Alþýðublaðið - 04.07.1928, Side 4

4
abpVÐUBUAj&H;
: |
|N$komíð:|
j Demlliir, j
« ný gerð, sérstaklega É
Ifallegis? til ferðalaga. |
Einnig nngliitga og ™
t elpnkjólar.
| Matíhiíílur Bjðrasilóttlr. -
Laugavegi 23.
111HBBBIB BHIHð
legsteinninn á leiði déttur hnns
og ferð hans sjálfs kostaði 3000
mörk.
SJ2M dafffiESM ©gf VejffiMM.
Þórður Narfason
trésmiður, Nýkndugötu 23, er
jsjötugur í dag. Hann hefir dvalið
hér í borginni í 40 ár.
Veðrið.
Hiti 7—14 stig. AUhvass í Vesí-
mannaeyjuni, annars staðar hæg-
ur. Lægð fyrir sunnan land á
austurleið. Horfur: Austlæg átt.
Regn á Suðurlandi og við. Faxa-
flóa.
grenninu. Sön^ufejðis á stöku stað
í Djúpinu. Tún víðast illa sprott-
in.
Skaðabóíakrafa.
f Dresden er geysiríkur kaup-
tnaður, sem heitir Peter Koiih.
1 fyrra skrifaði honurn dóttir
bans, sem var stödd í Buda-Pest,
og kvaðst vera ákveðin í að
skjóta sig, þar eð hún væri orð-
in leið á lífinu. Korb sendi þegar
presti einum í Buda-pest sím-
skeyti og bað hann að koma í
veg fyrir sjálfsmorðið. Þá er hanm
bafði sent skeytið, fór hann af
stað með fyrstu járnbrautarlest
suð,ur á bóginn. En þá er hanin
kom til Buda-Pest, hafði dóttir
' han.s skotið sig. Hafði símskeyt-
inu seinkað svo mjög, vegna vam-
rækslu simapjónanna, að prest-
urinn fékk það ekki nógu
snemma. Korb er kauþmaður í
húð og hár og hefir nú höfðað
mál gegn ungverska ríkinu. Krefst
hann 3000 marka skaðabóta, en
Fýlan úr Tjörnininni
Tjörnin er ein hin mesta prýði
þessarar borgar og margt borgar-
búa gengur sér til sksmtunar þær
götur, er að henni liggja — eða
hafast við í skemtigarðinum. En
þá er vindur er, er varla vært í
garðinum eða á götunum í námd
við Tjörnina, saki.r fýlu þeirrar,
er af henni stendur. Er það aðal-
lega slýið, - sem orsakar þessa
fýlu, en væri það flutt burt jafn-
óðum og það safnast við bakk-
ana, v,æri mjög lítið verk að
halda Tjörninmi sæmilega hreimmi.
Ætti bæjarstjórn að taka sér
fram og láta þrífa Tjörnima sem
oftast. Bæði eru borgaTbú'am rdk»
il óþiægindi að fýlunni og eins er
hitt, að hún er borginni til lítiils
sóma.
Um landssímastjórastöðuna.
sækja þeir Gunnlaugur Briem,
Gísli J. Ólafsson og Guðmundur
Hlíðdal.
Súlan
flaug í gær um 1000 km. og
gekk alt vel. Fór hún í gær til
ísafjarðar. Farþegi þangað vax
ÞjSrbergur Þórðarson rithöfundur.
Kynaill
fæst á skrifstofu Aíþýðublaðs-
ins.
Skip sameinaðafélagsins
koma hingað á sunnudag. ís-
landið fer f.rá Kaupmannahöín í
dag og Botnía frá Leith.
Guílfoss
kemur hingað á mánudag frá
Kaupmannuhöfn.
Auglýsendur
eru vinsamllega beðnir að koma
auglýsingum í Alþýðublaðið eigi
siðar en kl. IOV2 þann dag, sem
þær eiga að birtast, en helzt dag-
inn áður, Símsap 2350 og 988
Hitt og þetta.
Trilliónabrúin.
, Þegar þýzka myntin stóð sem
lægst, var smíðuð brú yfir á eina
í nánd við Singen. Fólkið í má-
grenninu kaflar bxú þessa jafn-
an Trilliónabrúna, því að hún
kostaði 1,520 940,901,926,024 papp-
írsmörk!
Falslsar tennur. ,
Nýlega bar svo við, að ekið
var til næturlæknis i París, manni
einum, er þeir, sem með hann
komu, sögðu, að hefði rent niður
öðrum tanngarðinum. Maðurinn
mátti ekki mæla; svo var af hon-
um dregið. Lækninum fanst sag-
an ærið ótrúleg, en þó ákvað
hann að fara með manninn í
Röntgen-stofnun og sannfæra sig
um, hvort rétt væri frá skýrt.
En áður en hann kæmist af stað,
kom kona sjúklingsins og kaliaði
2 kaupakonur óskast. Ágaét
húsakynni, þurrar eúgjar. Uppl.
á Lokasiíg 5, niðri.
ÖU smávara til sanmaskap.
ar frá pví sinæsta til hins
stærsta, alt á ei'.am stað.
©Eaðns. 1$. ¥iljíai*, H.augav. 21.
Sokkar — Sokkar — Sokkar
frá prjónastoiunni Malin eru ís-
lenzkir, cmiugarbeztir, hlýjastir.
Mjólk og brauð frá Alþýðu-
brauðgerðinni • fæ'st á Nönmugötu
7.
Nýj;» iriskbáðira hefir sima
1127. Sigurður Gíslason
hástöfum: — Góái minn; góði
ihinn! Þú heíir ekki gleypt tann-
garðinn. Ég fann hann fyrir of-
an rúmið þitt. — Maðurinn varð
skyndilega alheill heilsu.
Ritstjóri og árjyrgöarmaðu.
Haxaldur Guðmundjson.
Alþýðupfentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
24. kapituli.
Fyrir leynidómstólum.
Leynirannsóknarrctttirinn 'fór fram í , her-
bergi í hinni stóru ’höll hiins hákeisanalega
ríkisróttar. Fyrir þessum dómstóli, sem úr-
skurðaði hvers konar „réttvísi", sem bæri
að úthluta' illræmdum, pólitískum fönguim
vegna afbrota gegn hans allrahæstu hátign
keisaranum, stóð ég nú — þegar dæmdur.
Ég hafði verið í þrjár langar, langar vik'ur
í raka, kalda, þrönga klefanum í Sanktl
Péiturs- og Páls-vígi, þar sem véggirnir vont'
þaktir af kolsvartri leðju, og svo vanux var
ég orðinn skuggsýninu og myrkrinu, að ég
gat ekki vel aðgreint dómarana í fyrstu.
En bráitt birtust þeir mér í „fyllingu sinni“,
— ímynd börku, grimdar og illmensku. Þar
hiefi ég einna jafn-íólskulegasta menn ldtið á
allri minná æfi.
Gljáandi, skinandi einkeniniisbúningarnir
báru mjög af hinu dimma, auða, húsgagna-
snauða herbergi. Alls staðar virtust sporar
hringla og sverð dragast eftir gólfinu.
Umkringdan af hermönnum með stríðs'byss-
ium( í höndum með berum byssustingjuim var
farið með mig að borðinu, þar sem dóm-
arar feyniheixéttaiins sátu. Á gormiæltri rúss-
nesku gusuðu þessir háu herrar út úr sér
ákærum herréttaxins gegn mér. Ég skildi
nægilega mikið af því, sem sagt var, tt)
þess að fá fulla vitneskju um, að lögreglan
heí'ði ekki verið iðjuliaus og ekki -slegið
slöiku við, meðan ég var geymdur í Sankti
Péturs- og Páls-víginu. Þeim var ekki ein-
ungris kunnugt um kaupskap okkar Seifers
og alt þar að lútandi, heldur aðra póilitiska
brellu, sem ég hafði eitt sinn gert Rússum
og ég bugð'L að nú myndi mönnum að imestu
úr minni liðin. Ákærurnar gegn mér voru
sannarlega hræðilegar jog skelfandi. Þess
vegna mátti ganga að því sem vísu, að ég
myndi verða sekur fundinn.
Þess vegna stóð ég fyrir framan hina
grimmúðlegu og með öllu miskunnarlaiusu
rannfóknarréttaxdómara — menjnina með
steinhjörtun — klukkutíma eftir klukku-
tima, eiginlega án þess að gefa neinn veru-
legan gaúm að v.itnaleiðslunnii gegn mér.
Þeir gerðu alt, sem þeim var unt, til þess
að þvinga mig til að gepa játnjingu fy,rir
þeim á gerðum mínum a liðnum tima eðai
gera ítarlega grein fyrir starfi minu fyrir
brezka ríkið á njósnarferðum mínum um
Rússaveldi og meðan ég dvaldist stöðugt í
Sankti Pétursborg sem aðstoðarmaður brezka
sendiherrans, en því neitaði ég harðlega.
„Ég er sakaður um njóshir. Ég játa sekt
mína,“ sagði ég.
Rannsöknarrétturinn yfir mér einum var-
aði í fimm daga. Mér fanst herréttur þessi
oft snúast um. næstum því skrmgileg . aib-
riði, og víst er um það, að mér fanst það
góð hressing að mega yfirgefa hina röku,
köldu myrkvastoíu og sjá hið blessaða ljós
'dagsins í átta til niu klukkustundir dagfega.
En svo voru þeir á einda. Loksins var dónir
ur kveðinn upp af herforingja, sem var
hvitur fyrir hærum. Ég var dæmdur í æfi-
langt fangelsi, — einmjtt eins og ég hafði
búist við.
Þött embættismenn herdómstólsins vaaru
barðúðugir. og ómannúðlegir, fór þó svo
samt, að einstöku þeirra horfðu á mig með-
aumkunaraugum, er hinn hræðifegi dómur
var kveðinn upp. Ég ypti öxlum og tókst
að mestu að dylja angist mína og skelfingn.
Lífsstarf mitt var á enda. Athai'namaöur
gat ég ekki framar verið. Ég átti ekki annr
að eftir en að láta lífið eftir það, sem má
kallast óratimi í iifanda-gröf, — og alt þetta
var kvenmanni að kenma. En þó hlaut ég
að naga sjálfan mig í handarbökin fyrir