Vísir - 01.08.1919, Blaðsíða 3

\IS1H
■ jandi jarSræktinni, virö.st niér
Vera ódiigna'6i og skammsýni land-
stjórnarinnar aö kenna. Það er
landstjórnin hjá okkur i Canada.
sem hefir eftirlit meö húskap, og
e'nkanlega jaröræktinni; hefir
jaröyrkju og búnaöarskola víða )
r'kinu, þar sem ungir og gamlir i
^afa aðgang að ; og eru allir hvatt- j
,r td aö hagnýta sér skólana. Lika
eru sérstakir skólar fyrir kvenfólk,
^ar sem kend eru öll heimilisstörf
se,n konunum við koma. I'.inkan-
fega fyrir tilvonandi konunbænda
°g bændaefna. Kostar landstjórnin
ada kenslu ; því hún veit og viður-
kennir, að : ..hóndi er bústólpi", og
”bú er landstólpi". Enda er ]>áð nú
alment viðurkent. að á bændastétt-
"mi, hvíli viöhald og velmegun
a'lra annara stétta — eða með öðr-
Urn oröum velferð og framfarir alis
'’kisins. — En hvað stjórn íslands
v'Ökeniur, ber eg ekki mikiö traust
tú hennar. Stjórn, sem brýtur eða
faetur brjóta sína eigin löggjöf,
eins og til dæmis bannlögin, ei-
Htils virði. Enda virðist hún ekki
v,nna mikið í frajnfaraáttina. En
v,rðist halda varnarhendi yfir vín-
bralls-óþokkum og viðskiftamönn-
Uru þeirra. — í stað ]>ess að aftaka
UleÖ öllu alla vínsölu og vín-
fb'ykkju, samkvæmt vínbannslög-
t'num og tilgangi þeirra. Slík
stjórn yrði ekki langlíf nú á tím-
U|u hjá okkur í Manitoba. — Þar
Sern óráðvönd og dáðlaus stjórn
Retur til lengdar haldið völdum.
er þjóðin yfirleitt ekki á háu menn-
,ngarstigi. Mér virtist það lýsa
'iientun og sjálfstæði- íslendinga,
í'egnr þeir' samþyktu vínbannslög-
"i og áleit ]>aö mjög mikinn heiðnr
f.'rir landsmenn. En þvi tniður
befir ]>essi ferö, og viökynning við
s"nia íslendinga hér, dregið tals-
vert úr áliti mínu, einkanlega á ,
stjórnmálamönnunum, og svo á •
sjálfstæði kjósendanna, sem ekki ;
víkja þeim mönnum frá völdum, j
sem svíviröa eöa láta svivirða land-
iö með lagabrotum af verstu teg-
und. —
Árni Sveinsson.
U« tit.lit.tlt tk,
Ðæjarfréttir.
j Farþegar
■ á Vínkuidi i gær, voru ]>essir: j
j Jón Jóhannsson, skipstjóri, Magn- !
i ús Matthíasson, kaupmaður og I
Siguröur (iislason stýrimaöur.
! „Gylfi“
• botnvörpuskip Defencórfélags-
ins kom í nótt frá Þýskalandi
Langt er siöan ski]> ]>etta átti að
i koma, en ]>aö dróst, vegna ófriöar-
ins. Skipstjóri þess er Jóel Jóns-
son ; farþegi var Magnús Magnðs-
. son, einn eigenda skipsins.
; Flugvélin
| kemur ekki á (iullfossi, en litill
j vegur, að hún komi á Villemoes
um miðjan mánuðinn. Hún liggur
í Leith. Og er nokkuð fyrirferða-
mikil, svo aö Gullfoss hafði ekki
I rúm undir hana á þilfarinu.
Flugskýli
á að fara að reisa á flugvellínum.
Árni Eggertsson
hefir legið á Landakotsspítalan-
um undanfarna daga, en er nú á
hatavegi og mun koma af spítalan-
um í dag.
Til Þingvalla
ætlar stjórn Flugfélagsins á
morgun, og með henni flugmenn-
irnir Faber og Zimsen.
Sveinn Egilsson,
bróðir Jóns Egilssonar i Gas-
stöðinni, er nýega kominn hingao
frá Vesturheimi. Flefir dvalist þar
9 ár, lengstum í Chicago, og tekið
þar vélfræðipróf; aðallega hefir
hann lagt stund á bifreiða-vélfræöi.
Lögregluþjónamir
fóru hér á milli biíreiöastjóranna
> gær, til aö vísa þeim á staði eöa
stæði undir bifreiöarnar.
„ísland“ fór héöan 1 gær áleiöis
til Kaupmannahafnar, beina leiö.
Meöal farþega voru : I’á 11 Jónsson
verslunarstjóri, Kirk verkfræðing-
ur og frú, Sig. Guömundsson skrif-
stoíustjóri Eimskipafélagsms og
kona hans, Gísli Finsson og frú,
Þorst. Þorsteinsson skipstjóri og
sonur, Har. Böövarsson kaupm. og
frú, Eggert Briem yfirdómari og
frú, Jacob Havsteen stórkaupm. og
írú, Haraldur Sigurösson piano-
leikari og frú, Aðalsteinn Aiagnus- '<
son frá Grund og frú, Þorv. Páls- j
son læknir, ungjrúmar Jóhanna i
Magnúsdóttir, Sigríður Gunnars., I
Jóhanna Hansen, Agústa Eiriks-
dóttir, Jórunn Þóröardóttir. Rósa
Einarsdóttir, Kristín Bergsson, frú
Sigríöur Erlendsdóttir, frú Þórunn
Vigfúsdóttir meö hörn, frú Okta-
.vía Smith, frú Valgerður Briem,
frú Jóna Fanö, frú Anna Briem,
L. H. Bjarnason prófessor, Sig.
Magnússon yfirlæknir, Jón Zoega
kaupm., Kjartan Ólafsson rakari,
Guöm. Bergsson póstafgreiðslu-
maöur, Herlut' Clausen kauptn..
j Gunnar .Egilsson skipamiölari. G.
J. Johnsori konsúll, Sig. Jónsson
járnsmiöur, Jakob og Eggert Guð-
mundssynir, Sadolin og Troelstra
málarar, ]>rír menp til þess að
sækja nýja ílóabátinn. dr. Strind-
berg, Halldór Guöjónsson, ungfrú
Magnea Siguröardóftir, og margt
fleira. — ísland flutti enn fremur j
586 hesta til Danmerkur.
Knattspyman.
Úrvalsflokkar knattspyrnufélag-
anna keptu á Iþróttavellinum í
gærkveldi, og var það góð skemt-
un. Bar aöalliöið nú mjög af vara-
liöinu og kom knettinum 9 sinntun
í márk, en hiiíir aldrei. Var liðlega
leikiö, og dylst mönnum ekki, að
aöalliöð er nú betúr skipað en áður.
Erlend mynt.
Khöfn 29. júlí.
100 kr. sænskar...... kr. J11.60
100 kr. norskar......— 10Ó.70
j 100 mörk þýsk ....... — 26.85
j 100 dollarar..... —- 447.50
Sterlingspund......... — 19.61
London.
ioo sterlingspund . . . kr. 1966.50
100 sterl.pd........ $ 437-20
(Frá versl.ráöinu).
Mishermi
er þaö sem sagt hefir verið i
hlööunum, aö fariö væri aö reisa
læknisbústað á Vífilsstöðum. 1 ráði-
cr aö gera það svo íljótt sera
veröa má, en aö eins lítill undir-
búningur hefir verið geröur til ]>ess
enn.
8500 tunnur
síldar voru komnar í land á stöð
Elíasar Stefánssonar í Reykjarfirði
i fyrradag.
24

26
hann hrati og bar höfuðið hátt, og krepti
hnefana í vasa sínum. ]>að var nú farið
fÖ draga 'úr eldingumnn og þrumurnar
heyrðust að eins í fjarska. Hann var bæði
hrakinn og svangur, en þó að hann hefði
Jieyring í vasanum al’gang af því, sem
honum hafði áskotnast þá um daginn fyr-
*r blaðasöluna þá gekk hann saml fram
hjá jnörgum matsöluhúsum.
Loksins komst hann ofan að skipakvi-
rinum, nam þar staðar um stund oga starði
a •fljótið, sem leið áfram hægt og þung-
h‘ga.
„Æ-nei ekki hérna,“ sagði hann
úpphátt við sjálfan sig. ,Eg verð að vera
'iter henni móður minni, vesalings
°l-sku móður minni! Hún bíður mín!“
Hann liélt áfram alt þangað til hann
hotn að Johnsons sundi ' við Mile-End
stræti. J?ar nam hann staðar ,og gekk
j1111 i skipamiðilsbúð. Álti búðina Irlcnd
lugur, gantall uppgjafa dáti, sem hann
hekli lítiSeill. í búðinni sal aldraður mað-
111 (>g var sokkinn niður í að losa dag-
daðið frá dcginnm áður.
"Goll lcveld, herra' O'Hrien," sagði Filij)-
„Ekki vænti eg, að þér getið hjálpað
,*nt‘r iim snærisspötta. Eg 'þarf að halda
slorku snæri, svo'sem fjögra eða fimm
álna löngu, en eg get ekki borgað nema
tiu aura.“
„Ja, svei mér sem eg veit. pað eru
flestir kassar og kistur negldar aftur með
nöglum nú orðið. En ef eg finn einhvern
spotta, þá er hann velkominn, og eg a>tla
mér ekki að fara að féfletta þig og þína
lika.“
Nágrönnum Filippusar var kunnugl tun
ástæður hans, og hinn gamli hermaður
aumkvaðist yfir drenginn. „]?að er tilval-
inn drengur það megið þér bölva yður •
upp á,“ var hann vanur að segja, ef ein-
hver fann það að Filij)pusi, að hann væri
drembinn og hrokafullur. O’Hrien fór nú
að leita í búðarkytru sinni og fann loks-
ins einhvern sj)otta af þvollastagi.'
Ælli þetta dugi?“ sjiurði hann.
Filippus brá því um hné sér og reyndi
það.
„pað er ágætt,“ sagði hann. „Lofið mér
að boi'ga það.“
„O, vertu ekki að því arná. En hvev
fjárinn sjálfurj J?ú ert bæði svangur og
votur, drengur minn. Heyrðu nú lil! Eg
ferað drekka teið mitt ei’tir svo sem fimm
mínútur og —“
„Eg þakka yður innilega, en mér er ó-
mögulegt að koma nokkrum bita niður.
Eg á voðalega annríkl.“
„Hvað er nú! Ætlarðu að fara burt?
Hefirðu fengið nokkurl ]>láss?“
„Já, það luigsa eg helst og likindi til,
að það verði fast pláss, Verið þér nú
sælir!“
„Farðu vel og fylgi þér hamingjan. pað
er eins og hann sé hálfringlaður, dreng-
auminginn. Söknuðurinn eftir móður hans
hefir gert hann utan við sig.“
pað var því miður alt of satt, scm gamli
maðurinn sagði. Filippns hafoi ekki á
heilum sér tekið síðan móðir lians var
jörðuð og vissi eiginlega hvorki i þcnn-
an heim ná annan. Hann var búinn að
missa atvinnu sem bæjarsendill á tveimur
stöðvum, fyrir það, hvað hann var stutt-
ur í spuna og afundinn. en að öðrum kosli
liefði hann eflaust fengið að halda þeirri
alvinnu. peir i'áu peningar, . sem hann
átti, dugðu honum varla fyrir vikufæði.
enda hafði liöggvist eigi all-lítið skarð í
þá vegna þess að liann var svo talhlýðinn
að sinna ósvífnum kröfum likmannanna.
Hann fór þá að leila sér annarar vjnnu,
en var svo þur á manninn og óþýðlegur, að
liann fældi óviljandi alla frá sér, jafnvel
])á. sem gjarnan hefðu viljað verða við
béiðni hans.
A hvcrju kveldi ráfaði lumn svo „hcim“
lil sin í sin hin óvistlegu herbcrgj í John-