Vísir - 28.07.1945, Blaðsíða 6

4
V I S I R
f----------------------------------------v
|____•
ILatu.gaptdagssaígs) 'yiÍUlS
--------2----------- CHARLES RDE:
/íit 00 ejfaietiufir
V _______________________________________✓
Kúla snart grein fyrir of-
an hann og liann sá lítið lauf-
hlað falla lil jarðar. Á næsta
andartaki var hann lostinn
Jjungu höggi í öxlina og hann
lét fallast á jörðina, til þess
að leyniskyttan styldi halda,
að hann væri fallinn.
Hann fann, að sér blæddi
mikið, en hann mátti ekki
lireyfa sig, ekki kalla á hjálp,
J»ví að þá mátti liann eiga
von á annarri kúlu. Svo fór
hann að finna til mikils sárs-
áuka ....
Hann hlaut að hafa sofnað
eða fallið í öngvit, því að
allt í einu fannst honum sem
langur tími hefði liðið hjá.
„Sallv,“ sagði liann.
„Já, Bill.“
Hann var seinn áð átta sig,
en eflir nokkrar sekundur
hrökk liann við. Þetta gat
ekki verið rödd hennar. Hún
var ekki þarna í frumskóg-
nnum. Hún var þúsundir
Icílómetra á dirott ....
Það liafði gerzt tuttugu
rmilljón árum fyrr, eða ef
til vill aðeins fáum mán-
uðum. Hann var á gangi á
Fimmtú götu, heitur og
sveittur og þráði þann dag,
er herinn mundi ekki fram-
ar segja honum fyrir um,
hvar hann átti að eyða sumr-
: :inu. •
Hann beygði inn í hliðar-
götu og' gekk inn í húsið, sem
hróðir lians hjó i. Prqscott
Jeiddist að húa utanhæjar,
!ét konu sína og hörn um
- það. Sjálfur hjó hann á efstu
hæð i liúsi einu í Nevv York,
einn, rétt eins og liann væri
piparsveinn.
Bill roðnaði alltaf, Jiegar
lionuni varð hugsað til Joan,
" konu Prescotts. Seytján ára
gamall hafði Iiann verið hál-
skotinn i henni og sagt lienni
frá Jivi. Hún Iiló þá að lion-
..um, sagði, að han'n væri pela-
harn og auk J)ess væri hún
Jofuð hróður hans.
Það voru auðvitað mörg
á'r, síðan hann náði sér af
þeirri ást, og nú vorkenndi
hann henni fyrir að hafa
gifzl Prescott. Hann lmgs-
aði aldrei um annað en sjálf-
»n sig, nolaði aðra eins og
tafhnenn eftir því, sem hann-
þurfti. Bill fór að velta því
:íyrir sér, hvers vegna hann
væri eiginlega að heimsælcja
Prescotl. Ekki voru þeir svo
Ýniklir vinir. En honum
- fánnst þó rétt að kveðja
hann, því að hann átli senn
að fara til vígvallanna.
Prescott var í sundbuxum,
..{iégar hann lauk upp fyrir
Bill, og hann heyrði í renn-
andi vatni úti á þaksvölun-
unum. Prescott lieilsaði Bill
eins og liann hefði aðeins
verið að heiman í tiu mínút-
,;ur en ekki átján. mánuði:
"„Viltu ekki fá þér steypihað,-
- eða kannsk kaldart drykk
hér inni fyrst?“
„Það er hezt að fá drykk-
inn fyrst,“. svaraðf Bill.
„Ertu einn?“
„Það er stúlka stödd hjá
mér,“ svaraði Prescott kæru-
leysislega. „Ivomdu út og eg
skal kynna ykkur.“
Bill gekk á eftir honum
út á þalsvalirnar. „Sally,“
sagði Prescott, „þetta er Bill
bróðir minn, liðþjálfi í hern-
um. Bill, þetta er Sallv Fost-
er.“
Stúlkan sat i garðstól und-
ir stórri sólhlif. Hún var í
hvitum sundfötum. Hún var
falleg, eins og þær stúlkur
voru venjulega, sem Pres-
cott valdi, en virtist þó geta
hugsað öllu meira en þær
flestar.
„Halló, Bill,“ sagði hún.
„Sælar, ungfrú Foster,“
svaraði hann. Það var eins
og einhver ætlaði að kyrkja
hann, þegar hann kom auga
á liana. Hann gat ekki lýst
því fyrir sjálfum sér, Iiversu
fögur honum fannst hún.
Bill settist í hekk rétt hjá
stúlkunni. „Hafi þið þekkzt
lengi?“ spurði hann, þó ekki
væri til annars eh að fá að
lieyra rödd hennar aftur.
„Aðeins þrjár vikur,“ svar-
aði hún. „Mér finnst hann
dásamlegur.“
„Auðvitað,“ sagði Bill og
gerði sér upp hros. „öll Sla-
de-ættin er dásamleg. Eg er
líka dásamlegur, en á annan
hátt en Prescotl.“
„Það er eg líka sannfærð
um,“ svaraði hún án þess að
hrosa. „Þið eruð líkir. Það
er yður sagt til hróss. En
hann hefir aldrei minnzt á
yður.“
„Þeir eru svo utan við sig,
þessir útvarpsmenn,“ sagði
Bill. „Og svo er liann auð-
vitað hræddur um að eg laki
yður frá. honum.“ Hann hló,
því að hróðir hans hafði
aldrei óttazt samkeppni af
Iians hálfu.
Sally brosti litið eitt, en
þó ekki eins og lienni fynd-
ist þelta fyndið hjá honum.
Bill fafínst allt í .einig að ef
Prescott kæmi ekki strax út
til þeirra, þá mundi hann
kvssa slúlkuna.
En Prescott köm einmitt
á samri stundu út úr ihúð-
inni, og þau fóru að rabba
um ekki neitt. Bill þóttist
sjá, að hún elskaði Prescott
og honum varð enn erfiðara
um andardróttinn. Og liann
elskar hana,“ sagði liann við
sjálfan sig.
Prescolt fór að skvampa í
lauginni, sem komið hafði
verið fyrir á svölunum, og
þá sagði Bill:
„Má eg hringja til yðar
einhvern tímann?“ Það var
heimskulegt að spyrja svona,
úr því að Prescott var ann-
ars vegar, En hanrt gat ekki
annað.
„Eg held, að þér æltuð ekki
að gera það,“ sagði hún. „Eg
vinn af kappi og tek mér
sjaldan fri.“
Þrem dögum síðar, þegar
liann Var orðinn þreyttur ‘a
að segja við sjálfan sig, að
hann væri fifl, leitaði lianu
að nafni liennar í síina-
skráni. Orlofið hans var á
enda eftir viku eða fyrr, og
hvérs vegna var hann að
þessu, úr því að liann yrði
að Iiætta í miðju kafi? Og
hvaða von gat liann gerf sér,
úr því að hún var vinkona
Slades liins mikla?
Klukkan fjögur fann liann
númerið, * og liringdi hálf-
tíma síðar. En enginn svar-
aði, og loks er liann liringdi
í fjórða sinn, eftir klukku-
tíma, heyrði hann rödd
hennar. Honum var svo mik-
ið niðri fyrir, að liann var
alveg óðamála:
„Sæl, Sally. Þetta er Bill.“
Svo hætti hann við í flýti:
„Þér vitið, önnur útgáfa
Slade-ættarinnar. Hvað seg-
ið þér um að horða með mér
í kvöld og dansa einhvers
staðar.“
Hún hló að ákafanum í
honum. „Eg sagði yður, Bill,
að eg liefði mikið að gera og
færi ekki út á kvöldin.“
„Nema með Prescott?“
„Nema með Prescott.“
Hann langaði til að þeyta
símatækinu út í liorn, en í
þess stað taldi hann í flýti
upp að tíu og sagði svo: „En
á sunnudaginn', ])að er á
morgun? Eigum við að fara
þá út á Jones-baðströndina?
Njóta sjávar og sólskins. Eta
pylsur og því líkt góðgæti?
Þangað fer Prescott aldrei
með vður.“
Honum fannst hún brosa
í símann, þegar hún sagði:
„Eg vil gjarnan koma nieð
yður.“
Þau óku í opnura bíl út
á baðströndina og létu and-
varann leika um sig á leið-
inni. Bill sagði lienni, að
liann hefði aldrei áður farið
með stúlku þangað. Hún
hafði farið einu sinni áður
með manni — Prescott —- og
hann liafði haft allt á horn-
um sér, svo að liún liafði i
rauninni verið staðráðin í
því, að fara ekki þangað
aftur.
„Alllaf er Prescott nærri,
hvar senr maður er,“ sagði
Bill. „Eg þykist vita, að yð-
ur þyki mikið til um liann.“
„Já,“ svaraði liún hros-
andi.
Ilann leit ekki af veginum.
„Þykir yður leilt, að vera að
fara þetta með mér?“
„Ekki enn. Ilaldið þér, að
mér muni leiðast?“ Hún hló
ög hann setti lilátur henn-
ar á sig, svo að liann gæli
látið liana hlægja fyrir sig
í hyert skipti, sem hann lang-
að til.
„Gefið mér einn dásam-
Iegan dag,“ sagði hann upp-
hátt, óvart, „og þá er mér
sama um allt, sem á eflir
kemur.“
Hún varð alvarleg við þesi
orð: „Farið þér til vígstöðv-
anna, hráðlega?“
Haiin kinkaði kolli: „En
þér þurfið ekkert að reyna
að skemmta mér samt. Ef
þér hafið gaman af þessari
ferð okkar, þó er eg ánægð-
ur. Þannig liggur nú í þessu.“
Nú varð aftur myrkur, og
það var eins og einhver væri
að stinga í handlegginn á
lirnuri og gefa lionum
sprauiu. Svo hirti, og birtan
varð enn meiri en á bað-
slröndinni daginn góða." Þá
sagði liann allt í einu við
Sally:
„Eg geri ráð fyrir því, að
eg sé alltaf afbrýðissamur
gagnvart Prescott. Eg liélt,
að það liefði elzt af mér, en
afhrýðin vaknar af nýju afli
í hvert skipti, sem eg sé
hann.“
„Eg held, að það sé hezt
að við tölum ekki. meira um
þetta, ef mér ó ekki að leið-
ast,“ sagði hún.
Þau felldu niður talið og
fóru í þess stað að gera að
gamni sínu. Veðrið var un-
aðslegt og mikil liressing í
því að synda í sjónum, stinga
sér í öldurnar, sem ultu að
landi ineð þungum gný. Sal-
1}: var hetur synd en Bill og
einu sinni, þegar liann var
| að reyna að ná hérini, tók
hún að sýngjai „Hann Bill
er pilturinn minn.“
Á eftir fengu þau sér hress-
ingu í veitingastað á strönd-
inni og þá spurði Iiann:
„Hvað vinnið þér?“
Hún leit á liann alvöru-
gefin.
„Eg liélt, að þér vissuö
það,“ sagði hún.
Hann liristi liöfuðið: „Þér
liafið aldrei gefið yður tíma
lii þess.að segja mér það.“
„Eg ætla að verða útvarps-
söngkona, auðvitað,“ sagði
hún. „Eg er alveg óþekkt
ennþá, en Prescott — —“
Hún þagnaði slcyndilega. „Eg
gleymdi því. Við ætluðum
ekki að minnast á liann
framar í dag.“
Hann horfði fram hjá
henni og sagði ekki orð. Ef
hann gæti bara várað halia
við honum. Hann sá fyrir
hugskotssjónum meira én titg'
ungra, „óþekktra“ stúlkna,
sein Prescott Iiafði lofað
frægð og frama. Hann lof-
aði þeim hverju, sem yar,
meðan þær voru fagurlega
vaxnar og snolrar í andlit.
En það var meira við þessa
stúlku en fagurt andlit og
Ííkami. Harin gat ekki gert
sér grein fyrir, livað það var,
en hún þarfnaðist ekki
hjálpar frá neinum.
En, liann gat ekki aðvarað
hana, án þcss að virðast af-
hrýðissamur, svo að liann sat
hara þögull- og hugleiddi,
hversu langt þetta væri kom-
ið.
Honirin fannst sígaretlan
vond á bragðið svo að liann
henti henni frá sér og tók
stóran sopa af kaffi. En þá
tók einhver kaffið fró lion-
um og sagði:
„Ekki drekka of mikið. Þá
verðiír -yður illt.“
Hann langaði alll í einu til
að fara að synda aftur. Hon-
um var svo heitt. En svo
varð honuni kalt og sárs-
aukahríðar fóru um líkama
hans, unz hann sofnaði allt
í einu ....
Á heimleiðinni stöðvaði
hann hílinn, svo að þau gætu
horft á tunglið koma upp.
Áður en liann vissi af því,
var hann búinn að taka um
axlir lienni og kyssa hana.
Hún kyssti hann á móti
fyrst, andartak. En, þótt hún
hætti að kyssa liann, snéri
hún sér ekki undan.
Ef hún hefði hara látið
hann kyssa sig, þá helði
liann -ekki gert frekar í
þessu, En af því að hann
hugsaði sem svo, að ef til
vill liefði hún viljaö láta
hann kyssa sig, þá ákvað
Framh. á 8. siðu.
Laugardaginn 28. júli 1945
Sœjarfcéttir
Næturlæknir
á iLæknarvarðstofunni, sim
5030,
Næturakstur
annast B.S.Í., sími 1540, í nólt,
en aðra nótt Aðalstöðin, sími
1383.
Helgidag-slæknir
er Alfreii Gíslason, Viðimel 61,
simi 3894.
Næturvorður
í Reykjavíkurapóteki.
Hús fyrir starfsfólk á Kteppi.
Á síðasta bæjarráðsfundi var
samþykkt að verða við þeirri
umsókn húsameistara ríkisins,
að láta af hendi tilteknar leigu-
lóðir undir hús, sem i ráði er að
hyggja fyrir starfsfólk geð-
veikraspítalans á Kleppi. Þess-
ar lóðir eru í Kleppsholtinu ekki
alllangt frá spítalanum.
Rafmagnsstjóra
hefir nýlega verið heimilað
að ráða tvo nýja starfsmenn til
hráðabirgða. Hafa þeir verk-
fræðingarnir Ingólfur ÁgústssOn
og Jón Sætran verið ráðnir. til
þessara starfa.
Ólafur Helgason
hefir verið skólalæknir við
Miðbæjarskólann undanfarin ár,
en nú fyrir nokkru var starfs-
tími hans útrunninn. á bæjar-
ráðsfundi var saniþykkt að
heimila horgarstjóra að endur-
nýja starfssamninginn við ólaf,
svo að hann verður væntanlega
áfram skólalæknir við Miðbæjar-
skólann.
Messa
í dómkikjunni kl. 11 f. h. Síra
Sigurhjörn Á. Gíslason prcdikar.
Útvarpið í kvöld.
Kl. 19.25 Hljómplötur: Sam-
söngur. 20.30 Útvarpstrióið: Ein-
Jeikur og tríó. 20.50 Upplestur
Og tónleikar: a) Karl ísfeld rit-
Isljóri: Smásaga ejftir Steplien
Vincenl Benet. b)' Sigurður Ein-
arsson skrifstofustjóri: Kyæði
eflir Steindór Sigurðsson. c) Ým-
is lög. 22.00 Fréttir. 22.05 Dans-
lög til 24.00.
Mulningur og sandur.
Á síðasta hæjarráðsfundi var
sanjþykkt eftirfarandi ve.rðlag á
mulningi frá sandnámi bæjarins
við Elliðaár: Loftamulningur úr
kassa*40 kr. pr. kbm. og úr bing
35 kr. pr. kbm. Veggjamúlningur
úr kassa 35 kr. pr. kbm. og úr
hing 30 kr. pr. kbm. Ennfremur
þetta verð frá sandnáminu:
Loftamöl 40 kr. pr. khm. Veggja-
möl 35 kr. pr. kbm. 'Annað verð-
lag helzt óbreytt.
Heimilisblaðið,
6. tbl., er nýkomið út. f þessu
blaði er in. a. framhald frásagn-
arinnar um „íslandsferð fyrir 100
árum“, eftir þýzku ferðakonuna
Ida Pfeiffer, Þáttur um nýjungar
í vísindum og tækni og fleiri frá-
sagnir, framhaldssagan „Máður-
inn frá AIaska“, þátturinn „Blað-
að í gömlum blöðum“, skrítlur,
krossgáta, myndir o. fl. — Er
blaðið fjölbrcytt og læsilegt að
vanda.
Blaðið Verkstjórinn
er nýkomið út, fjölbreytt og
skemmtilegt að vanda. Helzlu
greinarnar i ritinu eru þessar:
Áhyggjur verkstjórans, eftir Felix
Guðmundsson, Eramkoma verk-
stjóra við undirmenn, eftir Stu-
art Chase, Ferjumenn eftir Stefán
Vagnsson, Minning Jóhannesar
Grímssonar, Handbók verkstjóra,
Boulder Dam, Rögnvaldur Jóns-
son sextugur, Jóhann Hjörjeifs-
son, Gúðjón Ó. Guðjónsson, Þeir
fluttu hafnirnar með Ser, Fyrsla
þing Verkstjórasambands íslands,
Frá Verkstjórasambandi Skag-
firðinga og Austur-IIúnvetninga,
Reglugerð, og fleira fróðlegt og
merkilegt.