Vísir - 29.09.1924, Blaðsíða 3

29. sept. 1924.
VÍSIR
Hafnfiriingarl
Til hægðaranka fyrir yðar hefir verslnn Böðvarssona
í Hafnarfirði tekið að sér að seija fejöt frá oss á yfir-
stanðandi hansti, og ve ð r það selt þar fyrir sama verð
og í hnsnm félags’ns i Reykjavík.
Et þér óskið þess, að vörnrnar séu atgreiddar be nt
frá oss. getlð þér lagt pantanir yðar inn hjá verslnn Böð-
varssona, og verðar þa annast nm að þær verði afgreidd-
ar beint heim til yðar við fyrstn hentngleika.
Þér getið reitt yður á að vörcgæðin standast alla sam-
kepni.
Virðingarfylst
Sláturfélag Suðurlands.
Ofn-
* Steamkol
Hrein niðursoðin kostamikil mjólk, án sykurs eða
annara aðfenginna efna. Öllum rjóma mjólkurinnar
er haldið en aðeins vatnið að miklu leyti tekið burtu.
Ágæt tegund og ódýr.
Biðjið kaupmann yðar um
KAKALA Mjólk.
Kaupið eina dós í dag til reynslu.
Byrja að kenna
af besta tegnnd, ávait fyrlrllggjandi hjá
H. P. Duus.
fyrstu dagana í október. — Nemendur snúi sér til G. Kvaran, Tún-
götu 5. Símar 890 og 1472. v
Mathilde Arnalds.
ifíElLLAGIMSTELNNLNN. 90
steini þér hafið létt af hjarta mínu, með því
a'ö færa mér þessar góöu fréttir af bróöur mín-
um. — Veri þér sælir!“
Vane fór ekki tafarlaust úr skóginum. En
hann skaut ekkert, en settist niöur og staröi
á eftir Evelyn. Aldrei mundi verstu óvinum
Vanes hafa komið til hugar aö segja, aö hann
væri ósjálfstæður; sumir vinir hans sögðu
jafnvel, aö hann væri kvenhatari og mundi
aldrei kvongast. Hann var jafnan meö karl-
mönnum, en var feiminn við kvenfólk, þó aö
hann reyndi aö breiöa yfir þá feimni með hálf-
kæringi. En meðan hann sat þarna og hugs-
aöi um fund þeirra, festi sér í minni svip Eve-
lyn og málróm hennar, þá kendi hann tilfinn-
inga, sem bæði löðuöu hann og skelfdu. Ef
til vill var það vegna þess, hve mjög hún
líktist Ronald, að honum haíöi getist vel að
henni.
Hanp taldi sér sjálfum trú um, að orsökin
hlyti að vera sú, og að sér mundi ekki hafa
fundist jafnmikið til um Evelyn, ef hún hefði
elcki verið systir Ronalds. En á leiðinni til
Veiðimannahússins, og eins þegar hann var
sestur að máltíð, sem þjónn hans bar honum
(en hann hafði með sér þjón og þernu), þá
var hann enn að hugsa um Evelyn. Og hann
varð að viðurkenna það fyrir sjálfum sér, þó
að honum væri ekki um það, að honum væri
ekki í móti skapi aS sjá hana aftur, og þaS
sem fyrst. v
XXI. KAFLI.”4
Vinur bróður míns.
Evelyn sagSi föSur sínum frá þvi, aS hún
hefSi hitt hr. Vane, — hún nefndi ekki bróS-
ur sinn, — og lýsti honum svo glæsilega, aS
Sir Reginald varS aS orSi:
„ÞaS er auSheyrt, aS þig langar tii þess,
a'S eg kynnist þessum viSfeldna manni. Þá
er best, aS eg geri það. Eg þarf líka aS reisa
viS girSinguna utan viS runnana."
Hann fór samdægurs til Veiöimannahúss-
ins, aS áliSnum degi, og mætti Vane, sem var
aS leggja af staS meS byssu sína. Þó aS Sir
Reginald væri þögull og fáskiftinn að öllum
jafnaSi, átti hann þaS þó til, aS vera glaSur
og kátur, ef honrm bauS svo viS aS horfa.
Honum gatst mætavel aS Vane; fór hiS besta
á meS þeim. Sir Reginald bauS honum til
kveldverSar aS kveldi næsta dags. Vane þá
boSiS og kom á tilsettri stundu.
Evelyn varS glöS viS, þegar hún sá hann,
og sýndi honum jafnvel enn opinskárri alúS
en henni var títt, og lét hann njóta þess, aS
hann var vinúr Ronalds. Ekki voru þar aðrir
gestir. Þó fór því fjarri, aS þegjandalegt væri
yfir borSum, því aS Vaoe var hinn skemtileg-
asti maSur.
Þegar hann tók aS tala, náSi hann bæSi
athygli Evelyn og Sir Reginalds, sem hristi
nú af sér alla deyfS og tók þátt í viSræSun-
um og var aS öllu hinn alúSlegasti. Evelyn
varS þeim mun hrifnari af Vane, sem lengra
leiS, og hlýddi hugfangin og brosandi á
sögur hans. Kunni hann frá mörgu aS segja,
hafSi víSa fariS og sagSi vel frá og skilmerki-
Hún veitti því eftirtekt, aS hann veik ekki
einu orSi aS síðustu sjóferS sinni, og nefndi
ekki Ronald á nafn. Hún sat lengi undir borS-
uni, þegar máltíSinni var lokiS, og hún beiS
hans af óþreyju í gestastofunni, meSan hann
var á tali viS föSur hennar.
Vane virtist hafa yndi af söng og hljóSfæra-
slætti. Hún lék fyrir hann nokkur lög og söng
undir. Eftir nokkura eftirgangsmuni tókst
henni loks aS koma honum til aS syngja líka.
Iiann hafSi viSfeldna rödd, söng sjómanna-
v.ísur aS sjómanna hætti án allrar tilgerSar
eöa tepruskapar.
VeSur var fagurt um kveldiS, og hlýtt í
veSri,.eftir því, sem vænta mátti, um þaS leyti
árs, og þau gengu út á hjallann framan viS
höllina. Vane stóS vi'S girSinguna og virti
höllina fyrir sér, eins og Dexter Reece hafSi
gert, en af óblandinni ánægju og án öfundar
eSa ágirndar.
„ÞiS eigiS hér fornt og fagurt stórhýsi,
ungfrúDesborough,“mælti hann, „líklega eitt-
hvert hiS fegursta á öllu Englandi, gæti eg
trúaS.“
Evelyn hlýnaSi um hjarta viS þessi ummæli;
þaS var ekki í fyrsta sinni, sem hann hafSi
glatt hana meS orSum sínum þetta. kveld.
„Já, svo er þaS,“ svaraSi hún hispurslaust.
„Sumt af því hlýtur aS vera ævagamalt,“
mælti hánn hugsandi og virti fyrir sér þann
hlutann, sem hrörlegastur var, og turninn, vax-
inn vínviSi.. „Frá fimtándu öld, er ekki svo?“
„Já,“ svaraSi Evelyn hróSug. „Þér eruS get-
spakir! Hafi þér kynt ySur forna húsagerS?"
„Nei, nei,“ var Vane fljótur aS svara. „ÞaS
er ekki svo vel! En eg hefi gaman af öllu