Vísir - 22.12.1916, Blaðsíða 2
VISlii
Niðursett verð fyrir jölin.
ysuostur áður 0,55 nú 0,48. — Leverpostej áður 0,52 nú 0,45 ýa úósir. Vi úósir áður 0,90 nú 0,80.
Margar tegundir af ósætu kexi.
Loftur & Pétur.
bófe:
Guy Thorne:
Þ>egar syrti að.
Saga af stórkostlegu samsæri.
Af þessari bók seldust 300 þúsund eintök á tæpum
tveimur árum fyrst eftir að hán kom út á fmmmálinn.
Fæst hjá bóksölunnm. — Aðalútsala':
Pappírs- & ritfangaversl. Sigurj. Jönssonar
Laugaveg 19. Talsími 504.
Nokkrir vanir
Dan. Daníelsson.
kyndarar
Jólaskófatnaðinn I
er, eins og vant er, sjálfsagt að kaupa í
Skóverzlun
Lárusar G. Lúðvígssonar
Því þar fer saman
stærst úrval, mest vörugæði og lægst verð.
I^inslioltsstr. 21- @ími 173.
gefar 10 % afslátt af öllum vörum, sem hann liefir á boðstólum
Ódýrastir VH3L<3L1^.2r!
Ódýrast JSeelSTöÐ'tÍ !
Ódýrastar K.Öli.'U.r Og I5L©2K1 !
Ódýrust Jólaliertl!
geta fengið atvinnu á Gullfossi,
H.f. Eimskipafélag Isfands,
r
ssiir og miliönir
eftir
^harles ^arvice.
28
Frh.
spyrja, hvort folinn væri ó-
temja,
— Svo má það heita, sagði
hún og hló; en það er engin
hætta á ferðum. Verið þjer
sælir — og þakk’ yður fyrir
hjálpina!
Húu kallaði á þann brúna, sneri
folanum við og þeysti af stað; sá
brúni og huudarnir eltu hana á
harða epretti. Stafford kófsvitn-
aði af hræðslu. Eq brátt útrýmdi
aðdáunin hræðslunni, er hann sá
hvernig hún lét folann teygja úr
eér eftir mýrlendino. Einu eiani,
rétt er bún var að hverfa honum
sjónum, sneri hún sér við i söðl-
inum og veifaði til bane höndinni,
eins og hún væri að fnllvissa hann
um að henni væri óhætt. Þessi
hreyflng minti hann á hvitn mynd-
ina, eem .birtiat i dyrunum kvöld-
ið áður, það var eins og komið
væri við hjartað í honnm og hita-
bylgja fór um hann allan. Aldrei
á æfi sinni hafði hann séð neina
líka henni.
5. kafli.
— Þér eruð eitthvað svo al-
varlegur á svip, yðar hátign, sagði
Howard um leið og hann steig
upp í vagninn nokkrum stundum
síðar og settist við hlið Staffords.
Eg hefi tekið eftir því, mér til
mikillar ánægju, að offcir því eem
hin mikla etund nálgast, þegar þú
átt að standa augliti til auglitis
við þinn volduga föður, soldáninn,
færist einhver alvöru- og stað-
festublær yflr svip þinn í etað
léttúðar og kæruleysis þess, sem
vant er að skína út Úr honnm.
Mér til mikillar ánægju segi eg,
af því að eg get með venjulegri
hreinskilni viðurkent, að eg sjálf-
ur fæ varla vatni haldið, er eg
hugsa til þess, að eg innan
skamms muni öðlast þann óverð-
sfeuldaða heiður að taka í hönd
hans, og liggur við að eg biðji
þig að leyfa mér að fara út úr
vagninum og hverfa aftur til
Lundúna.
— Talaðu eins og maður með
viti, sagði Staff'ord annars hngar.
— Þú krefst of mikils af mér,
góði vinur; en eg skal reyna að
láta svo lítið bera á heimsku
minni, sem mér er unt. Og svo
eg tali urn annað efni, mætti eg
spyrja hvar þú hefir verið að
ráfa nm í allan morgun?
Stafford roðnaði við og leit
undan á hestinn sem fjær var.
— 0, bingað og þangað, svar-
aði hann.
— Fanstu nokkuð fcil að dást
að? — Meðal annara orða, hefir
soldán talað nokknð um kvon-
fang handa þér, Staff?
Stafford leit snöggvast framan
i hann.
— Nei, sagði hann stuttara-
lega. Hver þremillinn kemur þér
til að spyrja nm það?
Ekkerfc annað en venjuleg um-
hyggja mín fyrir framtíð þiunl,
kæri vinnr, sv&raði Howard, blíð-
lega. Flestir feður hugsa hátt
sona sinna vegna, og eg get
ímyndað mér að sir Stefán sé
það i meira lagi. Þegar maðnr
er réttur og sléttur mr. þá lang-
ar hann til að verða sir; þegar
hann er orðinn sir, þá keppir
hann að því að krækja í lávarðs-
tignina, annað hvort handa sér
sjálfum eða syni sfnum. Það er
versti ókostur metorðagirninnar,
að það er ómögulegt að fullnægja
henni. Eg er ekki í vafa umt
það, að sir Sfcefán heíir nú allar
klær úti til að krækja í lávarðs-
tign handa sér — eða þér. Það
gefcur vel verið að hann geti það;
en þú, sem ert heldur gruun-
bygginn maður — fríðum mönn-
um er altaf töluvört ábótavant í
þeirn efnum og það er okkur
huggun, þeim ófríðu — þú, Stafl^,
gætir það ekki nema þú næðir í