Vísir - 29.01.1946, Blaðsíða 7

V I S I R
Þriðjudaginn 29. janúaf 1946
7
{j^javina
EFTIR EVELYN EATON
114
„Þarfnast varðliðið ekki svína, uxa, matvæla,
hlýrra fata og annarra nauðsynja?“
Ungu liðsforingjarnir andvörpuðu.
„Ekki vitundarögn af farminum fer hér á
iand, nemai yfirvöldin undirskrifi viss skilríki
handa mér, skipstjóri. Mig langar ekki til þess
að vera hrakin í útlegð aftur.“
„Eg get ekki breytt á móti yfirvöldunum “
sagði de Goulin og vætti þurrar varir sínar.
„Auðvitað ekki, Iierra minn,“ sagði hún, „en
það er engin ástæða til þess að ýta við þeim
með allskonar bréfum og skýrslum. Eg liefi
skoðað skýrslur ráðherrans og eg þekki óvini
mina.“ , • i'í'Sj
Fólkið, sem stóð á ströndinni byrjaði að hrópa
og lcalla, i ;t
„Lengi lifi Midi! Til.fjandans með Englend-
ingana! Látið olckur liafa matvæli! Hvað er að
frétta? Hæ! Hó!“
„Jæja,“ sagði frú de Freneuse, „fæ eg skil-
rikin og loforðin? Viljið þér ekki fá að sjá
hirgðirnar?“ 'I
Landstjórinn andvarpaði. Hann var sannar-
lega í slæmri klípu. Hann var náfölur í andliti
og auk þess grindhoraður.
„Hefir verið hart í ári hér?“ spurði hún í
meðaumkunartón.
Á þvi var enginn efi. Herra de Goutins und-
irskrifaði skjalið með mestu ánægju í skiptum
fvrir eitt svín og einn héranna og fataböggul til
eigin þarfa og mjölpoka. Og skjalið, sem hann
undirritaði fyrir hana var á þá leið,. að hann
hlaut að fá skömm í hattinn, ef upp um það
kæmist.
Hann skrifaði einnig undir skilríki skip-
stjórans og þau fóru öll í land.
F i m m t i h 1 u t i.
HINZTA VöRNIN.
SJÖTUGASTI OG ÁTTUNDI KAFLI.
Dagur rann jTir fjöll norðurstrandarinnar og
fyrslu geislar sólarinnar féllu á skíðgarðinn og
þungbúið þak virkisins, sem franska liljan
blakti yfir í haustgolunni. Jean Latouche, sem
var á verði, hóstaði á göngu sinni og reyncli að
lialda á sér hita með því að stappa niður fót-
unum. Þetta var síðsumars, en köld morgun-
þokan smaug honum gegn um merg og bein.
Hann var þunnur á vangann. Þannig voru þeir
allir i setuliðinu og Landnemarnir líka. IJung-
ursneyð í eitt ár, stríð í tvö og engin hjálp barst
frá Frakklandi — það var sorgleg reynsla ný-
lendubúa í stjórnartið nýja landstjórans.
Árið 1707 réðust Englendingar með 600
manna liði gegn setuliðinu, sem hafði aðeins
eitt hundrað og sextíu manns til varnar. Þeir
hrundu Englendingunum samt af höndum sér. í
ágúst sama ár komu þeir þó af tur og var March
ofursti fjTÍr þeim, en liann var þekktur um alla
Acadiu vegna ótrúlegrar grimmdar sinnar.
Englendingar voru þá aftur hraktir í burtu.
•Monsieur de Subercase skrifaði þá til Frakk-
lands og bað um skotfæri, matvælabirgðir og
hermenn. Hann vonaðist fastlega til þess að
þessi aðdáunarverða vörn myndi verða til þess
að beiðni hans yrði sinnt, en allt kom fyrir ekki.
Fyrirsjáanlegt var að nýlendan niyndi fara i
hundana og falla óvinunum í hendur, ef hiálp
bærist ekki. Jean Latouche hóstaði aftur. Hánn
leit gráðugum augum til árinnar og hugsaði
um'það, að vel gæti verið, að hann gæti náð sér
i bröndu, þegar hann væri leystur af verðinum.
Þangað til varð liann að hafa hugann við alll
annað en fisk. Ilann horfði þreytulega yfir
mýrarnar.
Pilsaþytur einhversstaðar nálægl vakli for-
vitni hans og kom honum til þess að hugsa
um það, að flestallar konurnar í landnáminu
hefðu flúið þaðan. Allar, sem það gálu, voru
komnar til Frakklands eða til Kanada — allar
liðsforingjakonurnar, frú de Bonavenlure, kona
lögbókarans, frú de Vincént, já, allar, hugsaði
hann og slundi. Frú de Freneuse var sú eina,
sem eftir hafði orðið. Ilann brosti með sjálfum
sér. Það var nú kvenmaður í Iagi. Hún varð
eflir í virkinu með öllum liðsforingjunum. Hún
stappaði í þá stálinu um langa þreytandi vet-
urna. Hún matreiddi fyrir þá eyikennilega
rétti, safnaði saman veslings Indíámmum, sem
vo.ru þjáðir drepsóttum, fékk þá lil jiess að fara
á veiðar eða fiska fyrir landnámið og greiddi
þeim með marglitum perlum og skrautfjöðr-
um, sem hún sjálf átti og hafði komið með
frá Frakklandi. Hún for á fiskveiðar með de
Bonaventure og kom til baka með ýsu vog þorsk.
Hún hætti sér stundum alveg rétt unclir nefið
á Englendingum og virtist aldrei óttast neitt.
Ilún var öllum jafn veíviljuð og sýndi sánnar-
lega aldrei neilt drembilæti. Jean slrauk'tref-
ilinn, sem hún hafði prjónað fvrir liann fyrir
tveimur árum og gefið lionum i nýársgjöf. Það
var frú de Freneuse* sem gekk þarna yfir mýr-
arnar. Drotlinn einn veit hvað hún hefir nú
verið að gera — áhættuleikur hefir það sjálf-
sagt verið, hugsaði Jean.
„Þetta væri kona handa þér,“ sagði hann svo
upphátt.
Rétt eins og hún hefði heyrt til hans, leit frú
de Freneuse upp i áttina til virkisins og herli
gönguna. Hún kom með mikilvægar fréttir,
sem hún hafði fengið hjá Indíána upp með ánni.
Hann var særður og samkvæmt venjum þjóð-
flokks sins, hafði hann verið skilinn eftir til
þess að deyja drottni sfnum eða þá að ná sér
aftur af eigin rammleik. Frú de Freneuse, sem
liafði ætlað sér út til þess að reyna að fella dá-
dýr, ef hún rækist á það, hafðbhaft byssu njeð- •
ferðis, er hún læddist út úr virkinu. Hún liafði
rekisl á Indíánann á árbakkanum og var nærri
því húin að skjóta á hann, því hún hélt að hann
væri villibráð, er hefði farið niður að ánni til
Því oftar, .sem eg horfi á þig, þvi •fallegri ert þú.
Er það?
Já, en eg held að eg- verði að horfa á þig oftar.
♦
Hvaða tegund af tannbursta óskið þér aö fá?
Látið mig hafa stóran, það eru þrjátíu strákar í
heimavistinni með mér.
'
Hvaða ljóshærðu stúlku varst þú nieð á finnntu-
daginn og föstudaginn?
Þú var sú dökkhærða, sem eg var með á þriðju-
daginn og miðvikudaginn.
Á KVÖLWðKVNM
Fréttaritáfinn kóm inn á ritstjórnarskrifstofu
blaðs síns tog var leiður á svipinn. „Jæja,“ sagði
ritstjórinn, „hvað gat hann sagt þér merkilegt í
dag, háttvirtur.ráðjierraim ?“
,,Ékkert.“ ’ ! ' : '
„Jæja, þá skrifar þú ekki meira en einn dálk um
Frá mönnum og merkum atburðum:
Djarflegasta flota-árás íyrri
heimsstyrjaldar.
mikil. Þegar þeir sáu Warwick, hrópuðu þeir húrra
fyrir Keyes flotaforingja, yfirmanni sínum. Af
snekkjunni, sem var ætluð fyrir 50 menn í mesta
lagi, bjargaði Warwick 100 mönnum.
I leiðangrinum tóku þátt 1500 menn. Af þeim
særðust 400 og 200 íélfu.
Auk skipanna, sem lögð voru í sölurnar af ásettu
ráð'i, til að ná tilætluðum árangri, misstu Bretarj.
aðeins einn tundurspilli og tvo vélbáta.
Þegar þeir komu aftur til hafnar í Bretlandi,
fréttú þeir að leiðangurinn til Ostende hefði mis-
heppnazt. Það voru’skipin Sirius og Brilliant, sem
þar átti að sökkva, svo scm fyrr var getið.
En þótt svo tækist til í OstendeTiafði það feikna
mikil áhrif hversu vel heppnuðust hernaðargerðirnar
í Zeebrugge, þótt einn hinna brezku yfirmanna kall-
aði þær „einskært brjálæði.“
Zecbrugge skipasluirðurinn var stíflaður í fimm.
mánuði. Þaðan komst ekki einn einasti kafbátur
allan þennan tíma.
Þjóðverjar urðu aftur að flytja aðalbækistöð kaf-
bátaflota sins til Helgolands, scm var miklu fjær
siglingaleiðunum til Frakklands.
Og svo er enri eitt ótalið:
Þessi djarflega árás átti mikinn þátt í að veikja
enn 'fremur bið dvínandi baráttuþrek Þjóðverja.
Jafnframt varð hún til þess að glæða vonir banda-
manna og auka þeim kjark. Menn tóku það, sem
gerzt hafði, sem merki þess, að taflið hefði snúizt
bandamönnum í vil.
Sjö mánuðum síðar vanst fullnaðarsigur i.styrjöíd-
inni.
Þegar Faderwski saknaði vina sinna.
Eitt sinn, er Paderwslci, píanóleikarinn heims-
lrægi — var nýbúinn að halda hljómleika í borg;
nokkurri i Bandríkjunum, settist hann niður í hcrT
bergi sinu að - leiksviðsbaki, þurigt bugsi. Eimr
spurði bann hvortjiann væri lasinn.
„Nei, nei,“ ságði pianósnillingurinn. „En eg sakn-j
aði tveggja vina minna, aldraðra, gráhærðra hjóna.
Þau voru ekki í gömlu sætunum sínum í fjórðri
röð.“
Sá, er spurði varð hissa. , „Eg vissi ekki til, að?
þér ættuð nokkra vini í þessum bæ,“ sagði hann,
„Ilöfðuð þér þekkt þessi hjón lengi?“
„Eg þekkti þau vel,“ sagði Paderwski, „þótt eg
talaði aldrei við þau. Með geðjaðist svo vel að þvq
hvernig þau hlustuðu á mig leika á hljóðfærið. Eg|.
liefi haldið.btjóinleika hér árlega í 20 ár, og eg lélíj
allf af fyrir þ;m.“
Hann hristi höfuðið og bætti við: 'j
„Eg vona til. guðs að elckert hafi komið fyriú
þau.“ :!
Leyniíélög í Japan. }
Eftir Lewis Busch. jj
Kempei, japanska leynilögreglan og ýmis leynifélög
þar hafa lengi haft svo mikil og víðtæk áhrif, að þa$
er býsna erfitt að gera sér grein fyrir því. Eg muri.
nú eigi að síður leitast við að gcra það, og muri
fyrst af öllu ræða um Kempci, þar sem það er
voldugasta og mesta stofnun sinnar tegundar í
Japan, sem notið liefir stuðnings hins opinbera, og
var í rauninni opinber stofnun.
Þegar Kempei var stofnað fyrir mörgum árum,
eftir frönskum og þar næst þýzkum fyrirmyndum,
var tilgangurinn, að starfssvið þcss yrði eitlbvað'
svipað og brezlcu herlögreglunnar. En scinustu
tuttugu til þrjátíu árin hefir starfseminni og til-
högun allri verið gcrbreytt, og héll áfram, þar til
Japanar voru til neyddir að gefast upp í styrjöldý
inni, en þá var þetta löngu orðinn hirin verstí
klíkufélagsskapur, sem í völdust fúlmqnni og fantarl
endá' gengu þeir frani í hýqrs lconar 'oivæl'Uvérkumj
og það svo, að þeir munu fyllilega standast allaq
samanburð við Gestapo Heinrichs Himmlers. ,