Vísir - 24.12.1916, Side 5

Vísir - 24.12.1916, Side 5
y ísir gætu fengiS kolin enn þá ódýrari og aS hinir borguSu fult verS. Áleit ])ó aS erfitt mundi aS koma þeirri aSgreiningu í framkvæmd réttlátlega undirbúningslaust. — Ag. Jós. vildi láta selja efnaminui mönnum kolin fyrir 12,50 en öSr- um fyrir 13,00 og sagSi aS fara mætti eftir því, hver laun menn hefSu, t. d. miSa meS 1800 króna tekjur. Þorv. Þovv■ sagSi, aS menn hefSu vonast eftir því, aS geta fengiS kol ódýrari, en veriS hefSi, meS aSstoS bæjarstjórnar, væri því ógerningur að selja hærra verSi en verið hefði hjá „Kol og Saltu. Það væri ekki als kostar rétt, að bæjarsjóður gæfi mönn- um verðmuninn, þvi þeim halla, sem bærinn yrði fyrir við versl- un þessa, yrði auðvitað að jafna niður á næsta ári á venjulegan hátt, og kæmi hann þá aðallega á bak efnamönnum, eins og önn- ur útgjöld bæjarins. — I sama streng tóku þeir Sig. Jónsson og Hannes Hafliðason. Benti Sig. J. á, að til að aðgreina fátæka frá ríkum, þyrfti nýja niðurjöfn- unarnefnd, en þeirri sem við hefð- um, þætti ekki takast svo tiltakan- lega vel, að ástæða væri til að stofna fleiri. Voru svo tillögur dýrtíðarnefnd- ar samþyktar með 4 atkv. gegn 1. að; um þessa 50 aura á^skpd. munar engan mann. Laugraland. Ólafur Jónsson hafSi boðið bæj- arstjórninni forkaupsrétt á eign sinni Laugalandi fyrir 26,500 krón- ur, en fasteignanefnd lagði til aS forkaupsrétti yrði hafnað. Ág. Jósefsson spurðist fyrir um ástæður til þess, og gerði borgar- stjóri eftirf. grein fyrir því, um leiS og hann tók fram, að ástæð- ur fasteignanefndar væru sjaldn- ast bókaðar þegar lagt væri til að hafna forkaupsrétti. Fasteignaenefnd álítur ekki til- tækilegt að kaupa þetta erfða- festuland, sem er talsvert stórt ræktað land með húsum, nema bærinn ætlaði að fara að reka búskap þegar í stað. Verðið of hátt til að það geti orSiS gróða- vegur að leigja landið öðrum. Nefndin álítur ekki, að bærinn eigi aS fara að reka búskap nú þegar. Að vísu hefir það vakað fyrir nefndiqni, eða einstökum raönnum í henni að koma upp kúabúi, en ef það ætti að koma að nokkru gagni, þá þyrfti það að vera talsvert stórt; þýðir ekkert að byrja með 6—8 kýr. Land þetta sem hér um ræðir er ágætt; af því eru i5 dagsl. fullræktaðar og besfa tún hér nærlendis. 2 dagsláttur £ rækt, en hitt en óræktað að öðra leyti en því, að búið er að skurða það. Út frá þvi væri hægt að rækta siórt tún og gæti verið gott að eiga það, ef bærinn ætlaði að fara að rækta mýrarnar þar L" kring. En ákveðið var i sumar að rækta land í Fossvogi og þar væri hægt að koma til allstóru túni bráðlega. — Hús sem land? þessu fylgja eru áætluð 6000 kr. virði. Ág. Jós. gat þess aS flestum litist svo vel á þetta land, að æskilegt væri að bærinn gæti eign- • ast það, ren e. t. v. væri þó rétt að hafna forkaupsrétti að þessu sinni. Samþykt var að hafna forkaupsrétti með öllum greidd- um atkvæðum. Túnið við Tjðrnina, Þá var tekið til annarar um- ræðu, hvort nota skyldi forkaups- rétt að túninu fyrir sunnan Tjörn- ina (skemtigarðslóðina), tæpar 8 dagsl. að stærð fyrir 14 þús. kr. (hús áætl. 1500 kr.) og það samþ.' í einu hljóði. (Niðurl.). ósfia-z, ótVívWí síttum og. <j.o3u vidatii^iavin.u.nz innitec^a © ylediteyza jóta. © smál. af ofnkolum, vantaði 200— 300 smál., og auk þess hafði fé- lagið selt eitthvað af kolum sín- um út úr bænum. Hætta því nokkur á því að kolaforði bæjar- ins verði ekki nægilegur og því nauðsynlegt að halda spart á. Margir væru að vísu búnir að birgja sig upp til vetrarins og þá auðvitað helst þeir efnaðri, en þó hefði orðið að gera ráð fyrir þvi, að ef kolasalan befði verið ótakmörkuð, þá myndu nokkrir einstaklingar hafa notað tækifær- ið til að birgja sig upp nú, og þá getaö farið svo, að hinir efna- miuni hefðu engin kol getað feng- ið. Fyrst um sinn ekki hugsaö lengra en til febrúarloka, en þá verða teknar ákvarðanir um kol þau sem þá kunna að verða eftir. Með venjulegu kaupmannaverði mundu kolin hafa kostað kr. 13,50 —14,00, en dýrtíðarnefnd gat ekki felt sig við, að láta verðið hækka þegar bæjarkolin kæmu til sög- unnar, frá því sem áður var, enda á bærinn ekki að fást við verslun á þann hátt, að keppa við kaupmenn fyr en það þá er ákveðið að bærinn fáist við versl- un. — Mannamun mætti að vísu gera sér við kolasöluna, selja efn- aðri mönnum dýrara en hinum, en úrskurðarvaldið yrði þá að vera hjá þeim sem kolin afhenti, einum manni eða fámennri netnd. En um hag manna er erfitt að fá upplýsingar, sumir sem ekki eru taldir með fátæklingum hafa ef til vill eins mikla þörf fyrir þessa ívilnun eins og margir sem fátækir eru taldir. Jón Þorl. og Ág. Jósefsson kunnu þvi illa, að þessi <|ýrtíðar- hjálp yrði Iátin ná til allra jafnt, einkum þó hinn síðarnefndi; töldu það óviðkunnanlegt — að bæjar- sjóður væri að gefa efnuðum og jafnvel rikum mönnum peninga. J. Þorl. hefði heldur óskað, að þeir sem mesta þörfina hefðu, Istir og miliönip eftír gharles ^arvice. 3o ----- Pfb. Eottinger kotm og börn, Stafford minn ? Ef svo er, er það þá rétt að stofna Ilfi hans i svona ber- sýnilega hættn? — Það gerir elrkert til um mig — þótt eg sé enn á nnga aldri, þá er er eg ekki hræddnr við að deyja. Og hvort eg hálebrotna af vagni skiftir mig engu, ef svo á að vera. En viltu ekki hugsa til barnanna hans Pottingers? Stafford hló. — Hestarnir eru ágætir, sagði bann. Þeir eru bara óþreyttir og þurfa að hreyfa sig. Hann hefði ekki með nokkru móti getað ekið hægt, því hugur hans var allnr hjá stúlkunni fögru í snjáðu fötunum og hann bafði Qkkert vald yfir honum. Rétt er það álitið af bæjarfull- trúunum, að það mnndi hafa orð- ið mönnum töluverð vonbrigði, ef bæjarkolin hefðu orðið dýrari en kolin hjá „Kol og Saltu. En varla er þessi 50 aura verðmun- ur þess verður, að bæjarstjórnin eyði sínum dýrmæta tíma til að þrátta um hann. Ef um það hefði verið að ræða, að selja kolaskp. 4—5 kr. undir innkaups- verði, þá hefðu slíkar umræður verið skiljanlegar. — En var ekki einmitt ástæða til þess að veita bæjarbúum slíka dýrtíðarhjálp — um það hefði þó æði marga mun- — Hvað er nú þetta? spurði Howard. „Þetta“ var nýbygt varðmanns- hús vinstra megin við veginn. Stafford hægði ferðina og varð- maðurinn kom út og opnaði nýja skrautlega járnhliðið, sem lá þar þvert yfir nýjan veg út frá veg- innm sem þeir Stafford höfðu ekið eftir. — Er þetta vegurinn til — til hússins hans sir Stefáns? spurði Stafford. Maðurinn bar höndina upp að húfanui moð Iotningn. — Já, herra minn, sagði hann. Sir Stefáu er kominn. Hann kom fyrir klukkutima síðan. Staffoid hneigði höfuðið og hélt svo áfram ferðinni. Vegurinn var nýr, en meðfram honum voru gróðursettir fagrir trjárunnar og hann lá í bugðunni milli þerira og bar alt fyrirkomu- lagið vott ura afbragðs smekk og eigi síður það, að ekki hafði ver- ið horít í skildinginn. Sumstaðar höfðu verið höggia rjóður í skóg- inn til að fá útsýni yfir vatnið, sem gljáði í sólskininú eins og saphirsteinn. Innan .skamms blasti húsið við þeim. Það fyar stærra en það hafði sýnst í fjarlægðinni; það var fnllkomin hölL Byggingameistar- inn hafði fengið frjálsar hendur fcl að gera það sem skrautlegast, og hann hafði notað sér af því og ekkert sparað. Framhlið húss- ins var svo skrautleg, að hvergi gat aðra eius á Englandi og þó víðar væri jjleitað. Stafford varð heldur þungur á brún er hann sá alt skrautið, því flestir Bretareru svo gerðir, að þeim geðjast ekki að íburðarmiklu skrauti eðagglysi. — Howard horfði á húsið með hæðuiblendinni aðdáun. Eins og drumur Kubla Kahns — eg veit ekki hvort eg hefi nafn- ið rétt eftir; það er kvæði eftir Coleridge eins og þú veist — nei, anðvitað veist þú það ekki. Þú ert iítt hneygður fyrir skáldskap. Jæja, eg kann&st fúslee’a við að það er stórkostiegt, að eg ekki segi fagurt, hélt bann áfram um. leið og hestarnir hentust á stökki upp hæðina, sem gerð hafði verið undir húsið til þess að það nytí sín betur í landslaginu. Þegar Stafford ók í hlaðið, koms hestasveinar nokkrir á móti vaga- inum. Dyr skranthýsisins opn- uðust og kjallaravörður og tveír þjónar í i-krautlegum einkennis- búningum komu út. Þeir gaagu niður hvítu marmaratröppurnar og staðnæmdust með látbragði, sem samboðið var hinni hátíðleg- ustu viðhöfn. Og þegar Stafford stökk út úr vagninum og k&staði taumnum til eins hestasveinsins sá hann að einkennisbúnir þjón&r stóðu í röðum inui í anddyrinu og hann hleypti brúnum lítið eitjj Þurkaðu þá vel, Pottiuger, sagði hann um leið og hann strauk im lendarnar á hestunum en þjónarn- ir horfðu hátíðlega á. Þeir líta vel út eftir ferðina sagði hann við Howard, sem stóð við hlið hans með háðbro^ vör- unum. Siðan gekk hann hægfc

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.