Vísir - 26.04.1936, Blaðsíða 5

VÍSffi SUNNUDAGSBLAÐ
5
300- IolOPWU SobiMjUAJA,.
Smásaga eftir
Niels Egon Johansen.
. .Hann sat lieima við skrif-
borðið silt og einblíndi á fimm-
hnndruðkrónaseðil, er lá fyrir
framan liann á borðinu. Mik-
il ósköp var nú seðillinn fall-
egur, og sannarlega var nóg
með hann að gera — ef liann
bara ætt’ann! Hann hafði
nefnilega ekki staðist freist-
inguna og stolið honum úr
sjálfs síns liendi, af því lion-
um bráðlá á peningum. Rukk-
ararnir voru alstaðar á hælun-
um á honum, og það einasta,
sem gat bjargað því við, var
þessi „plógmaður“.
Hann reis á fætur og fór að
ganga um gólfið, fram og aft-
ur. — Auðvitað mundi þessi
þjófnaður komast upp og þá
lá i augum uppi, að öll bönd-
in mundu berast að honum,
þvi hann var gjaldkerinn og
hafði yfirumsjón með öllum
fjármálum fólagsins.
Að vísu gat hann þverneitað
að vita nokkuð um þenna stuld
— en mvndi þá nokkur trúa
framburði lians?
Nú liafði liann unnið þarna
í mörg ár og staðið prýðilega
i stöðu sinni. En auðvitað
mundi þess réltilega verða
krafist, að hann borgaði þessa
„skekkju“ úr sinum vasa, og
svo hlaut slík „reikningsvilla“
og þessi að rýra álit lians.
Það var óhjákvæmilegt, að
þetta lilaut að hindra launa-
hækkun i bili ....
I öngum sinum slangraði
hann inn í borðstofuna og sett-
ist þar á legubekkinn, við hlið
konu sinnar.
„Það er dálílið, sem ég þarf
að segja þér núna, góða mín“,
mælti hann. „í dag „nældi“ ég
500 krónum úr „kassanum“.
Þetta er auðvitað hreinn og
beinn þjófnaður — en ég mátti
til. Fjármálum okkar er svo
djöfullega komið. Við getum
ekki lifað af þessum litlu laun-
um, sem ég lief . ... “
Hún hvesti þegjandi á hann
augum
„Ég veit vel, að þetta er voða-
l'egt, — en það er satt!“ bætti
hann kjökrandi við.
Þegar konan hafði aftur náð
andanum, mælti hún staðfestu-
lega:
„Þú skilar þessum pening-
um í fyrramálið. Það er eitt
að vera ósýnt um sín eigin
fjármál og annað að vera þjóf-
ur.“
„En, elsku Lára mín — sjáðu
nú til. Þetta verslunarfélag,
sem ég vinn fyrir, er nú 73 ára,
og það er þekt að því að selja
góðar vörur sanngjörnu verði,
en það er líka að fleiri dygð-
um vel kunnugt, og allir, sem
nokkurt skyn bera á verslun,
vita hvað það er. Besta aug-
lýsing þess er sú staðreynd,
að þar liefir aldrei neinni
manneskju verið vikið úr
stöðu. Verslunarstjórum þess
þykir gaman að geta sagt:
í 73 ár höfum við séð öllu
starfsfólki voru farborða þang-
að til það dó, eða komst á eft-
laun!
Já, elsku Lára mín, -— þetla
segja þeir nú, þessir háu herr-
ar, og að tveim árum liðnum
verður hátíðlega minst 75 ára
starfsemi félagsins. Fari nú
svo, að þeir reki mig, tapar fé-
lagið við áliti —- þvi einkunn-
arorð þess eru, eins og hvert
mannsbarn á landinu veit: —
Starfsfólk vort er trúmenskan
ein!
Húsbændur vorir stæra sig
af því, að þeir séu mannþekkj-
arar, er við fyrstu sýn sjái,
hvern mann hver og einn lief-
ir að geyma. Þetta er auðvit-
að ósköp barnalegt, en svona
eru þeir nú. Eftir því að dæma
geta þeir hvorki kært mig eða
vísað mér frá. Auk þess var
það hrein tilviljun, að ég gat
„nælt“ mér í þessar 500 krón-
ur — sjáðu bara hvað seðill-
inn er nú fallegur. Sjáðu mynd-
ina á honum. Taktu eftir þvi,
hvernig fiskimennirnir draga
netið á land! í þetta net liefi
ég hugsað mér að snara alla
lánardrotna okkar og viö það
lægja í þeim mesta rostann. Og
þá skaltu sjá, að þeir fara
fljótlega að heilsa okkur aftur,
ef við mætuin þeim úti. Ég hata
lánardrotna — eða réttara sagt,
ég hata að vera háður lánar-
drottnum! Ég lít ekki glaðan
dag meðan ég hefi þá yfir
höfði mér ...
„Þú vilt kannske heldur vera
hnupplari?“ spurði konan birst
i bragði.
„Já, af tvennu illu. Ég held
það sé ekki margt að því, að
vera smálinupplari, þegar eklci
er liægt að hafa hendur í hári
manns. Ég veit líka gjörla, að
þeir hvorki geta né vilja reka
mig.“
„En lögreglan?“
„Nei, vertu nú i éilifri náð-
inni! Heldurðu, að þetta félag
fari að blanda lögreglunni í
sín einkamál? Nei, elsku lijart-
að mitt, — það er sannarlega
500 króna virði, að liafa mann
eins og mig i þessari stöðu.
Þeir fá aldrei belri eða áreið-
anlegri gjaldkera en mig . .. .
livað ertu nú að glotota? —
Já, ég sagði áreiðanlegri, því
þessi „plógmaður“, sem ég nú
liefi stolið, er lirein undantekn-
ing — og undantekningin sann-
ar regluna“.
„Nú gerir þú'svo vel að skila
þessum 500 krónum snemma í
fyrramálið!“ endurtók konan.
„Þú verður að gera það!“
„Já, snemma í fyrramálið
bið ég um viðtal við yfirskrif-
stofustjórann, og segi: „Virðu-
legi herra. 1 dag er ég búinn
að vinna hér í 10 ár, við
alt of lág laun. Þess vegna
hefi ég tekið til þess ör-
þrifaráðs, að stela 500 krónum
úr „kassanum“. Fyrir þetta hef
ég ke\rpt föt lianda konunni
minni, borgað opinber gjöld og
húsaleigu fyrir næstu þrjá
mánuði. Yður er i sjálfs vald
sett, livort þér tjáið þetta lög-
reglunni, — en mér finst eg
hafi eitthvert liugboð um, að
yður sé eigi ljúft að taka málið
upp á þeim grundvelli.“ ....
Elslcu Lára min, — eg ætla að
liafa nákvæmlega þetta orða-
lag!“
En konan lýsti því yfir í
þriðja sinn, að liún bæði hann
um að skila peningunum aft-
ur — og lofa sér nú þvi!
Er hann vaknaði um morg-
uninn, fór hann í nýjan al-
íatnað og setti á sig hálsbind-
ið, sem konan hans gaf lion-
um fyrir skömmu í afmælis-
gjöf. Á leiðinni í vinnuna gat
liann ekki gleymt síðustu ski]>-
unarorðum Láru: „Skilaðu
seðlinum aftur á sinn slað!“
Þegar á skrifstofuna kom.
hóf liann starf sitt með þvi, að
lesa morgunpóstinn, eins og
venja hans var. Að því loknu 1
leit liann i spegilinn og drap
síðan á dyr skrifstofustjórans.
„Kom inn!“
Hann lauk upp hurðinni,
hneigði sig og mælti:
„Mér liggur nokkuð á hjarta,
sem mig langar til að segja
yður!“
Skrifstofustjórinn tók hann
á orðinu og sagði:
„Já, lir. Petterson, eg veit
fyrirfram hvað það er !“
Yið þetta varð gjaldkerinn
náfölur af liræðslu. Var þjófri-
aðurinn strax orðinn uppvís?
En þá liélt skrifstofustjórinn
áfram máli sinu:
„Þér óskið auðvitað eftir
launahækkun í tilefni af þvi,
að þér eruð búnir að vera hér
i lt) ár — eða er ekki svo? Eg
álít þetta ekki ósanngjarna
beiðni, og eg skal leggja liana
fvrir stjórn félagsins og sjá til
aö liún verði tekin til greina.
En það er dálítið meira. Félag-
ið hefir ákveðið að afhenda
vður í dag 500 króna peninga-
gjöf i viðurkenningarskyni fyr-
ir vel unnið starf á liðnum 10
árum . . . . “
Án þess að skilja upp né nið-
ur í þessu öllu saman, gekk
Petterson út, — fen um leið
greip skrifstofustjórinn lieyrn-
artólið og liringdi:
„Þakka vður upplýsingarn-
ar, kæra frú. Þetta er alt í hesta
lagi. Hann kom liingað til min,
staðfestulegur á svip, og var
mikið niðri fyrir. En eg gaf
lionum ekki tækifæri til að
segja eitt einasta orð — og nú
er þetta alt klappað og klárt.
.... Veaúð þér nú blessaðar
og sælar, kæra frú, — bless-
aðar!
DÝRAGARÐUR BERNARDI.
Eldur koin upp i dýragarði
Bernardi, við Esbjerg, eigi alls
fyrir löngu. 20 apakettir, bjöm
og hundur, fórust í eldinum. —
Myndin er af Bernardi i rúst-
unum, með uppáhalds hund
sinn.