Vísir - 17.06.1924, Blaðsíða 3

0IBIK
cn'ður Þóröarson op Jón Skagan,
sni'ðvikudaginn 18. þ, m., kl. i r ár-
degrs, í dómkirkjunni.
Eæða
Jéas Þerhkssonar 1908
„Tímanum“,þykir Jón Þorláks-
s.on vcra .oröinn afarmerkilegur
ug spámannlega vaxinn. Getur
hía'oiS ekki oröa bundist yfir því,
hverstt Jón var harSur í dómun?
- ínum um íhaldsstefnuna 1908.
Þa'ft’ var mikift, aö ritstjóranum
skyldi verða svona mikift um, aö
íinna nú loksins cítir mikla leit
•>g mæðusamlega þetta gamla egg
hr. Jóns. Þegar ræSan var haldin,
var ritstjóri Timans gallharöttr
fiokksmaöur Jóns Þorlákssonar og
f’önsku stefnunnar hér á lanli. Þá
sat sambandslagancfndin á rök-
stólunt og alt dansklundaft bér
li.eima mændi vonarfullum latnbs-
augum til stóra bróftur vift Eyrar-
Mtnd. i þeim fríöa hóp stóftu þeir
Itliö vift' hliö Jón Þorláksson og nú -
verandi ritstjóri Tímans, og raun
hafa veriö mjög dátt og kært nteð
þeim í þann tíft.
Flokkur sá, cr þeir töldust til,
Meimastjórnarflokkurinn, barftist
þ-á meft öllum ráöum gegn Land-
varnarmönnum. Alt-var notaft, sem
fiklegt þótti, til þess aö geta hnekt
vvftgangi Landvarnarílokksins.
’tvæfta Jóns Þorlákssonar var einn
f'áttur í þeirri baráttu. Hún var
:ins konar pólitískur Aríusöngur
viövanings. Jón sprakk á söngnum
vg hefir aldrei fengist vift Artu-
söng siöan. Sannleikans ve'gna er
íétta aft geta þess hér, að ræöan
baffti engi áhrif til gagnsmuna
fyrir I í,eimastjórnarmenn, En rit-
síióri 'l’ímans hefir eflaust haldiö,
ift hún væri eintómur visdómur,
spámannsorft, sem gott vavri aö
eiga i sjófti og grípa til i haröind-
ism. Og nú rftun þörfin vera mikil.
En ræöan var aö vísu jafn-órnerki-
f-g og hún var ósönn um Land-
vamarmcnn. Ilún var í sumu svip-
íiö tófubelg meft lélegum vindhár-
?vm. Þá belgi er um aö gera, aö
losa sig vift fyrir eitthvert verö
>etn allra fyrst, því aft gcymslu
|>o!a þeir ekki. Nú er ekkert upp
vtr belgmtm aft hafa, og ekkí til
fteins, aft hafa hann á boöstólum.
,— —. En lengi liíir beiskjan og
gamak hatur til þeirra manna, cr
stóðu íslands mcgin í deilunni
3908.
Dagur, stallbróftir Timans,
-karntnar sjálfstæftismenn vegna
þcss, aft Bjarni Jónsson frá Vogi
var kosinn í bankaráö tslands-
banfca. — Þaft er ekki betnltnis
Stmngjarnt aö fjandskapast vift
ájálfstæftismenn á þingi, þó aft
Framsóknarfl. kjóst Bjama í
hankaráftiö. Þeir gcrftu þaft upp
á stnar eigin spj’tur, eflaust vcgna
Crausts á manninum. Bjami lrefir
ék3íi beðift þá um þaft. Framsókn
tieíir viljaft, meft þessari kosningu
ibíeta fyrir ómaklegt aftkast á
hfendur Bjarna áftur, og er baö
dgjíega gcrt. Mcnn gera sér í hug-
arlund, aft þaft kunni aft hafa verift
eitthvaö svipaft meft aftkast Tím-
ans i garö Bjarna, eins og Jóns
Þorlákssonar í garö Landvarnar-
manna. Hvorugur hafi meint þaö
sérlega alvarlega. Hvorttveggja
hafi átt aft nota til mannveifta á
hentugum tíma. En gagnift oröiö
Iitift, og þó minna hjá Jóni. —
Eg held, aft ráölegast væri fyrir
Tímann, aft fara hægt og bítandi,
stinga fingrunum í moldina og átta
sig á lyktinni.
Gamall Landvarnarmaður.
Svar
til blaðsins „Vesturlands“ á ísaf.
•—(J-
Blaftiö „Vesturland'" á ísafirfti.
ritstjóri Sigurftur Kristjánsson.
barnakennari, hefir — einkum í
23. tölubl., sem út kom þ. iS. des.
f. á. — veist að mcr, meö svo hat-
ursfullum atvinnurógi og ærumeið-
andi dylgjum, a'5 slíks rnunu fá
eöa engin dæmi í íslenskri blaöa-
mensku, hvorki fér né síSar.
Vegna þeirra, sem þekkja mig
efta ritstjórann, tel eg mig ekki
jntrfa aö hnekkja blaðrógi þessum.
En vegna ókunnugra, skal eg laka
árásargrein þessa til athugunar.
Öll eru þessi árásaratriöi blaSs-
ins ýmist uppspuninn einber eöa
meira og minna rangfærS, og aliri
framsetningu og orftalagi hagað
þannig, aö lesandanum hljóti aö
sýnast, að sá, sem um er ritaö, sé
liinn mesti misindismaSur, en
greinarhöfundurinn sé aftur á
móti sannleikselskandi vandlætari,
sem ekki íinnist á blettur né
hrukka, og geti því frekt úr flokki
talaft um bresti náungans.
Sumpart beinlínis rangt, sum-
part villandi er þaö, aö eg hafi
byrjaft aS selja eignir rnínar 1921.
Eg seldi í raun og veru báSar þess-
ar umræddu eignir seint á árinu
1920. — Afsalsbréf fyrir íbúöar-
húsinu gaf eg 15. des. 1920. —
Kaup- og afsalsbréf fyrir Víkings-
eigninni var aS visu ekki skjalfest
fyr en 12. jan. 1921, en munnlega
höfftu samningar revndar farið
fram 1920, og 24000 kr. af sölu-
veröinu voru mér greiddar þaS ár.
Þetta var Siguröi Kristjánssyni,
scm undirskattar.efndarmanni, sér-
staklega kunnugt, því voriS 1922
lagfti eg fyrir skattanefndina út-
skrift úr sjóftsbók kaupandans,
sem sýndi, aö þessu hafSi veriS
þannig varift.
Tilhæfulaus uppspuni er þaft, aö
eg hafi „gint“ einstaka menn tíl
að kaupa eignirnar.
Algerlega rangt er þaft, sem
blaöiS segir, að eg hafi keypt Vik-
ingscignina 1918. Eg fékk afsal
fvrir henni 2. júlí 1917. Þaft var
innanhandar fyrir ritstjórann aft
fara rétt meft þetta. F.n hann hef-
ir vitaft, sem var, aS því nær sem
komiö heffti verið hámarki dýrtíS-
arvcrðs á eignuin þeg-ar eg keypti,
því ver ieit út fyrir mig mismun-
ur kaupverös og söluverös eign-
arinnar. Til þess aft þetta væri alt
sem sennílegast, staShæfir haim,
aS því er virðist á móti betri vit-
und, — aö eignir hafi staSiöi .i
hæstu veröi 1918 (er hann læíur
mig hafa keypt), en farnar aö
íalla í verði 1921 (er hann Jætur
mig hafa selt). En, eins og öllum
má Ijóst vera, þeim, sem rétt viíja
vita, stóSu eignir, án nokkurra ’
teljandi verösveiflna, í hæstu veröi
írá hausti 1919 til vors 1921, og
jafnvel sumstaðar út árið 1921.
Ritstjóranum hefir sennilega fund-
ist, að tilgangurinn helgafti mcð-
aliö, og því ekki talið nauðsynlegt,
aS fara rétt meö {>essi atrifti.
Algerlega rangt er það, sera
blaöiö segir, aöeghafiseltfasteign-
ir mínar fyrir margfalt verft, cins
og nú skal sýnt verða. — Kaup
mitt á Víkingseigninni var sér-
stakt tækifæriskaup, eins og sést
á því, að eignin var virt til bruna-
bóta þ. 12. des. 1916 á kr. 53.000,
auk lóftar. Þó mér hefði verið ge£-
in eignin, veit eg að enginn, netna
þá S. Kr., telur mig ámælisverðan
fyrir aS hafa selt eignina meö
dýrtíöarverði.
Frá þvi eg keypii og þar til eg
seldi, haföi vcrögildi eignarinnar
aukist að miklum mnn, bæði vegna
]>eirrar stefnu, sem l«erinn tóTv, aS
hætta að selja lóðir, sem aS sjó
lágu, og líka vegna {æss, að eg
hafði á tímabilinu fengið útmælda
íil Ieigu í 50 ár, allstóra lands-
spildu, áfasta viö eignarlóð Vik-
ingseignarinnar, og sömuleiðis
réttindi til uppfyllingar í sjó fram
og bryggjugeröar. Þessi Icigulóft-
arréettindi voru metin þ. 2. okt.
1918, á kr. 53.500. Má af öllu þessu
sjá, aö samaaburftur á
tækifæriskaupi mími 1917 og dýr-
tíðarsöluveröinu 1920 er gjörsam-
lega rangur, eins og blaftiö setur
þetta frain.
I»egar tekiS er tillit til þcss, er
nú hefir sagt verift um verftaukn-
ingu eignarinnar, svo og til hmn-
ar sívaxandi dýrtíSar, þá verftur
ekki meft sanngirni sagt, aft sölu-
verð mitt hafi verift óeftlilega háít
sett. Sést þelta Iska greinilega á
þvi, aö eignin var af dómkvödd-
úm mönnum, metin til peninga-
verös þ. 2. okt. 1919 á 208400 kr.
— tvö hundruö og átta þúsund og
fjögur hundruö krónur.
Rangt er það, sem framsetníng
blaftsins gefur tilefni til aft áíita,
nfl.; að eg hafi fengið útborgað
Hikið úrval
af fe’orbtiindum á Skölavörðust. 14,
Þuriður Sigorjóasáóttir.
Vlsiskaffid
gerir aiU gl&ða.
ait söluverð eignariimar. saoooc)
kr. Ég fékk aS eíns útborgaftaE
rúmar 28300 kr. og 6 mán. vixíL
aft upphæö ioooo kr. — Afgangag
söluyérösins, ca. 81700 kr., hvíldts
á éigninni í veödeild Landsbank-
ans, hjá prívat-manni og i útbúc
Landsbankans á ísafirði (55000
kr.). Þeita síöasttalda fán yfirtók
kaupandinn aldrei. Það stóö þvi
áfrarnháidandi á mími isafni, og
hækkafti slcúldaframtal mitt til
skiftaréítarins. Vixilinn endurnýj-
aöi eg fyrir víxiIskuhJarann á
gjalddaga, 13. júlí. Sá endumýþ-
unarvíxill var nokkru síðaT seldue
hússjóði Goodtemplara, dns og
siöar segir.
Rangt er það, sem bfaðift segtr,-
að þessi kaupandi minn liafi feng-
ið lán í banka þeim, er eg stjóm-
aði, tíl aft borga mér þessar rúmar
áSooo kr., esr eg fékk grekldar.
Þessa uppbæft greiddi hann méir
af andvirði séldra afurða ársJust
1920. — ÞegaT bankinn i raaí 192*
hactti öílum stuftnmgi viö atvinnu-
rékstur þcssa manns, óttaftist cg0
aft tap bankans á þcim lántim, esr
viftskiftamaðuT þessi haföi fengrft,
mundi verða stórum méira, sökura
skorts á rekstursfé, cn eTla hefSi
orðiö. — Reyndi eg meft ýmsu
mótí aft írtvega honum rekstursfé,
meftal annars meft þvi, aft fá vel-
stæftann viftskiftamarm bankans til
aft taka 5000 kr. hærra lán, ea
hann sjálfur þurfti, einmitt í þessu
skj-ni, en á mina ábyrgft. Féft var
endurgreitt aft fullu, svo hvorki
viftkomandi máftur né bankinra
biftu nokkurt tjón af. í þessu sas&-
bandi skál tekift fram, aft þaft era
tilhæfulaus ösaztnindi, scm blaftrS
segir, aft eg hafi neitaft aft kairpíi
io.cxxí kr. vixd af þessum manni,
og hann þvi (orftiö aft gánga aiö
þvt, aS hafa vixiíupphæftina 5000
kr. ha"rri. (Framh.)
Helgi Sreinssoœ.