Vísir - 09.12.1916, Side 3

VISIR
Upplýsingar
am kjötverðið hjá Sf. Sl. og mál út af
greinnm nm það í Vísi.
Á síðastl. sumri, ofanverðu,
tóku eftirspurnir um kaup á kjöti
að berast til Sf. 81., Samb. ísl.
samv.f. og til viðskiftafulltrúanna
í Kböfc, og var þeim svarað (öll-
um eins) samkvæmt horfum um
gengi vörunnar i haust: gefinn
kostur á því fyrir kr. 135,00 f.
o. b. við ísland. Að áliðnu sumri
lofar Sf. manni, er kaupa skyldi
kjöt fyrir bjargráðanefnd Bergens,
2000 tunnum fyrir þetta verð. —
2. sept. svarer Sf. skriflega munn-
legri fyrirspurn manns, er kaupa
skyldi kjöt fyrir „Provianterings-
raadet“ í Kristjaníu, og lofar alt
að 5000 tn. fyrir sama verð
(bréfið sýnt ritstj. Vísis), en áður
en það svar var gefið, var samið
við S. í. S. um þátttöku þess í
sölunni, með því Sf. bjóst ekki
við að hafa svo mikið. 11. sept.
tilkynnir Kristjaníufulltrúinn að
kaupin séu samþ. — 16. sept.
tilkynnir hann að úiflutÐÍngsleyfi
sé fengið (license is optained). —
Sarna dag á frkv.n. Sf. fund „til
að ákveða fjárverðsáætlun fyrir
hanstið . . . Hafði dregist vegna
þess að samningar um sölu til
útlanda stóðn yfir og voru ekki
komDir I fult lag fyr en i dag ...
Sf. Sl. hafði komist að sölusamn-
ingum aðallega við Noreg . . .
Þar á byggist kjötverðið . . .“.
(Öll þessi skjöl sýnd ritstj. Visis).
Kjötverðið var áætlað kr. 1.10,
1.04, 0.96, 0.90, 0.70 kgr. í heil-
um kroppum í Rvik, og h é 1 s t
það óbreytt hjá Sf. alla
slaturtíðina (samanber vottorð H.
Th., sýnt ritstj. Vísis). Að þetta
verðlag hafi ekki verið of hátt
sett samkv. markaðsgengi, sést af
þvi, að verðið hefir hækkað er-
lendis, og einnig í Rvik, hjá
kaupmönnurn (sem lært hafa kjöt-
meðferð af Sf. Sl ). Þó hafa þeir
borgað framleiðendum Iægra fyrir
féð, en þeir fá i samvinnufélög-
unum.
Þrír hærri verðflokkarnir eru
útflutningshæft kjöt, og er hæsta
verðið (1.10) miðað við það verð
sem fá mátti fyrir alt útfluttkjöt
að frádregnum kostnaði við útfl.
Lækkunin á tveim næstu fl. (um
6 og 14 au. kgr.) var gerð af
sanngirni við innl. baupendur
(vegna gæðamunar) þótt til óhags
væri fyrir Sf. (vanst upp að eins
að nokkru í vöxtunum. Vinnu-
kostnaður við söltun líbur og við
afgreiðslu og heimflutning til bæj-
armanna m. fl.). — S. d. tjáði
frkvn. stærstu viðskiftendum Sf.
innanlands verðlagið, og var samið
um kanp samkvæmt þvi (á c. 1000
tn.innihaldi). S&Ia í bænnm hefir
aldrei gengið jsfn greiðlega sem
í haust. — 18/9 or undirritaður
samningur við fulltrúa Bergens.
Er „seljanda óviðkomandi hvort
útflutningsleyfl fæst eða ekki . ..
skal kaupanda skylt|að veita kjöt-
inu móttöku í landi og greiða
andvirði þess, ef hann hefir eigi
fengið skip til að veita því mót-
töku fyrir nóvenber lok næstkom-
andi“ (og er þvi atr. nú fullnagt).
7. f. m. birtist grein i Vísi,
nndirsbrift „Hörður“, með óhróðri
nm Sláfcurfélagið, er frkvn. taldi
meiðandi fyrir sig og viðskifta-
FR AM.
Fundur i kvöld kl. 8% í Templarahúsinu.
Jón Þorláksson hefir nmræðnr um:
Launa- og eftirlavmamálið.
Tmsir utanfélagsmenn ern boðnir á fnndinn.
spillandi fyrir Sf., ef á henni
væri mark tekið, og síðar greinar
í sama ands. Var m. a. vefengt, að
kr. 11.80 væri nógur frádráttur
(frá 135 kr) fyrir tnnnuverðið,
salti, útskipun o. þvíl. Mótmælt
var einnig i blaðinu, að Sf. hefði
átt kost á sölu til útlanda á
helming kjötsine. Vottorð P. B.
beykis og H. Th. um verð tunn-
anna (meðalverð kr. 6,05) og
vottorð H. Th. um &ð alt kjöt
Sf. í haust samsvaraði um 5550
tn., Býnd ritstj. Vísis. — 18. f.
m. ákvað frkvn. Sf. Sl. að höfða
mál gegn ritstj. Vísis út af grein-
inni 7. f. m. með hliðsjón af gr.
16. s. m., og fól undirrituðum alla
meðferð málsins. — Sáttafundur
var 5. þ. m. og „varð sú sætfc,
að kærði lofar því, að taka í
blaðið „Vísi“, þegar framkvæmda-
nefnd Sléturfélagsins óskar þoss,
upplýsingar um þetta mál frá
hennar hlið, athugasamdalaust frá
blaðsins hálfu“.
Með birtiug þessarar gieinar i
Visi samkvæmt sættinni
er því þessu máli lokið.
Grafarholfci, "/12—’16.
F. h. frkvD. Sf. SJ.:
Björn Bjarnarson-

Bæjarfréttir.
Afmæli á morgun:
Guðm. Guðjúnsson sjóm.
Ágúst Gnðmundsson vélstjóii.
Otto Bj. Arnar símritari.
Óskar Borgþðrsson stud. art.
Sigríður Jónsdöttir húsfrú.
íeðrið í uiorgun:
Loft- vog. Átt Magn Hiti
Vestm.e. 631 N. 1 2,2
Rvík . . 653 ' 3,5
Ísafí. . . 633 NA. 3 -3,4
Akure.. 610 NA. 1 -4,0
Grímsst. 300 - 8,5
Seyðisfj. 636 N.A. 2 -4,4
Þórsh. . 520 N. 1 +1,4
Magn vindsins : 0 — logn, 1 — and-
vari, — 2 — kui, 3 gola, 4 — kaldi 5 —
StinningS gola, 6 — stinnings kaldi, 7
— snarpur vindur, 8 — kvassviðri, 9 —
stormur, 10 — rokstormur, 11 — ofsa-
veður, 12 — fárviðri.
í Báruna!
Bjarni Björsson endurtekur í
eíðasta sinn skemtn sína.
istir og miljönir
eftir
20
jgharles fjfarvice.
Frh.
epyrjandi á Stafford og var eins
og beiðni um hjálp í augnaráðinu.
— Hvað er þetta ? sagði hún í
hálfnm hljóðum, öllu fremur við
sjálfa sig en við bann.
— Einhver — karlmaður —
gekk niður tröppurnar frá húsinu,
sagði hann. Vitið þér ekki hver
það var?
— Nei, svaraði hún jafnlágt og
áður. Það var ekki Jason — og
um annan barlmann getur ekki
verið að ræða — hver skyldi það
geta verið? Eg ætla að fara og
gá að þvi.
Húu lagði af stað inn á gras-
flötina og Stafford sagði:
— Eg ætla að fara með yður;
þér bannið mér það ekki.
Hún gerði það ekki, og í raun
og veru virtist hún hafa gleymt
því að hann var þar hjá henni.
Þau gengn nú saman yfir gras-
flötina að því horni hússins, sem
maðnrinn hafði horfið fyrir. Staff-
ord þótti það kynlegt, að hundarn-
ir sbyldu ekki gelta. Þeir fóru
á undan þeim Idu í humátt á eft-
ir manninum, en steinþögðu. Þau
komu nú að húsrústum nokkrnm,
sem sýnilega höfðu verið kapella.
Þegar þau nálguðusfc þær, kom
maðurion aftur á móti þeim út
úr rústuuum. Hann gebk svo ná-
lægt þeim að þau hörfuðu ósjálf-
rátt undan. Stafford sá að það
var gamall maður í síðum slopp.
Hann var berhöfðaðnr og hárið
náði niður á kragann á sloppnum-
Augun voru uppglent og hann
horfði beint fram undan sér. —
Stafford var að því bominn að
ganga til hans og ávarpa hann,
er etúlkan greip í hönd hans og
þrýsti hana.
— Þei! hvíslaði húnogþaðvar
skelfing í röddinni. Það er hann
faðir minn, Hann — já, hann er
sofandi! Ó, ejáið þér; hann er
sofandi! Hann getur dottið þá og
þegar og meitt sig —
Nú var það hún, sem var að
því komin að hlaupa til gamla
mannsins. en Stafford greip í hand-
legg hennar.
— Nei, nei, þér megið það ekki,
hvíslaði hann og bar ört á. Það
gæti orðið hættulegt. En egheld
að honum sé óhætt, ef þér látið
hann afskiftalausan. Hann geng-
ur í svefni. Talið þér ekki —
kallið þér ekki til hans.
— Neí, nei, stamaði hún. En
það er óttalegt.
Ósjálfrátt færði hún sig nær
Stafford og nálega vafði sig upp
að honum, og horfði yfir öxl sér
á föður sinn, þangað tii hann var
kominn inn í húsið; þá dró hún
andann djúpt, greip í hálsmálið á
kjólnum, eins og hún væri að
k&fna, reif sig af Stafford og hljóp
hljóðlega upp tröppurnar og inn í
húsið.
Stafford beið heilan klnkkntíma
fyrir utan í von um að hún kæmi
aftur; loks var hann að leggja af
stað, þegar hann sá mynd hennar
birtast í opnum dyrunum, eins og
vofu. Hún veifaði hendinni til
hanB, hvarf svo og Iokaði dyr*
unum.
Stafford lagði af stað í áttina
til gistihússins, og ef hann hefði
ekki eun fundið ilminn af mjúka
svarta hárinu hennar ogþrýsting-
inn af litlu höndinni, þá mundi
hann hafa haldið, að þetta hetði
ekki verið annað en draumur. —
4. k a f 1 i.
Ida hafði hlaupið á eftir föður
sínum inn i húsið og að svefn-
herbergisdyrum hacs. Hann gekk
hægt en hrasaði aldrei né hikaði,
fremur en hann væri glaðvakandi.
Hann. Iokafi herbergisdyrunum
hljóðlega á eftir sér, en Ida hall-
aðist upp að handriðinu á stigan-
um í anddyrinu og beið þar með-
öndina í hálsinum. Hún heyrði
að hann var á ferli lifcla stund,
og svo varð alt hljótt. Þá lædd-
ist hún að dyrunum og opnaði
þær; birtu lagði inn um dyrnar,
og fél! hún á rúmið. Þar lá hann
með lokuðum augum og rólegum
svip. Hún læddist á tánum að
rúminu, laut ofau &ð honum og
heyrði aðhann svaf vært. Húndróg
djúptandann, eins og þungri byrði
væri létt af henni, fór aftur út í
anddyrið, settist þar í stigann og
beið; því hún var hrædd um að
hann kynni að fara á fætur aftur
og leggja í nýjan Ieiðangur í
þessu hræðilega ástandi milli lífs
og dauða.
Hún beið þarna í heiltt blnkku-
stund og hafði alveg gleymt mann*
inum, sem hún hafði skilið við
fyrir utan. Hún fór aftur inn í
herbergi föður síus, en hann svaf
jafn værfc og áður. Þá mintist
hún Staffords og henni varð hverft
og ónotalega við. Beið hann henn-
ar enn? Hún fór út og sá hann
úr dyrunum, þar sem hann stóð
hreyfingarlaus i skugga trjánna.