Vísir - 31.12.1916, Blaðsíða 3

VISIR.

Verzl. Björn Kristjánsson
óskar öllum sínum viðskiftavinum
gleðilegs nýárs.
Versl. Quðm. Egilssonar
óskar öllum viöskiftavuuim sínum
gleðilegs nýárs
og þakkar viðskiftin ú liðnu úri.
Heiðraðir við skiftavinir!
Meðtakið hér með mínar bestu óskir nm gleðiíegt og
farsælt nýár, og kæra þökk fyrir yðar góðu yiðskifti á
þessu líðandi ári, og mun eg gera alt sem í mínu valdi
stendur til að uppfylla óskir yðar eftirleiðis.
Með virðingu
J. L. Jensen Bjerg.
Vörúhiisið í Reykjavik.
§/tedi/teyt 'nýd'tl
‘Jdö&'H fyziz. vidsfiijtin á Wmw ózi
ZandoK j a'inan.
Bifreiðarstjdri óskast I °afabót anaari- Maut
** fyrstu verðlaun og nafnbótma:
sem að lært heflr í Reykjavík. j hæfði markið 97 sinnum af 100.
Tilboð sendist í lokuðu um-
slagi á afgr. Visis ásamt
kaupkröfu merkt „Bifreiðar-
stjóri', fyrir 3. janúar.
Frá
Jóhannesi Jósefssyni
Lögberg segir þau tíðindi af
Jóhannesi Jósefsyni' glímukappa
að hann hafi nýlega ,kept við 7
menn í skotfimi. Þeir sem hann
kepti við voru 2 Amerikumenn, 1
Englendingur, 1 ítali, lUngverji,
1 Frakki og 1 Mexicomaður. —
Höfðu þeir allir æít sig í tvær
vikur en ’skotraunin stóð yfir í
4 daga og skaut hver 25 skotum
á dag. — Verðlaunum tvennum
var heitið og fylgdi skotmeistara-
Kosningar
til Bandaríkjaþingsins.
Þær fóru svo, að Wilson hefir
nú 12 atkvæða meirihluta í efri
málstofunni og 4 i hinni. At-
kvæðamunurinn við kosningarnar
varð 403326. — Við þessar kosn-
ingar náði kona ein kosningu til
sambandsþingsins; hún heitir Jean-
ette Rankin frá Montana — og
er fyrsta konan sem sæti tekur á
þingi Bandaríkjanna.
(EftirLögb.)
'istir og miliönÍF
eftir
gharlcs ffarvice.
35 Frh.
þarna? Til þess þekki ég smekk
hans of vel; eitthvað áþekt mín-
um geri ráð fyrir, þægil. herbergi,
toreina dúka og vel soðna rifja-
steik og kartöflur. E? hefi soð-
ið það sjáSfur til forna — rifja-
steikina á skóflublaði og kartöfl-
urnar í tómri kjötdós. É? veit.
það vel, að Stafford og þér, mr.
Howard, hafið átt aðra daga.
Auðvitað. Þið hafið vanist öllum
hugsanlegum þægindum frá því
þið voruð í vöggu. Alveg rétt.
Mér þykir vænt um að það, er
svo. Ekkert er of gott handa
Stafíord — og einkavini hans —
ekkert!
Staftbrd roðnaði út undir eyru.
Þú hefir verið mjög örlátur við
mig, sagði hann, fáorður eins og
vant var, en í augum hans mátti
lesa meira en í orðunum fólst.
Sir Stefán hallaði sér altur og
. hló.
Það er rétt, Staff, tagði hann.
Ég hefi gert það mér til ánægju.
Besta skemtun mín hefir verið að
sjá þig hamiugjusaman. S é ð þig
hefi ég raunar ekki oft. En til
þess Iiggja ástæður, sem við skul-
um ekki tala um að þessu sinni.
Hvað var ég að segja?
Þér voruð að tala um, hvers
vegna þér hefðuð látið byggja
þetta hús, sagði Howard með
hægð.
Sir Stefán leit snögt við hou-
um; það var varkárni í augna-
ráðinu.
Var ég að þvi? Þá hefi ég
verið opinmyntari en ég er van-
ur að vera! Kunningjar mínir í
borginni og annarstaðar gets bor-
ið mer vitni ura það, að ég segi
aldrei hvers vegna ég geri
eitt eða annað. En það sem ég
ætJaði að segja var þetta: að ég
hefi koraist að því, að stórmenni
heimsins elska glys og prjál, eine
ogSioux Iudíánarnir eru ginkeyptir
fyrir glerperlum og marglitum
léreftsræmum. Og ég beiti því
sem við á. — Hann hló engu
óháðslegar en Howard. — Það
er ekki rétt, að heimurinn sé eins
og ostruskel, sem maður verði að
opna með sverði, eins og máls-
hátturinn segir, hann er óargadýr.
Já, óargudýr; í fyrstu verönr
mp.ður að glíma við það — og
þegar maðurhefirtamið það, verður
rnaður að ala það.
Þér hafið tamið óargadýrið, sir
Stefán, sagði Howard.
Ja—á, að nokkru leyti; að
minsta kosti kemur það til mín
þegar ég rétti fram hendina og
tala við það tæpitungn. Heimur-
inn vill láta dýrka sig. Hann
hefir dálæti á góðum mat, við-
hafnardansleikjum og skemtunum.
— Ég fóðra hann á öllu því sem
honum þykir best.
Þessi ummæli hrygðu Sfcafford,
er hann heyrði þau af mnnni
föður síns, sem hann hafði feng-
ið innilega ást á.
Hvers vegna ættir þú að vera
að hirða um það, sagði bann hæg-
látlega. Mér finst þú gætir látið
hér við lenda.
Yegna þess að ég vil hafa enn
meiri not af því; fá eitthvað í
staðinn, sagði sir Stefán og brosti.
Ánægður? Enginn maður er
ánægður. Ég á enn eina ósk
óuppfylta og ég ætla að fá hana
nppfylta. — Þér haldið að ég sé
að gera að gamni minu, herra
Howard ?
Nei, ég held þér skýrið blátt
áfram frá málavöxtum, sagði Ho-
ward alvarlega.
Þakk’ yður fyrir, sagði sir Sfcef-
án jafu alvarlepa. Ég tala svo
í'p’uskátt, vegna þess að éu er
ekki í neinum vafa um það, hver
endalokin verða. Ég er það venju-
lega ekki. Þegar ég er það, hefi
ég hægfc um mig og bíð.
Stafford gat ekki hlustað á þetfca
lengur. Hann stóð upp og fór
inn í knattborðsherbergið og fór
að reyna borðið. Sir Stefán horfði
á effcir honnm; haim virtist vera
orðinn annars hugar og hafa gleymt
návi»t Howards, En alt í einu
færðist fjör i svip hans, auguu
ljómuðu og skein út úr þeim kyn-
legt samblaud af stolfci, viðkvæmni
og því ókúgandi viljaþreki, sem
hafði gerfc honum mögulegt að
sigra&fc á „óargadýrinu". Hacc *
laut áfram og lagði höndina á
kné Howards.
Skiljið þér það ekki? sagði
hann alvarlega, og svo Iágt, að
Stafford gat ekki heyrt það. —
Þoð er h a n s vegDa, Drengsins
míns, mr. Howard. Fyrir hann
hefi ég unnið og vinn enn. Sjálf-
ur er ég „ánægður“, ein» og hann
sagði, mÍD vegna; en ekki hans
vegna. Ég skal koma honum
hærra upp í stiganum en ég hefi
komist. Mér hefir orðið vel ágengf
— herra minn trúr! Ef einhver
hefði sagt mér það fyrir 20 ár-
um, að það ætti fyrir mér að
liggja að komast i þá stöðu sem
ég nú er i, — þá hefði ég selt
vouina í bví fyrir oina bjórflöskr,