
Eiga 25 miljónir að endurgreiðast
árið 1926 og 50 miljónir 1931.
nfkomnar í miklu úrvali,
Dömuklæðið
Isííf og miljönÍF
eftir
gharles garvice.
18 ' Frh.
nú var sem hann væri horfinn
aftur á miðaldir. Hann hefði ekki
furðað svo mjög á því, þótt hann
hefði séð karlmenn í riddarabún-
ingi og konur í krínolínum dansa
á grasflötinni.
Drottinn minn dýri, hve mikið
myndu þeir ekki vilja til vinna,
margir sem eg þekki, "'til þess að
geta saget eiga hér heima, til þess
að eiga þennan bústað, sagði hann
við sjálfan sig. Og þarna býr
þessi nnga stúlka ein með föður
BÍnum.
Qann var að því kominn að
hverfa á brott, er hann heyrði
þrusk nokkurt; húsdyrnar opnuð-
ust hljóðlega og „þessi ungasfcúlka“
birtist í dyrunum. Hún nam sem
snöggvast staðar á stóra marmara
þrepskyldinnm, gekk síðan út á
svalirnar, hallaðist fram á grind-
urnar og horfði dreymandi út yfir
dalinn, sem glitraði i tunglskininu.
Húa eá ekki Stafford, því banu
stóð í skugga trjánna; og hún
hélt að hún væri alein, eins og
vant var. Einveran hrygði hana
ekki, hún var orðin henni svo
vön. >Og brátt var eins og kvöld-
feguröin töfraði hana og hún yrði
að láta tilfinningar sinar í ljósi;
varir hennar opnnðust og hún tók
að synpja gimsteinasönginn úr
Faust í hálfum hljóðum. Fögur
hafði hún verið i gömiu reiðfötun-
um sinnm, en þar sem hún nú
stóð í tungskininu með gamla
húsið að baki sér, var hún líksst
yndislegri draumsjón. Nú var
hún klædd samkvæmt tisknnni,
síðum kasjemirskjól og^hafði stung-
ið rós í barm sinn. Nú var hár-
ið ekki úfið af vindinnm, en Iá i
fögrum fléttum, mjúkt og hrokkið,
vafið nm yndislega höfuðið henn-
ar. Andlitið var eins og fílabein
í tunglslj03inn, og augun svörtu,
iöngu augnahárin og mjúku ynd-
islegu varirnar gerðu það ósegjan-
lega töfrandi, er hún með aðdáun
æskunnar horfði dreymandi á
landslagið.
Hún studdi hönd nndir kinn,
meðan hún söng, og hugur henn-
ar hvaifiaði frá því, hvernig hún
ætti að koma i veg fyrir það, að
kýrnar kæmnat inrt á kornakur-
inn, til uuga mannsins, sem hafði
bjargað lambinn íyrir hana. Það
var enginn vottur af þrá eða for-
•Titni I iangsunam hennar um hanri,
hún mintist þess að eins aftur-
hve einstaklega skoplegt hafði
verið að sjá hann, er hann var að
brölta upp úr únni með lambið í
fanginu, og það færðiet bros á
andlit hennar. Eq í því komn
f>au Donaid og Bess, hnndarnir,
út til hennar. Ðonald gekk sjálf-
byrgingslega og óhikað til hús-
móður sinnar, en Bess gaut ang-
nnum til arineldsins inni. En alt
i eínu fann hún þefinn afókunna
manmnnia — rak upp snögt gelt
og hentist niður af tröppunum og
í áttiaa tif Staffords. Donald tók
þegar mndir og elti hana. — Idu
varð hverft við og hún gekk fram
á tröppurnar á efíir þeim.
— Eg heföi niátt búaBt við þessu
af „hinum trygga vsrðhundi" sagði
Stafford við sjáífan eig. En hvern
þremilinn á eg nú til bragðs að
taka. Eg býst við því að þeir
ráðist á míg — hjarðhundurinn
að minsta kosti. Það stoðar ekk-
ert að leggja á fiótta. Eg verð
að horfast í augu við forlögin.
Ólukkaus vandræði. En þáð er
mér mátulegt; hvað þurfti eg að
vera að suuðra hér umhverfis.
Þegar hundarnir nálguðust,-
gerði hann sig bliðan og taulaði:
Hjeppi greyið! Gamla seppatetur,
greyið, grey! og rey.odi að friða
þau Donald og Bess. En þan
voru óvön gestagangi, einkum um
þetta leyti sólarhringsins og ætl-
uðu alveg að tryllast.. Þau döns-
uðu kringum haun, urruðu og geltu
og fitiuðu upp á trýnið, svo að
skein í hvítar vigtenunrnar og
færðust nær og nær. Og þau
hefðu alveg áreíðanlega ráðist á
hann, ef stúlkan hefði ekki koin-
ið hlaupandi yfir vott grasið og
kallað á þá með sfeærri en lágri
rödd, sem enginn vottur um ótta
heyrðist í. Géltið breyttist í lágt
ílskulegt urr, þegar hún nálgaðist.
Stúlkan sbipaði þeim að þegja,
staðnæmdist og horfði á Stafford,
seúi kom nú fram úr skugganum.
Hún mælti ekki orð, en dálitlum
roða brá fyrir á kinnnm hennar,
er hún sá hver hann yar, og undr-
nnarsvip í djarflegu dökkuaugun-
um. Stafford lyfti npp húfunni.
— Mér þykir þetta mjög leitt,
sagði hann. Eg býst við að yður
finnist eg vera einstakur vand-
ræðamaður, þar sem eg nú i ann-
að sinn geri mig sekan um slíkan
átroðning.
Hún þagði fyrst við. Ekki af
feimni, heldur eins og hún væri
að athuga hver breyting var orðin
á klæðaburði hans og furðaði sig
henni og ebildi ekkert í því hvað-
an hann gæti komið. Það bar