Vísir - 22.09.1928, Blaðsíða 6

Laugardaginn 22. sept. 1928
VÍSIR
Biðjið ekki um
„átsiikkul aði“
biðjið um
"af bi*agíð|inu skulu þép
|8É5 _
þekkja það.

Landsins mesta úrval af rammalistum.
Myndir inntammaSar fljótt og rel. — Hvergi eins ódýrt.
Guðmnndnr ísbjðrnsson.
Laugaveg i.
ffl
Besta Gigarettan f 20 stk pökknm, ffl
sem kostar 1 krónn er
Commander,
Westmínster, Virginia
cigarettur
Fást t ðllnm verstnnnm.
æææææææææææææææææææaeæææææS
Tegglóður.
Fjölbreytt úrval mjög ódýrt, nýkomið.
Guðmundur Ásbjörnsson
SlMI: 1700, LAUGAVEG 1.
Þessar pafmagnspepup
lýsa best, — endast lengst og
kosta minst.
Allar stæpðip fpá 5—32 kerta
aðeins eina krónu stykkið.
Hálfvatts-perui’ áfap ódýpar:
30 40 60 75 100 150 Vatt
Kr. 1,30 1,40 1,65 1,80 2,75 4,00 atykkið.
Helgi Magnússon & Co.
Soya.
Hin ágæta margeftirspurða
Soya frá EfnagerS Reykja-
víkur fæst nú i allflestum
verslunum bæjarins.
Húsmæöur, ef þið
viijið fá matinn bragðgóðan
og litfagran þá kaupið Soyu
frá
H/f Efnagerð Reykjavíkur.
^Kemisk verksmiðja.
Sími 1755.
ifrastai
ílar
estip
Bankastræti 7.
Sími 2292.
7 manna hifreið,
í mjög góðu standi, til sölu nú
þegar, með sérstöku tældfæris-
verði. Uppl. í búðinni hjá Jóh.
Ólafsson & Co., á horninu á
Bankastræti og Ingólfsstræti. \
g Hnífapör á 1 krónu,
«>-
mmm
T'í.'í
a..
Borðhnífar,ry ðfríir, 1,25."
Teskeldar, alpakka, 35 aura,'1
M E Spil, stór, í>á 40 aurum. ^ £2
IS I Spilapenlngar, lauslr og i kössum.
KeEinausson & Bjöpnsson
Bankastrœti 11.;
Sulta - Jarðarberja.
— - Blönduð.
Ananas.
Pepur.
Appikosui*.
Ferskjup.
Fpuit Salad.
SjiJ
I. BRYNJÓLFSSON & RVARAN.
Lausasmiðjur
steðjar, smíðahamrar og smíðatengur.
Klapparstíg 29.
VALD. POULSEN.
Simi 24,
FRELSISVINIR.
honum vingjarnlega og Pinckney líka. En Rutledge
bræÖurnir létu sér fátt um finnast. Þeir heimtuðu staS-
reyndir — og leiddu alla viSkvæmni hjá sér.
„ÁtSur en eg segi fleira,“ hóf Latimer máls, „legg eg
drengskaparorð mitt við — “
„Hr. Latimer!“ hrópaði fundarstjórinn í bænarrómi.
„Enginn okkar efast um drengskap y'ðar, hann er alkunn-
ur. Skýrsla yðar ein útaf fyrir sig, er okkur nægileg trygg-
ing.“ Fundarmenn létu í ljós ánægju sína yfir þessum
ummælum.
„En skyldi málaflutningsmaður svikarans láta sér þá
skýrslu nægja?"
„Já, þarna kom það,“ hrópaði Gadsden, „málaflutnings-
maður svikarans eða andskotans — það er rétta orðið!“
John Rutledge var rólegur enn sem fyrri og lét þetta
ekkert á sig fá.
„Já, hr. Latimer! Mér er „orð“ yðar einnig nægilegt.
Þér kallið mig málsvara svikarans eða jafnvel „hins
neðsta,“ og eg tel mér enga minkun að því að vera það.
Sá, sem fjarstaddur er, á að sjálfsögðu að hafa málsvara.
Það er aðeins einföld grundvallarregla almenns réttlætis.
Hefði þér átt í hlut, herra minn, mundi eg hafa gert slíkt
hið sama fyrir yður.“
„Eg býst tæplega við, að þér fáið tækifæri til að gera
mér þann greiða,“ sagði Latimer stuttur í spuna. „En
með yðar leyfi ætla eg að halda áfram skýrslu minni. Land-
stjórinn hefir að visu ekki sagt neitt, er staðfesti álit mitt
um það, hver skrifað hefði listann. En Mandeville höfuðs-
maður, aðstoðarforingi hans, hefir kannast við það. Sir
Andrew Carey mundi vafalaust kannast við það líka. Því
að hann á að líkindum aðallega sök á því, að Featherstone
gekk í li'S með okkur — í þeim tilgangi að svíkja okkur.“
„Sir Andrew Carey,“ sagði Lawrens. „Hvað kemur þetta
mál honum við?“
„Eg veit, að þið munuð bera mér ógætni á brýn, og
jafnvel kveða enn ríkara að, — en þrátt fyrir þa'ð álít
eg þó réttast, að draga ekki dul á neitt.“ Latimer skýrði
því næst frá för sinni til Fagralundar og því, sem þar
hafði borið við.
Er hann hafði lolci'ð máli sínu, var hljótt langa hríð.
Latimer beiS þess andartak, að einhver æskti frekari upp-
lýsinga, en settist því næst niður. Að lokum tók Rutledge
til máls.
„Með þvi að hr. Latimer hefir sýnt af sér hina mestu
röggsemi í þessu máli, þykir mér fyrir því, að verða að
víta framkomu hans harðlega. En hegðun hans ber vott
um megnasta hugsunarleysi. Að benda fjandmönnunum
á að svik Featherstones væri uppvís, er hið mesta glappa-
skot — yfirsjón."
Allir störðu á Rutledge, og voru auðsjáanlega óánægðir
með það, sem hann hafði sagt. En þeir mæltu ekki orð
frá vörum og biðu þess, a'ð hann útskýrSi orð sín nánara.
En er útséð var um, að hann mundi gera það, kom Moult-
rie til liðveislu vi'ð Harry Latimer.
„Þetta eru alt saman bölvaðar hártoganir, John. Þú ert
aldrei ánæg'ður með neitt, hversu vel sem það er af hendi
leyst.“
„Eg verð að kannast viö,“ sagði Latimer, „að mér hefði
síst komið til hugar, að eg fengi ákúrur fyrir það, sem
eg hefi nú færst í fang.“
„Þa'ð er ekki nefndin, sem átelur starf þitt, Harry, og
hún mun aldrei gera það,“ sagði Lawrens ofursti ákveðn-
um rómi.
Hr. Rutledge sat kyr nokkura hríð og virti samkund-
una fyrir sér. Augu hans voru kynlega róleg og köld, að
vanda. Hann skaut brúnum lítið eitt, svo sem hann undr-
aðist nokkuð.
Mér virðist þetta liggja í augum uppi. Er hugsanlegt,
að ykkur sé það ekki jafnljóst og mér? Þegar uppreisn-
armenn, eins og viS erum, komast á snoðir um það, að
einn í þeirra hópi sé njósnari, þá eiga þeir um tvent að
velja. Onnur leiðin er sú, að villa njósnaranum sýn, svo
að hann verði óvarari um sig, — blekkja hann þannig, að
hann fái rangar hugmyndir um fyrirætlanir þær, sem menn
vilja leyna. Hin leiðin er sú, að koma njósnarmanninum
tafarlaust fyrir kattarnef. Hr. Latimer hefir verið um