Alþýðublaðið - 25.07.1928, Blaðsíða 4

4
ALf»ÝÖUBLAðI©
jNíkomið:
» Sumark|ól& efn§,
IMorgimkjélar,
Telpusvuaitur,
IUpphlutasiíki,
Slifsi, frá 5,50,
og margt flelra.
I MaííhilfiUr Björasdóttir.
i
Laugavegi 23.
9 SOsSS 8 B E3S33910 Í3B&S8Í i 31530
i
í
I
1
nm
I
urnar 27 m. á lexigd og 11 m. á
breídd. Talið er að hægt verði að
hafa á heimilinu 100 gamalmenni
í einu. Húsið verður útbúið með
öllum nýtízku þægindum, m. a.
verður í því lyftivél. Sigurbjörn
Á. Gíslason fór í vor utan til að
kynna sér elliheimili. Ferðaðist
hann aðaliega um Danmörku og
Ungverjaland, og segir hann að
fullkomnustu heimilin, sem hann
hafi séð, hafi annað verið í Dan-
mörku, en hitt í Buda-Pest. Ótrú-
legt er, að bænum ekki hefði verið
kleyft að koma upp slíku heimili
sjálfum, þar sem hann lánar nær
100 þús.» kr. til byggingar þess.
Þorðu ekki!!!
S£«Ia*'S*xni
Valentínusar Gyjóifssonar er
sir. 2340.
ferðamennirnir sér svo vel, að svo
ramt kvað að, að norsku „jenturn-
ar“ urðu jafnvel skotnar í ísfirsku
stúlkunum, hvað þá piltunum. Kl.
'um 11 kvaddi ferðafólkið „rauða
bæinn“, og hélt áfram ferðinni.
Flestir bæjarbúar voru saman-
komnir við bryggjuna, er skipið
lét úr höfn, og voru söngvar
sungnir til hins síðasta.
Elliheimili,
á að fara að byggja hér í bæn-
Um; á það að standa á stórri lóð
við Hrnigbrautina, vestanvert við
hús Jónatans Porsteinssonar, og
nær lóðin næstum alla ieið að
Akurgerði. — Sigurður Guð-
mundsson húsameistari hefir gert
teikningar að heimilinu, og verður
það mjög vegiegt hús. Verður það
bygt líkt og Vífilstaðahælið, í
þremur áimum; verður aðaláhnan
35 m. á lengd, og tvær hliðarálm-
Ritstjórar „Mgbi.“, sem nú eru
látnir vera harðánægðir með um-
hirðingu Mentaskólahússins, komu
ekki að skoða húsið, er þeim var
I boðið það. Mæla það fróðir menn,
að þeir hafi ekki þorað að hætta
íhaldskroppum sínum inn í skói-
ann og ekki treyst sér til að verja
ástandið, ef þeir hefðu séð það
eigin augum.
Síeindór Einarsson
bifreiðaeigandi er fertugur í
d«g-
íhald i lagi.
Greinin í AlþýÖublaðinu í gær
um ástand Mentaskólahússins og
umhirðingu þess í tíð ihaidsstjórn-
arinnar, hefir vakið geysi mikla
athygli í bænum. Margir vissu,
að ástandið var ilt, en að gólfin
væru sums staðar tæplega mann-
geng, og veggióðrið i skólastof-
urium væri rifið, bætt mislitum
bóturn og skítugt, að húsið hefði
ekki verið málað eða gluggar
kíttaðir í 8 ár, að ósmekklegt krot
og klúryrði skreyti borð og veggi,
að ein skólastofau sé gamalt fjós,
að sæmileg þvottaáhöld séu spör-
Fjolb eyíí
úrvalaf í
hálsMndam
uvkomlð.
K
Kaupið Alpýðublaðið
ÖIl smávara til saumashap'
ar frá pví smæsta til hius
stærsta, alt á sama stað.
Guðm. B. Wikar, Langav. 21.
Sokkar —- Sokfeatr — Sokkar
frá prjónastofunni Malin eru ís-
lenzkir, eudingarbeztir, hlýjastir.
ííÝJA FISKBÚBIN hefir sima
uð við kennarana, ekkert af þessu
vissi almenningur. Mönr.mm
blöskrar skeytingarleysið og
trassaskapurinn. En „Morgunblað-
inu“ verður ekki óglatt af svona
smámunum, Kallar þetta „róg“ um
Mentaskólann, það álítur glugga-
laust fjós sæmilega skólastofu
og að bezta lofthreinsunin sé að
þurka votar yfirhafnir nemenda
inni í troðfullum kenslustofum.
Þetta getur maður kallað íhald í
lagi, að vilja halda dauðahaidi í
ólag og óhollustu. Eitthvað veður
nefir „Mgbl.“ þó af því, að erfitt
sé að verja þetta, því að vörnin
endar dáiitið snubbótt og snýst
upp í það að ófrægja Ungmenna-
skóiann, reyna að telja fólki trú
um, aö hann eigi „erfitt uppdrátt-
ar“ o. s. frv. Væri ekki réttara
fyrir „Mgbl.“ að bíða þangað til
skólinn byrjar.
1127. Sigurður Gísiason
Mjólk og brauð frá Alþýðu-
brauðgerðinni fæst á Nönnugötu
7.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstrætf
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og a4La
smáprentun, sími 2170.
Nokknr elutek
af bókinni „Deilt um jafnaðarstefn-
una“ eftir Upton Sinclair, og F.
A. McNeal, fást nú í afgreiðslu
Alþýðublaðsins.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður
Haraldur Guðmundsson.
AlþýðuprentsmiðjaH.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
stakk ég því í brjóstvasann og hljóp af
stáÖ eins hratt eins og fæturnir gátu borið
mig. Hliðvörðurinn var steinsofandi, bg gat
ég því op'nað hliðið viðstöðulaust, en þurftj
ekki að kiifra yfir múri'nn í annað 'sinin.
Ég hljóp og hljóp. Aldrei hefi ég hlaupið
jafn-hart á allri minni æfi hvorki fyrr né
síðar.
Það var langan veg að fara, en ekki linti
ég á hlaupunum, unz ég náði bústað hans
hágöfgi brezka sendiherrans. Allir voru enn
í fasta svefni. En ekki lét ég '.þaö hamla
ásetningi mínum. Ég klifraði yfir múrinn,
sem var í kring um húsið, og lét þvíllík
bylmingshögg dynja á framdyrum hússiins,
að sumir héldu að dómsdagur væri kom-
inn, en þeir, sem síður áttu von á heims-
endi, álitu, að aðsúgur hefði alt :í einu
verið gerður að húsinu af einhverjum póli-
tískum skríl til þess að skaprauna hans há-
göfgi og svívirða England. Allir þjónarnir
í húsinu þektu mig í ‘sjón. ELnn þeirra
opnaði glugga, og er hann sá, hver kominn
var, og með því að ég gaf honum ótví-
ræða bendingu um, að ég. þyrfti að hafa
hraðan á, kom hann þegar hlaupandi á
nærklæðunum og opnaði dyrnar.
Næstum þvi á sama augnabliki ýar ég
staddur i svefnherbergi Claucares lávárðar,
sendiherra. Bæði hjónin urðu s.teinhissa, þeg-
ar ég óð óboðinn inn í einkaherbergi þeirra
og án þess að heilsa — þvi gleymdi ég
alveg í. æsingunni og ósköpunum —, tók
umslag mikið úr vasa mínum, sem inn-
sigii þess hafði reyndar þegar verið brotið..
og las samningmn iið fyrir lið með skjálf-
andi röddu, og satt að segja gat ég varla
staðið á fötunum, svo mikið var mér niðri
fyrir. Ég hafði í höndunum hið uppruna-
lega eintak varnarsamningsins milli Frakk-
iands og ítalíu með undirskrift réttra hlut-
aðeigenda frakknesku stjórnaninmar, enda var
þetta nákvæmlega sama skjalið, sem sendi-
herra Frakklands, de Suresnes greifi, hafði
einmitt að kveldi hins þriðja dags á undan
komið mcð beina lei'ð frá París.
Þaö er vart unt að ímynda sér alla þá
fcikna-æsingu, er þetta leiddi af sér. Hans
hágöfgi stökk upp úr rúminu hálf-strípað-
ur, og þá var eins og alt lenti í uppnámi
í húsinu, því að hans hágöfgi öskraði á þjón
með vissu nafni, opna'ði dyrnar samstundis,
og skipaði honum að sækja ritará sína.
Lafði Claucare rakti nú athygli hans há-
göfgi á því, að hann væri enn þá ncer
nakinn, enda fór haim þegar í brækur sínar.
eins og örskot, og stóð það heima, að hann
var 1 um það bil klæddur, er ritarar hans
tóku að streyma inn í dierbergiö. Á and-
iitum þeirra var undrunarsvipur ekki litill
enda var það ekki að furða, því aö vel
hefðu þeir getað tekið hans hágöfgi fyrir að
vera vitskertan á því augnabliki. Svo hafði
æsingin gagntekið hann, að hann æddi um
gólfið fram og aftur í feikna-tryllingi og
ofsa svo sem tvær eða þrjár mínútur án
þess að koma upp nokkru einasta forði.
Svo náði hann sér nógu mikið til iþess
að geta þakkað mér með handabandi og
mörgum förum aðdáunarorðum fyrir þetta
afreksverk.
Smjaður hans var að vísu sætera en hun-
ang. En mér sjálfum til verðugs heiðurs
hlýt ég að láta þess hér getið, að mér
fanst ég ekki eiga þetta lof nema að iitíu
leyti skilið. Mig langaði til að segja honum,
að það væri nú stödd í Rómaborg stúlka,
Clare Stanway — stúlkan, er öll von hans
og mín og konungs ítala hafði oltið á —
að nafni, sem þetta þrekvirki væri í raun
réttri meira að þakka en sjálfum i mér. En