Vísir - 09.12.1938, Blaðsíða 6

6
47 k onu KOSt s
oðý tu koln.
Símar 1964 og 4017.
HERRA
SLAUFUR,
BINDI og TREFLAR
í úrvali.
Sími 2285. Grettisgötu 57.
Njálsgötu 106. — Njálsgötu 14.
Göð ---------
K < Hllurnar
fpá Hopnafl röi
eru komnar.
fer miðstöð verðbréfaviðskift-
^nna. —
!
Prentmyndastofan
! LEIFTUR
býr tH I. f/okks prent-
! myndir fyrir iægsta verö.
j Hafn. 17. Sími 5379.

RiH raftækja
vidgerdir
VANDAÐAR-ÓDÝRAR
SÆKJUM & 3ENDUM
PAtTAKJAVCUHUH BAFVtRKJUH - VWGEROAÍTOFA
J ii as Jir-sson.
Minningarorð.
„Hvar ern fuglar þeir á sumri
sungu?“
Þéssi orð skáldsins koma ó-
sjálfrátt i liugann, þegar ungir
og efnilegir menn á sumri æsku
og þroska hverfa sjónum vor-
um. Meðal þeirra sem kvatt
hafa jarðlífið við síðustu sum-
arlokin var Jónas Jónsson,
Brekkustig 14 hér í hæ. Hann
andaðist þann 24. október, eftir
stulta legu.
Jónas var fæddur á Rauða-
mel í Hnappadalssýslu 2. maí
1911. Foreldrar hans eru Jón
Magnússon fisksali og Elín
•Árnadóttir, bæði ættuð af Vest-
urlandi og af merkisfólki kom-
in. Með foreldrum sínum flutt-
ist Jónas til Reykjavíkur 1919
og dvaldi hjá þeim þar til yfir
lauk. Með Jónasi er horfinn
mætur drengur úr hóp. Hann
var gæddur mikluin liæfileik- |
um þótt ýmiskonar erfiðleikar j
uppvaxtaráranna, sérstaklega '
heilsuleysi föður hans, hömluðu
því að þeir gætu notið sín. Slíka j
sögu á margur að haki. Ivarl- ;
menska, stilling og óvenju hlitt !
sálareðli einkendu liann i öllu j
dagfari, og laðaði alia að hon-'!
i um, sem hann hafði kynni af. '
j A hvaða starfssviði sem liann
j vann, var hann ósérhlífinn
: liðsmaður og góður félagi. Einn
j hinn dýrmætasta fjársjóð liafði
j Jónas hlotið í vöggugjöf — það
j var hin sanna mannnúð og
; kærleikur til allra olnhogaharna
og þeirra sem lifa í skugganum.
Hann var óspar á að rétta þeim
hjálparhönd og miðla oft fram
yfir efni frarn. Hin fullkomn-
j ustu mannréttindi og jöfnuður
var hugsjón lians. Jónas sál var
fríður og góðmannlegur og har
á sér lýsingu Norðmanna:
Bjarthærðr ok hláeygr og allur
Iiinn gjörvulegasti. Hans er nú
sárt saknað af frændum og vin-
um og aldurhnignum foreldr-
um, sem Itann unni mjög. Gleði
þeirra og framtíðarvonir hafa
nú að vísu brostið um stund. ■
j En mitt í hinní djúpu sorg eiga
VÍSIR
Föstudagjnn 9, desemb$r ,1938,
ástvinirnir, hið innra sumar
trúar og vonar um f'ullkomnara
líf Iians í æðra lieimi, ásaml
hugljúfum minningum um
elskulegan son, hróður og vin.
Þökkum kærlega geislana
mörgu og hlómin sem sál lians
nú flytur inn í sumar eilífðar-
innar.
S. Þ.
HÁTÍfi ATÓNLEIK AR
TÓNLISTARFÉLAGSINS.
Frh. af 3. síðu.
hljómsveitarinnar „Lofsöng“ úr
hátíðarkantötu Páls ísólfssonar.
Enda þótt tign og lyfting
hirtist i þesSiim kafla kantöt-
unnar hans, þá telc eg suma
aðra kafla úr verðlaunakant-
ölu hans fram yfir þennan, eins
og að líkindum lætur.
Um meðfcrðina á þessum
verkum er það að segja, að þeg-
ar á það er litið með hvc litl-
um undirhúningi liljómleikur-
inn var haldinn, þá er ekki liægt
að segja annað en að árangur-
inn hafi verið sérlega góður,
hæði hjá kórnum og hljómsveit-
inni, og vil eg sérstaklega taka
það fram, að söngkraftarnir
voru prýðilegir. Stjórnandinn,
dr. Victor von Urbantschisch,
hefir með þessuni hljómleikum
sýnt, að hann kann réttu tökin
á lilutunum.
Húsið var troðfult og var
I mikill fögnuður meðal áheyr-
enda.
B. A.
'M

fæst hjá
IIDIKISSOI m
Sími 1228.
NAmskeid
miðað við inntöku í mentaskóla, höldum við frá miðjum jan-
úar til aprílloka. — Nánari upplýsingar í sima 2455.
Jóhann Sveinsson cand. mag,
Hafliði M. Sæmundsson, kennari.
8UMARDVÖL í DANMÖRKU.
Urigar íslensíýr stúlkur geta koin-
ist aS á lýðskótanámskeiði fyrir
Norðurlörid í Bröderup Höjskole,
Tappernöje St. (10 km. fyrir sunn-
an Kaupmannhöfn), þar sem einnig
verða sænsk'ar, norskaf og danskar
ungar stúlkur. Byrjar 3. nrní (3 mán.
—• 225 krónur). Sendurn upplýsing-
ar, Jens.Marinus Jensen. . .
ðdfrar 1 itellnm poknm
vísin
Laugavegi 1.
Ctbú, Fjölnisvegi 2.
þEiM LídurVel
sem reykja
iTEOFANi
Háríléttnr
við ísl. og útlendan búning í
mildu úrvali. Keypt sítt, afklipt
hár. —
Hárgreiðdnst Perla
Bergstaðastræti 1. Sími 3895.
— Við eignm vini hérna meðal
skógarl^úa, sem munu fá yður góð-
an hest.
— Thomas hefir heyrt merkið,
Tipp. — Já, okkur er óhætt a'S fara
tli hans.
— Thomas, þessi góði maSur
hefir hring Hrólfs. Hann þarf aö
fá góSan reiSskjóta.
— Þarna býr maSur, sem eg held
aS sé fjanclmaSur Mortes. ViS
skulum athuga máliS.
KSTURINN GÆFUSAMI. 47
gripur, sem fluttur var lil Bretlands frá ítaliu
á 15. öld. Við skrifuðum Ardrington lávarði og
báðum leyfis að skoða gripi þessa einhvern þann
dag, er hús hans væri opið fyrir almenning. Lá-
varðurinn kaus að svara ekki kurteislegri fyrir-
spurn okkar.“
„Hann stakk henni undir stól, — fari hann
bölvaður,“ sagði Salomon Graunt.
„í stuttu máli,“ hélt Porle áfram, „I>á skrif-
uðum við :á ný. Árangurslaust. Við ókum hing-
að og gerðum fyrirspurn við bústað hliðgætis-
ins. Þér getið gert yður í hugarlund livaða svar
við fengum. Loks gerðum við enn eina tilraun
frá Norwich. Við skrifuðum þaðan og okkur lil
mikillar uridrunar var okkur svarað. Og í hréf-
inú stóð, að hifreið mundi verða send eftir okk-
ur dáginn eftir og mundi verða ekið með okkur
til Ardrington.“
„Og — kom hún?“
„Vissulega — en nú skal eg segja yður hvað
gerðist. Bifreiðarstjórinn, sem leit út eins og
menn í hans stétt, og vissulega var enskur —
sagði okkur, er við lögðum af stað, að verið
væri að gera við veginn til Ardrington, svo að
liann yrði að aka með okkur aðra leið. Við
hugsuðum ekkert frekara um þetta — fanst það
ekkert grunsamlegt, en þegar við höfðum ekið
með miklum luaða í heila klukkustund fór
okkur að gruna, að eitlhvað væri ekki eins og
það ætti að vera. Við reyndum að lala við bif-
reiðarstjórann gegnum talpípuna, en liann ans-
aði engu — ók áfram án þess að svara okkur.
Og þar næst komumst við að því, að dyr hif-
reiðarinnar voru læstar. Við hefðum getað reynt
að vekja athygli vegfarenda á okkur, en þar sem
við ókum með 40—50 mílria hraða á klst. virtist
það tilgangslítið. Þegar við komum á staðinn
þar sem þér funduð okkur nam hifreiðin staðar.
Bifreiðarstjórinn opnaði dyrnar, bauð okkur að
stíga út úr bifreiðinni, afhenti okkur orðsend-
ingu og ók af stað þegar. Hann skildi okkur
eftir þarna.“
„Og hvað stóð í orðsendingunni ?“ spurði
Martin.
Victor Porle strauk sér um hökuna.
„Ja — orðsendingunni.“
„Það, sem í henni stóð, varðar oss að eins,“
sagði Salomon Graunt og helti úr whiskyflösku
í glas sitt.
„Með öðrum orðum, kæri, ungi vinur,“ sagði
Porle, „þér verðið að afsaka okkur, þótt við
jálum ekki alt fyrir yður. Orðsendingin var
ekki margorð — að eins ein setning, en móðg-
andi — og eftir fyrri kynnum okkar af lávarð-
inum gátum við svo sem ekki annars vænst.“
„Svo að þið þektuð liann þá áður,“ sagði
Marlin.
„Eg held, að við getum sagt, að við höfum
haft nokkur kynni af lávarðinum áður fyrr,“
sagði ViCtor Porle. „Það eru mörg ár liðin fná
því, er það var, og í fjarlægu landi, og þá
dreymdi engan okkar um, að þessi fornvinur
okkar mundi verða lávarður. Hann var við-
feklinn ungur maður í þá daga, en hafði eng-
um aga vanist.“
„Þér er of laus tungan, Victor,“ sagði vinur
hans við hann í aðvörunarlóni og snéri sér svo
að Martin og mælti:
„En hvað sem þessu líður, erum við félagar
ekki vanir að gefast upp, þótt á móti blási. Við
liöfum tekið það í okkur að sjá þessi Corot-
málverk, og endurnýja kunningsskapinn við lá-
varðinn. Þess vegna ætlum við að halda hér
kyrru fyrir sem stendur.“
„Eg hefði haldið, að það mundi veitast ykkur
erfitt, að fá að sjá þessi málverk, ef hann vill
ekki hleypa ykkur inn,“ sagði Martin.
„Við höfum sigrast á meiri erfiðleikum en
þeim, sem hér er um að ræða.“
Konan kom inn i þessum svifum og bar blátt
umslag i hendi.
„Eg veit dkki hvað þið heitið, herrar mínir
— hver ykkar er Martin Barnes?“
„Það er eg,“ sagði Martin og tók við bréfinu.
„Frá Ardrington Hall,“ sagði konan trúnað-
arlega. „Ekki beðið eftir svari.“
Martin bað mölunaula sína að afsaka sig opn-
aði umslagið og las bréfið, en þeir horfðu á
hann rannsakandi augnaráði. Orðsendingin,
skrifuð með kvenhönd, var stutt:
„Ardrington lávarður felst á, að þér komið til
viðtals við hann klukkan þrjú. Hér með skir-
teini, sem þér skuluð afhenda dyraverðinum.“
Martin tók upp skírteinið — það var nafn-
spjald, sem á var skrifað nafnið Ardrington og
ekkert annað. Það var auðséð, að láyarðurinn
var orðinn all-skjálfhendur.