Vísir - 18.07.1945, Side 7

IMiðyjkuflagion 18. júlí 1945
VISIR
7
170
ann. Þú mátt fá þér vinber úr körfunni. Mér
«ýnist þú dauðþrejrtt.“
Hávaxna stúlkan leit á hann daufeygð og
heldur kuldalega. En svo breyttist svipurinn í
heillandi bros, svo að bjartað tók viðbragð í
brjösti hans. Hún nuggaði ennið þreytulega og
tók af sér þessa ankannalegu, gömlu prjóna-
húfu, svo að svartir lokkar féllu um axlir lienni.
A'óbiskus hló lágt fullur aðdáunar. Stúlkan hló
líka, þreytulegum mjóum hlátri, sem nálgaðist
lcjökur.
„Þú ert góður,“ sagði hún lágt. „Eg ætla að
þiggja þetta. Mér er svo heitt og eg er dauð-
þyrst.“
Asnaskömmin hafði nú fest hjólið utan í
;steinvegg og bisað við að rífa sig lausan. Vó-
biskus fór aftur fyrir vagninn til að ná í tuggu
handa asnanum, meðan hann væri að færa
beizlið í lag.
„Nei, nei, gerðu þetta ekki!“ kallaði stúlkan
hátt. „Hann má ekki fá hey. Það — það er ekki
holt fyrir hann!“ Hún var skelfd á svip.
Vóbiskus 2eit við og hnyklaði brúnir.
,IIvað hefirðu í þessum vagni, stúlka mín?“
spurði liann liöstum rómi og stakk hendinni
ofan i heyið.
„Æ! — það er bróðir minn! Hann er veikur!
Vektu hann ekki!“
„Bróðir þinn veikur, einmitt!“ sagði Vóbisk-
us hæðnislega. „Og þú smellir honum í vagn-
inn og þekur hann heyi! Líklegt eða liitt þó!“
Hann tók að kasta heyinu úr vagninum. „Svo
að þú ert veiki hróðirinn!“
Stúlkan kom að í flýti og lagði liendi sína á
armlegg Vóbiskusar, en Demetríus settist upp
með yglibrún.
„Við erum í liættu stödd,“ sagði liún í trún-
aði. „Við komum hingað í þeirri von að hitta
mann að nafni Marsellus Gallíó, þar sem við
vitum, að liann mun hjálpa okkur.“
„Marsellu er farinn fyrir viku.“ Vóbiskus
var nú heldur hlíðari en áður á svipinn. „Eruð
þið vinir hans?“
Bæði kinkuðu kolli. Vóbiskus horfði á þau
til skiptis með fortryggni.
„Þú ert þræll, lagsmaður!“ saagði hann og
benti á eyru Demetríusar. Skyndilega datt hon-
um eitthvað í liug og Ijómaði af lionum. „Jahá!“
sagði hann. „Það er lýst eftir ykkur! Báðum
tveim! Síðast í gær voru liér hermenn frá Iiaprí
og leituðu að dóttur Gallusar og grískum þræli,
sem þeir héldu að væri á leið til Róm.“
„Það er rétt,“ játaði Demetríus. „Þessi unga
kona er dóttir Gallusar hershöfðingja og heit-
bundin Marsellusi Gallíó, en hann er húsbóndi
minn. Eg heiti Demtríus..“ Vóbiskus tók við-
hragð.
„Mig minnir hann hafi átt að heita Demetrí-
tis,“ tautaði hann með sjálfum sér. „Segðu mér,
sendi Marsellus }>ér hoð fyrir nokkurum vik-
um síðan?“
„Já, lierra, litla melónu í öskju.“
„Nokkurt skrif?“
„Mynd af fiski.“
Demetríus horfði af varfærni í allar áttir og
steig svo út úr vagninum. Langt úli á akri
hreyfðist þunglamalegur vagn smám saman
nær i áttina til þeirra.
„Farðu að bjástra við asnann, áður en þessi
náungi sér þig,“ sagði Vóbiskus aðvarandi, —
„og láttu ekki sjá þig. Það er hezt fyrir ykkur
að vera hér um kyrrt um hrið.“ Hann sneri
sér að Diönu. „Þér er óhætt að fara upp að bú-
garðinum, hugsa eg. Flýttu þér ekki. Spurðu
eftir Antóníu, konu Kesó. Segðu henni til þín.
Þið tvö megið ekki láta sjá ykkur saman, Allir
i Arpínó vita, að leitað var að ykkur.“
„Þau þora kannske' ekki að skjóta yfir okkur
skjólshúsi,“ sagði Díana.
„Ælli það ekki. Þau segja þá til, ef svo er,“
svaraði Vóbiskus. „Þú getur ekki verið kyrr
liér! Það eitt er víst!“
Stóri Makedóníumaðurinn horfði á liana ó-
vinsamlega.
„Og hvers vegna viltu hitta konu Kesó,“ spurði
hann höstugum rómi. „Eg held þú ættir heldur
að tala við Appíus Kesó, lagsmaður.“
„Nei, við konu hans,“ sagði Díana og hélt
fast við sinn keip. „En eg er ekki bétlari,“ hætti
hún við.
Makedóníumaðurinn kinkaði kolli hugsi á
svip og brosti.
„Komdu með mér,“ sagði hann lágt eins og
hann væri að fremja voðalegt afhrot. Hann
gekk á undan að skrautgarðinum og kom þar
auga á húsmoður sina. Hann henti Díönu, að
hún skyldi ganga til hennar og hvarf sjálfur til
hliðsins.
Antonía var fögur eins og unglingsteþxi í
skrautlega litum sumarklæðum og með harða-
stóran, rauðan hatt. Hún var að gæta til með
þræli, sem var að sníða rósir. Er hún heyrði
fótatak, leit hún við og liorfði á þann, sem
kom.
„Þú mátt fara!“ sagði hún við þrælinn. IJann-
sneri sér við og horfði á gestinn. „Strax!“ skip-
aði Antonía.
„Eg biðst afsökunar, að eg kem svo öllum á
óvænt,“ sagði Diana, —• „og hve liræðileg eg er
útlits. Mér var það nauðsynlegt að dulbúast sem
ungilngspiltur.“
Antonía brosti svo skein i röð af mjallahvít-
um tönnum.
„Já, kannske hefir það verið nauðsynlegt,“
sagði hún hlæjandi, — „en þú lítur alls ekki
út eins og strákur.“
„Eg reyndi þoo nú samt,“ sagði Díano. „Hvað
er það, sem kemur upp um mig?“
„Allt,“ sagði Antónía. Hún gekk að stein-
bekknum við götuna. „Komdu, seztu niður, og
segðu mér livað á seyði er. Þeir eru að reyna
að hafa upp á þér, er það ekki?“
Díana sagði frá öllu, sem máli skipti, og var
nokkuð flumósa. Ilún opnaði hjarta sitt fyrir
Antóníu með trúnaðartrausti, að ekki vrði upp
um liana komið.
„Eg má ekki koma ykkur í vandræði,“ hélt
lmn áfram, — „en æ — ef eg gæti fengið hað,
— ef bið vilduð lofa mér að sofa í leyni í nótt,
þá gæL eg farið.“ Þreytuleg augu Díönu flóðu i
tárum.
„Við getum lagt ýmislegt i hættu fyrir þann,
sem elskar Marsellus,“ sagði Antonía. „Komdu,
við skulum fara inn í húsið.“ Hún gekk á und-
an inn í forsalinn og var þá Kesó að koma út
úr bókaherbergi sínu. Hann stanzaði og depl-
aði augunum nokkurum sinnum af undrun.
Antónia sagði: „Appíus, þetta er dóttir Gallus-
ar liersliöfðingja, sem hermennirnir voru að
leita að .... Díana, þetta er eiginmaður minn.“
„Eg skal fara, herra minn, ef þér óskið þess.“
Díana var raunaleg í málróm.
„Hvað liafið þér til saka unnið?“ spurði Kesó
og sneri sér að henni alvarlegur í bragði.
„Hún strauk frá Kaprí,“ skaut Antónia inn
í, — „af því að hún var lirædd við strákinn
keisarann. Nú er liann staðráðinn í að finna
hana.“
„Svei!“ hreytti Kesó út úr sér. „Stigvéladrís-
ill! Þefdýrið það!“
„Þei, j[)ei!“ sagði Antónía aðvarandi. „Þú
ætlar þó ekki að láta setja okkur öll í fangeslsi!
Jæja, hvað eigum við að gera af Díönu? Appius,
hún er heitbundin Marsellusi!“
Kesó hrópaði upp yfir sig af gleði og greip um
báðar hendur hennar.
„Þér verðið að vera hér kyrr hjá okkur,“
sagði hann. „Hver sem ætlar að nema yður á
brott, skal verða að berjast! Eruð þér ein? Iler-
mennirnir sögðust líka vera að leita að grískum
þræli, sem strokið liafði með yður.“
„Harní er niður frá í víngarðinum hjá Vó-
biskusi,“ sagði Antónía. „Og þú ættir að taka
eitthvað til bragðs.“
„Hvað vita þjónarnir mikið?“
„Við sklum ekki reyna að halda því leyndu,“
stakk Antónía upp á. Við skulum segja þeim
sannleikann. Þegar þeir vita, að Díana er heit
bundin Marsellusi og Grikkinn er þræll lians,
þá færi enginn þeirra að —“
„Vertu ekki svo viss um það!“ sagði Kesó.
Þú ve.'zt, að verðlaunum er lieitið.“ Hanú l>enti
út í súlnagöngin. „Hann myndi nú þiggja að fá
þúsund sestersa, Makedóníumaðurinn sá arna.
En eg ætla að segja honum og öllum hinum,
að hver sá sem kemur upp um þau, verðurk kag-
hýddur! Eða þaðan af verra!“
„Gerðu eins og þú vilt, vinur,“ sagði Antónía
slillilega. „En eg hugsa, að öruggara verði að
treysta þeim en hóta þeim. Það hugsa eg, að
Marsellus liefði ráðlagt, hefði hann verið hér.“
„Marsellus kom alltaf fram við fólk, eins og
það væri betra en það er,“ sagði Kesó. Hann
Frá mönnum og merkum atbnrðum:
Sannleikurinn um uppgjöf ftalíu.
Eftir David Brown.
SIÐARI KAFLI
Þegar húma tók óku þeir inn í Rómaborg.
Bifreiðinni litlu var ekið um hin breiðu stræti
Rómaborgar til Palazzo Caprera og var numið stað-
ar fyrr utan snoturlega steinbyggingu, gegnt italska
hermálaráðuneytinu. I þessu snotra steinhúsi átti að
vera felustaður þeirra Taylors og Gardiners.
Þeir klöngruðust út um bakdyr bifreiðarinnar og
fóru inn í húsið.
Þeir fengu tvær gríðarstórar skrifstofur til afnóta
fyrir svefnherbergi. Þetta voru einkar snotur her-
bergi, fagurlega skreytt og veggirnir lagðir dökkum,
útskornum viðum. Áföst voru baðherhergi. Þar voru
silfur-vatnskranar og marmarahorð. Hvarvetna, jafn-
vel í baðherbergjunum; voru þykkar dýriiidis a-
hreiður.
Gestirnir göptu af undrun. Degi áður höfðu þeir
verið í tjaldi í hengirúmum, gerðum af striga. Og
tjöldin voru þar, sem ryk þyrlaðist og mýbit var
plága. Þar notuðust þeir við óhreint vatn, sem sótt
var í blikkdósum, — notuðust við það til þvotta og
raksturs, og til þess að baða sig. Og aðeins kalt vatn.
Hershöfðinginn, sem veitti þeim Taylor og Gar-
diner móttöku, var yfirmaður herforingjaráðsins, og
einnig var þar aðstoðarhershöfðingi Carboni hers-
höfðingja, sem réð yfir öllu ítölsku herliði á Róma-
borgarsvæðinu.
I herbergjum þeirra hafði verið borið á horð.
Þar voru fagrir líndúkar á borðum og borðbúnaður
úr skínandi silfri. Borðin voru skreytt með blómum.
Itölsku hershöfðingjarnir tveir vissu ekkert um,
hversu skammt var að bíða fyrirhugaðra hernaðar-
aðgerða handamanna. Og þetta vissu ekki heldur
aðrir ítalskir liðsl'oringjar, sem þeir ræddu við.
Itölsku foringjarnir vildu auðsjáanlega gera miðdeg--
isverðarboð þetta að eftirminnilegum atburði og nota
stundirnar að miðdegisverði loknum til þess að gera
sér og gestum sinum ánægjulegt kvöld. Engar ráð-
stafanir höfðu verið gerðar til viðræðna við hers-
höfðingja, um þau liernaðarleg mál, sem á döfinni
voru. Italirnir sögðu, að á morgun væri nógur tími
til þess að ræða hin alvarlegri málin.
Engur getum þarf að því að leiða, hver áhrif þetta
hafði á amerísku hershöfðingjana. I fám orðum sagt:
Þetta gekk alveg fram af þeim.
Á miðvikudagskvöld átti' að tilkynna öllum heimi
vopnahléð, eftir tæpan sólarhring, og bandamenn
ætluðu áð hefja innrás sína við Salerno snemma á
fimmtudagsmorgni. Og loftflutta liðið, — en vegna
þeirra hernaðarframkvæmda, sem það átti að inna
af hendi, voru þeir sendir í leynileiðangurinn — átti
að svífa til jarðar sex stundum áður en landgangan
hyrjaði.
Amerisku hershöfðingjarnir kröfðust þess, að fá
þegar í stað ítalska hershöfðingjann á Rómaborgar-
svæðinu til viðtals.
Carboni hershöfðingi kom eftir skamma hið og
amerísku hershöfðingjarnir hófu þegar viðræður við
hann um lilutverk loftflutta liðsins.
Carboni hershöfðingi var hreinskilinn. Hann var
hölsýnn — leit svo á, að það væri mjög vafasamt,
að þetta gæti borið tilætlaðan árangur.
Mikið þýzkt lið hafði verið flutt inn á Róma-
horgarsvæðð frá því, er samkomulagið var gert um
vopnahléð, og það var nú meiri vandi framundan
en nokkru sinni fyr. 1 rauninni var þetta ófram-
kvæmanlegt, sagði hann.
Carboni hershöfðingi leit svo á, að þetta væri mjög
svo óheppilegt, að nokkur tilkynning væri birt um
vopnahléð, eins og sakir stóðu. Afleiðingin mundi
án efa verða, að Þjóðverjar gerðu þegar í stað ráð-
stafanir til að hernema Rómaborg. Áformið um loft-
flutta liðið mundi hafa háskalegar afleiðingar, þar
sem nýjar þýzkar hersveitir höfðu tekið flugvellina
í sína vörzlu.
Þá skýrði hann amerísku liershöfðgjunum frá þvi,
að herlið það, sem hann liafði undir sinni stjórn í
Rómahorg og nágrenni, og reilcnað væri með að
veitti loftflutta liðinu aðstoð, væri í mjög óhagstæðri
aðstöðu. Þjóðverjar hefðu raunverulega haft öll
birgðamál hersins undir sinni stjórn um liríð. Itölsku
hersveitimar hefðu aðeins skotfæri til nokkurra