Vísir - 25.01.1946, Síða 7

FÖstudaginn 25. janúar 1946
VISI'R
7
„Það er enginn hægðarleikur fyrir gamla
konu, a'ð útvega skotfæri,“ sagði hún þung-
lyndislega, „en eina valdið, sem cg þekki, er
peningar. Eg hefi nægilega til j)ess að iifa fyrir,
það sem eg á eftir að tóra. Mér myndi þykja
mjög fj’rir því, ef Port Royal félli í liendur
Englendinga. Mér likar'ekki við þá ensku. Þeir
kunna ekki að Idæða sig, tennur þeirra eru
stórar sökum þess, live mikið af liráu kjöti þcir
I)ovða. Eg hefi aðeins átt einn enskan elskhuga
og hann liraut. Svo að eg skal hjálpa yður.
Þarna eru skartgripirnir mínir. ySuma verða
ætlingjar minir að fá, en hina getið ,þér fengið
og selt fyrir nauðsynjum yðar. Eg þarf enga
skýrslu. Eg er elcki hrædd um að verða rænd.
Ef vður liefði vantað peninga handa sjálfri
vður, þá liefðuð þér gerzt nunna við hirðina,
cða búið í litlu húsi við Neuilly og fengið heirn-
sóknir af hendi de Pourchartran. Hann sér
ekkert eftir húsunum, sem hann gefur hjá-
konum sínum. Eg finn það á mér, er eg nálg-
asl slíkt liús. Segið mér ekki að liann hafi hoð-
ið yður að broða með sér. Gerði hann það? Jæj.a,
kæra vina, eins og eg sagði áðan, er heiðarleiki
yðar auðsær. De Pourohartrain á meiri ;pen-
inga en hann veit livað hann á við að gera, og
auðvitað hefir hann fengið þá alla frá nýlend-
unum. Auðvitað. Til hvers annars eru nýlend-
urnar? Þegar harðnar í ári, eða eins og þér
segið, að ástandið sé þar núna, þá mega ný-
lendurnar fara til skrattans, en ef þeim tekst
að rétta við aflur, þá mega þær gjöra svo vel
og borga. Þannig er þa'ð. Þér þurfið ekki að
segja mér það. Svo lengi liefi eg lifað og kynnst
nægileg.a mörgum ráðherrum lil að vita þetta,
já, sérstaklega ráðherrum.
Takið þetta rúbína hálsmen. Er það ekki fag-
urt? Rautt eins og mannsblóð. Og þessar perl-
ur. Og eg lield að eg eigi einhversstaðar 1000
franka. Þér eruð góðar. Þér kunnið að meta
þelta. Eg hefi haft milda ánægju af því að
kynnast yður. Þegar þér eruð komnar á minn
aldur viljið þér tala við og liitta ungt fólk eins
og þér eruð nú. Fáir eru eins glaðlyndir og þér.
Segið mér í sannleik, — nei, segið mér ekki
neitt. Segið honum að eg eigi mjög fagrar og
dásamlegar endurmnningar um faðir hans.
Gleymið nú ekki að segja lionum það.“
Frú de Freneuse þrýsti mögru hendina inni-
lega. Hún myndi geta sagt Raoul alveg eins og
Pierre, að Ninon de l’Endos héldi öllum sínum
vndisþokka, þó níræð væri.
nautakjötsseyði og smávegis af skotfærum,
scm einn vinur Raouls hafði gefið frúnni, en
hann var talinn bendlaður við þjóðvegaræn-
ingja.
„Það myndi verða líkt fyrra láni minu,“ sagði
hún, „að tapa þessu öllu í hendur Englending-
anna.“
En einu skipin, sem þau sáu voru frönsku
fiskiduggurnar í Norðurl)öfum og ókunnugt
skip út af Grænlandsströndilm. Skipstjórinn
áleit, að þar væri um sjóræningjaskip að ræða.
„Þeir reyna ekki við okkur,“ sag'ði hann. „Þeir
gera sig ekki ánægð.a með svona smámuni.
Kastið linunum fyi’ir borð, piltar, og ef skipið
nálgast okkur, þá látum við sem við séum að
veiðum.“
Skipið mjakaðist rétt áfram og lcit út alveg
út eins og fiskidugga fyrir áhorfendum. Er
myrkrið skall á, hvarf ræningjaskipið sjónum
þeirra. Er sólin kom upp aftur voru þau alcin
á auðu hafi. Frú de Freneuse varp öndinni létl-
ara.
„Ef mikil hungursneyð er þar,“ sagði liún við
skipstjórann daginn eftir, „jafnmikil og liún
var þegar eg fór þaðan fyrir rúmu ári, þá get-
ur verið að okkur slafi hætta af landnemunum.
Ef þeir lialda að við höfum birgðir innanborðs,
verða þeir óðir.“
„Yið liöfum nú tvær fallbyssur á skipinu,“
sagði skipstjórinn. „I>ær eru ekki létlar í með-
förum, cn þær gcra silt gagn. Ilafið engar á-
hyggjur, eg slcal koma yður og birgðunum
örugglega i höfn. Þær konur eru ekki á hverju
strái, scm vilja leggja lif sitt i hættu til þess að
bjarga samborgurum sínum. Eg he'fi siglt til
Kanada oft og mörgum sinnum, eii aldrei til
Acadiu. Eg hefi aldrei skipt mér af landnáminu
þar, lieldur haldið norður á bóginn. Það verður
tilbreyting í því, að varpa akkerum við Port
Royal.“
Blaöiö, scm gefiö er út í l>0 rginni Tombstone
(Legsteimi) í Arizona í Bandaríkjunum, heitir
Epitaph (Grafskrift).
Herstjórnartilkynningin.
Sú saga er sögð, að 50 þýzkir flugmenn hafi
bankað einu sinni á dyr himnaríkis og vildu fá að
Á KVÖlWÓKVm
Frá mönnum og merkum atburðum:
' ' • ' -
Djarflegasta ílota-árás fyrri
heimsstyrjaldar. ’
ins. Og það varð að vera frekar kyrr sjór, til þess
að unnt væri að koma herliði á hafnargarðinn eða
brimbrjótinn.
Hin úr sér gengnu létlu beitiskip, Iphigenia, Sir-
ius, Brilliant, Intrepid og Thetis, höfðu fengið nauð-
synlega -s iðgerð til þess að framkvæma áformið. Og
á Yindictive var sett blekki-þilfar og útbúnir sér-
stakir landgöngustigar, þvi að hafnargarðurinn var
7—8 metra yfir sjó.
Ferjubátarnir Daffodil og Iris voru brynvarðir,
enda áttu þeir að flytja árásarlið.
I skut tvéggja gamalla 'kafbáta var komið fyrir
miklum birgðum sprengiefnis.
Þátttakendur í árásinni höfðu verið þjálfaðir í
árásum, og var komið upp „hafnargarði“ á landi,
sem notaður vár við æfingarnar.
Loks var allt tilbúið og var það i marz 1918. Og
þó má því við bæta, að bíða varð eftir veðri, þegar
alll var loks tilbúið. Hverja nóttina af annarri voru
veðurskilyrðin þannig, að ekki þótti árennilegt að
hefjiist handa. Það var of mikið tunglskin, of mikil
bára eða vindur o. s. frv. Væntahlegir þátttakend-
ur biðu í spcnningi, sem geta má nærri. Þvi lengur
sem allt dróst á langinn, því meiri líkur voru til
að Þjóðverjar kæmust á snoðir um, hvað var i bi-
gerð. Frá Frakklandi bárust aðeins slæmar fregnir.
Þjóðverjar voru i sókn ,og enginn vissi, hvar þeir
mundu verða stöðvaðir eða hvort unnt yrði að
stöðva þá. Þetta voru slíkir tírnar, að við lá að menn
yrðu gripnir örvæntingu.
Tvisvar lagði þessi einkennilégi floti af stað til
þess eins að snúa við aflur og leggjast þar, sem
liann áður lá. Þann 22. apríl var stórstreymt, sjór
kyrr og vindur af réttri átt. En það var fullt tungl.
En þrátt fyrir það ákvað Keyes flotaforingi að hefj-
ast handa án tafar. Komið yrði til Zeebrúgge um
miðnætti, en þá yrði Sankti Georgsdagur, scm er
mikill dagur i Bretlandi. Og svo gaf Keyes merki
um að af stað skyldi lagt.
Þar scm tunglskin var rcyndist unnt að sjá marga
kílómetra. En allt í einu skall á þoka. Sankti Georg
er með okkur, sögðu sæhrafnarnir. Og á tiltekinni
stundu breyttu Brilliant, Sirius og önnur skip um
stefnu, til þess að stifla Ostende-skipaskurðinn, en;
meginhluti hins einkcnnilega flota sigldi áfram til;
Zeebrúgge.
Skömmu fyrir miðnætti hófu monitorarnir Erebus.
og Terror skothrið á Zeebrúgge af langdrægum fall-
byssum. Þetta þurfti ekki að vekja neina furðu
meðal Þjóðverja, þvi að slíkt og þvilíkt hafði á.ður,
gerzt. Tvö eða þrjú leitarljós sáust, og svo sáust,
þau ekki framar. Skolið var stjörnuskoti, sem lýsti;
upp sjóinn, og þetta kom sér vel, því að brezku sjó-
liðarnir sáu nú liafnargarðinn, en skip þeirra voru
ekki i birtu stjörnuskotsins. Og nú lögðu vélbátarn-
ir af stað til þess að leggja revkbelti um flotann.
En nú gerðist óvæntur atburður. Allt breyttist á
verra veg skyndilega, þvi að vindstaðan breyttist,
SJÖTUGASTI OG SJÖUNDI KAFLI.
Skartgripir frú l’Enclos. og peningar, urðu
þess valdandi, að frú de Freneuse gat leigt sér
skip. Það var talsvert djúpt í sjó, er alll hafði
verið flutt um borð. Skipið hét Midi, og var
með sautján manna áhöfn. Engir farþegar voru
með. Skipið lét nú í haf og liðu fimm vikur
áður en land sást fyrir stafni. Frú de Freneuse
vingaðist við hinn brúnaþunga skipstjóra og
hinn sundurleita lióp skipsmanna. Það eina, sem
hún óttaðisl núna, var að ensk varðskip yrðu
þeirra vör og gerðu farminn upptækan.
Midi lá djúpt i sjónum. Innanborðs hafði
það 17 kassa af lilýjum fatnaði, hundrað tunn-
ur af söltu svínsfleski, fimmtíu belgi með vín-
um, nokkurar smáléstir af olíu, tuttugu lifandi
svín, sjö uxa, tólf „;pör“ af hænsnum og fimm
liéra.
„Þetta er alveg eins og örkin hans Nóa,“
hafði Raoul sagt, er skipið var ferðbúið í Mar-
seilles.
Auk þess var skipið mcð ndkkura belgi af
komast inn.
— Hverjir eruö þiö? spuröi Sankti Pétur.
— Fugmenn, svöruöu þeir. Viö vorum skotnir
niöur í srærkveldi.
Sankti Pétur blaðaöi þá í einhverjum skjÖlum og
sagöi síöan:
— Jú, þrír geta fengið aö koma inn. Aðrir lrafa
ekki verið skotnir niður samkvæmt herstjórnartil-
kynhingunni þýzku.
Það þagnaði.
Það var eitt sinn að þaö kviknaði í þretnur þýzk-
um bifreiðum á götu í Höfn. Áður en slökkviliðið
kom á vettvang gat að líta þar ílijákátlega sjón.
Maður nokkur stóð við bílana með hjólhestapumpu
i hendinni og vatnsfötu rétt hjá sér. Við og viö
stakk hánn pumpunni ofan í fötuna og sprautaði
siöan á bílana til skiptis, en auðvitað héldu þeir á-
fram að brenna. Annar rnaður kom þar að og lagði
höndina varlega á enni mannsins og sagði: ..Held-
ur þú að þetta komi að nokkuru gagni ?“ „Þaö get-
ið þér veriö viss um,“ svaraði tnaöurinn rólega,
„eg er með benzín.“
og nú lagði vindinn frá landi. Strandvarnalið Þjóð-
verja gat nú séð brezku herskipin, og var nú haf-
in skothríð á þau. Gríðarmikið leitarljós féll á Vin-
dictive og brátt dundu á því skotin úr strandvirkja-
fallbyssunum. Tugir manna biðu bana.
En þrátt fyrir þctta var Vindictive komin að garð-
inum klukkan eina mínútu yfir tólf, eða nákvæm-
lega á þeirri mínútu, sem ráð var fyrir gert. Og
hafnargarðurinn var herskipinu vitanlega nokkur
vernd. Ferjubáturinn Ðaffodil ýtti Vindictive alveg
að garðnum og hélt herskipinu þar föstu.
Fyrstu hermennirnir í landgöngusveitunum voru
brytjaðh’ niður í vélbyssuskothríð. Handleggurinn
var skotinn af liðsforingja einum, en hann veifaði
hinum og hvatti nýja menn til að sækja fram.
En landgöngusveitirnar gátu ekki þaggað niður í
fallbyssunum og vélbyssunum á garðinum, né licld-
ur eyðilagt hafnarmannvirki og annað. Og á Vindic-
tive ofanþilja vdr allt sundurtætt i skothríðinni.
En meðan þessu fór fram sigldi kafbáturinn C-3
i ljósi stjörnuskota og þrátt fyrir skothríð, í áttinq
til járnbrautarbrúarinnar, sem tengdi garðinn við
land. I skutnum voru fimrn. smálestir af amazol og