Vísir - 08.12.1916, Blaðsíða 3

VISIR
Fyrirspum.
Getsr Vísir frætt mig um það,
þö ópólitiskur sé, hver vera muni
fréttaritari „Berlingske Tidende"
hér 1 Reykjavík. Þetta langar
mig til þess að fá vitneskju um
vegna þess að eg sé, að sá mað-
ur umgengst sannleikann mjög
óvarJega. T. d. segir hann nýlega
að þingmennirnir Guðm. ólafsson
og Ólafur Briem standi næst
Heimastjórnarflokknum, en Karl
Einareson telur hann „þversum-
mann“. Spurull.
Svar.
Nei, Vísi er ókunnugt um það.
Leikfélag Hafnarfjarðar:
Skríllinn
Sjónleikur í 5 þáttum eftir Th. Overskou verður leikinn í
Goodtemplarahúsinu i Hafnarfirði
langardagskvöldið 9. desember.
Leikurinn byrjar kl. 9 síðd.
Aðgöngumiðar verða seldir allan laugardaginn í sölubúð
Kaupfélags Hafnarfjarðar til 1-£.1» 0 síðd.
P a n t i ð aðgöngumiða í síma nr. 8 í Hafnarfirði. — Ef pant-
aðra aðgöngumiða er ekki vitjað fyrir kl. 6 leikkvöldið, verða þeir
seldir öðrum.
Doiisk blöð
um Island.
Dönskum blöðum verður mjög
tíðrætt um ísland. Vísir heflr
fengið „úrklippur" úr fjölda
danskra blaða, þar sem enn er
verið að ræða um verslunarmál
íslendinga og samninginn við
Breta. Kveður þar mjög við sama
íón og áður og er fátt nýtt í
þessum síðustu skrifum blaðanna,
nema ef telja skyldi ummæli, sem
höfð eru eftir atjórnarandstæðing-
unum íslensku og greinar þessar
flestar enda á. Umraæli þau gleðja
Dani sýnilega mjög mikið og munu
þeir þykjast eiga „hauk i horni“
þar sem er andstöðuflokknr ís-
lensku stjórnarinnar. Þessi um-
mæli eru á þá leið, að íslenska
stjórnin hafi gengið á rétt Dana,
Cxott lítiö lltis
á góðnm stað í bænum óskast til kaups í vor. Tiiboð með nauðsyn'
legum upplýsingum sendist afgr. þe*sa bl. fyrir 15 þ. m.
merkt 13.
Maskínnolía, lagerolía og cylinderolía.
(Þeir sem óska, geta fengið olíu á brúsum til reynslu).
Sími 214
Hið íslenska Steinolíuhlutafélag.
w Auglýsingar, ■*»
sem eiga að birtast i VÍSI, verðnr að afhenda í síðasta-
lagi kl. 10 f. k útkomndaginn.
er hún samdi viö Breta án mllli
göngu hennar.
Þá er Brunabót&félag íslands
einnig að komast á dagskrá hjá
dönskum blöðum. Blaðið Assur-
andören hefir flutt 3 — 4 greinar
um það og heíir alt á hornum sér,
telur það hina mestu óhæfu að
Iandið taki sér erákarétt til bruna-
trygginga á hósum og jafnvel brot
á stjórnarskránni. Nationaltidende
heflr einnig flutt grein um®málið,
sem byrjar á því, að dönsku vá-
tryggingarfélögin hafl stór skaðast
á viðskiftnm við ísland. — Er
þá einkennilegt að þau skuli sjá
svo mikið eftir þessum viðskift-
um, sem virðist mega ráða af
ilskunni í málgagni þeirra (Assur-
andören). Auðvitað er það altaf
leitt að verða fyrir vanþakklæti
þegar maður er að streytast við
að vinna guðsþakkarverk!
•it 'jt »1, .-.k-.alt, 'At „4t
Bæjarfrétíir.
Afmæli á morgun:
Sigurður Hannesson sjóro.
Sigríður Pálsdóttir húsftCj
Valdemar Hansen gjaldkeri.
Hagnús Snæajörnsson læknir.
Carl G. A. Rasmunssen lyfsali.
Stefán B. Kristjánsson prestnr.
Érlend myiit.
Kbh. 6/i2 Bank. Pósth.
Sfcerl. pd. 17,58 17,90 17,90
Frc. 63,25 64,50 65,00
DoII. 3,74 3,80 3,90
Ísiip og miljönÍF
eftir
gharles fgarYÍce.
19 Frh.
bar mest á barnslegri forvitni í
svip hennar.
— Þotta er enginn átroðning-
ur, sagði hún. Það er öllum frjálst
að fara um veginn.
— Það léttir af mér þungri
byrði, sagði Stafíord. Vegurinu
virtist vera svo lítið notaður, að
eg var hræddur um að það væri
einkavegur, og að mér hefði orðið
önnur skissan á. En eg verð
samt að biðja yður fyrirgefningar
á því að eg hefi gert yður ónæði
og valdið þessum ógnar aðgangi
i hnndnnnm. Eg mundi hafa
haldið áfram cða horfið aftur, ef
eg heíði vitað að þér mynduð
koma út; en staðurinn var svo
övenjulega kyrlátur------
Það gerði ekkert til, sagði hún.
Þau gelta að hvað litlum hávaða
sem er og við en u vój.
fc'laít.iná er svo kyrlátur vegna
þess að eg bý hér ein með föður
mínum, og við höfum að eins ör-
fáa þjóna, en húsið er svo stórt.
Hún sagði þetta blítt og rólega
og engin gremja var í röddinni.
Donald og Bess voru nú komin að
þeirri niðurstöðu, að gesturinn
væri ekkert illmenni eða glæpa-
maður, sem þau þyrftu að eýna í
tvo heimana og þan voru búin að
ná sér aftur. Donald sat á hækj-
um sér og nnddaði hausnum upp
við Staffbrd.
Stafford sýndist stúlkan vera
töfrandi fögur og þó honum virt-
ist fegnrð hennar vera óaðskiljan-
legur hluti kveldfegurðarinnar, þá
kveið hann því ákaflega, óttaðist
það, að hún þá og þegar kynni
að hneygja sig, ksdla á hnndana
og fara frá honum. Hann flýtti
sér því að segja:
— En úr þvi að egernúkom-
inn hingað, þá verð eg enn á ný
að biðja yður að fyrhgefa yfir-
troðslu mína frá því í dag.
— Það gerði ekkert til, sagði
hún; þér voruð svo góður að
hjálpa mér með lambið. Og eg
hefði átt að segja yður, að föður
mínum væri ánægja að því, ef
þér viiduð veiða í ánni. Ef þér
farið lengra upp eftir dalnum, þá
fáið þér bar stærri silung i ánni.
— Eg er yðnr rojög þakklátur,
sagði Sftffoíd.
Nú kallaði hún á hundana. En
þá mundi Stafford til allrar ham-
ingju eftir litlu verkfæratösk-
nnrtf.
— Æ, fyrirgefið þér! sagði
hann. Eg var aiveg búinn að
gleyma þessari töskn. Eg fann
hana niður hjá ánni eftir að þér
voiuð farin.
— Ó, taskan mín 1 hrópaði hún.
Mér þykir mjög vænt um að þér
skylduð finna hana. Eg veit ekk-
ert hvernig eg hefði annars farið
að. Eg hefði orðið að senda til
Preston eða London. Og svo var
hún gjöf frá gamla dýralæknin-
um. Hann gaf mér hana með
nokkrum ágætum verkfærum í.
Hún opnaði töskuna brosandi,
eins og hún ætlaði að sýna hon-
um verkfærin. StaíFord færði sig
nær henni, svo nálægt, að hann
íann ilminn af rósinni í barmi
hennar og ennþá dásamlegri ilm
af hárinu. Hann laut ofan að
töskunni þegjandi, og meðan þau
voru að skoða þáð sem í henni
var, dróg ský fyrir tunglið. Og
við það að birten hvarf, var eina
og hún hrykki upp og yrði alt í
einu vör við nærveru hans.
— Þakka yður fyrir að þér
færðuð mér töskuna, sagði hún.
Það var fallega gert af yður.
— Ó, j'&Ö var ckki laogí; v.ð
fa:a, sagði Stefford. l'j dvel í
veitingahúsinu „Skógarbýlinu“ 1
Carysford.
— Einmitt það? sagði hun;
þér eruð á skemtiferðalagi — að
veiða ?
Stafford gat ekki fengið aí sér
að segja henni að hann væri son-
ur manusine, sem hafði bygt stóra
hvíta húsið, sem var henni og
föður hennar vafalaust þyrnir í
augum.
— Það er ákaflegafallegthérna
og húsið er dáeamlegt, sagði bann
eftir stufcta þögn.
Hún sneri sér við og horfði
dreymandi á húsið ög það var
stolt í svipnuro.
— Já, sagði hún, eiaa og það
væri tilgangskuBt að vera að neita
því. Það er ákaflega gamalt og
mér þykir mjög vænt . . .
Hún þagnaði alt í einu og starði
fram undan sér. Því meðan hún
talaði, hafði maður, sem tæplega
var sjáanlegur í rökkrinu, komið
fyrir það húshornið sem fjær var.
Hann gekk hægt meðfram fram-
hlið hússins, staðnæmdist sem
snöggvast við tröppurnar og gekk
svo hægt niður þrepin. Stafford
sá hann Iika, og þegar hann leit
af homrni á stúlkuna, sá hann að
henni bafði brugðið mjög við, eða
jafnvel orðið brædd. Húu virfcist
vart draga asdaiiu og hún horfði