Alþýðublaðið - 04.06.1928, Blaðsíða 4

4
aLÞÝÐUÐKAÐlfs
! Saiaarkjölaefni i
| í sérstaklega miklu »
og fallegu úrvali
| Fvauel z
frá 2,90 meferinn. |
Matthildur Björusöóttir. s
Laugavegi 23.
- HEl
hverfisgotu 8, sími 1294, i
tekur að sér alls kouar tækifœrisprent-
| un, svo sem erfiljúð, aðgön^umiða, bréf,
reikninga, kvittanir o. s. frv., og af- !
greiðir vinnuna fljótt og við.'réttu verði. I
J,
Finnur Jónsson og Eirikur
Einarsssn
bæjarfulltrúar frá ísafirði komu
með „Drottningunni“ í gærkveldi.
Eru þeir á leið til útlanda að
semja um smíöi á vélbátum fyr-
ir meðlimi Samvinnufélags ísfirð-
inga.
Bannlagabrot.
Tollþjónninn á ísafirði, Einar
O. Kristjánisson, fann 18 fl. og 5
smábrúsa af spiritus hjá skipverj-
um á sjs. Strudshoim, sem þang-
að kom nýlega. Var áfengið gert
upptækt og bannlagabrjótamir
sektaðir um 1000 krónur.
Bæjarverkfræðingurinn
hefir beðið Alþbl. að geta þess,
að hann noti ekki heimasíma sinn
i sumar, þar eð hann búi til
haustsins utan við bæimr. .
Til konunnar.
sem beðið var um hjálp fyrir
í Alþbl. á föstudaginn, kr. 5 frá
O. O. og kr. 2 frá S. D..
um .öðrum til flugs í „Súlunni"
á laugardaginn. Kunnu þeir
imætavel v|ið sig í loftinu og þótti
„Súlan“ hið æskilegaata farar-
Itæki. Klefinn er rúmgóður og
sætin þægileg. Gluggar stórir em
á báðum hliðum kiefans, svo að
farþegarnir njóta mjög vel út-
sýnisins, Sá, sem ekki hefir séð
Reykjavík úr loftinu, hefir ekki
séð hana til hlítar.
Haraldur Björnsson leikari
er með „Drottningunni“ á ieið
til Hafnar. Undan farið hefir
hann dvalið á ísafirði og séð um
sýningu á leikriti Jóhanns Sig-
urjónssonar, Galdra-Lofti. Lék
hann sjálfur aðalhlutverkið, Loft,
Steinunni lék frú Ingibjörg Steins-
dóttir og Di.su biskupsdóttur Sig-
rún Magnúsdóttir.
75 ára
er í dag ekkjan Guðríður
Þiórðardóttir, móðir Magnúsa'r Jó-
hannessonar fátækrafuiltrúa. —
Heíir hún búið hér í bænum
í 63 ár. Hún hefir verið hin mestá
(dugnaðarkona og er vel látin af
'öllum, er þekkja hana. Hún er
furöu ern, og mun væntanlega
standast enn þá um nokkurt ára-
skeið árásir kerlingarinnar Elli.
Guðríður býr hjá Magnúsi
syni sínum, Nýlendugötu 22.
Strandakirkja.
Áheit frá B. J. afhent Alþbl.
kr. 5,00.
Togarar dæmdir.
Skipstjórarnir á þrem af tog-
urunuin, sem „Óðinn“ tð'k i land-
helgi á föstudaginn og fór með
til Vestmannaieyja, hafa nú verið
dæmdir. Eru það skipstjórarnir á
belgisku togurunum „Violese“ og
„Prosper“ og þýzka togaranum
„Niestedten" frá Altona. Hlutu
þeir 12 500,00 kr. sekt. Afli og
veiðarfæri upptækt. Hinir, sem
'kivi hafa enn verið dæmdir,
skipstjórarnir á , Nylghan" frá
Grimsby og „Ernest Solway“ frá
Ostende í Belgíu, hafa báðir játað
brbt sitt. Skipstjóri á „Nylghan“
er Loftis sá, sem áður er íslend-
ingum að öðru kunnur en lög-
hlýðnL Munn hann að sjálfsögðu
fá allháa sekt.
Hitt og þatta.
Frá dýragarðinuni i
Lundúnum.
Skýrslur dýragarðsins í Lund-
únum sýna, að ekki er það neitt
smáræði af mat, sem þarf til að
fóðra dýrin, sem í garðinum eru.
I fyrra voru keyptir handa þeim
175 704 bananar, 435 hestar, 256
geitur, 50 smálestir af fiski, 23800
egg, 2605 kg. af þurkuðum flug-
um, 10 656 lítrar af xrijólk, 10,4
smálestir af brauði og 130 kg. af
lauk. Þá riiá nefriá það, að geysi-
legur fjöldi af rottum og músum
er alinn upp til rnatar íbúum
dýragarðsiris.
Tréhattar.
I Paris er það „nýjasta nýtt“
hjá kvenfólkinu að nota tréhatta.
Eru hattarnir fagurlega útskorn-
ir, og er sagt, að tréskurÖarmenn
Parisar séu í þann veginn að
verða stórefnaðir. Það væri ekki
amalegt fyrir Ríkarð og aðra
siíka menn, að íslenzkar koniir
færu að dæmi. Parrsarkvennanma.
^8É,PVaÍ£‘,,NHOLVANl>
Gerið svo vei ot| athugið
vörurnar og verðið. 6uðm.
B. Vikar, Laugavegi 21. sími
65S.
Suhkar — Sokkuv — Sokkar
trA prjonastotunnl Maltn erá it-
k,uzk.ir, endingarbeztir, hlýjastlr
Mýja fiskbúðin hefir sima
1127, Sigurður Gislason,
Mjólk og brauð fæst á Nönnu-
götu 7.
Þolgóður pianóleikari.
Maður einn í Manchester lék
nýlega á píanó 77 klukkustund-
ir samfieytt. Og hann hætti ekki
af sjálfsdáðum, heldur þröngvaði
honum tif að hætta læknir einn,
sem að líkindum býr í sama húsi.
Met í „þolleik“ var áður ekki
nema 65 tímar!' Það setti Am-
eríkutuaöur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðut
Haraldur Guðmundjson.
William le Queux: Njösnarinn rnikti.
viðfangs. Ég var vel kunnugur, hvernig til
hagaði í Milano. Ég þekti hótelið, sem á-
ritunin hljóðaði á. Það var á Piazza rétt á
móti hin:ni istóru, auð.skrýddu dómkirkju.
Einkum voru Englendingar og Amerlkanar
hændir að þvi.
Átti ég að eiga á hættu að tapa fimm
dögum af mínum dýrmæta tima ? Ég var í
feiknavanda staddur, þvi að tíminn gat
haft Svo mikla þýðingu. Ég gat verið kom-
inn aftur til Lundúna eftir fimm daga, en
fyrr ekki. Hvað átti ég. að . ger.a ? •
Hún hafði verið .-r-' eða var nú — á Italíu,
Og það virti.st benda á, að tilgáta hams há-
tignar Victors Emmanuels gæti verið á rök-
um byggð.
Eítir þvi að dæma gat ég hjá henni einni
fundið uppkast hins leynilega varnarsamn-
ings milli Frakklanjdis og ítaliu. En myndi
ég þá geta klófest það, ef ég fyndi.hana á
endanum ? Myndi hún sieppa því við mig
með i.lu eða góðu? Myndi ég geta vélað
leyndarmálið út úr henni eðá keypt það
að öðrum kosti fyrir ærið fé?
Hún var í vi.torði með hópi af erlendum
njósnurum og þeim ekki' af betra taginiu.
Ég var í engum vafa um það.
Ég var í lognmollu ráðaleysisms langa
stund. Svo brunaði ég niður stigann og út.
Alt var hljótt. Ég stökk yfir hliðið og hélt
hröðum skrefum heimleiðis.
Þegar heim kom, var langt liðið á nótt.
Mér. til undru’nar beið mín ma'ður, íta'lskuir
í húð og hár: Hann stóð á fætur. er ég
kom inn í dagstofu mína, og mælti: „Þér
munuð vera Jardiue foringi, býst ég við, og
þ.ér talið ítölsku, eða er ekki svo?“
Ég kvað svo vera.
■ ' „Ég er einka-sendiboði hans hátigtíar
V.ictors Emmanuels Itailíukonungs,“ sagði
hann umsvifalaust. „og þetta átti ég að fá
y.ður í hendur. Ég kom frá Rómaborg í
kvöld, en. töf min hjá sendiherra vorum
.seinkaði mér. Þér voruð allur á brott, er ég
kom. Ég hefi. beðið yðar hér mjög lengi.
En það hlaut ég að gera, þvi að erindi mitt
helir svo ákaflega og ösegjanlega þýðingu.
Skeýti hans hátignar uróuð þér að fá að
óllum kosti, og hamingjusamur er ég og
glaður yíir. því, að það kemst nú undir eins
í yðar bendur.“ Hann rétti mér bréf. með
fimm svöitum innsiglum, sem á var kórcna
hans hátignar, konungsins á Italíu.
Ég skalf og titraði af æsingu. Mér var
meira en lítið niðri fyrir. Ég las á ágætri
enskú eftirfarandi:
„Kæri Jardine foringi!
Ég lofaðl að láta yður heyra frá mér við
fyrsta tækifæri. Starf njósnara minna hefir
leitt það í Ijós, að Clare Stanway á heima í
Warwick Gardens. Kensington, Lundúnum,
en um húsnúmerið er mér ókunnugt. Ef
þér skylduð fyrirhitta' mann, sem nefnist
Lock eða Locker, þá gætið yðar fyrir honum.
Hann er blátt áfram hræöilegur og hættuleg-
ur. Foröist hann! Annars er alt óbreytt.
Látið mig íá að vita um alt, sem yður kann
að hafa orðið ágengt, síðan við skildum.'
V. E.“
Ég brosti, og mér leikur grunur á, að
ítaiska sendisveininum ha.ns hátignar Victors
Emmanuels hafi þótt ég vera full kæruiaus
og tæpiega uógu alvarlegur.
„Ég jxarf að senda hans hátign svar/'
sagði ég og dró ssiminn. „Viljið þér gera
svo vel og doka við, á meðan ég hripa það
upp?“
„Já; þó að það nú væri! Ég koni ekki
einungis til að færa yður bréf hans há-
tignar, heldur einnig til þess að fara méð