Vísir - 09.12.1928, Qupperneq 6

Siinnudaginri 9. des. 1928.
VISTR
Reykjavík. Sími: 249.
j[ Niðursoðið:
Ný framleiðsla.
KJÖT í 1 kg. og Vz kg. dósum.
KÆFA í 1 kg. og Vz kg. dósum..
BAYJARABJÚGA í 1 kg. og Vz kg. dósum.
FISKBOLLUR í 1 kg. og Vz kg. dósum.
LAX í Vz kg. dósum.
Kaupið og notið þessar innlendu vörur.
Gæðin eru viðurkend og alþekt.
Yersl. Baldursbrá,
Skólavörðustíg 4. Sími: 1212.
Skúfasilki, silki í upphluti, upphlutsskyrtur, slifsi
og svuntur, mjög fallegar nýjar tegundir.
íslensk
Ijósmynd
I hverjum
pakka.
/
Þér ungu konur eigið gottl
Hvílkur þrældómur voru ekki þvottadagarnir í
okkar ungdæmi. Þá þektist ekki Persil. Nú vinn-
ur Persil hálft verkið og þvotturinn verður sótt-
hreinsaður, ilmandi og mjallhvitur.
KONUR, ÞVOIÐ EINGÖNGU ÚR
Tilkynning.
Kaffimiðar þeir, sem fylgt hafa kaffi
frá kaffibrenslu okkar verða ekki inn-
leystir nema komið sé með þá fyrir
11. þ. m.
Virðingarfylst
0. Johnson ái Kaaher.

Lansasmiðjur
steðjar, smíöahamrar og smíðatengnr.
Klapparstig 20.
VALD. POULSEN.
Siml 24.
Ný sendlng af
Cheviotfötum
nýkomin.
Kauplð jólafdtin í
Fatahúðinni

ææææææææææææææææææææææææææ
. Til Vífiisstaða
og Hafnarfjarðar
alla daga með
Bulck-drossium frá
Steindóri
Símt 581.
Suðusúkknlaði, „Overtræk"
Átsúkkulaðl,. Kakaö,
Ovlðjafnanlegt að gæEum.
ææææææææææææææææææsæsææææææ
FRELSISVLNIR.
inum og hóf þegar langa lofræðu um veisluna. Hann bar
mikiS lof á William lávarÖ og sömuleiSis á lafÖi William,
Miles Brewton og hina töfrafríöu konu hans. Aö síðustu
geröi hann lífiö í nýlendunum yfirleitt aö umtalsefni og
lét móöann mása.
Mandeville, þótti gesturinn næsta þreytandi og leiöin-
legur og gerði sér ekkert far um aö leyna því. En Sir
Andrew bar mikla virðingu fyrir kirkjunni og þjónum
hennar, og var því fastráðinn í því, að vera vingjarn-
legur viö manninn. Bráðlega kom upp úr kafinu, aö
gesturinn var enginn annar en velæruverður prestur á
herskipinu, síra Faversham. S5r Andrew var aö því
kominn, aö spyrja hann spjörunum úr, en í því bili gekk
Tom Izard fram hjá þeim og leiddi Myrtle við hönd sér.
Hún leit til jæirra og brosti yndislega. Brosiö var ætlaö
fööur hennar og Mandeville höfuösmanni. En klerkur-
inn hafði ekki hugmynd um skyldleikann milli þessara
nýju kunningja sinna og ungu stúlkunnar, og áleit því,
aö hún heföi brosaö viö sér. Hann laut henni djúpt.
Þegar hann loks var búinn aö rétta úr sér aftur, leit
hann á mennina tvo, er hjá honum stóöu og hrosti
ánægjulega.
„Yndislegt barn!“ sagði hann í hálfum hljóöum. —
„Yndislegt barn,“ sagöi hann aftur og geröi sér tæpi-
tungu.
„Viö hvern eigiö þér, herra minn!“ spuröi Sir Andrew.
„Viö — hvern — viö — hm —“ Presturinn reyndi ár-
angurslaust aö rifja nafnið upp fyrir sér — hann varö
ósjálfrátt verkfæri í höndum forlaganna. Loksins datt
hann ofan á nafniö, en þaö vildi þá svo óheppilega til,
aö þaö var nafnið, sem hann haföi sjálfur fengiö henni
meö heilagri vígslu, þá um morguninn.
„Frú Latimer — hvernig læt eg — frú Latimer auö-
vitaö 1“
„Frú Latimer!" Sir Andrew varö skyndilega þung-
brýnn, en Mandeville varö erfitt um andardráttinn. Hring-
urinn og bókin? Hann ásakaði sig harölega fyrir þá
erki-flónsku, aö hann skyldi ekki þegar hafa séö sam-
bandiö milli þessara tveggja hluta og hvernig í öllu lá.
Þaö heföi sannarlega ekki átt aö vera nauðsynlegt, aö
skipspresturinn fræddi hann um það. En Sir Andrew
var ennþá alveg ruglaöur og spuröi á nýjan leik.
„Frú Latimer? Hver af þessum konum, sem hér eru
staddar, er frú Latimer?"
Skipsprestinum geöjaöist ekki að þessari köldu og
spyrjandi rödd. Eftir drykklanga stund var þó svo að
sjá, sem hann áttaöi sig alt í einu og skildi hversu flas-
rnáll og ógætinn hann hefði verið.
„Mér — mér hefir ef til vill skjátlast 1“ stamaöi hann.
„Hún hefir ef til vill alls ekki heitið það 1“
„0-sei-sei-jú,“ sagði Mandeville. Rödd hans var ró-
leg og blátt áfram, enda þótt hann væri náfölur. „Jú,
nafniö er ekki um að villast, yöur hefir ekki skjátlast í
því. Þér gáfuö þau saman í morgun um borö í „Tamar“ 1“
Presturinn horföi á Mandeville og létti stórum. „Nú
— svo að þér vitið þaö þá?“ sagði hann. „Hamingjunni
sé lof. Eg var farinn að óttast, aö eg heföi talaö af mér.“
Þá var skyndilega þrifiö um handlegginn á honum,
svo hranalega, aö hann kveinkaði sér. Sir Andrew var
mesti kraftajötunn og í þetta sinn reyndi hann ekki aö
stilla kröftunum í hóf.
„Komið með mér, herra minn,“ sagöi Sir Andrew.
Hann var hás og loðmæltur, eins og dauðadrukkinn maö-
ur. Hann draslaði vesalings klerkinum með sér inn i
litla herbergið, sem enn var mannlaust. Mandeville fór
þarigað á hæla þeim og var svo aögætinn, að hann lokr
aði huröinni á eftir sér.
Presturinn studdist'viö eitt af spilaborðunum og virt-
ist harla þreklítill og til engra stórræöa búinn. Hann
reyndi að horfa framan í hinn stóra og þrekvaxna mann,
er laut ofan aö honum með ógnandi svip. Hann varö
mjög óttasleginn, er Sir Andrew skipaði honum meö
þrumandi röddu, að akýra þegar í staö frá því, hvaöa
hjú hann heföi „pússað“ saman, hvar og hvenær.