Vísir - 24.12.1928, Blaðsíða 2

VlSIR

a
í staS, en í samri svipan greip hana
nýr grunur. Hún hafÖi ekkert nema
sögusögn þessa unga manns fyrir
því, að Jón Westlake væri fft'ðir
hans. Hún efaÖist ekki um, aS hann
hefÖi sagt henni satt, en þó mátti
hún ekki treysta dómgreind sinni.
„Eg þakka yÖur fyrir, en eg ætla
aS vera hér,“ svaraÖi hún.
„En þá ætla eg, áSur en viö skilj-
um, að vita hvaSa skrípi eru þarna
inni, þar sem þér eigiS aS sofa, og
eg ætla aS bera þau öll út. Her-
bergiÖ verÖur þá vistlegra og
betra.“
„Eg væri ySur mjög þakklát fvr-
ir þaÖ,“ svaraði hún.
Hún hafSi aS eins litið inn í her-
bergið í svip við dagsljós, og hroll-
ur farið um hana. Þar voru margs-
konar ægilegar myndir, skornar í
tré eSa málaSar, og henni var ekki
um þær.
Francis Westlake bar nú alt út
úr herberginu og spurSi síÖan:
„Líst yður nú ekki betur á ySur
hérna ?“
„Þetta er afbragS, þakka yður
fyrir.“
„Þér getiÖ hringt til mín í gisti-
húsinu, hvenær sem er í nótt. Þér
getið látiÖ símann standa við rúm-
ið ySar og þurfiS þá ekki annaS
en aÖ rétta út höndina, ef eitthvað
ber út af, til þess aS ná tali af mér."
„Þakka ySur fyrir, en eg ætla
aS breiSa upp yfir höfuS, þegar eg
er háttuS.“
Hann varð hugsandi, og hún
bætti þá viS:
„En eg síma til ySar, ef eg verð
hrædd.“
„Mér líst vel á þaS. Eg kem hér
í fyrramálið, og þá líklega i síðasta
skifti.“
„Er það alveg víst? ViljiÖ þér
ekki bíSa eftir föSur yðar?“
„Til hvers er þaÖ? Ekki til ann-
ars en aS okkur lenti aftur saman
Hann hefir nú farið til Parisar án
þess aS gera sér þaÖ ómak, aÖ láta
mig vita, aS hann væri aS koma.
Hann er skapharSur og eg líka, og
best að láta sitja viS þetta.“
„En hvers vegna voruS þér þá
nokkuð aS koma hingaS?“
„Hvers vegna ekki? Þetta var í
leiÖinni til Liverpool. Og svo voru
hérna einn eSa tveir hlutir, sem —.
En hvaÖ um þaÖ! Hann fór til
Parisar, þar sem hann vissi af mér.
án þess aS vilja sjá mig, eÖa gefa
mér færi á aÖ sjá sig. ÞaÖ er svo
sem augljóst svar viS öllu, sem
mér kynni að hafa flogiÖ í hug.“
„HafiÖ þér keypt farbréf ?“
„Nei, ó-nei, en það er aldrei
þröngt á skipunum rétt upp úr jól-
um.“
„Þér hafiS þá vonað, að honum
kynni að snúast hugur ?“
„Eg væri þá flón, ef mér hefSi
komið nokkuS slikt til hugar.“
Hann fór til gistihússins og hún
lofaði hátíSlega að síma til hans, ef
hún fyndi til nokkurrar hræðslu, en
þó varð ekki úr því, og lá hún þó
vakandi mikinn hluta nætur og var
aÖ hugsa um hann og gamla Jón.
sem var svo gramur, að hann hafði
tekist ferð á hendur til borgarinn-
ar, þar sem einkasonur hans átti
heima, án þess aÖ gera honum við'-
vart, fremur en hverjum öSrum
vandalausum manni.
Þeir voru báðir ágætismenn, og
henni fanst sundurþykkja þeirra
hörmulegt gæfuleysi, þó aÖ hún sæi
ekkert ráð til þess að sætta þá.
Henni kom ekki í hug neitt fólk,
sem átt gæti ömurlegri jól en þess-
ir stórlátu feSgar og hún sjálf.
Þarna var gamli Jón í París að
svipast eftir einhverjum kjörgrip-
um, sonur hans, þessi ágætismaSur,
einmana og á leið til annarar heims-
álfu og hún sjálf, sem engan átti
aS, siöan faðir hennar dó, og varð
nú aS vinna fyrir sér hjá vanda-
lausum, og hafði nærri orðiS feg-
in, að taka að sér umsjón á annars
manns húsi, til þess aÖ gera sér
ofurlítinn dagamun.
Næsta morgun kom Francií, og
talaðist þá svo til meS þeim, að
María eldaði þeim miðdegisverS,
og ætlaðist hún til, aÖ hann gengi
út á meSan. Hún vandaÖi sig eins
og hún kunni best til þess aÖ gera
jólaverÖinn sem bestan, en þegar
hann var tilbúinn, var Francis
horfinn. Hún leitaÖi að honum
uppi og niðri og gekk síðast upp á
háaloft, og sá þá, að hann hafSi
fariS þar inn í geymsluherbergi,
hafði lokiÖ þar upp kistu og tekiö
eitthvaÖ úr henni og lagt á gólfiS
hjá sér.
„Hann er þá innbrotsþjófur!“
hugsaði María, skelti aftur hurS-
inni og læsti með lyklinum, sem
stóð í skránni.
„Hver e'r þarna ? HvaS er þetta ?“
spurÖi Francis.
„ÞaÖ er eg, og þér eruð fangi!“
„HvaSa rugl er þetta. Eg var —“
„Þér komist ekki út, fyrr en
f a S i r yðar kemur heim,“ sagði
hún og lagÖi sérstaka áherslu á orð-
ið „faSir“.
„HvaÖ er þetta? TrúiS þér ekki,
að hann sé faSir minn?“
„Eg ætla ekkert aö eiga á hættu
lengur."
Francis reyndi á allar lundir að
sannfæra hana um sakleysi sitt, en
hún sat við sinn keyp og sagSist
ekki ljúka upp fyrir honum, hvað
sem í boði væri.
„ViljiS þér lofa mér að komast
út, ef eg lofa hátíðlega aÖ fara ekki
úr húsinu fyrr en faöir minn er
kominn heim?“ spurÖi Francis loks
í bænarrómi.
María svaraSi svo seint, að
Francis hugsaði að hún væri far-
in, og lamdi í hurÖina meS hnef-
anum.
„Hvernig á eg aS trúa ySur, þeg-
ar þér látiÖ eins og óþægur strák-
ur, sem lokaður hefir veriÖ inni i
eldhússkápi ?“ spurði Maria. „Nei,
eg vil ekki hleypa ySur út og get
ekki tekið ySur trúanlegan. Hér er
alt of mikiS alvörumál á ferðum.“
„Mér finst meira alvöruefni,
hvernig þér ætliS að sjá mér fyrir
mat i dag,“ sagði Francis.
„Eg hefi hugsað mér ráð til
þess,“ svaraði María.
„Ó, þaÖ var gott. Þér megiS trúa
mér til þess, að eg skal vera yður
hjálplegur til þess aS það geti tek-
ist,“ svaraSi hann.
„Gott og vel! Eg kem þá með
steikta kjúklinga á bakka hérna aS
hurðinni. Þér gangið yfir í hinn
enda herbergisins, en á meSan lýk
eg upp, og rétti bakkann inn. Vilj-
iÖ þér hlýðnast því?“
„Já, eg geng aÖ öllum yðar skil-
málum, þó aS skemtilegra hefði
veriö að sitja aS þessari hátíðamál-
tíð með yður. Eg gæti skoriS fugl-
ana sundur og þér skemt mér með
sögum og —“
„Eg hefi heyrt nóg af sögum hjá
yður og hlusta ekki á þetta lengur.
Þér hafið heyrt, hvaS eg býS yÖur.
og megið ganga aÖ eða frá!“
„Eg þyrfti aS ná í skipið í Liver-
pool. Mér ríSur mikiS á .að kom-
ast til Ameríku! FöSur minn lang-
ar ekki til aS sjá mig, og þaS væri
öllum fyrir bestu, aÖ eg fengi aS
fara tafarlaust. EÖa hvaS ætlið þér
að tefja mig lengi hér?“
„ÞangaÖ til hr. Westlake kemur
heim, nema þér viljið heldur, að eg
kalli á lögregluna?" svaraSi María.
„Mér fer nú að sýnast þaÖ einna
tiltækilegast," svaraði Francis.
„Nei, mér sýnist það nú óþaríi,
úr því aÖ eg fór að búa til handa
yður þenna mat. Þér eruð ekki of-
góÖir til þess aS bíÖa eftir hr. West-
lake héðan af. Nú fer eg að sækja
matinn.“
SíÖan kom Maria með steiktu
kjúklingana og rétti þá inn fyrir,
eins og ráðgert var, og skelti síðan
í lás, en Francis þakkaði henní
fyrir.
Nú varð þögn, og Francis fann,
að henni mundi vera alvara. SiÖan
fór hann að bliÖka hana og biSja
meÖ mörgum fögrum orÖum, að
lofa sér út, en hún tók því fjarri,
og seinast hljóp hún ofan og sagð-
ist ætla aS sækja honum jólagraut-
inn.
Þegar hún var aÖ ná jólagrautn-
um út úr mótinu, sem hann var
kældur í, heyrði hún alt í einu fóta-
tak, sem hún þekti vel. Það var
gamli Jón Westlake aS koma inn
„Þér komið fljótt heim,“ sagði
hún.
„Já, maÖurinn, sem eg þurfti að
finna, hafÖi farið að heiman um
jólin," svaraSi hann.
„Svo aS þér hafið þá engin kaup-
in gert?“
„Eg fékk því ekki framgengt.
sem eg ætlaÖi mér, býst eg við. Eu
eg hefi látið nokkuð óvænt eftir
mér, ferðast í flugvél frá París og
hingað. Og mér finst það þægilegra
en sjóferð eða járnbrautaferð. Og
svo fanst mér, — af öðrum ástæÖ-
um, — best aS komast sem fyrst
heim. Eg vissi ekki nema ySur
þætti einmanalegt að vera lokaðar
hér inni um jólin."
„ÞaS var fallega gert af yður.
að hugsa til min. Eg hcfi líka reynt
nokkuS nýstárlegt."
„Þér líka. — í raun og veru fór
eg til Parísar til þess að hitta son
minn. Eg hafÖi hugsað mér aS koma
til hans að óvöru á jólunum. ÞaS
er sagt, aS margir beri þá hlýrri
hug hver til annars en endranær.
Eg hefi liklega aldrei haft orð á
því við yður, aÖ eg ætti son, eSa
hvað ?“
„Nei, þér hafiÖ aldrei minst á
hann.“
„Nú, einmitt! — En hvað var
þetta, sem fyrir yður kom?“
„ÞaS kom gestur hingaÖ, —
karlmaSur. ÞaS er fríÖleiksmaSur,
skemtilegur, hár og beinvaxinn.
Hann sagði, aS sig langaði til þess
að sjá ySur.“
Hún vildi ekki segja honum
þessa gleSifregn of fljótt.
„ÞaS er svo! SagSi hann. hvert
erindiS væri?“
„Nei, ekki gerði hann það. Hann
komst sjálfur inn með útidyralykli.
og gerSi mér hálfvegis hverft viS,
en var mér annars mjög hjálplegur
á eftir. Mér var fariÖ að geðjast
vel að honum, og honum að mér,
hugsa eg. ViS ætluðum aS sitja hér
saman að jólamáltið, en yðar vegna
varð eg að hætta viÖ það.“
„Komst inn sjálfur með lykli?
Hvað er orðiS af honum? Á hann
þetta?“ spurSi gamli maðurinn og
benti á frakkann, sem var á stól-
bakinu.
„Já,“ svaraði Maria.
„HafiÖ þér leyft honum aS
fara?“ spurði Jón gamli önugur.
„Eg fór til Parísar til þess aS hitta
hann. Vinur hans sagði mér frá
honum nýlega og síSan hefi eg
saknaÖ hans. LétuS þér hann fara,
þegar hann kom heim?“
„Mér fanst, að hann væri sonur
yðar. En þegar eg kom aÖ honum
í dag uppi á hæstalofti, þar sem
hann var aÖ taka eitthvað upp úr
kistu, þá vissi eg, að hann væri
það, svo aS —“
„ÞaS var þá sonur minn! Grip-
ir móSur hans eru geymdir þar í
kistu. Hvers vegna leyfÖuS þér
honum aS fara?“
„BíSiS þér við, hr. Westlake. Eg
vildi ekki láta yður verða fyrir von-
lirigÖum. Eg læsti hann inni uppi
á lofti. Eg vildi ekki gefa honum
ráðrúm til þess að komast til Ame-
ríku á'ður en þér sæjuð hann. Hann
ætlaði þangaS og bjóst við, aS þér
væruÖ sér reiðir, og hefÖuÖ ekki
ætlaS að hitta hann í París."
Gamla manninum brá - við þessi
orð, og lá við, að hann riÖaði.
„Eg sem ætlaðr' aS koma aÖ
óvöru inn til hans og segja: Sæll,
Frank, þekkirSu karlinn? Þcr skilj-
i'Ö niig, eg ætlaSi að gera hann for-
viða að gamni mínu, og snúa öllu
í kátínu, áSur en okkur kæmu
gamlar væringar í hug. Hann mun
vera inni í —“
„Jólagrautinn, María, elskan
mín!“ heyrðist kallað ofan af lofti.
„María mín besta, þér megið ekki
ljúka honum öllum!"
„Þetta er Frank„“ sagði gamli
maðurinn og rétti fram titrandi
hendurnar. „Eg ætla aÖ færa hon-
um þetta, góSa min! Oft hefi eg
fært honum eitt og annað upp. Svo
aÖ þér hafið þá lokað hann inni!
GuS blessi ySur! Ykkur hefir ekki
orÖið sundurorSa út af því?“
„Eg óttaðist það altaf. En mér
var svo hlýtt til ykkar beggja, að
þegar eg sá hann vera að taka upp
úr kistunni, lét eg sem eg héldi, að
hann væri innbrotsþjófur og lokaÖi
hann inni.“
„María ntín, besta. FariÖ þér
ekki að koma?“ var kallaÖ ofan af
loftinu.
„Segið þér honum, að þér séuS
aS koma,“ sagSi gamli maðurinn.
„FáiS þér mér diskinn, eg ætla aS
færa honum hann!“
Hún gerði eins og hann baS hana.
„ÞaS ber ekki á öSru, en aS ykk-
ur hafi komiÖ vel saman, ef nokk-
u'Ö rná rnarka af orSum hans,“ sagði
gamli maSurinn.
„Ó, hann er aS stríða mér, af
því að eg læsti hann inni,“ svaraÖi
María.
„Er það svo? En hefir ySur þá
verið stríð í þessu?“
„Ekki svo mjög,“ svaraði hún.
„Máría, þér verSið að þola hon-
urn þetta stríð ofurlítið lengur, til
þess að hjálpa mér til þess að halda
honum hér heima, úr því að hann
er nú kominn,“ mælti gamli maður-
inn hlæjandi. „Eg gæti best trúað,
aS ySur geðjaSist vel að honum,
þegar frá líSur. Ætlið þér að reyna
þaS ?“
„Eg býst við þvi,“ svaraði hún
brosandi og horfÖi á eftir gamla
ntanninum ganga upp á loftið.
(Lauslega þýtt).