Vísir - 17.01.1922, Qupperneq 4

Yfirljsingar.
Sigurborg B. Steinberg
íkorar á okkur undirritaðai' að
»aDna þjófiiaðarinái, sem hún
segir að við höíum dróttað að
*ér um jólin. Naí'n Helgu Boga-
dótlur tökum við undan vegna
þess, að li i'ui hefir fært okkur
skriflega yfirlýsingu mn að hún
hafi ekki beðið neinn að láta
sitt nafn þar undir, og lítum við
þá svo á, sem hennar nafni hafi
verið stolið. — Nú skal skýrt
frá málavöxtum. J?ann 25. des-
embei' síðastl. (jóladaginn), var
farið inn í stofu hjá okkur á
iimabilinu frá kl. 11 Vá til 5 og
•tolið þaðau vönduðu úri með
fesli og minnispening. TJrið var
merkt á bakinu með þremur
stöfiun, R. .1. G., og á minnis-
peningnum stóð nafnið Rósa
öðrumegiii og myndin „trú, von
og kærleikur“ hinu megin. Einn-
ig var stolið svartri leðiu-buddu
og 20 kr. í peningUm, og voru
þeir i bók ofan í kommóðu. —
þetta höfum við tilkynt lögregl-
onni og getur hún borið vitni
um, að við höfum ekki liorið
þennan þjófnað upp á neinn sér-
stakan, þvi að okkur er með öllu
ók unnugt um, hver hánn hefir
framið. Stendur þvi Sigurborg
B. Steiubérg opinber ósanninda-
manneskja með þessa þjófnað-
araðdróttunartilkynningu sina.
Prjónakonurnar
á Skólavörðustíg 41.
Eg undirrituð votta hér með,
að eg hefi ekki heðið neinn að
fáta nafn mitl undir tilkynipngu
þá, se.ni hirt var i Visi þ. 16. jan.
siðastJ. Helga Bogadótth', Skóla-
vörðnstíg 41.
E.F.U.M.
XJ-I>-stérfundur á msrgun kl.
8‘/a síðdegÍB, Fundarboð útsend.
Ef einhver f»r það ekfei, komi
kann samt.

TILKTNNIN0
8 \ b i ii þeir seni eiga liatta sína í að- erð á herrahattaverkstæðinu á ratnsstíg 3, eru vinsanilegast eðnir að sækja þá fyrir 22. ]>. a. (242
KBNSLA |
Æfður kenuai'i getur hætt við
í tíma 3—1 hörnum. A. v. á.
(259
Stúlkum kent áð taka mál og
sníða kjóla, kápur og dragtir á
saumastofunni í Bankastræti 11
(fyrstaloft). ' (251
Góð húsvön stúlka óskast nú
þegar. Gott kaup og sérherbergi.
Bergstaðaslræti 26. (262
Tck að mér allskonar húsa- og
skiltamálningu. Osvaldur Knud-
sen, simi 230. (261
Ungur maður óskar eftir léttri'
og þrií'alegri atvinuu (inn-
heimtu- eða pakkliússtörfum).
A. v. á. (258
Unglingsstúlka óskar eftir
vist, A. v. á. (257
Stúlka úr sveit óskar eftir ár-
degisvist. A. v. á. (254
Kvenmaður óskar eftir at-
vinnu strax’í búð eða bakaríi.
Uppl. Laugavegi 24 B. (249
Vetrarstúlkur óskast á ágæt
heimili í Keflavík og Höfnum.
Uppl. Gretlisgölu 26. (248
þrifin og dugleg stúlka ósk-
ast strax. Sérherbergi. Margrét
Fahning, Framnesveg 37 B. (247
Stúlka sem getur sofið heima
óskast til að gæta barrta. A. v. á.
(246
Gullsmíðávinnust. .Jóns Leví,
Bergstaðastræti 1, tekur að sér
allskonar gull- og silfursmíðar
eftir pöntun. Verslið þar. (220
Peysufatakápa og stakkpeys-
ur til sölu. Ráðagerði við Fram-
nesveg. (243
Af sérstökum ástæðum er til
sölu lítið notaður dívan og
grammófónn með 15 plötum.
Tækifærisvei'ð. Uppl. í kvöld og
annað kvöld eftir kl. 8. Vestur-
götu 50 B. (241
Til sölu: boi'ðstofuliurðir ur
eik, 1 buffet eikarmálað, sömu-
leiðis tek eg að mér smiði á alls-
konar hiisgögnum, einnig hús-
um og bi'eythxguivi. Verkstæðið
Aðalstræti 8. Sig. Skagfjörð, tré-
smiður. (240
þeir sem nota steinoliu,
kaupa ávalt Jxeslu tegund „Sól-
arljós“ i versl. Honibjarg. Vest-
| urgötu 20. Send kaiipendura
I lxeim. Talsími 272. (13
kai'lmannafÖt, peysuföt og upp hlutir. Einnig hreipsaður og pressaður allskonar fatnaður. Hvergi ódýrara. (13
1 BÚSNÆBI
Fámenna og rólega f jölskyldu vautar ibúð 1. febrxxar n. k. típpl. i sínxa 349. . (214
1 KAVPSKAPVB 1
Fi'ímerki kaupir Hannes Jóns- son, Laugaveg 28. (84 • Stór stofa til leigu, Baldurs- götu 19, uppi. (263
Til leigu 1 lxerbex'gi á Lauga- veg 75 (uppi). (260
50 steinóiíuföt til kaups hjá Chr. Bei’ndsen, Skólavörðustig 15 B. (253
Reglusamur maður getur fengið herbergi nxeð öðriun. — Grettisgötu 56. (252
liús óskast til kaups. Tilboð sendist Vísi fyrii- 20. þ. m. mrk. „Hús“. ' (250
• . . , . Saumavél, handsnúin, lil sölu ódýrt; Líl'slykkjabúðin, Kirkju- sti'æti 4. - (245 1 LEIGA |
Oi'gei óskast strax leigt. A. v. á. - (256
Timburskiú- áð stærð 10x10 álnij' (mætli vera stærri) óskast til lcaups. Uppl. í síma 646. (244
Oi'gel óskast strax til leigu. Uppl. Aðalstræti 18. íiiðri. (255
vita ekki, ef þeir eru spurðir snögglega, hvort sé
híegri eða vinstri.
„ELg kcan til yðar, herra Cartoner, fyrir þá
sártt, að eg hefi verið narraður. Eg, sem ævinlega
hefi verið svo gætinn og heiðarlegur við aðra. —■
Narraður, svikinn og liræddur, rétt eins og eg væn
sunnudagaskólakennari. Og eg get gert yður greiðo
aae'ð því að segja yður frá því, en hinum ógreiða
,r— og það langar mig til að geta gert- þar að
auki er þetta skítverk. Og eg sem ávalt hefi hald-
14' höndum mínum —“
Hann leit á hendur sér og hætti við setninguná.
„þér getið borið um það, herra Cartoner, þér,
sa*n hafið þekt mig í meira en tíu ár.“
„Elg get boíið uin það,“ sagði Cartoner og hló
„þeir gerðu |iað,“ æpti skipstjórinn, beygði sig
áfram og sló hnefanum af alefli í borðið, „með
þessu gatnla bragði, að hleðsluskírteinið hefði tap-
ast úr póstinum, og maður með gyltan borða um
hattinn, kom eitt kvöld út á skipið og sagðist
vcra stjómarráðs-sendill, og þurfa að koma vör-
un fyrir það. Ehi hann yar ekki stjómar-sendill.
Og það voru ekki stjómarvörur. það var —“
i CabJe skipstjóri þagnaði og leit gætilega í kring-
un sig í herberginu. Hann leit jafnvéJ upp í loft-
JS. af vana frá því, að hafa dvaliS svo lengi undi)
þjíjuw.
„Sprengikúlur!“ bætti hann svo við. „Sprengi-
hú4ur!“
Og hann bölvaði svo, að frá því er ekki segj-
aadi. — •
„þér þekkið mig, og þér þekkið Minnie,“ hélt
Maa reiði sjómaður áfram. „Lestarop 'voru höfð
•átiakakiega víð, svo að hægt væri að koma þar
a&ur véium og — jæja, byssunx. Henni var ætl-
að flytja sprengiefni. Og ekki ©inn einasti maður
í Lundúnum fékst til að vátryggja hana. Jæjaý
við vöndumst á að flytja hernáðartæki; það var
ekki nema eðlilegt, úr því að hún var þannig.
smíðuð. En þér getið borið um það, og það eni
til aðrir, sem geta borið um það, að við höfum
ávalt verið heiðvirðir þangað til nú að edns
flutt heiðvirð hemaðartæki, fyrir hina og aðra.
Styrjaldir og uppreisnir eru altaf heiðvirðar, en
sprengikúlur! “
Og skipstjórinn ragnaði aftur svo hrottalega, að
ekki er eftir hafandi.
Að endingu sagði hann:
„Eg kom til þess að segja ýður þetta: þeir hafa
dreift út sprengikúlum og það var eg, sem flutt.i
; þær.“ ,
„Hvernig vitið þér það?“ spurði Cartoner ró-
1 lega, eins og hans var vani.
Skipstjórinn settist á stól og krosslagði fæturna.
„þekkið þér Jóhannes Bulwark, í Hamburg?“
Cartona- kinkaði kolJi. v
„Og Seemannshaus?" ' í
„Já. það er húsið sem stendur inni á milli I
[ti jánna við höfnina.“
! „það er rétt,“ sagði sJcipstjórinri. „Jæja; það
| var kvöld eitt, að eg var staddur á blettinum fram-
an við húsið, þar seih sjómenn eru vanir að sitja
reykjandi og bíða eftir að þeir verði ráðnir á i
skip. Eg var Jiðfár og var í mannaJeit. þér mun-1
uð kannske segja, að húmið sé óheppilega valinn;
tími til að leita sér háseta. Jæja, eg hafði mínar j
ástæður. Og það er hægt að fá góða menn í Ham- j
borg, ef rétt er að farið. — þá kemur einn til j
j mín og segist þekkja mig ; hafði verið eina ferð
i með mér, þegar við fluttum vélar frá Tyne. Og;
hann spyr mig, hvort eg ælli til — jæja, þangaðj
t sem eg ætlaði. Eg kvað það satt vera. þá segir
hann mér langa sögu um tvo aðkomna kassa, sem
lágu niður ,á bryggjunni og þur ftu að komast á-
fram án tafar. £n hleðsluskírteinið hafði tapast
úr pósti. það var löng saga, eintóm lýgi, eins og
eg mátti vita þá þegar. Með honum var annar
maðui-, sem hann kallaði umboðsmsuxn. Hann
gat ekki talað ensku, en mælti á þýsku og hinn
var túlkur, meðan við ræddumst við. Eg sá ekkx
almennilega í andlit honuxn, en hann var lág-
vaxinn og dökkhærður, með einkennilega mjúk-
skræka rödd. eins og kona, sem skjallar. Eg hefði
átt að vara mig á því. Hefir kona aldrei skjallað
yður, herra Cartoner? — Hafið þér eldspýtu?“
það var dautt í vindli skipstjórans. En hann.
þessi óheflaði herramaður frá sjó, var alstaðar
heima hjá sér, og bað um það, sem hann þurfti
með. —
„Jæja, í stuttu máli, eg tók við kössunum; þrir
voru á stærð við appelsínukassa. Við vorum full-
hlaðnir, svo að eg Iét þá inn í klefann við hKðina
á forðakistunni, þar sem eg er vanui að fá mér
blund, þegar eg þai f með. þeár borguðu méi' vel-
það var stjómarflutningur og sá mjúkmáli sagSí.
að jiað kæmi ekki í bága við tolllögin og yrði aldrei
saknað.
Við fengum vond veður, og eins og oft kam-
ur fyrir, rann annai- kassinn til og það kom gal
á hann. Eg lagfærði þetta sjálfur, og þurfti ai
taka upp lokið og sá þá, að það var tundur -
og sagan höfuðlygi. það var búið ubi þær í
bómull, til að forðast árekstur. þær voru oflitiar
í stórskot, og ekkert stjómarráð sendir tilbúaar
kúlur, nema á stríðstímuin. Eg hugsaði ekkert uta
þetta þá; eg átti öðru að sinna; veðrið var slaaml
og skipshöfnin ný. Og þegar eg kom í böfn, skai
eg segja yður, hirti sá gullbryddi kassana."