Vísir - 18.02.1938, Blaðsíða 4
V I S I R
Stærsti viti í heimi.
Frakkar ætla að reisa á þessu
lári stærsta vita í heimi. Á hann
að vera á eyjunni Quessant, 40
km. vestur af Brest. Ljósmagn
vitans á að jafngilda 500 milj.
kertaljósa og á að sjást í 80
km. fjarlægð. Samtals verður
vitinn 135 fet á hæð, þar af
verður Ijóskerið 40 fet.
Fólksfjöldi í heiminum.
Samkvæmt skýrslum, sem
komið hafa út í Berlín, eru
jarðarbúar nú taldir um 2.116
miljónir að tölu. Þar af búa 562
milj. í Evrópu, 1162 milj. í As-
iu, 151 milj. í Afríku, 266 milj.
i Ameríku og 11 miljónir í
Ástraliu. Mannflesta rikið er
breska heimsveklið. íbúar þess
eru 516 miljónir, þá kemur Kína
með 437 milj., Rússland með
171 milj., Bandaríkin með 144
milj., franska heimsveldið 111
miij., Japan 99 milj., Þýska-
land með 68 milj. og Ilalia með
51 miljón.
Jó!afagnaður> og
jólapakkar.
Eins og venja er til, fór fram
jólafagnaður fyrir innlenda og
erlenda sjómenn, á Sjómanna-
stofunni á Norðurstíg 4, um
síðastliðin jól. Alls fimm kvöld
voru slík boð fyrir sjómenn;
þar sem Ijósin loguðu á jóla-
trénu, jólasálmar voru sungn-
ir, jólasögur sagðar eða lesn-
ar og kaffi framborið, með
brauði og öðru tilheyrandi.
Um 100 manns tóku þátt í
þessum jólaglaðningi, og voru
það, auk Islendinga, hæði Eng-
lendingar, Þjóðverjar, Norð-
menn og Danir.
Jólapakkarnir auka mest á
gleði skandinaviskra sjómanna
við þessi tækifæri, svo að slæml
er að þá vanti. Að þessu sinni
var aðcins úthlutað 53 jóla-
pökkum; 22 til íslendinga, 30
til Norðmanna og 1 til Dana.
Jólapakkar höfðu hvorlci kom-
ið frá Þýskalandi, Englandi né
Noregi, en aðeins frá Dan-
mörku, og dálítið héðan úr
bænum. — I fyrra höfðu kom-
Ið mjög margir jólapakkar frá
Noregi, og var nokkuð af þeim
gejunt þar til nú, og lcom það
sér vel.
Ýmsir menn gefa örlátlega
lil þessa jólafagnaðar, og vil
pÆR
REYKJA
FLESTAR
TE.OFANI
s:iOeOOöOíÍOÍSeöíSOÖ!ÍOGCÖOÖQOCCíí««!ÍtÍtÍÖOOa?Í<500GÍÍÖÍ50ÍÍOOOCOOÍ
í? ;;
Húseignir.
« Hefi f jölda af húseignum til sölu. Sumar með tæki- «
| færisverði og lítilli útborgun. «
Lárus Jóhannesson, I
hæstaréttarmálaflutningsmaður. |
I Suðurgötu 4. Sími: 4314. g
5»,
sootititititststitiootiootiotiooootstsoíiooootitiooootstiooooootiotiotsootit
eg hér með fyrir hönd Sjó-
mannastofunnar þakka öllum,
sem á einlivern liátt studdu að
því, að alt gæti farið vel fram
og ekkert skorti.
En sérstaklega vil eg þakka
Kvennadeild Slysavarnafélags-
ins, sem sendi Sjómannastof-
unni kr. 100.00 (eitt hundrað
krónur) í þessu augnamiði, og
tók þannig verulegan þátt i
kostnaðinum við þetta.
Verkefnið er mikið og þetta
starf alls ekki þýðingarlítið.
Nolckrir íslenskir sjómenn eru
um liver jól í erlendum höfn-
um, og myndi þeim vera kært
að fá þar óvænt íslenskan jóla-
pakka. Það er í verkahring
Sjómannastofunnar, að annast
um sendingu slíkra pakka, ef
einhverjir vildu gefa í þessu
skyni. Bréf eða kort, með nafni !
sendanda og utanáskrift, ætti
að vera í hverjum pakka, og
ckki mega slíkir pakkar inni-
lialda tollvörur, eð’a það sem
getur skemt frá sér.
E'rle'ndis gangast kvenfélög
og einstaldingar fvrir söfnun
jólapakkanna, og senda þá síð-
an til aðalstöðvar sjómanna-
starfsins, svo snemma, að hægt
sé að vera búið að senda þá
til sjómannaheimila víðsvegar
um heim, nægilega snemma
fyrir jól.
Sigurðiir Guðmnndsson.
mmmm
Sumardvöl { Danmörkn.
Ungar íslenzkar stúlkur geta
komist að lýðskóla frá 3. maí
(ca. 10 lcm. frá Kaupmanna-
höfn — 200 kr. fyrir 3 mán-
uði). — Skrifið eftir upplýs-
ingum.
Bröderup Höjskole, Tappernöje St.
ilUSNÆflli
GOTT herbergi með liúsgögn-
um og öllum þægindum óskast
nú þegar fyrir erlendan menta-
mann. Tilboð, auðkent: „Menta-
maður“ sendist afgr. blaðsins.
(310
LITLAR IBÚÐIR til leigu
strax, stærri 14. maí, Reykja-
víkurvegi 7, Skerjafirði. (314
2 HERBERGI og eldlnis með
nýtisku þægindum óskasl. —
Fjórir fullorðhir í heimili. Til-
boð, merkt: „12“, leggisl inn á
afgr. blaðsins fyrir 25. þ. m.
(316
STÚLKA, sem er laghent, get-
ur komist að að læra kjólasaum.
Saumastofan, Laugavegi 12,
uppi. Gengið inn frá Berg-
slaðastræti. Sími 2264, (304
TVÆR slúlkur, vanar
jakkasaum, geta fengið at-
vinnu nú þegar. Andersen &
Lautli li.f., Austurstræti 6. —
(277
GUÐJÓN JÓNSSON, bilstjóri
frá Siglufirði óskast lil viðtals
í síma 1909 sem fyrst. (313
STÚLKA óskast í vist á
Flpkagötu 5 vegna forfalla
annarar. — Uppl. í síma 3043.
(317
Hárfléttnr
við ísl. og útlendan búning í
miklu úrvali. Keypt sítt, afklipt
hár. —
Hárgreiðslnst.Perla
iKAlPSKAPUKl
BARNAVAGN til sölu. Garða-
stræti 35, kjallaranum. (311
60C)
IIUIS -UOA ’BJIOjJ jSjbui
go upfius n>jsuaisi ngpg
jn gpjsj jnjjpjjmj ‘jnjæjjng
‘liuignuj ‘jinjliA.ji •lumgjpf JB
UUpjOJÁU IJ03A IIUBIJ go Jtipog
suio ‘uunjspjj u i.iuqjBqGji
•gij yT -.1(1 BJUB OP UJJIJ IHITO
n jofqupupj •jpfojBgnus gi
-guuiq •jpfqujsoq gigirejj ’lOÞl
-BPJBJOJ gujjES jjoq -qiojs i
jpfqnpjBjoq -jjnq i jpfqnjsoiq
• nni.lv r vovanxNiis i
HÚS stór og smá selur Jónas
H. Jónsson, — Fasteignastofan,
Hafnarstræti 15. Sími 3327. —
(247
NOTUÐ íslensk frímerki eru
ávalt keypt liæsta verði i Bóka-
skemmunni, Laugavegi 20 B og
á Urðarstíg 12. (74
GASELDAVÉL, sem ný, til
sölu á Framnesvegi 16 C, með
tækifærisverði. (286
VÖRUBlLL Diamond T. mo-
del 1934 er til sölu nú þegar.
Haraldur Sveinbjarnarson,
Hafnarstræti 15. (312
ALLIR hagsýnir menn kaupa
húsgögn i ÁFRAM, Laugavegi
18.‘ ‘ (315
LÍTIÐ hús til sölu. Tilboð
sendist Vísi, merkt: „38“ (318
Hrði Hittnr
og œeim liansi-
Sögur í myndum
fyrir bðrn.
26
Bjarndýrið.
Hrói og Litli-Jón eiga aÖ deyja,
fógetanuin til skemtunar. Við
skulum bjarga þeim, piltar!
Fljótt til borgarinnar. ViíS skul-
um hita fógetanum og Grami rika
mn eyrun.
' IJeyr'ðu, segir Tuck, mér datt dá-
lítið í hug. Sjáðu Valla. Hvernig
heldur þú að það væri . . . . ?
Alveg rétt, Tuck. Og þeir kalla
á fund sinn Chris, sem lcemur með
támda bjarndýrið sitt.
ammamnmm
NJÓSNARÍ NAPOLEONS. 37
vonir um, hvérnig svo sem hann yrði að liorf-
ast í augu' vi'Ö dauðann, mundi hann gera það
eins drengilega og af eins miklu hugrekki og
Pierre hafði gert, og það enda þótt liann -—
Gerard — væri saldaus. En, nú, er liann svo
skyndilega lieyrði orðið náðun skildi hann ekki
til fulls merkingu þess.
Toulon liélt áfram rausi sínu um göfgi og
samúð Ilans Hátignar og liæfileika sjálfs sín
til þess að tala máli greifans við sjálfan keis-
arann. En Gerard lieyrði að eins slitur af því,
sem Toulon sagði. Hann hugsaði að eins um
þetta eina orð og loks rann eins og ljós upp
fyrir honunt — liann skildi lil fulls merkingu
þess. Hann kastaði útbrunnum vindlingnum
frá sér og horfði með ákafalilliti i augum á
Toulon hinn gildvaxna, horfði á bústna and-
lilið, sem honum fanst viðhjóðslegt, liorfði á
litlu, lævíslegu augun, spyrjandi,' næstum biðj-
andi, því að honum fanst hann svo þreklaus
orðinn og lieimskur. Toulon hallaði sér fram
lítið eitt og studdi öðrum olnboganum á borð-
ið. Ljóta andlitið hans var eitt bros. Það komu
eins og smiáglampar fram í augu hans, og gildu,
stuttu fingurnir lians hreyfðu við strýlega höku-
toppinum. Hann leit út eins og taminn geit-
bafur. Og nú gat Gerard vart leynt ógeði sinu
á honum. Hann varð glaður á svip.
„Já, kæri markgreifi,“ sagði Toulon. „Hans
Hátign þóknaðist..... .“
„Við Iivað eigið þér,“ gat Gerard loks sjiurt,
en varir hans voru þurrar og tunga og honum
veittist erfitt að mæla.
En Toulon var mjúkmálli en nokkuru sinni,
er liann liélt fram:
„Að eins þetta, vinur minn, að ef þér viljið
fallast á eilt skilyrði sem Hans Hátign hefir
þóknast að setja haldið þér elcki að eins lífinu,
en fáið að auki — takmarkað frelsi!“
Þegar maður — ungur maður eins og Ger-
ard, hefir margar nætur og daga liorfst í augu
við dauðann, reynt að sætta sig við þá tilhugs-
un, að innan svo og svo margra klukkstunda
verði hann ekki lengur i lifenda tölu, — að
hann fái ekki framar að taka þátt í starfs- og
gleði-lífi, með kátum, góðum vinum, er geta
áfram notið lífsins og unaðssemda þess, heldur
verða að morkna og verða möðkum að bráð i
gröf afbrotamannsins, — er sannast að segja
lítil furða, þótt erfitt sé að átta sig á algerlega
nýju viðhorfi. Dauðinn — allar hugsanirnar um
dauðann liverfa skyndilega, en lifið sjálft, ljóm-
andi, lokkandi, heillandi og blasir við aftur —
og hugurinn fyllist vonum, ósegjanlegum fögn-
uði, sem lamar i fyrstu, eins og örvæntingin.
Og vitanlega var þessu líkt varið með Gerard.
Hann var eins og maður, sem kvalist liafði af
martröð, og getur, er Iiann vaknar, ekki þegar
í stað áttað sig — þvi að álirifa hennar gætir
enn um stund. En smám saman, hægt, mjög
liægt, hverfur örvæntingin og.þreytan — víkur
fyrir þessum mikla fögnuði, fyrir endurvökt-
um skinandi vonum, sem allir þeir, sem ungir
eru og heilbrigðir, ætti að bera í brjósti.
Lif, líf! Gerard unni lífinu. Hann hafði líka
notið gæða þess í rikum mæli — verið ham-
ingjunnar barn. Hann hafði litið liaft af sorg-
um og mótlæti að segja.
Að vísu hafði liann orðið að reyna svo margt
undangengin dægur, að óvíst var — og i raun-
inni næsta ólíklegt, að hann mundi nokkurú
sinni aflur verða jafn léttlyndur og liann hafði
verið. En lífið var enn fagurt j augum lians,
ljómandi, laðandi — þótt það nú gerði kröfur
til hans. Það var eins og liann sæi himininn aft-
ur, heiðan að mestu, en á honum var þó eitt
ský, mikið og skuggalegt. Og liann vissi ekki
livað það mundi boða. Hann yrði að undirgang-
ast viss skilyrði. Svo hafði yfirmaður leynilög-
reglunnar sagt. IJver voru þessi skilyrði? Hvers
var krafist af honum?
Gerard reyndi að safna allri hugarorku sinni,
til þess að vera rólegur, geta skilið til fulls, og
hann horfði loks djarflega á mannhundinn,
sem sat andspænis honum.
„Þér sögðuð rétt í þessu, að viss skilyrði væri
sett — eg fengi að hakla lífinu, ef eg gengi að
þessum skilyrðum. Hver eru þau?“
Oð Toulon tók nú til að skýra þetta fyrir
honum.
„Við skulum hugsa okkur, að einhver maður
— til dæmis af yðar stétt, sé dæmdur til lifláts,
—vcrði dæmdur til þess að deyja smánarleg-
um dauða, því að landráðamenn, með sárfáum
undantekningum, eru skotnir þegar þeir snúa
baki við þeim, sem hleypa af byssunni.“
Þannig hóf Toulon skýringar sínar. Hann
talaði liægt, en ákveðnum rómi og rnjög liá-
tíðlega, en öll föðurleg góðvild virtist nú liorf-
in með öllu.
„Til þess að fullnægja dóminum og ná tilgang-
inum, sem lögin miða að, er dómurinn fram-
lcvæmdur. Vinir, ættingjar — liarma hin dapur-
legu og smánarlegu örlög lilutaðeiganda. Þar
sem um árás á æðsta maun þjóðarinnar er að
ræða, eru eignir hins dæmda gerðar upptækar
og lagðar undir ríkið. En stundum kemur það
fyrir, að IJans Hátign keisarinn notar sér rétt
sinn til þess að sýna miskunnsenii — og land-
ráðamaðurinn, svikarinn, fær að lialda lífinu
— en verður að undirgangast viss skilyrði. Hann
hefir verið dæmdur til lífláts — en dóminum
ekki fullnægt.“
„Skiljið þér nú?“
„Ekki fyllilega,“ svaraði Gerard veiklega.
„I yðar tilfelli myndi þetta koma þannig út,
að Gerard de Lanoy væri talinn dauður, en þér
munduð verða aðnjótandi mislcunnsemi Hans
Hátignar. Með öðrum orðum: Utan Fralcklands
getið þér tekið yður livaða nafn sem þér viljið,
gerst borgari hverrar þjóðar sem yður best
geðjast að, þér getið byrjað nýtt líf, eins og
svo margir menn, — sumir miklu eldri en þér
liafa gert, og þetla getið þér gert á livern þann
hátt og livar sem þér óskið. Skiljið þér nú til
fulls?“
Og nú varð Toulon enn á ný hinn föðurleg-
asti á sviji og krosslagði hendurnar á magan-
um og var allur eitt bros, er hann horfði á fanga
sinn — hann horfði á hann eins og áhugasam-
ur náttúrufræðmgur liorfir á fiðrildi, sem liann
liefir stungið tituprjóni i gegnum.
En Gerard hreyfði sig ekki og hann mælti
ekki orð af vörum. Það var eins og liann sæti
þarna í hálfgerðri leiðslu — væri vart með
sjálfum sér.
Takmarkað frelsi? Við livað gat hann átt?
Vissulcga ekki —? Og Gerard varð náfölur í