Vísir - 19.03.1923, Blaðsíða 3

vlsm
okki væri lengur viðunandi ot* j Norland, Einar Markusson,
kosli luiseigenda hcr í bæ, að
yrðu þeir þvi að sameina sig lil
aivarlegrar mótslöðu gegn slíku
oíbeldi.
Las hann þvíuæsl uj5p „Frum-
varp til reglugerðar um búsa-
lcigu í Reykjavik“, sem koma
mun til úrskurðar bæjarstjórn-
ar og' líklegt er talið, að nái frarn
að ganga í einni eða annari
mynd.
Næst las hann upp greinar úr
„Frumvarpi um bæjargjöld i
Reykjavík“ aðallega þær, er á-
kveða hundraðsgjald af hverri
lóð og fasteign í bæmun.
Loks las liann upp „Frum-
varp til laga um takmörkun á
liúsaleigu í kaupslöðum lands-
ins“, sem hr. alþingismaður
Jónas Jónsson frá Ilriflu er
flutningsmaður að á Aljnngi.
Lýsti ræðumaður nákvæm-
lega agnúum þeim, sem væru á
þessum frumvörpum og reglu-
gerðum, sýndi hann fram á þaö,
live óviturlegt þáð væri, að um
leið og bæjarstjórn Reykjayík-
ur vildi auka öll gjöld á húsum
og lóðum, hygðuni og libygðum,
væri á liinn bóghm ;etlast til
að liúsaleiga skyldi lækkuð svo
gífurlega, að annað væri eigi
sýnilegt, en fiestir húseigendur
yrðu gjaldþroia, vegna þess að
leigan lrrykki eigi fyrir vöxtum
af lánum, hvað J>á lieldur fyrir
viðhaldi, fyrningu og gjöldum
af húseignunum. — pótti hon-
um sýut, að ef þella næði fram
að ganga, væri liúseigendur að
mestu sviftir eignum sínum og
eiguarrétti. — Skoraði hann að
lokum á fundarmenn að ganga
þegar í félagið og brugðust
menn vel við því.
Yar nú orðið laust og tóku
Jæssir til máls: sira Sigurður
Jónas M. Jónsson, Sveinn Jóns-
son, frú Rriel Bjarnliéðiusdótl-
ir, Jósel Húnfjörð og Pétiu'
Hjaltesled. — Voru allir ræðu-
menn sammála um, að hina
meslu uauðsyn bæri til þess, að
allir ln’isa- og lóðaeigendur í
bænum gengju í Fasteigenda-
félag Reykjavikur; væri nú eigi
nema um tvent að tala, annað-
hvort að leggja alveg árar í bát,
eða rísa allir sem einn maður
gegn Jni óréttlæti og ofheldi,
sem beita ætli húseigendur, þar
sem eigi væri annað sjáanlegt,
ef frumvörp þau og réglugerð-
ir, um húsaleigu og lóðagjold,
sem nú væru á seyði, næðu fx’am
að gangá, en svifta ætli flest-
alla húseigendur i Reykjavík
öllum eiguum þeirra í húsiun
og lóðum og liindra J>að, að
nokkur einstaklingur gæti bygt
framvegis svo að það væri hon-
um ckki fil tjóns. - Og þar með
væri tekið algei’Iega fyrir það,
að húsnæðisekla sú, sem nú
]>jakar bænum, og talin er
hæltuleg lífi og heilsu ífianna,
gcti smám samau farið mink-
andi. — Töklu þeir þá, sem hús
eiga, ln'num mesta órétti beitta,
saixianborið við alla aðra, þav
scm ekki væxú reynl að lækka
neill annað eða svifta aðrar
[ sléttir eignai’rétti þeirra. —
I Voru allir fundarmenu þessu
samþykkir og var að lokum
horin fram svohljóðandi tillaga
frá lir. lækni JL J. Thoroddsen,
og samþykt í einu liljóði:
„Fundiiiinn felur stjórn
Fasteignafélagsins á hendur
að senda Alþingi og bæjar-
stjórn rökstudd mótmæli
gegn frumvörpum þeim um
húsaleigu i Reykjavík og
eignum, sem nú iiggja fyrir
gjöld til bæjarins af fast-
bæjarstjórn og Alþingi.“
pví næst var fundi slitið.
Eins og &ð ondaDföM
sauma eg u p p h 1 u t i. i
Guðrún Sigurðardóttir,
Laugaveg 27 B, niðri.
1 VARGAKLÓ3I. 24
„Ryalls? Já, einmitt það. Verið þér sælir, hérra,
þakka yður kærlega fyrir viðtökurnar."
Hann hneigði sig enn einu sinni, tottaði pípuna
og lagði af stað. Hann gekk hægt og hugsandi,
þangað til hann sló á lærið og sagði við sjálfan
sig:
„Nú veit eg! — Graham! Auðvitað. Hann hét
það, maðurinn, sem kom frá Ástralíu fyrir nokkr-
um árum, til þess að finna Sir Jósef. Mér er sem
eg sjái hann. pessi Eliot Graham er eftirmyndin
hans, — nema yngri. Hann hlýtur að vera sonur
hans. Og hann er að vinna hjá Sir Jósef. Hvernig
skyldi því víkja við? Hann er sjálfur fyrirmann-
legasti maður og er hér að gæta hesta! Og Sir
Jósef fær bréf frá Ástralíu á hverjum mánuði og
vill ekki lofa mér að sjá þau. Og hér eru kopar-
námur. Sir Jósef er slunginn! Ljóta heimskan að
vera að innsigla bréf! “
VIII. KAFLI.
Hög gið.
Gengi Ryaíls hafði farið hnignandi mörg und-
anfarin ár, en þegcu- nýja frúin kom til sögunnar,
tók fyrst steininn úr. Vandræðin hófust kveldið
sem hún kom og fóru dagversnandi, og Nóru fanst
ævi sín verða þungbærari og þungbærari með degi
hverjum. Fé það, sem hún hafði dregið saman
til þess að greiða rentur af höfuðskuldinni, var
potað til þess að kaupa ný húsgögn, nýjan vagn,
ný föt handa frúnni, og upp í gamlar skuldir, sem
frúnni hafði gleymst að geta um, þegar húr. var
að ganga í hjónabandið, en krafðist nú að maður
hennar greiddi. Vonbrigði þau, sem hún hafði lát-
ið mjög óspart í ljós fyrsta kveldið, jukust þegar
fram í sótti, og hún varð þess vör, að eina fólkið,
sem hún gat umgengist í þessurn afkima veraldar,
voru gömlu prestshjónin og einn eða tveir heldri
bændur. pess þarf varla að geta, að gömlu prests-
hjónin voru ekki síður forviða en Nóra á þessari
ráðabreytni Ryalis, og var lítið um frúna. pess
vegna var ekki um nokkra vináttu að ræða þeirra
í milli. En frú Ryall var rembilát við flesta bænd-
ur og konur þeirra og sagðist ekki vera vön að
eiga mök við „þessháttar Iýð.“
„Hvers vegna erum við ekki kunningjar Hallar-
fólksins?" spurði hún eitt kveld, þegar hún hafði
verið að niðra nágrenninu, nágrönnunum og þó
cinkanlega Grange-landareigninni. „]?ar er þó að
sjá eins og fyrirfólk eigi heima; það hefir góð
húsakynni og kann að skemta sér. Hvers vegna
þekkir þú það ekki, Reginald? Hvað er út á
þetta fólk að setja? Eg býst við, að það vilji ekki
þekkja þig, — og satt að segja lái eg því það
ekki! pað getur ekkert grætt á þeim kynnum, en
okkur gæti ekki vera annað en hagui að viðkynn-
ingunni. Eg get játað það fyrir guði og samvisku
minni, að mér fanst það lítillækkandi fyrir inig,
þegar eg mætti því í gær í ljómandi lystivagni, en
eg sat sjálf í þessu lítilmótlega vagnkríli. Hvers
vegna sækist þú ekki eftir vináttu þeirra, Regin-
ald? Eg er sannfærð um, að þú mundir ekki lengi
þurfa að ganga eftir Sir Jósef. pá gætum við
skemt okkur og ofurlítið notið þæginda lífsins, í
stað þess að kúra ajtaf hér í þessari leiðindaholu.“
Ryall horfði flóttalega á konu sína og Nóru, étl
hún sat niðurlút og leit á diskinn sinn. Hann seild-
ist eftir viský-ílöskunni, sem orðin var ómissandi á
borðinu, síðan frúin kom, ræskti sig og sagði:
„Eg býst ekki við, að þú skiljir þetta, Amalía.
pessir Ferrands eru alveg ný ætt. peir hafa hrófað
upp þessu stóra húsi þarna, svo að segja í okkar
augsýn — herfilega ósmekklegur kumaldi —
og þeir eru alstaðar að trana sér fram, til að sýna
ríkidœmi sitt. Mig langar ekki til þess að komast
í kynni við þess háttar fólk. Eg hefi altaf taliS
mig yfir þá hafinn.“
Nóra gat ekki stilt sig um að líta til stjúpu sirtn-
ar, og henni varð að hugsa, hvað faðir hennar
hefði tekið langt niður fyrir sig, þegar hann átti
slíka konu, og hvað það hefði lœkkað hann miklu
meira, heldur en þó að hann hefði komist í kyniti
við þá Ferrandsfeðgana.
„Og svo er á annað að líta,“ sagði hann og
handfjallaði glasið um leið, „þeir eru stórauðugir
en við bláfátæk. Við gætum ekki notið gestrisni
þeirra án endurgjalds; við gætum ekki boðið
þeim —•“
Frúin ýtti frá sér diskinum og hallaðist aftur
á bak.
„pess háttar stolt kalla eg betlaradramb,“ sagði
bún. „Eg býst ekki við að þeir settu það neitt fyr-
ir sig, þó að þú byðir þeim ekki heim. Eða ekki
mundi eg gera það í þeirra sporum. Og auk þes*
er Nóra hérna; hún þarf að komast áfram og
þarf að fá tækifæri til þess. pað er mikið af ung-
um mönnum þar —“
Nóra stóð á fœtur, kafrjóð. „Fyrirgefðu,
pabbi,“ sagði hún, „en eg þarf að fara. Eg ætti
að vera komin til lambanna."