Vísir - 13.10.1924, Blaðsíða 3

viai»
; ‘ ■' . . -v " . . . |. , •' . . ' :' • '' ■ . • , t
m SKÓHLIFAR stúrt úrval, lágt verð. HVANNBERGSBRÆÐDR.
garnid
®iarg þráða er nú aftur komið í
auðrgum litum. Og
Vefjargarn
seljum við ódýrt.
Isg. 6. fiHÉugsson k Co.
Austurstræti 1.
Okkar indigó lituðu
í karlmanna, fermingar og
drengjaföt, eiu nú komin
aftur í Austurstræti 1.
Verð frá kr. 11,25 pr. meter.
j)si. E. fiooÉogssoo $ Co.
Veiðarfæri
Fæ i nóvember fiskilínur tilbúnar úr bestu tegund af ítölskmn.
bampi frá fyrstaflokks verksmiðju.
3. V* 60 faðma
4 Ibs 60 —
5 Ibs 60 —
tauma */4 20 —
Gerið pantanir yðar i tíma.
Bernh. Petersen,
ÍSI
fyrirtiggjandi.
Helgí Magnússon & Co
’ver'öu, og steinmúrinn oltið inn í
"höfnina, er undirstö'ðunni þannig
var kipt undan honum.“ „Frá Al-
’þdngi 1924“ heitir grein eftir Th.
Krabbe og Geir G. Zoéga (hinn
síðarnefndi skriíar’um „Ný vega-
lög“, er samþykt voru á síöasta
þingi og ganga í gildi 1. jan. n.k.).
Th. Krabbe skrifar tim Iðnsýningu
3 Reykjav'ík 1924. Þá eru nokkur
minningarorð um Gustave Eiffel,
hinn fræga frakkneska verkfræð-
ing, sem nýlega er látinn í hárri
-elli (91 árs, fæddur 1832). Loks
eru innlend tíðindi, þar sem sagt
er frá fundahöldum félagsmanna,
liirtur reikningur félagsins og svo
framvegis.
Nýsaltað dilkakjöt,
Ný kæfa,
Lúðuriklingúr,
Steinbítsriklingur,
Saltskata, (verkuð)
Akranes kartöflur,
Súkkulaði m. tegundir,
Fhilips Ijúsaperur.
Sig. Þ. Jónsson.
Langivcg 62. Sími 858.
m
I
Ljómandi íalleg
og hlý efni í frakka og kápur
á unglinga.
Guðm. B. Vikar
klæðskeri
Sírni 658, Laugaveg 5.
gníÉl
Heð e.s .Islandl*8 kemn
borðlampar,
Ijósakrónnr,
kögnrlampar,
skermgrindur,
stranjárn
0. m, fl.
Jón Signrðsson.
Austurstræti 7.
Gaddavír
bestn tegnnd, sel |eg með tekifærisverði.
Jóoatan Þorsteinsson
Vatnsstíg 3.

^HEILLAGIMSTEINNINN. 80
gengu inn í hinn fræga sal, þar sem dýrkend-
ur heppninnar færa Mammon fórnir sínar t
lágum og skjálfandi rómi.
Brandon og Clemson komust að spilaborði
og tóku að spila. Ronald stóð hjá þéint og
horfði á þá í fyrstu, en varð svo gengið inn-
ar í salinn. Hann ætlaði að ganga inn í næsta
sal, til þess að hlýða á hljóðfærasláttinn, en
þar var öllum heimill ókeypis aðgangur, þó
æð mikið væri þar urn dýrðir. En þegar hann
var að ganga fram hjá einu spilaborðinu, kom
hann auga á mann, sem honum virtist svo
furðulegur ásýndum, að hann nam ósjálfrátt
staðar, til þess að virða hann fyrir sér.
Þeir, sem oft koma í spilahöllina í Monte
• Carlo, venjast fljótt hinum margvislegu svip-
brigðum, sem mótuð eru í andlit ólikra fjár-
hættumanna. Þeir kannast við nábleikt yfir-
bragð, starandi augnaráð, titrandi varir eða
þá hina furðulegu ró, sem á sumum hvilir eins
og gríma, og dylur hina verstu ástriðu, nag-
andi angist og svívirðilegustu ágirnd, sem
dauðlegum mönnum er ásköpuð. En það fólk,
sem sat tveim megin við furstann eða gegnt
honum, var annað hvort orðið svo vant hin-
um ferlega svip hans, eða svo fjötrað eigin-
ástríðum, að það gaf honum engan gaum. En
Ronald var nýkominn í salinn og sá nú furst-
ann í fyrsta sinni á ævinni, og brá undarlega
við, — varð að gefa honum gaum, en stóð
þó stuggur af hinum hræðilega svip hans.
Hann var nábleikur, en hrafnsvört augun
tindruðu af geðshræringu og hvítan var öll
blóðhlaupin; tennumar sköguðu fram eins og
vígtennur á úlfi og varirnar lágu strengdar
yfir tanngarðinn; var maðurinn að öllu hinn
ferlegasti.
Stórar hrúgur guIJs og seðla lágu fyrir
framan hann og hafði hann lagt handleggina
um þær á borðinu, en seildist fram með krepf-
um krumlum, eins og hann liefði ekki cirð
til þess að bíða eftir þvi, að gjaldkerinn rak-
aði fénu til hans. Hann hafði augun oftast á
snarkringlunni, en gaut þó öðru hverju hom-
auga til beggja handa, og virtist Ronald sem
ótti og þverúð skini úr augnaráðinu. Einu
sinni varð Ronald fyriv hinu harða, heiftúö-
uga augnaráði hans ; fanst honum það hvila
á sér ofurlitla stund, eins og furstinn vrerí að
glöggva sig á þvi, hvori hann hefði séð hann
áður, en síðan leit hann af honum og á spila-
borðiö.
Ronald fann hrylling fara um sig allan,
hann fekk andstygð á manninum, staðnum og
spillingunni, sem bersýnilega var að svifta
hann vitinu, og honum varð gengið inn i söng-
salinn. Hann settist þar á stóí og hallaðist
aftur á bak, eu í sama vetfangi hrökk hann
við, því áð hanri heyrði hvíslað við hlið sér;
„Ronnie 1“
Hann leit snögt við og sá þar komná korm
Lydstones lávarðar, Zörelli prinsessu. Hún
var fríð og fögur eins og áður, en augua voru
eitthvað dapurlegri og um munnvikin vottaði
fyrir hrukkum, sem báru þess vott, að hún
hafði orðið fyrir cinhverju mótlæti i hjú-
skapnum. Hún titraði af geðshræringu yfir
fundi þeirra og gerði ýmist að roðna
fölna.
„Prinsessaí" mælti Ronald i hálfum híjöð-
urn, því að hljöðfærasveitm lék lágt í söma.
svipan. Hann rétti fram höndina og hún greip
um hana fast og mnilega,
„I-ofi |>ér — lofi þér mér að átta mig,'c
h«slaði hún. ^Þetta er svo óvænt — eg bjóst-
ekki við að sjá yður hér! Ó!“ Hún andvarp-
»ði þungt €>g roðinn braust fram í kinnaroar,
en augu hennar blikuöu -af fögnuði. „Á 11108*».
<eg sat hérna, var eg að hugsa um yður — og
cg trúi varla öðru cnti þá, en þetta sé dranna>-
-nr. Ó! ’hvað ]iér IiaEi'ð breystl Háíi jiér ver-
íð veiktr?"
Þess verður að geta hér, sem satt er„ aif
Ronald hafði aldrei reynt t3 þess að «á ást-
um þessarar vesafings konn; hanrt bafði v©r-
kent heimi of mlkið til þess að telja hana tiS
þehra kverma, sera bann gætí sýnt ástúð c®
trúað fyrir áhyggjum sínum, sönnum eða til-
hæfulitlum. Lydstone hafði aldrei haft nema
ástæðu til ]>ess að tortryggja hann. Hverfr
raannsbarn um víða veröld hefði vel mátt
hafa heyrt hvcrt -emasta orð, sem þeim hafft
farið í milli, Ronald og prinsessunni. Hoimm
hafði ékki heidur komið til hugar, að húa
legði hug á sig, eða hefði á sér mætur, sv»
ólík sem þau voru að skapstnunum og cðlis>~
fari.
Ilann vorkendi henni svo mjög, að hann
klappaði á hönd henni, eins og menn klappa
á koll i>axni, scm merm vdja hugga, og roætei
injög bliKum rómi;