Vísir - 25.11.1928, Blaðsíða 6

Sunnudaginn 25. nóv. 1928.
VISIR
FABRIEK6MERK
Enskar húfur, manchettskyrt-
ur, drengjahúfur, matrósahúf-
ur, vetrarhúfur og drengjafata-
efni. Góð vara en ódýr.
Guðm. B. Vikar.
Laugaveg 21.
í bæjarkeyrsln
hefir B. S. R. 5 manna og 7
manna drossíur. Studebakei
eru bíla bestir. Hvergi ódýrari
bæjarkeyrsla en hjá B. S. R. —
Ferðir til Vifilsstaða og Hafn-
arfjarðar alla daga. Austur i
Fljótshlíð 4 daga i viku. — Af-
greiðslusimar 715 og 716.
^ 'álkJáuiitJ'JUitiii 'i.

Teggiódnr.
Fjölbreytt úrval mjög ódýrt, nýkomiö.
Guðmundur Ásbjðrnsson
S1MI: 17 0 0. LAUGAVEG 1.
lesið
ó hverjum degi auglýsingar
um lágt verð og mikið úrval,
en lítið inn í VÖRUHÚSIÐ og
þér munuð sjá, að þar er verð-
ið allra lægst og úrvalið lang-
mest.
Lausasmiðjur
steðjar, smíðahamrar og smíðatengur.
Klappavstíg 29.
VALD. POULSEN.
Sími 24.
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
05
H.f. F. H. Kjartansson & Co.
Ný egg,
Ný epli, 3 teg.
Molasykur,
Strausykur.
VerSiS hvergi lægra.
VÍSIS-KAFFIÐ gerir alia glaða.
Spllapenlngar, Bridge-kass^
ar, Bridge-tðflnr, Skáktöfl,
Ludo, Halma og Domino spll
o. fl.
Simar: 1053 og 553.
50 anra. 50 aura.
Elephant cigarettur.
Hestahafrar.
Ljúffengai* og kaldar.
Fást alstaðap
Dansktr hestahafrar í 50
kílða pokum eru nö flegar
komnir og verða framvegis
tll sölu í vetur. — Lægst
verð á íslandl.
Von.
Sími 448. ^2 linur).
í heildsölu hjá
Tóbaksversl, Islands h f.
A. V. I MT Nýkomnap gulltallegap
■ *
Ijósmyndip af dýpum í hvern pakka.
FRELSISVLNIR.
Allir fóru að skellihlæja. Þeim fanst ákaflega skringi-
legt, að sjá Mandeville svona ergilegan á svipinn. Hann
skifti annars sjaldan eða aldrei skapi.
„Lafði William kom til sögunnar, og hún gat talið um
fyrir honum!“ sagði landstjórinn afar hreykinn og benti
á konu sina. „En hún fæst ekki með neinu móti til að
skýra mér frá því, hvaða töfrum hún hafi beitt til þess, að
fá hann á sitt mál. — Og eg get ekki ráðið fram úr því
sjálfur!“
„Töfrar lafði William hafa sjaldnast þau áhrif á menn,
að þeir leggi á flótta,“ sagði Mandeville.
„Nei, skoðum til —“ sagði lafði William, „þér eruð
gamansamir í dag, og sléttorðir að vanda!“
„Tigna frú!“ Mandeville varð blátt áfram stúrinn yfir
því, að vera misskilinn svona herfilega. „Þetta eru ekki
gullhamrar. Eg vildi að eins benda á dulargáfur þær, sem
þér hafið hlotið í vöggugjöf.“
„Jæja — við skulum þá telja þetta til dularfullra fyrir-
brigða!“ Því næst bætti hún við gamanorðum, sem hún
ein skildi: „Eg vil nefnilega ekld eiga það á hættu, að
höfuðsmaðurinn fari að gnísta tönnum, fyr en hann hefir
fulla ástæða til að gera það!“
En honum lá við að fara að gnísta tönnum, þá þegar út
af röggsemi þeirri, er hann hafði sýnt af sér, alveg að
ástæðulausu. Nú varð hann að fara að basla við, að gera
þær ráðagerðir að engu. Hann fann að hann yrði því að
eins ánægður, að Latimer færi á brott úr Charlestown.
Hvert hann færi eða hvernig, það mátti einu gilda. Að
vísu hefði það verið lang-öruggast, að láta hann hverfa
á þann hátt, er umtalað var milli þeirra Sykes. En Mande-
ville sá þó í hendi sér, aö hann kæmist hjá löngum og
þreytandi skýringum, ef Latimer hyríi af sjálfsdáðum.
15. kapituli.
Hjónavigslan.
Svo fór sem landstjórafrúin liafði ráðgert, og gifting
Myrtle fór fram á ákveðnum stað og stundu. Landstjóra-
frúin var vön að fylgja áformum sínum eftir, og fram-
kvæma það sem hún ætlaði sér.
Frúin Iýsti nú áformum sínum nánara fyrir Myrtle og
því, hvað hún ætlaði að gera, til þess að brúðhjónin gæti
komist á brott í kyrþey. Brewton ætlaði að halda dansleik
um kveldið og var þannig til hagað, að dansleikurinn mátti
kallast opinbert samkvæmi — móttökuhátíð — í því skyni
gerð, að fagna landstjóra og frú hans. Varð landstjóra-
frúin því að hafa meira við en ella, og hafði hún ásett sér.
að hafa sér við hlið tvær konur, sem áttu að vera i fylgd
með henni. Hafði hún þegar valið tvær konur, og var önn-
ur frændkona hennar. En nú breytti hún þessari fyrirætl-
an og ákvað, að Myrtle skyldi vera sér við hönd í stað
frændkonu sinnar. Myrtle varð og auðvitað að rækja þær
skyldur, sem fylgdu slíkri vegsemd. Frúin ætlaði því að
biðja Sir Andrew, að leyfa Myrtle að gista hjá sér um
nóttina, til þess að henni veitti léttara að framkvæma þær
skyldur, sem samkvæmið legði henni á herðar. Á þann hátt
gætu brúðhjónin hæglega komist á hrott tálmanalaust.
Borgarbúar væru í fasta svefni og engan grunaði neitt.
Lafði William og Harry urðu ásátt um, að hann skyldi
hafa ferðavagninn tilbúinn nógu snemma. En Myrtle ætl-
aði að hverfa burtu af dansleiknum, jáfnskjótt og hún
gæti gert það svo, að lítið bæri á. Þau ætluðu þegar að
leggja leið sína heim á landsetriö, Santee Broads, er hann
átti tólf til þrettán mílur inni í landi. Þar ætluðu þau að
taka sér hvíld. Síðan ætluðu þau að halda áfram upp í
fjöllin í nánd við Salisbury. Þar átti Latimer aðra jarð-
eign, og ætluðu þau að setjast þar að um tíma. Þar uppfrá,
í nánd við hinar víðlendu hrísgrjónaekrur Norður-Caro-
linu, þurftu þau engan að óttast, og þar ætluðu þau aö
njóta hveitibrauðsdaganna. Þau bjuggust ekki við, að neinn
mundi trufla þau þar, nema ef vera skyldi Sir Andrew
Carey. Og honum yrði þá algerlega um megn, að skilja
þau, er bresk lög hefðu tengt þau saman um borð í
„Tamar“.