Vísir - 25.11.1938, Blaðsíða 6

s
FSstiiðagÍHa 25. nérember 1Í>3S
VfSIK
ÓDÝRTI
Strásykur 45 aur kg
Molasykur 55
Hveiti 40
Haframjöl 40
Hrisgrjón 40
Kartöflumjöl 45
Sagógrjón 60
Hrísmjöl 35
Matbaunir 70
Salt þurk. 16
L.yftiduft 225
Kaffí óbrent 200
Kaffi br. óm. 290
Kaffi i pökkuin 80 — pk
Smjörliki 70
Macarone 45
Rommbúðing m. gl. 40
Bökunardropar 40 — gl.
Sykurvatn 145 — fl.
Tómatsósa 125
Kristalsápa 50 — pk
Blits 45
Hreinshvítt 45
Mum 45
Fix 45
Hp-Top 45
Skúriduft 25
LÁtifi ekki blekkja yður með
prósentugjöfum. — Verslið þar
sem þér fáið vörurnar bestar og
ódýrastar.
Vesturgötu 42. —— Sími 2414.
Framnesvegi 15. — Sími 1119.
Ránargötu 15. --- Sími 3932.
Kvensokkar
svartir, bómull og ísgarn, 1,95
—2.25. Silki 2.25—3.50.
WTRTi ^nirni 'i a im
Sími 2285. Grettisgötu 57.
Njákgötu 106. — Njálsgötu 14.
47 krðnor kosta
odjrnstn kolo.
er miðstöð verðbréfaviðskift-
anna. —
VfSIS KAFFIÐ
íferir alla glaða.
Brunaslysið mikla i Oslo*
Bruninn mikli í Oslo er einhver hinn mesti og sviplegasti, sem nokkuru sinni hefir orðið þar
i landi. 29 manns fórust, eins og frá var sagt í skeytum, flestir á hæðinni, þar sem eldurinn
kom upp, en nokkurir hentu sér út um glugga og biðu bana í fallinu. Hér birtast noklcurar
jnyndir frá brunanum. Efst er mynd frá brunastaðnum, þegar lögregla og brunalið var að
flytja á brott lík þeirra, sém fórust. Neðst til liægri er mynd, sem sýnir útgöngudyrnar —
merktar x —, en fyrir innáii þær fuildust flest líkin, Hinar tvær niyndirnar él*u af brunarúst-
unum. Neðri myndin er frá útför þeirra, SéUl fórust, en þeir voru flestir söinu ættar,af Brand-
stru.pættinni i Oslo. — Myndin, þar sem kisturnar standa lilið við hlið, er tekin í nýju bál-
stofunni í Oslo.
The History of Scandi-
navian Litteratures. —
Dial Press Inc. NewYorlc.
MCMXXXVIII.
Rit J>etta, bókmentasaga Norð-
urlanda, liefir inni að halda bók-
mentasöguyfirlit allra Norður-
landaþjóðanna fimm, Norð-
manna, Dana, Svia, Finna og
íslendinga, frá upphafi til vorra
daga. Þessarar bókar var talin
mikil þörf vestan hafs, því að
ekkert heildaryfirlit allra Norð-
urlandabókmenta samandregið
í eina bók, var til vestra, enda
á bók sú, sem hér er um
að ræða, að bæta úr þessari
þörf. Vitanlega liefir mikið ver,-
ið skrifað um bókmentir Norð-
urlanda vestan liafs, en það
hefir verið miklum erfiðleikum
bundið fyrir þá, sem kynna vilja
sér bókmentir Norðurlanda, t.
(I. fyrir háskólanemendur, að ná
i lil afnota allar þær bækur, sem
um þetta fjalla og þeim voru
nauðsynlegar til þess að fá rétta
hugmynd um efnið. Og fæstir,
ef til vill, gátu fengið til afnota
allar þær bækur, sem nauðsyn-
legar voru, til þess að fá sam-
anhangandi yfirlit.
Bókmentasagan, sem Dial
Press Inc. í New York hefir gef-
ið út, byggist á bókmentasögu
dr. Giovanni Bacli og hefir
Frederika Blankner við Wesí-
ern ReserVe University .þýtt
hana á ensku, eða endur-ritað,
til þess að hún yrði í þvi formi,
sem hentast þótti, hvorttveggja
í senn lieimildarrit fyrir há-
skólanemendur.sem vilja kynna
sér Norðurlandabókmentir, og
alþýðlegt rit, til lesturs fyrir alla
þá, sem fögrum bókmentum
ynna,
Iíaflar bókarinnar um bók-
mentir Norðmanna, Dana og
Svia, byggjast á bókmentasögu
dr. Bachs, en kaflarnir um bók-
mentir íslands, bókmentir ís-
lendinga í Vesturheimi og bók-
mentir Finnlands eru allir
samdir af dr. Richard Beck,
kennara við háskólann i Norð-
ur-Dakota. 1 formála bókarinn-
ar segir Frederika Blankner, að
þessar yfirlitsgreinar dr. Becks
um bókmentír íslands og Finn-
lands sé liinar ítarlegustu, sem
enn hafi komið út á enska
tungu.
Er það orðið mikið verk, sem
eftir dr. Beck liggur í þágu ís-
lenskra bókmenta. Það mim ó-
Iiætt að fullyrða, að hann verji
öllum frístundum sínum til
þess að skrifa greinar um Island
og íslenskar bókmentir, eða
semja fyrirlestra um sama efni.
Beck er enn maður á besta aldri,
liðlega fertugur, og hygg eg, að
ekki væri of mikið sagt, að hann
liefði unnið svo mikið að þvi,
að útbreiða þekkingu á Islandi
vestan hafs, að þar hafi enginn
verið atliafnameiri á heilli,
langri ævi.
Dr. Beck er löngu orðinn
kunnur sem háskólamaður og
fræðari um öll Bandaríkin, og
það, að lionum var falið að
vinna það verk, sem liér er um
að ræða, er enn vottur þess,
hvers álits liann nýtur.
Tilgangurinn með línum þess-
um er að vekja athygli á fróð-
legri og skemtilega skrifaðri
bók, sem vafalaust mun koma
að miklu gagni háskólanemum
í Bandaríkjunum og víðar, og
verða mikið lesin vestan hafs,
og því auka mikið þekkingu
manna þar á bókmenlum Norð-
urlanda yfirleitt.
a.
I ************

RAFTÆKJA
y\NOAaAS-ÚDÝRAH
SÆK.ÍUM A SENOÍIM

— Rístu á fætur, vinur minn. Öllu
er óhætt, þeir lögðu á flótta! Ert
þú ntikið særður?
— Sár mín eru rnikil og stór. Eg
er hræddur unt, að það sé bráð-
lega úti um mig ....
— Vonandi er engin hæ.tta á því!
Eg er Hrói höttur og skal veita
þér alla hjálp, sem þarf!
—• Hrói höttur! Eg er sannarlega
hundheppinn! Hrói höttur, eini
maðurinn á Englandi, sem ....
GESTURINN GÆFUSAMI. 36
má svo segja. Eg sá þær — lieyrði þær syngja
i New York“.
Rose, sú eldri, greip alt í einu í handlegg
Martins.
,,Eigum við að dansa?“
„Eg dansa ekki nógu vel, er eg smeykur um“,
sagði liann.
„En eg dansa vel“, sagði Rose úkveðin, „svo
vel, að þér munuð dansa betur við mig en þér
hafið nokkurti sínni fyrr gert“.
Þau fóru af stað og Martin sannfærðist þeg-
ar um að Rose hufði ekki ofhælt sjálfri sér.
„Eg get ekki séð, að það sé neitt að atliuga
við yður sem dansara“, sagði Rose, er þau námu
staðar og biðu {>ess, að lagið yrði leikið aftur,
þvi að tíansleikendurnir létu ósk sína í ljós um
það, með því að klappa. Er QuiIIand vinur yð-
ar ?“
„Við erum gjóðir kunningjar“, sagði Martin.
„Við vorum starfsmenn hjá sama firma“.
„Þér eruð líkari þeim Englendingum, sem
við heyrum frá sagt og lesum um vestra, en
Percy Quilland. — Ilann er kannske dálítið um
jof hávaðasamur. ýtir sér áfram eins og pilt-
arnir okkar vestra, en liann vantar eitthvað,
sem þeir hafa“.
„Eg liefi aldrei verið í Bandaríkjunum“,
sagði Martin.
„Þér ættuð að verða samferða vestur“, sagði
Rose.
„Kringum hnöttinn“, sagði Martin.
„Væri það ekki yndislegt?“ sagði Rose og and-
varpaði af ánægju við tilhugsunina.
Þau dönsuðu saman aftur og aftur og drukku
meira. Martin var ekki eins lilédrægur og í
fyrstu og Rose var að verða alúðlegri og alúð-
legri.
„Hvað eg er fegin, að þið komuð“, sagði hún
við Marlin, er Martin leiddi liana til sætis. „Eg
vareinmana. Daisy á vin. Hann kemur seinna“.
„Og þér?“ spurði hann djarflega.
„Eg hefi víst verið að bíða eftir yður“, sagði
Rose.
Percy veifaði til þeirra yfir borðið, eins og til
þess að óska þeim til hamingju með eitthvað, í
gamni vitanlega. Þjónninn kom með meira vín
og*alt í einu fóru sömu tilfinningar og áður að
ná tökum á Martin. Hann kunni ekki við and-
rúmsloftið þarna — hið seiðandi, freistandi
augnaráð Rose hljóp nú í taugarnar á honum
— munnur hennar hálfopinn, varirnar rauðar,
fallegar — eins og skapaðar til að kyssa — en
hann hafði andúð á henni sem öðru — og hann
var farinn að verkja í höfuðið. Og þó langaði
liann til að henda sér út í glauminn, gefa
sjálfum sér lausan tauminn — þetta eina kvöld,
sem átti að marka tímamót í lífi lians. En inst
inni hafði hann andúð á öllu því, sem kringum
hann var. Og það var auðséð hvaða hlutverk
liann átti að leika.
Daisy virtist hafa gefið upp alla von um, að
„vinur“ liennar kæmi og það kom æ gi-einilegar
i Ijós, að hún sætti sig hið besta við hinn nýja
kunningja sinn og félaga, Percy Quilland. En
Rose varð æ kunningjalegri og hlýlegri við Mar-
tin. Hún nolaði sér aðstöðu sína er þau döns-
uðu -— og hún dansaði aðdáanlega vel — til
þess að reyna að heilla Martin.
„Við skulum fara“, sagði hún hvíslandi, að
loknuin löngum, hægum draumvalsi. „Ef vin-
ur yðar hagar sér eins og á skipinu, fer hann
ekki að hátta fyr en í fyrramálið, og eg vil ekki
vaka í alla nótt — eg þarf að æfa mig í fyrra-
málið“.
„Eg hefi ekki borgað reikninginn“, sagði
liann. Hann greip í þessa afsökun eins og hálm-
strá -r- til þess að geta dregið á langinn að fara.
Hann tók upp úttroðna veskið sitt og horgaði
þjóninum og gaf honum rikulega þjórfé. En
Rose greip af óþolinmæði í handlegg hans:
„Komið nú“, sagði hún af ákaía.
En í þessum svifum staðnæmdist ungur mað-
ur við borð þeirra. Martin leit upp undrandi.
Það var enginn annar en Gerald Garnham, sem
kominn var, og það var auðséð, að hann var
meira en litið drukkinn.
IX. kapituli.
Gerald Garnham stóð kyrr —- óeðlilega kyrr,
með svartan yfirfraklca á handleggnum og staf
í liendi, og var gullhnúður á endanum. Pípu-
hatt hafði liann á höfði, aftarlegar en vel fór
á. En þrátt fyrir það, að liann hafði fengið sér
neðan í því meira en góðu liófi gegndi, var hann
snyrtilega til fara, fötin fóru vel, og jafnvel
hálsbindið. En liann var fölari miklu en að
venju og maður hafði á tilfinningunni, að ef
liann gerði tilraun til þess að færa sig úr stað
mundi illa fara. Yfirmenn samkomustaðarins