Vísir - 04.10.1924, Blaðsíða 6

4. október 1924.
VlSIR
Verslun
Augnstu Svendsen.
Mikið úrval af smekklegum og ódýrum ísaums-
vörum, hentugum fyrir skóla og byrjendur.
Markasöfnun
]?ar sem mér hefir verið falið að safna mörlcum úr Reykja-
vík, sem komast eiga í markaskrá þá, er prentuð verður í
vetur komandi, þá tilkynnist þeim er ætla að koma mörkum
sínum í skrána, að þeir verða að liafa komið þeim til mín
fyrir þ. 20 okt. Gjald fyrir 1 mark kr. 2,00, fyrir annað kr.
*3,00, þriðja 5,00 fjórða 10,00, nýtt mark 10,00 og fylgi það
markaseðlinum.
Bjarmalandi 2. okt. 1924.
Þðrðnr Þóiðarson.
Besta Vefjagarnið
og ódýrasta fáið þér i E DIN B 0 R G.
Nýjar bækur:
eftir dr. Guðmund Finnbogason 4,00.
Efnið viðkemur öllu fólki og kaupverðið ráða allir við.
33L© íiSl\3Ll3<í>iílL í on» ilfc-UL eftir próf. W. A.
Craigie, íslenskuð eftir Snæbjörn Jónsson. 1. hefti 2,00
Islensil iUoga 1 rorjCiOicaL eftir dr.
Alexander Jóhannesson 16,00, innb. 20,00.
eftir Halldór Kiljan
Laxness 6,00, innb. 8,00.
VestaB Tjlm? flOröum eftir Guðmund G.
Hagalín 6,00, innb. 8,00
Um tvo þá síðasttöldu er mikið talað. Dæmið^sjálf um hvor betri er!
Fást hjá bóksölum.
Bókaverslun Ársæls Árnasonar.
Karlmannaíöt
í ' ■ : •
í stóru úrvali nýkomin í
Brauns-verslun
Aðalstræti 9.
Vantar yður gólfdúk ?
þá kaupið hann í Edínborg. •
Gífarleg verðlækknn!
IIEY
Þeir, sem ætla að kaupa útlent hey á komandi vetri, ættu að
leita eftir tilboðum hjá okkur, áður en þeir gera kaup annarstaðar.
Eggert Kristjánsson & Go.
Hafnarstræti 15. Sími 1317.
G.s. I8LAND
Far Þ©« g&TC 'norður um land og til útlanda sæki
farseðla 1 da«
Tl I.lS.yiXlXllX«1CfcJ’ um vörur komi ± dag,
C Zimsen
„Sollys" Éldspýtnr
eru bestar og ódýrastar.
Fást í heildsölu hjá
H, BenecLi k tsson ól Co.
V?IEÍLLAGIMSTEINNINN. 94, >j
uppi. Ronald stóö á þilfarinu og hallaöist upp
aö siglunni, krosslagði handleggina og’ virti
fyrir sér þaS landslag, sem ef til vill er hiö
fegursta, sem dauðlegir menn geta hugsað sér,
— svo fagurt, að hrífa mun hvern mann, jafn-
vel hina kaldlyndustu, því að nú var „Hawk“
að rista hinar bláu öldur Miðjarðarhafsins, en
fyrir stafni blasti við hina fræga Riviera-
strönd.
Þetta var um vetur, en sól skein í heiði og
var allheitt. Hv.ergi í Evrópu sést annað eins
litaskraut úti á víðavangi. Hvergi verður
grænkan eins lík emerald, eða bláminn safírn-
um, eins og þar. Iivergi er hvitt svo hreint
eða tindrandi sem þar í Riviera.
Það er heillandi land og fegurra en með
orðúm veröi lýst. Ef leita ætti eftir einhverju
til samanburðar, þá mætti helst nefna íburð-
armikiö leiksvið 1 ævintýraleik, sem einhver
isnillingur hefði látið gera. En þegar ókunnur
ma'Sur horfir á þessa strönd af skipsfjöl, þá
býst hann við því á hverri stundu, að þessi
jarðneska’yndissjón muni þá 0g þegar hverfa
sjónum, eins og ævintýraland í draumi.
En þó að Ronald sæi þarna í fyrsta sinni
þetta dásamlega land, glitrandi og sindrandi
í sólskininu, sem laugaði land og sæ í gulli,
þá vakti það hann ekki til hrifningar. Hann
virti það fyrir sér, alvarlegur 0g hugsandi.
Fyrir einu ári rnundi hann hafa mænt þar á
land af mikilli eftirvæntingu og fögnuði, því
að þarna lá Monte Carlo, hinn fagri, dular-
fulli, illræmdi vetrar-skemtistaður og spilaviti
hinna efnuðu manna, sem hann hafði áður
talist til.
En nú var Ronald orðinn gerbreyttur, —
og sú breyting hófst, — þó að hann vissi ekki
af því sjálfur, — kveldið sem hann sá Cöru
í heiðarmylnunni. Sú þrá, sem hún tendraði
þá ósjálfrátt í hug hans, snerist í ákafa ást,
þegar hann 'sá hana í eynni, en þegar hann
misti liénnar og tókst ekki að finna hana,
þá fékk það honum svo mikillar áhyggju, að
hann varð allur annar maður og lagði allan
hug á eina, alvarlega ákvörðun, sem var hon-
um öllu æðri.
Svo sem menn sækjast ákafast cftir auð-
æfurn, þyrstir eftir metorðum, og leggja sig
alla fram eftir mentun, svo leitaði Ronald eftir
Cöru. — Segja mætti að hann hefði líka verið
að leita að stolnu auðæfunum, en satt að segja
hugsaði hann sjaldan um þau. Það var Cara
ei'n, sem hann þráði að finna, stúlkan, sem
hafði játað honum ástir sínar og ky,st hann
i tunglskininu.
Hann skoraðist undan að fara með Vane til
Englands og tók fegins hugar boði hans um
lán á skemtiskipinu. Hann taldi sér trú um,
að innan fárra vikna, — jafnvel innan fárra
daga, — mundi hann finna hana, ganga aö
eiga ha^a 0g flytja hana undan óheillavaldi
þess manns, sem kallaði sig föður hennar,
en fór með hana eins og þræl og bandingja.
En dagarnir urðu að vikum, vikurnar að mán-
uðum og hann var enn að leita hennar.
Hann hafði engan grun, sem hann gæti far-
'ið eftir, hvað þá annað; hún hafði horfið,
verið flutt burtu með svo dularfullum hætti,
að þess sáust engin rnerki, hvert hún hefði
farið. Iiann haföi leitað hennar i Sikiley, eyj-
um þar i kring og á meginlandinu, en hvergi
spurði hann til hennar eða Lemuels Ravens.
Rónald vissi ekki, hvort Raven hefði heldur
farið með hana til einhvers afkyma á megin-
landi álfunnar, eða alla leið vestur um haf.
Ronald var orðinn skapharður og gerbreytt-
ur, bæði í sjón og raun. Hann var orðinn
magur og alvarlegur, og í stað gáskans, sem
áður hafði skiniö honum úr augum, var komin
alvara og harka. Hann talaði lítið, en gekk
oftast aftur og fram utn þilfarið, eða læsti sig
inni í klefa sínum; en þegar komið var á
hafnir, var hann vanur að reika sem víðast
á landi og háfa spurnir af mörgum, ef vera
mætti, að hann yrði einhvers vísari um þetta
eina efni, sem hann hafði allan hugann á.
Hann ætlaði nú að koma við í Mónakó, ekki
fyrir því, að hann langaði til að stíga þar
fæti á land, heldur vegna þess, að hann skorti
vistir. Þegar skipstjórinn spurði, hvort hann
ætlaði á land, þá hristi hann höfuðið og ypti
öxlum. Honum fanst ósennilegt, að hann
mundi finna Cöru þar, og daginn eftir ætlaði
hann að sigla þaðan, — en hvert?