Vísir - 05.12.1938, Blaðsíða 4

VlSIR
4
Mánudaginn 5. desember 1938.
Hití og þetta,
Walter Richards lieitir ensk-
n r glæpamaður, sem hóf glæpa-
feril sinn 12 ára að aldri, en er
nú 34 ára, en í 20 ár hefir hann
setið í fangelsi, dæmdur fyrir
allskonar glæpi. Fyrir nokkuru
snéri liann til hetri vegar og
Iiélt þá fyrirlestra í útvarp, þar
sem liann skýrði fyrir mönnum
hvernig^þeir ættu að verjast inn-
hrotsþjófum og koma í veg fyr-
ir innbrot, og lagði áherslu á að
„glæpir borguðu sig ekki“. Ný-
lega var hann dæmdur 1 sex
ára fangelsi fyrir rán og grip-
deildir.
★
í Leicester liafa nýlega verið
lekin fingraför af öll'um lög-
regluþjónum í borginni, sam-
kvæmt hoði lögreglus tj órans, og
gaf hann þá skýringu, að þetta
væri gert til þess að komast hjá
því, að ruglað væri saman
fingraförum glæpamaimanna
og lögregluþjónanna, sem hand-
fjötluðu hluti á þeim stað, sem
glæpur liefði verið drýgður.
Lögregluþjónarnir telja, að
þetta sé tilefnislaus fásinna með
Útvarpstæki
með rafhlöðum óskast til leigu
í nokkra mánuði. Tilboð legg-
ist á afgr. Yísis, merkl: „Radio“
fyrir þriðjudagskvöld.
HERRA
SLAUFUR,
BINDI og TREFLAR
í úrvali.
Sími 2285. Grettisgötu 57.
Njálsgötu 106. — Njálsgötu 14.
því að þeir hafi sérstaklega lært
að forðast að meðhöndla hluti,
sem að einhverju leyti kunna að
standa í sambandi við glæpi, og
]iað hafi aldrei komið fyrir að
fingraför þeirra hafi fundist á
slíkum munum. Borgararnir
séu ekki skyldir lil að láta taka
fingramót sín, nema því aðeins
að þeir séu grunaðir um glæp
og séu því lögregluþjónarnir
settir ])arna skör lægra en aðrir
borgarar.
★
Danielle Darrieux, franska
kvikmyndadísin, var ráðin til
Ilollywood á árinu 1937, en nú
hefir hún snúið baki við Amer-
íku. Segir liún að forráðamenn
kvikmyndafélags þess, sem liún
réðist til, hafi viljað umlurna
andliti hennar, líkama og sál, en
liún hafi staðið gegn því, og þeir
hafi gefist upp eftir sex mánuði
og sagt að hún væri of tilfundin.
Útvarpid
vikuna 21.—26. nóv.
Efni útvarpsins þessa viku
má teljast hafa verið í góðu
meðallagi. Fátt af því hefir ver-
ið tilþrifamikið, en ekkert til-
takanlega lélegt.
Að vísu liefði sumt úr þætti
Gööa
Kartöílnrnar
frá Hornafipöi
eru komnar.
Ný bék:
Bjfirn
flDgmaðnr
ep komin í
bókavepslanip.
Skðgarmenn KF.UM
Ny orðabók
Ensk-íslenskt opðasafn
eftir
BOGA ÓLAFSSON og ÁRNA GUÐNASON.
Verð kr. 6.50.
Bókarerslan Sigfúsar Ejmanússoiar.
Jóns Eyþórssonar, „um daginn
og veginn“, að ýmsra dómi mátt
missa sig. Menn eru „að velta
því fyrir sér“, hvaða erindi þessi
gamli maður að norðan liafi
eiginlega átt að hljóðnemanum.
Var það kvæðasnild hans eða
álit hans um bókmentir, sem
Jóni þótti svo mikið til koma,
að það ætti erindi lil hlustenda?
Þá er það einnig nokkurt vafa-
mál, hvort bréf sr. Sigurðar
Gislasonar um líkbrennslu hafi
verið rétlilega valið sýnishorn
til að kvnna skoðanir ])eirra,
sem eru líkbrennslu mótfallnir.
Menn ræða yfirleitt líkbrennslu-
málið af stillingu hér á landi,
og er það gotl. En er nokkur
bættari með því að farið sé að
sýna á því máli skoplega hlið,
eins og Jón Eyþ. óneitanlega
gerði með þvi að lesa upp bréf
sr. Sigurðar?
Þrjú fróðleg Islandssöguer-
indi hafa verið flutt í vikunni.
Ber fyrst að geta erindis Dr.
Björns K. Þórólfssonar um upp-
haf einokunarverslunar á Is-
landi og Málmeyjarkaupmenn.
Var þar vel farið með efni og
vandvirknislega. Sagði doktor-
inn frá konungsbréfi, sem fund-
ist hefir nýlega í safni i Málm-
ey, er sýnir að einokunarversl-
un Dana hér, er í raun réttri
sett á stofn 1. júní 1601, en ekki
1602 eins og talið liefir verið.
Einnig leiddi liann rök að þvi,
að Málmeyjarkaupmenn liafi
verið „leppar“ Hansakaup-
manna, meðan þeir versluðu
hér. Rödd doktorsins er djúpur
bassi, sem fer vel í útvarpi.
Þá flutti Sveinbj. Sigurjóns-
son mag. annað erindi sitt um
þjóðdansa og vikivaka. Var það
skipulega samið og skörulega
flutt. Erindaflokkur Svein-
bjarnar á auðsjáanlega að baki
sér langar rannsóknir og mikla
vinnu. Loks er svo að geta er-
indis Oscars Clausen: Hallæri
og gjafakorn“. Það er orðið
talsvert verk, sem liggur eflir
Oscar Clausen um sögu Snæ-
fellsness og verslunarsögu, og
hafði þetta erindi mikinn fróð-
leik að flvtja. En nieðferð hans
á íslensku máli, var á nokkrum
stöðum ábótavant, t. d. skakkar
heygingarendingar og valasamt
orðalag. Ætti Clausen ekki að
láta slíka smáóvandvirkni
skemma gé)ð erindi, sem liann
flytur.
Ef lil vill mætti finna að
þeirri niðurröðun dagskrár, að
hafa tvö Islandssöguerindi á
sömu kvöldvöku, ekki síst þar
sem erindi var flutt kvöldið áð-
ur um sömu fræðigrein. Það er
gott að útvarpið leggi rækt við
sögu landsins, en slíkum erind-
um verður að dreifa innan um
annað efni, ef vel á að fara.
Urn önnur erindi þessa viku
er gott eill að segja. Erindi frú
Aðalbjargar Sigurðardóttur um
verklegt nám ungra stúlkna
liafði merkilegar tillögur að
geyma.
Heilbrigðisþáttur próf. Guðm.
Thoroddsen um fætur og lieilsu-
vernd þeirra var léttur og alþýð-
legur og því líklegur til að ná
til almennings. Og þá var einnig
öllum vorkunnarlaust að fylgj-
ast með Gunnlaugi J. Fossberg
á kvnnisför hans gegnum véla-
rúmið. Það erindi var þægilega
flutt og vel sett fram. Loks
koin svo gamanleikurinn „Apa-
kötturinn" á laugard., gamall og
broslegur kunningi, sem tók sig
vel út undir stjórn Gunnþór-
unnar.
Kvöld Rauða Kross íslands
var einnig ánægjulegt. Fór vel
á þvi, að svo ágætt félag fengi
að vekja atliygli á starfsemi
sinni í útvarpinu. Erindi lækn-
anna voru hin eftirtektarverð-
ustu, einkum niunu hinar víð-
læku og stórhuga tillögur Sig-
urðar Sigurðssonar berkayfir-
læknis um lieilsuverndarmálin
hafa gefið mörgum þarft um-.
hugsunarefni.
Það kvöld var einnig tvísöng-
ur þeirra Ólafs Beinteinssonar
og Sveinbjarnar Þorsteinssonar
með gítar-undirleik. Útvarpið
ætti að lofa hlustendum að
heyra oftar til þeirra. Létt og
alkunn lög sungin af viðfeldn-
um röddum eiga altaf vinsækl-
um að fagna hjá allri alþýðu.
Eggert Claessen
áæstaréttarmálaflutningsmaður
Skrifstofa: Oddfellowhúsinu.
Vonarstræti 10, austurdyr.
Sími: 1171.
Viðtalsími: 10—12 árd.
Gnfrófur
fidjrar f beilum pokum
vmi*
Laugavegi 1.
Crtbú. Fjölnisvegi 2.
Prentmyn dastofan
LEIFTUR
býr til 1. f/okks prent-
myndir fyrir iægsta i erð.
Hafn. 17. Sími 5379.
ifl krdnur kosta
údyrnstu kolin.
Símar 1964 og 4017.
líiöíiíiöacsíiöísíiöísíiíiössíiíisíííiíiöí
— Sjáðu, maðurinn dettur af hest-
inum. Við verðum víst að veita
honum hjálp, hann er í öngviti.
— Hann er allmikið særður. —
sjáffu, hann hefir hringinn. —
heyri hófadyn, hvar eigum viÖ
Og — Við verðum að bjarga honum,
Eg af því að hann hefir hringinn. —
Komdu hingað með hnsknippin,
fljótur ...
— Hæ, þorparar! Hafið þið sé
mann þeysa fram hjá rétt áðan?
— Nei, hér hefir enginn farið
fram hjá.
5ESTURINN GÆFUSAMI. <43
leggjandi áhrif á sinn innri mann. Hans fyrra
líf var einskis virði í augum hans — gömlu vin-
ír hans og kunningjar eins og þokukendar
minningar fólks, sem hann hafði kynst i fyrri
tilveru.
XII. kapituli.
Dainn eftir ók Martin i hægðum sínum út úr
borginni, uns hann kom að liliði nokkuru á
girðingu svo ramlegri, að líkust var kastalavíg-
girðingu fornri. Martin horfði í kringum sig
undrandi. Milu vegar eða lengur liafði hann ek-
ið meðfram háum vegg og fyrir handan hann
hafði hann ekki eygt neitt, nema liá tré, en efst
á veggjunum voru gaddar miklir. Nú liafði veg-
iirinn skyndilega sveigst að hliðinu rnikla og
fanst Martin eitthvað skuggalegt og dularfult
við alt. Hér virtist sannarlega enginn velkom-
inn. Illiðið var ramlega læst og öll gluggastjöld
voru dregin fyrir í húsi dyravarðarins.
Alt í einu kom Martin auga á verkamann,
sem var að vinna á grasflöt utan girðingar-
innar.
„Er þetta ldiðið, sem mað,ur fer í gegnum
lil Ardrington Park?“ spurði hann manninn.
Maðurinn leit upp.
„Svo trúi eg“, svaraði liann, „cn eg hýst eklci
við að yður verði hleypt inn.“
„Hvers vegna ekki?“
„Lávarðurinn er kenjóttur — hann Iiefir gef-
ið fyrirskipanir um að hleypa engum inn.“
Maðurinn liafði ekki fleiri orð um og fór
aftur að starfa.
Martin blés í liorn sitt, uns maður nokkur í
fornlegum þjóns-einkennisbúningi kom út úr
húsinu. Hann var nöldurslegur á svip og var
auðséð, að honum mislíkaði, að verða fyrir ó-
þarfa ónæði.
„Ilvað er yður á höndum?“ spurði hann.
„Eg ætla til liússins,“ sagði Martin. „Ardring-
ton lávarður mun vera heima?“
„Lávarðurinn er heima, en hann tekur ekki
á móti gestum,“ svaraði maðurinn.
Martin varð hverft við. Það var meira en
vanaleg ógestrisni, sem hér hlaut að vera á hak
við.
„Ællið þér að lelja mér trú um, að eg geli
ekki ekið upp að húsinu til þess að reka erindi
mitt?“
„Þér farið ekki gegnum þella hlið, lierra,
undir neinum kringumstæðum“, sagði maður-
inn. „Ef þér eigið erindi að reka við lávarðinn,
er best fyrir yður að skrifa.“
Martin lmgsaði málið stundarkorn. En í þess-
um svifum var blásið í bifreiðarhorn innan girð-
ingarinnar — af nokkurri óþolinmæði. Maður-
inn brá við og opnaði hliðið, til þess að bifreið-
in kæmist út, en liliðið lokaðist jafnharðan á
eftir henni. Martin veitli engu efirtekt fyrir
innan hliðið — því að liann sá ekkert nema
stúlkuna, sem sat við stýrið. Hann varð alt í
einu undarlega skapi farinn, þannig, að hann
gat enga grein gert sér fyrir lilfinningum sin-
um. Þannig liafði honum aldrei liðið áður.
Ilann var æstur, glaður, ákafur, ótlasleginn —-
alt í senn. Og mærin, bláeyg, fögur, með dálítið
hæðnislegl bros á vörum, horfði á hann. Hann
hafði all af munað hana, brosandi þannig. Bif-
reiðin nam staðar við hliðina á bifreiðinni hans.
„Komið þér sælir, herra Barnes“, sagði lafði
Blanche kurteislega.
„Kornið þér sælar, lafði Blanchc“, svaraði
hann.
Ilún horfði á liann alhugunaraugum um
stund og af nokkurri undrun. Ef til vill sá liún,
að hann var einkennilega skapi farinn þessa
stund, án þess þó að gera sér Ijóst, hver ástæðan
var. Hún talaði með nokkurum semingi — og
það var sem hún væri að gefa lionum tíma til
þess að jafna sig.
„Mig furðai’ á að rekast á yður hér,“ sagði
hún, „uppi í sveit, — við hið forboðna lilið. Eg
hélt, að þér væruð að lireiðra um yður í Lond-
on — koma yður fyrir sem þægilegast. En með-
al annara orða, þér eigið þó vænti eg ekki er-
indi að reka við frænda minn? Það liafa lilaup-
ið í liann kenjar rétt einu sinni — og það bitnar
á okkur öllum. Allir gestir eru skotnir — eða
relcnir á dyr, er ekki svo, Reynolds?“
Dyravörðurinn tók í hattbarðið.
„Eg mundi ekki taka svo djúpt í árinni“,
svaraði hann, „en enginn aðkomandi hefir farið
gegnum hliðið frá því er lávarðurinn gaf fyrir-
skipanir sínar.“
„Eg verð að játa lireinskilnislega, að mér lék
liugur á að segja nokkur orð við Ardringlon
lávarð. En eg hafði enga hugmynd um, hvcr: u
erfitt er að ná tali af honum. Það er víst 1 st
að eg skrifi honum.“