Alþýðublaðið - 20.04.1928, Blaðsíða 4

4
'ALl&YÐUBEðAÐIÐ
1
Kvalræði.
Þa& var hér um árið, að vítt
ívar í íhaldsblaði, að jafnaðarmenn
gengu um Túngötu hér í bænum
1. maí, en lúðraflokkur fór í fair-
arbroddi. Þótti þetta óhæfa, og
orsaka ónæði í Landakots-sjúkra-
húsi. Var þetta um hádag. Vilja
nú þeir, sem standa að þessu
sama blaði, víta harðlega, hve
sjúklingar eru þjáðir með hlnum
kveljandi hávaða kirkjuklukkn-
anna í Landakoti? m.
Shellfélaginu
hefir verið veitt leyfi til að
byggja olíugeyma á lóð C. Höepf-
ners á Oddeyrartanga.
Benedikt B. Guðmundsson,
héðan úr borginni, hefir stund-
að nám í slátrun og pylsugerð
í Frederdda í Danmörku urn
þriggja ára skeið. Nú hefir hann
lokið námi með bezta vitnisburði.
Hann er nú í ferðalagi um Dan-
mörku tál þess aö kynnast frek-
ar iðninni og hefir í hyggju
framhaldsnám í Þýzkalandi. Hann
Simi 249. (tvær línur),
Reykjavík.
Okkai* viðurkendu
niðursnðavörur:
Kjöt i 1 kg. og V2 kg. dösum
Kæfa í 1 kg. og V* kg. dósum
Fiskaboliur í 1 kg. og 7*
kg. dósum
Lax í V* kg. dösum
fást í flestum verzlunum.
Kaupið þessar íslenzku
vörur, með því gætið þér
eigia- og alþjóðarhags-
muna.
hverfisBötu 8,
tekur o3 sér alls konar tækifærisprent-
un, svo sem ertiljóð, aðgðngumiða, bréf,
reikninga, kvittanir o. s. frv., og af-
greiðir vinnuna fljótt og við’réttu verði.
úrval.
' Húsgagnaev > zlun
Erlings Jónssouiar,
HverfisgÖtu 4.
847
er simanúmerið í Bifreióastöð
Kristins & Gúnnars Hafnarstrœti
(hjá Zimsen.)
mun vera fyrsti islendingurmn,
sem lært hefir iðn þessæ til fulln-
ustu.
rit æskumanna, er nýkomið út.
Er það að þessu sinni fjölbreytt.
Er hugmyndin, að það komi út
ársfjórðungslega framvegis. Ritstjóri
„Vilja“ er nú Kristján Guðlaugsson.
Mislingar
Þá er „Nova“ var á Akranesi
á þriðjudaginn, kom í ljós, að
ednn af hásetunum var veikur af
mislingum. Þá er skipið koim til
Keflavíkur, var sjúklingurinn flutt-
ur hingað í sóttvarnarhúsið og
með honum tvedr af hásetunum,
tjuq ijuq rqija gn Eþ[Eq uuaur ui0s
mislinga. Sjúklingurinn hafði leik-
ið hér í bænum Lausum hala þá
tvo daga, er „Nova“ var héf, og
má því jafnvel búast við, að ein-
hverjir hér hafi tekið veikina.
Skel-félagið
bauð á þriðjudag blaðam. og
forsetum alþingis að skoða stöð-
dna miklu og önnur mannvirki
þess við Skerjafjörð. Er þar alt
vandað og stórbrotið — og virð-
ist ekki til neins sparað — enda
er það ekki vani erLendra auðfé-
laga að skera við neglur sér, þá
er þau hafa stórræði í huga. —
Geymaskdp félagsins er nýbomið,
og lá það við bryggjuna miklu
og dýru. Heitir það „Skeljungur“.
Er það hið prýðilegasta og vanid-
aðasta í alla staði. Það er knúið
olíumótor, en hitað upp með
kolamiðstöð. Hýbýli skipverja eru
mjög rúmgóð og vistleg.
Bæjarstjórn
Akureyrar hefir lofað 1000 kr.
árlegu framlagi í 5 ár tii Stú-
dentagarðsins.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, préntar smekkiegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentun, sími 2170.
Kfotsið reiðfe|ól tekin til sölu
og seld. ^örsasaimsa Klappar-
stíg 27.
Gerið svo vel eg athragið
vörurnar eg verðið. Graðm.
S. ¥ikar, Laugavegá 22, simi
658.
Mrajaið eftir hinu fölbreytta
úrvali af vejjgxra^Eidum ís-
lenzkum og útlendum. Skipa-
myndir og fl. Sporöskjurammar
Freyjugötu 11, sími 2105. Myndir
innrammaðar á sama stað.
Sokkar — ar— Sokkar
frá prjónastofttnní M&lin era ís-
Lenzkir, endingarbeztir, hlýjastir.
Brauð frá Alþýðubrauðgerðinni
fást á Baldursgötu 14.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðm
Haraldur Guðmundsson.
Alþýðuprentsmiðján.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
efast ekki um, að þér hefðuð sagt mér það,
fef þér hefðuð vitað það.“
„Já; víst myndi ég svo hafa gert. ,En
það er ekki því að hedlsa, að mér sé það
unt. Mig hryggir það mjög, að hún hefir
ávalt leynt mig því, hvar hún á heima, og
að ég hefi þess vegna aldrei vitað það/‘
• „Hún að eins dró yður á táLar,“ sagði
kóngsi mjög ánægður.
„Það gerði hún réyndar, eða svo viiriðist
það vera að minsta kosti.“
„Hm!“ hrópaði hann mjög æstur. „Ef þér
hefðuð verið varari um yður, — hyggnari en
fiér voruð, — snillingur eins og þér þó eruð,
— þá myndi hún nú geta aðstoðað oss á
þessum erfiðu tímum. En þó að yður fat-
aðist nú í þessu, eruð þér samt snillingur,"
japlaði hann og sleikti út um; svo mjög'
vall smjaðrið út úr hans konunglegu fign og
eins og svall fyrir vitum hans. „Til þess
að ná í leyndarmálið mikla og frelsa iand
yðar og mitt úr vandræðahlekkjum í fram-
itíðinni, verðið þér að geta fundið hana,
þessa stúlku, —- hana Clare Stanway. Hún
hefir fjötrað yður í neti sínu.“ Það dró niður
í honum. „Við verðum að finna hana, þér
og ég!“ þrumaði hann. „Gerið alt, sem yður
er mögulegt, og ég mun aðstoða yður af
fremsta megni. Við verðuim að vinna saman
einungis með Leynd- Enginn má vita um
það, að konungur og njósnari séu að nokkru
saiman. En það er fyrir heiður Englands o(g
framfQr þjóðar minnar. Hún verður að finn-
ast. Hún geymir leyndarmálið. Hún verður
að finnast! Gerlð alt, sem þér frekast getið !“
\ 15 kapituli.
Ég geri samning.
Konungur kastaöi sér aftur á bak í legu-
bekk, sem gegnt okkur var. Hann froðu-
Mdi af æsingu. Hann gat engu orði bomiö
upp um stund.
„Yðar hátiign þekbir ef tii vill Clare Stan-
way ?“ spurði ’ég.
• „Nei nei!“ gusaði hann út úr sér. „Ég
þekki hana ekki. En ég hefi mynd af henni.“
Hann reis uþp, hentist í eimu stökki þvert
yfir gölfið og opnaiði skúffu í skrifpúlti
sínu og hélt myndirmi upp að vitunum á
mér. „Er hún kann ske ekki þetta ?“ öskr-
aði hann.
„Jú,“ svaraði ég mjög rólega og klappaði
á öxl hans hátignar í þvi skyni að reyna að
sefa ofsa hans. Þetta hafði undursamleg
áhrif. Hann varð alt í einu næstum því ró-
legur. „Yður þykir of vænt um þessa drös,
er ég .hræddur um,“ urraði hainn.
„Getur verið. Ein höldum oss við aðalefnið.
Þetta ex góð mynd af henni og nýlega tekin^
Myndin er mjög iík henni.“
Nú sökti kóngsi sér niður í einhvers konar
djúpar hugsanir. En ég fór að hugsa um
sorgarleikinn í Sydenham, um ómöguleika
Soótland' Yards til þess að komast að sann-
Mkanuim í því efni, og svo um það, að
hans hátign staðhæfði, að Clare hefði í fór-
um sínum milliþjóða-leyndarmál, — Jeynd-
armálið, sem mér var falið á hendur að
klófesta.
Ef ég hefði ekki verið búinn að vinna
henni þagnareið, hefði ég þegar sagt frá
öllu eins og það var. En drengskaparloforð
mitt varð ég að halda, og svo var því nú
einu sinni þanmig varið, að þrátt fyrir það’,
þótt hún v,æri morðingi, elskaði óg hana
ákaflega. Á hverri stundu dagsinis hvarflaði
hugur minin til hennar, og ég lifði upp aft-
ur og aftur þær sæluríku stundiir, er við
vorum saman, — gengum hvort við annars
hlið eftir hinum fámennu, þöglu, dimm»
götum undirborgarinnar, og ég hlustaði á
söngþýðu röddina hennar, heillaður og al-