Vísir - 19.04.1936, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBL.U)
Hulduskipið.
Æfintýri eftir Hu 1 du.
Niðurl.
Þeir Arnviður og Björn litli
settust á hólbarð seni var orðið
autt og þurt. Sólin skein heitl
og það var engin liælta að þeiin
vrði kalt, þó að þeir sætu þarna
um stund. Arnviður gamli kom
sér vel fyrir og lagði síðan arm-
inn yfir Björn litla og hallaði
honum að sér. „Ó!“ livíslaði
ílrengurinn samstundis, „eg sé
eg sé, afi.“
„Hvað sér þú þá,“ spurði afi
Iians i hálfum hljóðum. „Skipið
úti fvrir skerjagarðinum —
fallega hálá sem eru að sækja
vörur út í það, og fólk — f jölda
margt fólk. Nei! og nú eru öll
hvolfin eins og sæi inn í stóra
sali. Og bátarnir lenda við allar
þessar stóru dyr og fólkið sem
er heima tekur á móti yörun-
um úr þeim. — Ilcvrðu! Nú
skella þeir þungum hurðum
einliversslaðar inn i hjörgun-
um. En hvað fólkið er fínt.
Sjáðu, afi, lillu drengina i smá-
hátunum hérna heint á móti.
Hvað þeir eru i skritnum
skrautlegum fötum.“
„Já, það skortir ekki margt
huldufólkið í Svörtuhvolfum,“
svaraði Arnvitur gamli lágt og
hrosli.
„En afi — að þú skulir aldrei
hafa sagt mér frá þessu fyrri og
sýnt mér það alt. Vita bræður
mínir ekkert um þetta? Hefir
þú aldrei sagt þeim það? Geta
þeir ekki séð það?“
„Hvaða ósköp spyr þú um
niargt í einu, drengur. Þú varst
nú fyrst í vor svo viti borinn,
að eg teldi rétt að sýna þér
þetta og segja. En hvað hræður
þina snertir, eru þeir alveg ó-
skygnir menn, það liefi eg
margsinnis reynt. Nú verður þú
vænn og stiltur drengur, Bjössi
minn, og segir engum frá þessu
nema mömmu þinni. Hún fer
varla að fleipra með það. Hún
veit um alt sem eg sé, þó að
hún sé ekki skygn sjálf, þá trú-
ir hún mér og hefir æfinlega
trúað frá því hún kom i þenn-
an hæ. En þú átt að fara dult
með þetta alt sem þér er leyft
að sjá öðrum mönnum fremur,
að það sr sómi livers manns að
vera orðvar. Og liitt líka, að
liuldufólkinu geðjast ekki að
þeim sem segja fró því og öll-
um þeirra liáttum, i leyfis-
eysi.“
Björn litli hlustaði vandlega
eftir öllu sem afi lians sagði og
fanst mikið til um það, að vera
trúað fyrir leyndarmáli lians.
Hann sat hljóður og horfði á
liulduskipið fagra, sem lá rétt
utan við skerjagarðinn og
hækkaði smátt og smátt á sjón-
um, eftir því sem það léttist við
það að vörunum var skij)að
upp.
„Afi“, hvíslaði liann loks,
„hefir þú aldrei talað við huldu-
fólkið?“
„Ekki í vöku, en ofl kemur
]>að til mín i svefni og talar við
mig um liitt og þetta. Það veit
fult svo margt sem við, enda er
það nú létlara á sér og getur
skygnst betur um. Og svo er
mér nær að halda að það sjái
lengra fram i tímann en mensk-
ir menn. Að minsta kosti hefir
])að varað mig við mörgu, um
dagana.“
„Eg skal aldrei styggja huldu-
fólkið“, mælti Björn lilli lágt
og' leil framan í afa sinn„
„Ileldur þú ekki að mig dreymi
það Hka, þegar eg er orðinn
stór?“. — „Jú, ælli ekki það“,
svaraði gamli maðurinn hóg-
vær, „en nú fara foreldrar þín-
ir að undrast um oklcur, Bjössi
minn, og það er hest að við
komum heim.“
Arnviður gamli slóð slirðlega
á fætur, en Bjössi llli sat kvr
á liólbarðinu. Um leið og afi
Iians slepti honum dofnaði vfir
þvi sem hann sá i hulduheimi.
Og að lokum hvarf það með
öllu. Hvernig sem liann starði
á hamrana sá hann ekkerl
nema auð og tóm hvolfin og
svarta bergveggina á milli. Og'
hvernig sem hann leitaði með
æugunum var ekkert skip að sjá
við skerjagarðinn né háta ó vík-
inni.
„Komdu nú, harn mitt“, end-
urtók afi lians. Og Björn litli
stóð líka á fætur og þeir lögðu
af stað heimleiðis.
„Heyrðu afi — heldur þú
ekki að eg' geti séð eins og þú,
þegar eg er orðinn stór?“ spurði
drengurinn og leit til baka, en
þar var ekkert að sjá.
„Ekki er ])að ómögulegt, ef
þu er stiltur og segir ekki
mörgum frá.“ —
„Eg ætla að vera stiltur og
segja bara niömmu og þér.“
„Já, já — stiltur og þögull;
þá verður þér treyst og' trúað
bæði af sýnilegum og ósýnileg-
um vinum.
„Vertu dyggur, trúr og tryggur,
tungu geyni vel þína,“
tautaði gamli útskaga-bóndinn
og liélt þétt um liönd sonarson-
ar síns meðan þeir gengu suður
bleika túnhólana.
Þegar þeir komu heim undir
bæinn kom hundur bræðranna,
hann Sendill, á móti þeim.
Hann dillaði skottinu, leit vin-
gjarnlega til þeirra og hljóp
sfðan við fót fram hjá þeim lit
tún,alla leið út á hólbarðið, sem
þeir Arnviður gamli og Björn
litli höfðu setið á. Þar stað-
næmdist liann, horfði ofan á
Dyravík og gelti við og við.
Björn litli leit þangað og spurði
„Er hann Sendill máske skygn,
afi?. Hann stendur þarna úti á
hólbarðinu og geltir, eins og
Iiann sjái eitthvað nýstárlegt.“
„Það getur vel verið að hann
sjái eitthvað — eg hefi oft orðið
þcss var að skepmjr eru skygn-
ar —- einkum liundar. IJefir þú
eklci tekið eftir því að liann
Sendill sest löngum út á bæjar-
vegg og gellir i vissa átt? Það
bregst aldrei að úr þeirri átt
kemur geslur áður en langt um
líður. En Sendill er ekki að
gelta að gestunum, því liann
byrjar löngu áður en ,þeir eru
komnir í augsýn, heldur geltir
hann að fylgjum þeirra, því
þær koma æfinlega nokkru fvr
en mennirnir sjálfir.“
„Sér þá Sendill huldufólkið
og skipið, afi?“
„Sennilega“, mælti Arnviður
gamli um Jeið og liann staul-
aðist inn í bæjardyrnar.
Bara að það reiðist ekki við
hann fvrir kjaftæðið, hugsaði
Bjössi lilli. Eg' lield að ég t'ari
og kalli á liann.
Svo þaut Iiann út á Iiól og
kallaði: „Sendill! Komdu greyið
— Sendill!“
Sendill leil við og dillaði
skottinu, en héll áfram að gella
út á vikina.
„Sendill, gegndu mér!“ kall-
aði Bjössi lilli. Og Sendill þorði!
ekki annað en gegna, en honum
var auðsjáanlega nauðugt að
verða á burtu af hólharðinu, því
hann stansaði i öðru Iivoru
spori, leit við og gelti. Svona
dragnaðist hann heimleiðis og
Bjössi litli var altaf að lierða á
honum með því að kalla og
kjassa i áttina til hans. Loks
var liann kominn og flaðraði
upp um drenginn. Og drengur-
inn kjassaði hann og talaði við
hann: „Þú mátt eklci styggja
huldufólkið, Sendill minn,
mundu það — þú máttir ekki
gelta svona hátt og góna á skip-
ið þess og bátana, það hefði
vel getað reiðst við })ig fyrir
kjaftæðið“.
Og Sendill íldi hátt, gelti og
flaðraði upp um Björn litla eins
og hann vildi segja: Bjössi
minn, var ekki von að mig lang-
aði til að gella — ef þú hefðir
séð alt, sem ég sá!
Og svo hlupu þeir Björn litli
og Sendill heimleiðis. Drengur-
inn hló og hundurinn hljóp á
undan honum og' gclli, þreif svo
gamalt kindarhorn með kjaftin-
um og henti þvi í háaloft, leit
a vin sinn Bjössa og greip horn-
ið ó ný. — Svona gekk það alla
leið heim að bæjardyrum. Þar
slej)ti SendiII horninu og elti
Björn litla inn öll göng og til
baðstofu. -— Fólkið var að
skrafa saman, en upj)i í rúminu
sinu Já Arnviður gamli, tottaði
tóbakspípu og ])agði, en liýran
skein í svij) hans.
Bjössi lilli hljóp inn að rúmi
afa síns og seltist á stokkinn,
en Sendill skokkaði á eftir hon-
um, lagðist við fætur hans og
fór að sleikja sig. Sólin skein
inn um gluggann og lil fóta í
rúmi Arnviðar gamla lá kisa í
geislanum og malaði lágt uj)j)
úr svefninum.
Viku seinna kom vorskipið í
Vogakaupstað og allir hændur
Skagans fóru í kauj)staðinn,
fegnir siglingunni og sumar-
blíðunni.
POLA NEGBI