Vísir - 26.08.1922, Page 2

BlllR
flðfum fyrirliggjandi:
Hveiti ,Cream of Manitoba*
Do. ,OakÉ
Rúgmjöl
Hálfsigtimjöi
Verlil er afsr lágt!
Sjómenn,
ogfaðrir notandur gúmmistígyila
Ef þtð ylljið f& veralega hald-
góð og vöaduð gúmmístfgréi, þá
kaupið þau sem eru með
rauOrl stjörnu
á bo'num og hælnum.
FiSst hj& flegtutn skósölam í
þrem litum (hvit, rauð ög svört).
PasrrÉarskyldan
og landsverslunarútsvariö.
Auöséö er. aö Ólafur Friö-
riksson er graniur yíir þvi, aö
skýrt var opinberlega frá fnun-
komu hans og félaga hans ií
bæjarstiórninni í útsvarsmáli
landsverslunarinnar. —- ,.Hver
kjaftaði?“ spyr hann i hlaÖi sínu
á rhiðvikud., prúömannlega aö
vanda!
Umræðumar um útsvarskær-
urnar íóru fram fyrir luktum
dyrum. — Ólafur Friðriksson og
Héðinn Valdemarsson greiddu
atlcvæði á móti því,. að svo yrði
farið að. J>eir hafá viljað láta
ræða Um' hag einstakra manna
í heyranda hljóði. Um lands-
verslunina er öðru máli að
gegna!
Vísir lítur íiú svo á, að rétl sé
að umræður bæjarstjórnar um
útsvarskærur fari fram fyrir
luktum dyrum. í sambandi við
slíkar kærur, verður væntanlega
ekki ætíð komisl hjá þvj, að
ræða um einkamál manna, sem
þeim gæti veriö bagalegt eöa
ami að, aö rætt væri um opin-
bqrlega, en almenning Yarðar
eklcert um. Um stofmm eins og
landsverslunina er alt öðru máli
að gegna. par er um „opinbera
stofnun“ að ræða og um opin-
bert mál, sem aíian almenning
varðar. pess vegna getur ekki
verið um neina þagnarskyldu að
ræða í sambandi við umræðurn-
ar um útsvar hennar, þó að það
atvikaðist svo, að þær fænt fram
fyrir luktum dyrum, sem ein-
göngu var af því, að um fleiri
útsvarskærur var að ræða.
Göturnar.
Enn er það á fleiri slað cn
einum á Laugavegi, að gamlar
misjöfnur eru á veginum svo
miklar, að bifreiðir verða að
sneiða hjá þeim, og á þann hátt
brjóta lands og borgar lög, og
aka öfugumegin á götunni. -—
petta eitt er nægileg ástæöa til
þess að fundið sé að þessn tak-
markalausa, rótgróna sleifar-
lagi, sem stjórn bæjárfélagsins
hefir i frammi við liált-skatlaða
horgara.
Nú er verið að Hfa niður gas-
lýsingartækiu á götunum, og
eru aö því mikil óþægindi, því
að víöast þarf að gera dj úpg
skurði langt út í götu, og ekki
er svo sem vqrið að hraða þessu
verki þannig, að gatan sé jöln-
uð jafnliarðaii, og ef að líkum
lætur, er víst alveg óhætt að
gera ráð fyrir að illa verði geng-
ið frá jöfnuninni, þegar þar að
kemur.
pað er annars undarlegt, að
gera þurfi þessar sífejdu brcyt-
ingar á götunum, árlega, að rífa
u]>p nýlagða vegi, auk gamalla.
— Alt stafar þeita af skamm-
sýni, eða fáfræði, því að i borg-
"um erlendis er fyrir löngu séö
viö þvilikum breytingu'm, ým-
ist mcð því að setja tómarpip-
ur hingað og þangað i vegina,
sem síðar má nota undir sima
og Ijósþræði, eöa (sem betra
er) aö hafa neöanjaröargöng
eftir götunum, og út frá þeim
gera við þáö, sem aftaga kann
aö fara undir yfirborðinu, i
stað þess . -— eius og hér, aö
þurfa aö umtur'na vegunum og
gera vegfarandanum stór óþæg-
indi.
Hvers eigum viö aö gjalda?
Kjósandi.
Auglýsingar
og málarar.
Auglýsingar eru oft notaðar
sem þinskonar tálbeita lianda
fólkinu. Og „aflinn“ j/á . þessa
beitu reynist stundum ágætur
lijá auglýsendum. Eg hefi
Samt þekt menn, cr hafa sagt,
að sér kæmi ekki til hugar að
leggja mikið upp úr verslunar-
auglýsingum; en yfirleitt eru
)?ær þó taldar mikilsverður
þáttur i viðskiftalífinu.
Hvað sem annars mætti segja
um gagnsemi auglýsinga fyrir
verslun og viðskiftalif, þá verö-
ur þaö ávalt þýðingarmesta
skilyröiö, aö auglýsingarnar séu
viturlega samdar og nokkurn-
veginn sannar. — En fjarri fer
þvi, aö þessum tveim meginat-
riöum sé fylgt. Eg hefi marg-
. sinnis séð auglýsingar, sem hafa
veriö svo fjarstæöar því sanna
og rétta, aö þær iiafa hlotið aö
vekja frcmur gremju en ánægju
lésandanha. Meðal slíkra aug-
lýsinga hygg eg aö ýmsir telji
auglýsingu, er byrjaði á þessa
leiö: „Allir geta orðið málarar
meö þvi aö mála úr lagaða
farvanum, sem fæst í öllum lit-
um“ o. s. frv. í auglýsingunni
er þaö næst tekið fram, að lit-
irnir fáist „fulllagaöir“, og megi
mála úr þeim, „eins og þeir
komi fyHr.“ ,
Eg hefi mi að vísu eigi kynt
mér það, hvað h'áttvirtur aug-
lýsandi hefir fjölbreytta og vel
lagaöa liti á boðstólum. Mér er
ókunnugt um, hver útbýr þenn-
an undra-farva, sem kennir al-
t
menningi að mála. Óliklegt er,
aö nokkur af hinum réttu mál-
urum bæjaríns tekist á hendur
aö laga farva fyrir verslánir til
litsolu.
J’ví fer nú mjög fjarri, að all-
ir geti málað, þótl þeim sé feng-
inn i hendur fulltilbúinn farvi.
petta þekkja málarar best. Á
mörgnm stöðum sjá þeir hluti
og herhergi, sem svo hræðilega
illa hefir verið klint á, að það
væri mikið betra fyrir þá, sem
þess eiga að njóta, að láta slíkt
ógerl. Að laga farva, svo i full-
komnu lagi sé, gera heldur eigi
aðrir en æfðir málarar.
Venjulegast er farvi frá verk-
smiðjum (olíurifin málnihg)
eigi fulllöguð til notkúnar,
hvorki að þynningu né litasam-
setningu, og verða því málarar
einatt að lireyta honum á marg-
víslegan liátt. Nálega þær einu
málningartegundir, er geta not-
asl nokkurn veginn óbreyttar að
ööru en þynningu, eru ýmiskon-
ar lit-lökk (lakkfarvar) en þær
farvategundir eru vandrneðfarn-
! ar, og notast sjaldan nema mál-
: að sé fyrst með öðrum efnum.
Fremur mun það vera lítið, senr
málarar nota hér af þessum
„tilbúnu“ lakkförvum frá verk-
j smiðjunum. peir iaga sína lakk-
farva sjálfir, og nota einkum
hrein lökk til yfirlakkeringa.
En það var nú hrent ekki til-
gangurinn með greinarstúP
þessum, að gefa almenningi
neinar ákveðnar leiðbeiningar
um lögun á farva eða notkun
hans. Menn þykjast heldur eigi
þurfa að fræðast um þetta af
málurum. Allir þykjast kunna
að fara'með málningu. Og það
er svo altítt að heyra menn segja
eitthvað á þessa leið: „pað er
enginn vandi að mála. J?að get-
ur hver xnaður komist strax upp
á lag með það.“
Fjölda mörg dæmi mætti
nefna því til sönnunar, hvað fólk
fást altaf bestar og ódýr-
astar bifreiðir i lemgri og
skemmri ferðalög
Áætlnnarfei ðir til Þing-
valla og anstnr yflr Hell
Ískeiði dag le«a
Sírnar 581 og 888
©teinclö
Hafjiar«træti 2 (hort.ið)