Vísir - 24.12.1928, Qupperneq 2

V 1 S T P.
f
nafn liins komanda lausnara,
sem merkir: Guð með oss. Jesú
Kristur er hinn máttugi boð-
beri þessa sanuleika. Alt sem
jólin flytja oss af ástargæðum
og fagnaðarefnum, sameinast
loks í þessari sæluríku vissu:
Guð er með oss öllum. Hve
mörgum hefir ekki sú vissa
verið sól í skammdegi!
IV.
Og svo að endingu þetta:
Vér eigum sjálf að flytja sól-
skin Jesú Krisls til allra þeirra
er „ljósið þrá ep lifa í skugga.“
Jólin eru máttug í því að vekja
mildar og hlýjar tilfinningar
og löngun og vilja til að gleðja
lirygga og lijálpa bágstöddum.
Gleymum því elcki, að til þess
að ljós Krists megi breiðast
um alla jörð og ná inn í hvern
aflcima og hvert myrkurbyrgi
mannlífsins, þurfum vér öll,
hvert um sig, að láta mildi,
hlýju og birtu hjartans verða
meira en hverfula tilfinningu,
hrifning fáeinna augnablika.
Eftirmynd Jesú Krists sjálfs
verður að fæðast og vaxa að
visku og mætti í hugsun vorri,
viljalífi og athöfnum. Þá fyrst
er frelsarinn orðinn í lífi voru
sú sól sem aldrei lækkar á
lofli, né gengur til viðar. Þá
framkvæmast boð hans og fyr-
irskipanir í mannfélagi og
mannlifi. Þá er hann orðinn
oss eins og i jólasálmi vorum
;segir
„____lávarður heims,
lifandi brunnur hins andlega
seims
konungur lífs vors og ljóss.“
Það eru gleðileg jól.
Amen.
| GLEÐILEG JÓL! |:j
Amatörverslunin
(Þorl. Þorleifsson).
SOOOOOOOOÍXÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍJOOÍSOOOOOÍ
GLEÐILEG JÓL! o
Versl. Fell.
“xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
::: GLEÐILEG JÓL! ±
Skóverslun
Stefáns Gunnarssonar.
SOOOOOOOOÍSÍSÍKIÍÍÍSÍSÍSOOOOOOOÍSÍ
X »
a ö
«5 ÍJ
« GLEÐILEG JÓLl
Halldór R. Gunnarsson.
SOOOOOOOOíXSÍStSíSíiíSÍSOOOOOOOÓÍ
Kínverskt sefintýri.
í hverjum einasta bæ í Kína eru
fleiri e'Öa færri menn, sem gert
hafa að iðju sinni, að segja fólki
æfintýri og sögur. Þeim er ávalt
vel tekið. En einkum hópast menn
þó að „shoa shú dí“ — sögumönn-
um — um hátíðar og á tyllidögum,
og þykir góð skemtun.
Sögurnar, sem þannig hafa
myndast og svo gengið í erfðir frá
ómunatíð til vorra daga, skifta tug-
um þúsunda. Fæstar liafa þær ver-
ið skráðar og hafa yfirleitt lítið
hókmentalegt gildi. Af þeim er þó
ýmsan fróðleik að fá um Kínverja
að fornu og nýju. Þær lýsa oft all-
vel skapgerð þeirra og hugmyndum
um trú og siðgæði. — Þær fjalla
þá um æðri völd, er mennirnir lúta,
um óumflýjanlegt endurgjaldslög-
mál, um „Tjen-lí“ — guðdómlegt
réttlæti —, sem hlýtur að hafa
framgang sinn.
Bá-örh.
Einu sinni fyrir langa löngu, þeg-
ar yfirvöld voru handgengin al-
múganum og guðir og andar leit-
uðu samneytis við mennina, var
uþpi maður sá, er Djó Lá-örh hét.
Einu sinni sem oftar var hann við
vinnu á akri sínum. Veður var .heitt
svo að hann langaði til að halla sér
út af í skóginum, sem þar var
skamt frá. Þegar hann nú gekk
stíginn inn í skóginn, kemur hann
að lækjarsprænu, gengur niður
með henni og finnur þar hellisskúta
og fer þar inn. En brátt varð hann
þess var, að hellirinn víkkaði mjög
eftir því sem innar kom. Alt i einu
sér hann fram undan sér hús, er
stendur i yndisfögrum garði. Alt
var þar hreyfingarlaust og undra-
verð kyrð og friður yfir öllu, svo
að hann hugði að húsið væri mann-
laust.
Djó Lá-örh litaðist nú um, en
loks rak forvitnin hann inn i húsið,
og reikaði hann þar um ótal sali.
Hann var maður ráðvandur og
hugði þvi ekki að taka neitt af öll-
um þeim fögru dýrgripum, sem
hann sá og þreifaði á. En er hann
kom þar að, er sjaldséð tófuskinn
hékk, stóðst hann ekki freistinguna,
en tók það með sér. Fór hann sið-
an beina leið heim til sín, læsti
skinnið niður, og gekk svo til vinnu
sinnar úti á akrinum, eins og ekk-
ert hefði i skorist. Þegar hann tók
að pæla moldina, heyrir hann átak-
anlegan grát, og að það er kona
sem grætur. Honum heyrðist sem
gráturinn komi úr fjarlægð — en
þó svo nærri. Hann lítur þangað,
sem honum heyristgráthljóðiðkoma
frá, og sér þá unga stúlku standa
þar í sólskininu, baðaða í tárum.
Flann þóttist þegar vita, að hér var
komin vera úr öðrum heimi.
„Hví grætur þú svo sáran ?“ spyr
hann.
„Eg er að leita að tófuskinninu
minu,“ svaraði stúlkan. „Mér þótti
svcr afar vænt um það og lít aldrei
glaðan dag, íyr en eg finn það
aftur.“
Djó Lá-öhr var hygginn maður,
en fátækari en svo, að hann gæti
keypt sér konu. Honum fanst nú
bera" vel í veiði. „Viljir þú giftast
mér, skal eg útvega þér skinnið aft-
ur; að öðrum kosti skalt þú láta
mig i friði við vinnuna, því að degi
hallar og bráðum dettur myrkrið á.“
Eftir allmiklar bollaleggingar tók-
ust samningar með þeirn, og um
kvöldið, kom hann með konu heim
í litla og fátæklega hreysið sitt.
Um nóttina, meðan konan svaf,
læddist Djó Lá-örh fram og brendi
tófuskinnið. Öskuna og leifarnar,
sem ekki brunnu, lét hann í ofur-
lítið skrín, lagði skrínið inn í holu
í veggnum og byrgði fyrir með
kalkskán.
Þau bjuggu nú í litla hreysinu
í mörg ár, og farnaðist vel. Þau
urðu að leggja hart á sig; en kon-
an tók sinn þátt í erfiðinu, og eftir
nokkur ár datt engum annað i hug,
en að þau væru venjuleg kinversk
bændahjón, sem börðust i bökkum
á lítilli jörð, eins og miljónir manna
höfðu gert á undan þeím.
Þau eignuðust son og dóttur.
Drengurinn hét Bá-örh, og 'var 8
ára gamall, þegar hér var komið
sögunni, en stúlkan 5 ára. Einu
sinni, þegar konan sat og spann hör
og börnin léku sér í kringum hana,
fanst Djó Lá-örh sem hann væri
hamingjusamasti maður í heimi. Og
þá fór hann að hugsa um loforð
sitt, að afhenda henni skinnið. Hann
hafði óttast, að ef hún'fengi skinn-
ið, mundi hún yfirgefa sig; en nú
gæti varla verið hætta á því að hún
færi frá honum og börnunum. Hann
tók hamar, opnaði holuna í veggn-
um, tók skrínið og gaf konu sinni.
„Þetta er mér mikilsvert einmitt
nú,“ sagði hún og brosti. Hún helti
öskunni úr skrininu, lagði skinn-
tætlurnar til hliðar og hélt svo á-
fram að spinna.
Þetta þótti manninum góðs viti
og gekk með börunum til svefnher-
bergis og lagðist til svefns. Hús-
freyja setti nú rokkinn frá sér. Hún
tók eina skinntætluna og togaði
liana og teygði á milli handanna,
uns hún var orðin eins stór og
skinníð upphaflega hafði verið. Þá
hélt hún því upp við birtuna og
brosti ánægjulega. Því næst varp-
aði hún því yfir herðar sér og hvarf
— og sást aldrei framar.
Djó Lá-örh dó af harmi, og litla
dóttirin hans af vanhirðú. — Bá-
örh var nú einn eítir, fátækt og
munaðarlaust barn, sem enginn
hirti um að liðsinna. Og svo varð
hann að fara út í heiminn og biðja
sér beininga.
Fyrsti maðurinn, sem Bá-örh
hitti, var flökkumaður, sem hafði
sér til viðurværis að flétta körfur
úr viðartágum. Hann var gamall
og mjög ískyggilegur útlits. En Bá-
örh bað þó um að fá að vera með
honum, og gamli maðurinn lét það
eftir honum. Þeir íerðuðust nú um
öll héruð landsins. Þeir sváfu í kof-
um og skuggalegum afkymumánæt-
urnar, bæði sumar og vetur. Einu
sinni fenti þá inni í hofi i Norður-
Kina. Mat höfðu þeir engan né eldi-
við. Þeir reyndu að ryðja sér veg
út, en þess var enginn kostur, og
uröu því að hýrast áfram i hofinu
Þeim þótti nú ekki vel á horfast.
En þegar minst varði, tóku þeir eft-
ir stórri hersveit, er fór þar um.
Gamli maðurinn hrópaði nú á hjálp,
en hermenriirnir virtust hafa öðru
að gegna. Faðir héraðsstjórans var
nýlátinn, og hafði hermönnunum
verið gefin skipun um að ryðja veg
til grafreitsins. Gamla manninum
fanst.að þeir að minsta kosti mundu
geta útvegað honuni matarbita. Þeir
sögðust engu vilja sinna honum,
nema ef svo væri, að hann gæti
útvegað þeim unglingspilt til jarð-
arfararinnar. Lengi höfðu þeir le.it-
að eftir pilti og stúlku, til að kvik-
sétja með líkinu; stúlku höfðu þeir
fundið, en engan pilt.
„Eg hefi einmitt piltinn, sem ykk-
ur vantar,“ svaraði gamli maður-
inn. — Gekk honum þá alt að ósk-
um, er hann hafði selt litla Bá-örh
þeirn í hendur.
Hermennirnir fluttu Bá-örh með
sér til bústaðar héraðsstjóra; var
hann lokaður inni í litlu herbergi,
ásamt stúlkunni, sem einnig átti að
kviksetja. Bá-örh tók þá eftir því,
að reknir voru járnfleinar hér og
þar í veggina, og kom nú strax til
hugar, hvað gera skyldi. Hann los-
aði stærsta fleininn og stakk hon-
um á sig.
Jarðarfarardaginn voru þau færð
í fín föt og látin ganga á undan
líkfylgdinni, til grafarinnar. Gröfin
var stór og veggirnir múraðir. Fyrst
var kístunni komið fyrir; þá var
Bá-örh og stúlkan látin inn í gröf-
ina, ásamt venjulegum fjölda af
hestum og hundum; því næst komu
allslconar búsáhöld, eldhúsgögn,
matvæli og vín og annað það, sem
þeim framlíðna mætti að gagni
verða í öðrum heimí. Var svo múr-
að fyrir grafarmunnann.
Strax og hættí að heyrast til Iík-
fylgdarinnar, tók Bá-örh fram járn-
fleininn og fór að bora holu á milli
steinanna. Nokkru eftir sólarlag
skriðu þau ofboð _ varlega út úr
gröfinni og hlupu alt hvað af tók
í áttina til fjallá. Inn á milli fjall-
anna réðist leópard á stúlkuna og
reif hana á hol. „Þú hefir tekið
frá mér förunaut minn,“ hrópaði
Bá-örh örvingláður, „taktu mig nú
einnig óarga villidýr!“ Honum til
mikillar undrunar svaraði lcopard-
inn: „Eg hefi satt hungur rrritt.
Og svo ert þú heldúr ekki af mensk-
um uppruna; ákvörðun þín er svo
háleit ,að æfi þinni getur ekki- lokið
með ])essutn- liætti. Far þú Teiðar
þinnar!“
Bá-örh rakst á annan förumann,
er Wang-y hét, og slóst í fylgd með
honum. Férðaðist hann með hon-
um í mörg ár, og var núi orðinn
stór maðúr og óvenjulega gervi-
legur.
Einu' sinni voru þeir úti i skógi
að rífa upp viðartágar. Sér þá Bá-
örh hvirfilvind mikinn koma á móti
sér; en inn í hvirfilvindinum miðj-
um var galdranom, er hélt á fag-
urri mey, sem sífelt hrópaði á hjátp.
Bá-örh hjó eftir galdranorninni
með sigðinni, en hún hélt áíram,
helsærð. Ilann flýti sér á eftir, og
kom þá á troðning, sem lá að djúp-
um brunni. Sneri hann þá aftur til
Wang-y og sagði frá öllu, sem fyr-
ir hann hafði borið. En Wang-y
lét sem hann heyrði það ekki.
Nokkru seinna rákust þeir á op-
inbera tilkynningu frá keisaranum
sjálfum. Lofar hann þar miklum
launum þeim, er kynni að hafa
fundið dóttur hans, seni horfið
hafði í síðasta stormviðri, og ekki
sést aftur. Sneru þeir nú hið bráð-
asta aftur til skógarins. Wang-y lét
Bá-örh síga niður í brunninn. Kom
hann þá auga á mjóan gang, sem
hann svo fór inn i. Alt í einu var
hann staddur i stórum helli, og var
vatn á gólfinu.
í hliðarhelli sá hann meyna sú:-
ÍOOOOÍSOOCÍXXXXXXXXÍÍXXSOÍXXX
X g
x GLEÐILEG JÓLI p
Ú Verslunin Baldur. jj
Í $
soootsooooíxsíxxxxxsooœooooí
aðframkomna af söknuði og ótta.
— „Vertu hughraust,“ hrópaðí
hann, „eg er kominn til að sækja
])ig, og mun fara með þig til föður
þíns“. —
Skamt baðan sá hann sraldranorn-
ina að danða komna af sárum.
Þau ,fóru nú eftir aöneunum
fram í brunninn. Wann-v dró
mevna unn úr. oa fór undir e>ns
með bana til hallarinnar: en Bá-
örh skíMí hann eftir niðri í brunn-
inum. Hvað átti hann nú til bragðs
að taka.
f helh'num rakst Rá-örh á afar-
stóran fisk. hálfdauðan. Tók bann
])á hníf oa ætlaíii að skera stvkki
af honum. F.n bá fór fiskurinn a1t
í einu að tala við hann : ,.Þú þarft
ekki að drena mic þér til matar.“
Er Bá-örh leit við. sér hann rétt
hjá sér borð, hlnðið ljnffenuustu
krásum. Settist hann að þvt og
saddi hungur sitt.
„Sértu nógu þolinmóður.“ bélt
fiskurinn áfram, „mun eg hjálm
þér að komast héðan; annars verð-
urðu hér um aldur og æfi. Eg er
dreki hins syðra himinhliðs; en
vegna yfirsjónar minnar sendi öld-
ungur himinsíns mig hingað í þetta
varðhald. En eftir 7 sinnum 7 daga,
annau dag annars mánaðar, er eg
aftur frjáls, og mun þá flytja þig
aftur tíl jarðar.“
Meðan á þessu stóð fór Wang-y
á fund keisarans og krafðíst laun-
anna. „Er þetta maðurínn, sem
bjargaði þér?“ spurðl harm prins-
essuna dóttur sína. „Það hlýtur
víst að vera,“ svaraði hún. „En eg
man þó ckki neítt af því sem fyrir
mig bar frá því er galdrarrornin tók
nrig og þangað til eg sá dagsbirt-
una aftur; og þá var þessi gamli
maður hjá mcr. Eg hefl þó eitt-
hvert hugboð um, að eg hafl gef-
íð einhverjúm hálfa hárnál mína
fyrir einhvern greiða.“
„FIra,“ sagði keisarínn, „líklegt
þykir mér vera, að einhver meiri
og betri maður hafi frelsað þig en
Wang-y þessi, og mtm eg fyrst um
sinn ganga frá loforði mínu.“
Á öðrum degi annars mánaðar
var drekinn látinn laus. Skifti hann
þá tim ham og fékk sitt upphaflega
útlit. Hann fór niður að vatninu
og bað Bá-örh að fara sér á bak.
leggja aftur augun og halda sér vel.
Drekinn fór svo með hann á fleygi-
ferð niður í vatnið. ÁSur en Bá-örh
gæti gert sér grein fyrir hvað var
að gerast, var honum fleygt á þurt
land.
Flann fór beina leið til ballarinn-
ar og sagði nú keisaranum frá öllu
eins og það hafði fyrir hann feorið.
Var svo farið með hann á fund
prinsessunnar. Rankaði hún þá
skyndilega við sér og mundi eftir
öllu, sem fyrir þau hafði borið. Og
er Bá-örh sýndi þeim nálarhelming-
inn og helmingarnir voru bornir
saman, tók það af öll tvímæli.
Bá-örh fékk prinsessunnar og
varð frægur hershöfðingi. Dó hann
í hárri elli mikils metinn af allri
þjóðinni. En það er af Wang-y að
segja, að honum voru fengnir tötr-
ar hans og hann rekinn út ,úr höll-
inni. Ó. Ó. þýddi.