Vísir - 03.06.1938, Blaðsíða 2

VlSIR
Gettu núl
Við miðdegiskaffið og kveld-
verðinn.
Lausn: Nr. 11.
Menn verða að muna að það
átti að liengja Omar, ef hann
sagði satt, en hálshöggva, ef
hann sagði ósatt. Vitringurinn
hjargaði lifi sínu með því að
segja:
„Satt er það að eg verð háls-
höggvinn“.
Nr. 12.
Karl Alfreð átti erfitt með
svefn í el'li sinni. Eina nóttina
höfðu allir kettir í tveggja kiló-
metra fjarlægð safnast saman
við húsagarðinn hans. AUs voru
þeir 22 þar saman komnir og
breimuðu hver í kapp við ann-
an og gerðu óskaplegan há-
vaða. Karl Alfreð lét þetta af-
skiftalaust nokkra stund, en svo
misti hann þolinmæðina. Hann
greip gömlu haglabyssuna sína,
opnaði gluggann og skaut á
hópinn. Einn kötlurinn datt
dauður niður.
Hve margir kettir voru þarna
eftir?
Vormorgun
á ísland.
innar steypist yfir jökulfaldinn
likt og hvítur foss af lcristals-
bergi, og kvislast í allar áttir,
eins og glóðar-sindur af silfur-
kúlu. Forsælan skriður hægt
niður hliðarnar, niður i dýpsta
dalinn, til þess að fela sig.
Það er Suðri sjálfur —
snemma risinn yngissveinn,
geislandi bjartur og i blóma lífs-
ins, sem drepur á dyr hjá
Freyju Foldar. Hún er nývökn-
uð og lítur upp á liinn glæsilega
gest, hálffeimin og kafrjóð, en
það fer henni best. Augu hennar
elska birtu og fegurð, og nú
læsir ylur ástarvarmans sig í
gegnum hverja taug, svo æsku-
blóðið ólgar í æðum hennar, en
á hvörmum glitra táraperlur,
sem túlka helgimál hins gagn-
tekna hjarta, sem fagnar og
þráir. — Kuldinn flýr. Alt vikn-
ar. Iílakabrynjan klofnar yfir
höfði nýgræðingsins, og feyskna
liýðið rifnar utan af hinumsilki-
mjúka glólcolli viðiknappsins,
jeins og eggskurnið, þegar ung-
inn brýst út úr því. Jörðin klæð-
ist lielgifarar-skrúði vorsins og
hjúpast iðgrænum silkiflos-
kufli, en fiflar og sóleyjar glóa
hér og þar, líkt og gullknappar
cg glóandi perlur á brúðarskarti
blámlegrar yngismeyjar. —
Ytri fegurð, innra lif. Fagurt
samræmi. Þetta er timi furðu-
\erkanna — tími ástarinnar.
Hinn suðræni andi hefir bund-
ist heitum faðmi Foldar ungrar.
Það er vordagur. Það er brúð-
kaupsdagur, dagur ástarinnar,
dagur unaðar og fagnaðar, fæð-
ingardagur blómanna, upprisu-
dagur jarðargróðans. — Alt
í'agnar, leikur og syngur. Það er
veisla, allir eru boðnir, og allir
koma. Jafnvel hið allra lirum-
asla nemur glögt græðimátt
Guðs endurskapandi kraftar, og
segir: „Gaman er að lifa“.
Pétur Sigurðsson.
Það birtir snemma í glugg-
ann, bóndi fer á fætur. Úti er
ólgandi líf — engin læti. Dagur
hefir lyft húmblæju næturinn-
ar, ljósið og lofsöngur morguns-
ins rofið liennar heilögu kyrð,
liægt og varlega, til þess að liið
komandi og farandi geti orðið
hárfínn samruni í svip eilífðar-
innar, eins og litir best bland-
ast af sannri meistarahönd í
málverkinu. Loftið er þrungið
af fagnaðarríkri tilhlökkun, líkt
og tveir ungir elskendur séu að
því komnir, að setjast að jóla-
borði ástarinnar. Allir hinir
hæstu hnjúkar og tindar standa
skrýddir konunglegum tignar-
skrúða, með kórónur úr roða-
gulli ársólargeislanna á höfðum
sér, og geislaflóð morgunsólar-
Fjárhagur Noregs.
Tekjur umfram gjöld á
þremur fyrstu fjórðungum yf-
irstandandi fjárhagsárs urðu
30 milj. kr. — NRP—FB.
Breytingar á norskum bæjar-
og sveitarstjórnarkosningar-
lögum.
Ríkisstjórnin hefir lagt fram
tillögur um breytingar á lögum
um bæjar- og sveitarstjórnar-
kosningar, þannig, að næst verði
kosið í bæjar- og sveitarstjórn-
ir 1941, og þvi næsl fjórða livert
ár, eins og til setu iá Stórþing-
inu, en sú breyting var fyrir
nokkuru gerð, að kjörtímabil
Stórþingsmanna var ákveðið
með lögum 4 ár. — NRP.-FB.
11 J
ALÞJÓÐA
HAFRANNSÓKNAMÓTIÐ
í Kaupmannaliöfn hefir ákveð-
ið, að halda áfram rannsóknum
sinum á því, hvernig unt sé að
koma á friðun að Faxaflóa.
NORRÆN
H ANDIÐN AÐ ARM ANN A
RÁÐSTEFNA
var opnuð i Oslo i dag og eru
þar auk fulltrúa frá Norður-
löndunum mætlu fulltrúar frá
11 öðrum löndum. Frá íslandi
mæta þrír fulltrúar. — Aften-
posten í Oslo flytur i tilefni af
, þessari ráðstefnu viðtal við
j Helga Hermann Eiríksson,
; skólastjóra, um málefni hand-
j iðnaðarmanna á íslandi. (FÚ
Farsóttir og manndauði
vikuna 8.—14. mai (í svigum
tölur næstu viku á undan):
Hálsbólga 96 (65). Kvefsótt 114
(133). Iðrakvef 12 (4). Kvef-
lungnabólga 10 (5). Taksótt 1
(2). Skaríatssótt 3 (2). Hlaupa-
bóla 7 (5). RistiU 9 (0). Manns-
lát 6 (6). — Landlæknisskrif-
stofan. — (FB).
P R ENTMYNDASTQFAN
LEIFTU R
Hafnarstræti 17, (uppi),
býrtil 1. íloUks prenlmyndir.
Sími 3334
Ilárgreiðslustofan Perla.
Bergstaðastr. 1. Sími 3895.
Farsóttir og manndauði
í Reykjavík vikuna 1.—7. mai
(í svigum tölur næstu viku á
undan): Hálsbólga 65 (53).
Kvefsótt 133 (89). Iðralcvef 4
(4). Kveflungnabólga 5 (3).
Taksótt 2 (0). Skarlatssótt 2
(1). Hlaupabóla 3 (0). Manns-
lát 6 (5). — Landlæknisskrif-
stofan. (FB).
Til brúidargjafa:
Handskorinn Kristall í miklu úrvali. Schrambergef
heimsfræga Kúnst-Keramik í afarmiklu úrvali.
Schramberger Keramik ber af öðru Keramik, sem
gull af eir.
K. Einapsson & Bjomsson
Annast kanp og sðln
Veðdeildapbréfa og
Kpeppulánasj óðsbFÓfa
Garðar Þorsteinsson.
Vonarstræti 10. Sími 4400. (Heima 3442).
Kaupmenn!
Munið að birgja
yður upp með
60LD MEDAL
bveiti í 5 kg.
p o k u m.
IIRÓI HÖTTUR og menn hans. — Sögur í myndum fyrir börn. 106. ÞEGAR NEYÐIN ER STÆRST.
Riddararnir þeysa beint i flasiö á Þaö veröur lítiö um varnir af en aðkomumenn reka flóttann, og Litli-Jón er alveg ruglaöur. —
mönnum Rogers. — Loksins kom hálfu kastalabúa. Þeir tvístrast í lóga þeim, sem þeir ná í. — Hrói, hvaö er þetta? — Þaö
hjálpin, þegar þeir áttu hennar allar áttir og reyna aö foröa sér færðu hráöum aö sjá. Þeir hjörg-
síst von„ eftir bestu getu — — uSu lífi okkar.
NJÓSNARI NAPOLEONS. 116
að svo skyldi vera. Eina manneskjan í heim-
inum, sem hann elskaði meira en lífið sjálft,
hafði gleymt lionuin.
Hún mundi hann ekki frekara en glæpa-
manninn, sem lá í gröf sinni. En ef hún þyrfti
á honum að halda skyldi hann koma og vernda
hana. Hann skyldi Iifa nógu lengi til þess.
Vernda hana! Gegn hverjum?
Það vissi liann ekki — áræddi vart að hugsa
um. Hann hafði lagt út í þetta nýja, hættulega
æfintýri, án þess að vita livað helst væri að
ótast, en hann gat ekki annað en hugsað án af-
láts um það, sem d’Ahremberg hafði sagt hon-
um um hinn dularfulla njósnara.
Undir eins og dimt var orðið daginn eftir fór
hann til hárskera og lét klippa sig og raka af
sér skeggið. Og honum leið að vissu leyti mikið
betur á eftir —- þótt áhyggjurnar væri engu
minni en áður. Þegar klukkan var orðin tíu
lagði hann af stað til Hotel d’Egypte.
Og staðurinn vakti margar minningar og sár-
ar. Ekkert hafði breytst. Sami dyravörðurinn
hljóp fram á gangstéttina og aðstoðaði hann
út úr vagninum og tók tösku hans. Og sama
skreytingin á forstofunni og göngunum vakti
hrifni lians.
Og sami móttökuþjónninn í anddyrinu kom
til hans og hneigði sig kurteislega og spurði
hvers hann Óskaði.
Gerard nefndi nafn d’Ahrembergs — kvaðst
óska þess að hafa tal af honum.
„Hvert er nafn yðar, leyfist mér að spyrja?“
„Monsieur André Miroix. Sendiherrann býst
við mér“.
„Alveg rétt, lierra minn. Hans göfgi hefir
tilkynt okkur, að þér væi’uð væntanlegir“.
Móttökuþjónninn kallaði því næst á burðar-
þjón, sem tók tösku Gerards og fylgdi honum
upp stigann, sem hann kannaðist svo vel við
frá fornu fari.
XLI. kapituli.
Það, sem gerðist eftir þetta — í þessu mikla
og furðulega æfintýri í lífi Gerards de Lanoy,
sagði Fanny de Lanoy mér. Aðeins lítið kom
í blöðunum, sem gaf nokkurar upplýsingar um
það. Því var ýmist haldið leyndu af því, að
allir, sem hlut áttu að máli gættu þess, að sem
minst kæmist um það í blöðin eða þá af því,
að blöðin höfðu um aðra enn mikilvægari at-
burði að ræða — mál, sem öll framtíð lands-
ins, allrar álfunnar ef til vill, var undir komin.
En í rauninni voru þeir, sem nú koma við
sögu, einnig þátttakendur í hinum mikla for-
leik styrjaldarinnar, sem var í þann veginn að
byrja. En þeir voru meðal annars d’Alirenberg,
aðalfulltrúi austurríska sendiherrans, Juanita,
Lucien Toulon og Gerard de Lanoy. Eg liafði
heyrt hertogafrúna ræða svo mikið um þau
öll, að mér fanst eg þekkja þau vel. Blaðaúr-
klippur Fanny frá þessum tíma gáfu ekki mik-
ilvægar upplýsingar. En þó var nokkur stoð í
þeim til þess að fylla í fáein skörð.
Gerard settist að í Hotel d’Egypte, þar sem
vinur hans, d’Ahrenberg greifi, hafði stóra og
skrautlega íbúð á leigu. Herbergi íbúðarinnar
vissu að torginu og gömlu kirkjunni. Herbergi
Gerards voru á sömu liæð, en voru liinum meg-
in í liúsinu — göng í milli. Svo var látið lieita
sem hann væri einkaritari d’Ahrenbergs, en
iivorki yfirmenn gistihússins eða vinir d’Ahren-
hergs sáu liann nokkuru sinni. Hann fór aldrei
úr herbergjum sínum og matar neytti hann alt-
‘ af í herbergjum sínum. Hann gætti þess, að
gefa sig ekki fram, ef nokkur gestur kom til
d’Alirenhergs. Þjónar d’Alirenbergs töldu liann
mannhatara og skiftu sér ekkert af honum.
Þeim liafði verið gefið í skyn, að hann ætti að
gæta skjala d’Ahrenbergs og sú skýring var
vitanlega fullnægjandi — og að sjálfsögðu hafði
þjónunum verið stranglega bannað að skýra
frá því, að liann væri þarna.
Þetta var í annari viku júlímánaðar og hver
mikilvægur stjórnmálaviðburðurinn rak annan.
Prússneslci prinsinn liafði orðið við kröfu
frakknesku stjórnarinnar og afturkallað tilkall
sitt til valda áSpáni,en þessi tilslökun virtist ekki
nægja drotningunni. Hún vildi stríð og ætlaði
ekki að gefast upp við tilraunir sínar að koma
því til leiðar, að til styrjaldar kæmi milli
Frakka og Þjóðverja. En hún þurfti að hafa
einhverja gilda ástæðu til þess að segja Þýska-
landi stríð á liendur. Alþjóðaratkvæðið i mai-
mánuði hafði farið þannig, að meirihluti þjóð-