Vísir - 30.01.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 30, janúar 1946
V I S I R
þess að fá séx- að drekka. Iiún bjó um sár lians
og gaf lionum vin að drekka úr flösku, er hún
hafði meðferðis. Hann endurgalt henni vin-
semdina, með því að segja lienni.mikilvægar
fréttir. Iiún ætlaði að tala við landstjórann
undir eins og hann vaknaði.
Herra de Subercase var maður að bennar
skapi. Ilenni líkaði bezt við liann af öllurn
landStjórunum, sem þarna liöfðu verið — og
farið, að Pierre undanteknum, sem aðeins hafði
verið hermálaráðgjafi og var fi'ábrugðinn þeim.
Það var enginn maður á .við Pierre. Það var
hræðilegt að sjá hann núna, horðan, hugsjúk-
an, en samt sem áður ekki ver útlítandi en
aðrir. Það var ekkert smái'æði, sem þeir liöfðu
lent í, sannkölluð eldraun.
Herra de Suhercase sljórnaði nýlendunni af
réttvísi, lipurð og skyldurækni. Hann var
vinsæll meðal Indiánanna, vegna þess að liann
var alltaf réttlátur við þá og dáður af sínum
eigin mönnum, sökum hinna ágætu mannkosta
sinna. Ilann hafði tekið upp bai'áttuna fyrir frú
tals. Ilann var um það bil að láta úr liöfn og
myndi leggja af stað í áttina til landnámsins,
urn leið og byr gæfi.
A móti þessum herafla, þegar liann kæmi,
gal de Subercase aðeins skipað liundrað og sex-
tíu hermönnum. Þrír fjórðu hlutar þess liðs
voi'u eingöngu vandræðamenn af götum stór-
horga Frakldands. Auk þess var þessi litli her-
afli, sem hann lxafði á að skilpa, þreyttur eftir
langvarandi liarðæri, bæði hvað matvæli og
hergögn snerti.
Horfur ei'U slærnar, lxugsaði frú de Fi’eneuse,
og fann til meðaumkunar með landstjóranum.
Hann hafði sannarlega ekki dregið af sér, þvi
að hann liafði hvað eftir annað reynt að koma
vilinu fyrir yfirvöldin heima í Frakklandi.
Ilann hefði jafnvel reynt að verjast eins fræki-
lega og liann gerði tvisvar á árinu 1707, en i
ár liöfðu jafnvel sjóræningarnir, sem höfðu
veitt þeim tölverðá aðstoð, flúið Acadiu sökum
drepsóttanna, sem þar geisuðu. Þær voru mjög
skæðar meðal Malistanna, og Micmacanna líka.
Frá mönnum og merkum atburðum: -
de Freneuse, þegar gamla álcæran kom til sög- Og ofan á þetta bættist, að uippskerubrestur
nnnar á ný, en þá hafði bréf komið fx'á Fralck- jbafði orðið þetta ár.
landi, þess efnis, að frú de Freneuse væri á ný „Guð almáttugur vii'ðist lika vera á móti
dæmd í útlegð. Hún tók þessu öllu með slill- |okkur,“ sagði hún við sjálfa sig. „En það ár!
ingu. Birgðirnar, sem liún hafði komið með | Jæja, hvað um það, látið bara Englendinganna
- eg og
Pierre — saman.“
Hjarta hennar kipptist við, er hún hugsaði
til jiess, að svo gæli farið að Piei're yrði að yfii'-
gefa hana og fara um boi’ð í skip sitt. Afríku-
sólin var eklci sjófær, eins og sakir stóðu, eftir
bardagann, sem hún hafði Ient í við Englend-
ingana á dögunum. Hún. lá nú á flóanum og
var unnið að viðgei'ð h.ennar. Pierre fór daglega
um borð til þess að fylgjast með, þrátt fyrir
veikindin.
„Setjið Afi'íkusólina í þvert mynnið, og þá
munu Englendingarnir ekki komast lengra með
skip sín.“
En nú var flotinn á leiðinni. Frú de Freneuse
fölnaði. Ilún var svo hamingjusöm, jafnvel i
þessu hai'ðæri, og hafði þó jafnvel orðið að
leggja sér lxunda og krákur til munns til að
bæta upp hinn daglega skammt af baunum.
'A KVÖlWðKVm
frá Frakklandi, vóru gengnar til þurrðar og t koma. Að minnsta kosti erum við
de Goutins hafði enn einu sinni verið eittlivað
að rnakka við síra Fi’ancis. Hei'ra de Subercase
brá skjótt við. Hann skrifaði lil Frákklands,
að ákærurnar á hendur de Bonaventure, sem
lagðar væru fram af óvinum hans, væru ósann-
ar, að það væri eins og djöfullinn sjálfur hefði
sent þær og að það væri furðulegt, að þær
kæmu frá þeim stað, þar sem aðeins kristilegt
hugarfar ætti að ríkja — kirkjunni.
„Ef þeir vildu aðeins láta okkur í té einn
tiunda liluta þess, sem eg hefi beðið um,“ sagði
liann, „myndum við standa rnildu betur að
vigi.“
Hann ákvað að gera ekkert frekar. De Bona-
venture var hans hægri liönd, og honum lílcaði
ágætlega við frú de Freneuse.
„Þeir vilja senda einu konuna, sem eitthvert
gagn er i. á brott,“ sagði hann ennfremur. „Hin-
ar liafa lilaupið samkvæmt eigin vilja. Eg segi
það satt, að nýlendan yrði eins og svínastia, ef
frú de Freneuse hyrfi liéðan á brott.“
Svo að frú de Freneuse fór alh’a sinna ferða
og naut aðstoðar Dahindu eða eins eða tveggja
af mönnum Raouls. Hún fór á veiðar. bæði
fisk- og dýraveiðar,
landsljóranum og liðsforingjunum í varðliðinu
Hún hélt heimili fvi'ir de Bonaventure, sem
var særður eftir siðustu árás Englendingana.
Hann var mikið veikur og sárþjáður. Hún
skemmti setuliðsmönnum með bljóðfæraslætti,
með hinum glaðværa hlátri sínum og yfirleitt
öllu, sem henni kom til hugar. Iíún var ham-
ingjutákn varðliðsins.
Hún var einnig slyngust í því. að afla frétta,
þar sem hún átti marga vini meðal Indíánanna,
er voru útyerðir. Skipstjórinn á Midi hafði nú
gerzt sióræningi og var hann einn af trygg-
ustu vinum hennar. Hann lél hana fá lilutdeild
i öllum feng sínum, hvort sem hann gerði
strandliögg eða náði skipum óvinanna.
Og núna voru það þessar fi'éttir. Þær voi’u
ekki góðar. Þær voru ógnarlegar, en hvað um
það, landstiórinn varð að fá vitneskju um þær
þegar í stað.
Her Nicholsons, sem var samansettur af land-
nemum, Bostonmönnum, Iroquoisum var skip-
aður þrjátíu og fjögur híindruð ihönnum saríí-
Eg vil ékki hafa, aS hann Jón sé alltaf aö kyssa
og eldaði matinn handa þig, Sigga.
En pabbi, þú veröur. Hann sem er aöeins byrj-
andi.
Eiginmaöurinn: Hvaö er þetfa? Þú ætlar þó
ekki að fara í kirkju til þess aö sýna nýju loðkáp-
una ?
Eiginkonan: Nei, en eg ætla að sýna fólki hvern-
ig eg fer með þig.
♦ •.
Þú segir, a'ö hann sé 94 ára gamall, hafi aldrei
veriö viö kvenmann kendur, aldrei reykt né drukk-
ið áfengi cða spilaö fjárhættuspil ?
Já.
Eg skil ekkert í hversvegna maðurinn hefir vilj-
aö lifa svona lengi.
♦
FylgdarmaiSur nokkur var aÖ sýna gamalli konu
dýragarð. Og ‘hérna, sagði hann, um leiö og hann
benti á kengúfu, ihérna höfum við Ástralíubúa.
Guð minn góður, sagði gamla konan. Líta þeir
virkilega svona út? Og að hugsa sér,—• hún systir
mín er gíft eínum þeirra!
Leynifélög í Japan.
I i
Eftir Lewis Busch.
-
1 samanburði við Kempei var hin boi'gai;alega
lögregla ekki mikils megnuð og varð algerlega að
lúta boði Kempei manna og banni. Og í rauninni
var sannleikurinn sá að Kempei virti oft að vettugi
hernaðarlegar fyrirskipanir nema þær, sem komu
frá mjög liátt settum mönnum í hernum.
Kempei fjallaði um mál, sem vörðuðu borgarana,
herinn og flotann. Kempei fylgdist vel með allri
kennslu i skólum landsins ög því, sem þar ótti sér
stað. Allsstaðar voru sendimenn og flugumenn á
vegum Kempei, og hafði sína sérstöku starfsmenn
í skrifstofum póst og síma og skeytaeftirlitið var
strangt. Yfirleitt var hlutverk Kempei að gefa nánar
gætur að öllum og öllu, sem lmgsanlegt var að
keisaraveldinu gæti stafað hætta af.
Kempei teygði anga sína um helztu lönd jarðar.
Hæglátir japanskir skrifstofumenn og námsmenn
í New York eða London söfnnðu allskonar upp-
lýsingum, sem Kempei vanhagaði iim, og voru þess-
ar upplýsingar bæði hernaðarlcgáþ og stjórnniála-
legar, en auk þess voru gefnar • nánar gætíir að
öllum Japönum, sem ferðuðust erlendis.og vci þeim,
sem ekki höguðu sér eins og fyrirskipað var og
•eftir forskriftnm Kempei. I Austur-Asíu var þessi
starfsemi mjög viðtæk. Starfsmenn Kempei voru,
eða þóttust vera kaupmenn, ferðamenn, veitinga- -
menn og livað eina. Tíðum höfðu þeir einskonar
bækistöðvar í rakarastofum og símastöðvum.
Eftir uppgjöf Hongkong var farið með níig í
aðalbækistöð Kempei til yfirheyrslu, og eg var ekk-
ert liissa á því, er eg sé þar rákara nokkurn í
einkennisbúningi lögreglumanns.
Sagt er, að Kempei hafi í ranninni ekki liaft neinn
yfirboðara nema keisarann sjálfan. Allt, sem Kempei
gerði, var gcrt í nafni Sonar himinsins.
Eitt af aðalhititverkum Kempei var að hafa yfir-
sjón með skrásetningu í herinn og sjá um, að engir
kbémust hjá að gegna lierþjónustu.
Eftirfarandi skýrir bezt hversu Kempei gegndi
.skyldum í þeim efnum:
Árið 1938 afhenti bréfberi konu nokkurri bréf,
sem í var tilkynning þess efnis, að maðurinn hennar
ætti að gefa sig fram til herþjónustu. Þau höfðu
verið gcfin saman fyrir nokkrum dögum og aum-
ingja konunni datt í hug að eyðileggja bréfið og
segja ekkert um að slíkt bréf liefði komið.
Þegar vesalings maðurinn kom ekki á tiltekna
herstöð á ákveðnum tima tók Kempei til óspilltra
málanna. Kempei-menn voru sendir heim til lians
og skutu þeir manninn umsvifalaust, þar sem hann
sat að tedrykkju með konu sinni. Daginn eftir
framdi hún sjálfsmorð. Ekkert var um þetta sagt
og eklci minnzt á það í blöðunum.
Kempei-menn eru valdir úr flokki ófyrirleitnustu
og hárðsvíruðustu nýliða í hernum, og sennilegt er,
að engir hermenn í heimi l'ái eins rækilega — lirotta-
lega - þjálfun. 1 fyrsta lagi er miðað að því, að
uppræta hjá þeim alla tilfinningasemi, alla samúð
í garð annara. Þeir eru barðir og hart leiknir á
annan hátt í tíma og ótírna, og vandir á að láta
fara þannig mcð sig án þess að blikna eða blána.
Þeim er kennt að fyrirlíta allt og alla, nema, vitan-
lega, hið keisaralega veldi og kcisarafjölskylduna, —
og kennt að hlýða hverri skipun möglunarlaust
og umsvifalaust, þótt það væri að fremja sjálfs-
morð eða morð. Það er sagt um Japana, að í raun-
inni séu þeir gersneyddir því hugrekki, scm byggist
á siðferðilegum, innri mætti, og livernig œtti annað
að vera þegar þeir hafa verið vandir á skilyrðis-
laúsa hlýðni, vandir á að mögla ekki eða gagnrýna,
því að cf þeir gerðu það, yrðu þeir handteknir af
félögum sínum, því að enginn getur verið viss um,
að sá, sem stendur við lilið hans, sé ekki njósnari.
Og ekki má gleyma þvi, að Kemp'ei-menn geta tekið
menn höndum fyrir það eitt, að vera grunaður um
að ala hættulegar hugsanir, og það gildir jafnt utan
sem innan Kempei.
Árið 1936 voru afgrcidd hin hernaðarlegu leynd-
arlög, og eftir það hafði Kempei þjóðina enn reyrð-
ari en áður í allskonar viðjar. Þau lög heimiluðu til
dæmis að taka menn höndum í'yrir að hafa i forum