Vísir - 31.01.1946, Side 7

Fimmtudaginn 31. janúar 1946
V I S I R
7
Þau höfðu ekkert eldsneyti, éngin lilý föt, —
en þelta liafði ekki svo mikla þýðingu fyrir
hana. Aðalatriðið fyrir hana, var að kona Pierre
var farin til Frakkkmds og hún álti hann ein á
ný. Hann hafði elzt. Undir hárkollunni komu í
Ijós.grá hár. Hún hafði einnig elzt. En þau
höfðu orðin samgróin. Ást þeirra var eins og
Iiaustkvöld, milt og dásamlegt. Frú de Fren-
euse gerði ekki meiri kröfur til lífsins, en að fá
að lifa þarna með honum, það sem eftir var.
En nú steðjaði ógnarleg liætta að, hafði að
vísu steðjað að tvisvar áður. Pierre var Iiraust-
ur maður. Hann myndi gera það, sem réttast
væri. Ef hún gæti aðeins verið með honum þar
til yfir lyki. Ef þau mættu bæði deyja fyrir
sölnu fallbyssukú'lunni. En þessar liugsanir
gerðu liana órólega og veiktu slcap hennar, er
hún þurfti á öllu sína að lialda. Hún snéri sér
að virkisdyrunum, vafði sjalinu enn þéttar að
sér og veifaði lil varðmannsins. Hann veifaði á
móti.
SJÖTUGASTI OG NÍUNDI KAFLI.
Skipsljórinn á Midi var nýbúinn að snæða
málsverð við borð landstjórans. Hann þurrkaði
sér um munninn og hendurnar og strauk úr
skegginu á sér, beygði sig síðan fram og slétti
vandlega úr dúknum á» borðinu, sem maturinn
liafði verið framreiddur á.
Maðurinn, sem hafði verið á verði hjá hon-
um, hafði komið auga á ensku skipin, er þau
sigldu úr höfninni i Boston. Midi hafði siglt á
undan þeim og sloppið fram hjá varðskipum
óvinanna i mynninu, til þess að segja þessi ugg-
vænlegu tíðindi.
„Það var sá stærsti floti, sem eg hefi nokk-
urn tíma augum Iitið“, sagði skipstjórinn.
„Skipin virtust öll vera ný, og höfðu innanborðs
— að því okkur virtist gegnum sjónaukanna,
— þessar nýju byssur, sem útverðirnir og Indí-
ánarnir höfðu sagt frá og lýst fyrir okkur.“
„Hmm,“ sagði landstjórinn.
„Hafið engar áhyggjur, við munum halda
þeim frá mynninu,“ sagði skipstjórinn og leit
til de Bonaventure. „E fvið leggjum Afríkusól-
inni og Midi þvert fyrir mynnið, svo að við
getum heitt sem flestum byssum á móti þeim,
getum við lokað flóanum fyrir þeim, — að
minnsta kosti um stundarsakir!“
Frú de Freneuse skotraði augunum til Pierres.
Hann var klæddur gamla sjóliðsforingjabún-
ingnum sínum, sem mjög var farinn að láta á
sjá. Hann hafði þrælað í þessuín einkennishún-
ingi hina síðustu daga. Augu þeirra mætiust
og hann brosti hugsandi.
„Við flýttum okkur eins og við ættum lifið
að leysa,“ sagði skipstjórinn á Midi. „Þeir voru
svo skammt á eftir okkur, að eg býst við'þeim
hingað á næsta flóði.“
De Bonaventure sagði ekkert, en reis á fæt-
ur, heilsaði landstjóranum og bauð síðan frú
de Freneuse handlegginn.
„Eg kem eftir augnablik, skipstjóri,“ sagði
hann yfir öxl sér.
Þau gengu út úr húsinu og út á vellina innan
virkisins, og í áttina til kapellunnar. Herra de
Subercaáe virli þau fyrir sér út um gluggann
og andv’arpaði. Hann var að hugsa um konu sína
og börn heima í Fr'akklandi og lierra de Pourt-
chartrain og hina ráðherrana, sem liefðu getað
bjargað landnáminu ef þeir hefðu kært sig um.
Augu hans virtu axlir frú de Freneuse fyrir
sér og tígulegan baksvip de Bonaventure.
„Tíguleg lcona og glæsilegur maður/’ sagði
skipstjórinn á Midi.
Þau námu slaðar og horfðu upp í heiðskíran
siðdegishimininn.
„Astin mín,“ sagði de Bonaventure. „Verlu
ckki hrædd. Eg hefi oft áður tekið þátt i árás-
um.“
„En þú crt veikur maður, Pierre, veikur
vegua langvarandi skorts. Það gegnir allt öðru
máli núna. 0g,“ sagði hún skelkuð, „þeir hafa
svo mörg skip!“
Ilann þrýsti handlegg hennar þegjandi. Þau
stpðu þarna saman og liorfðu i áttina til mynn-
isins, sem var í livarfi frá virkinu og hugsuðu
um skipin, sem hrált mundu koma siglandi ut-
an af liafi.
„A’illt þú slanda á virkisveggnum, j>ar sem
eg get séð þig,“ hvíslaði hann, „og veifa tíI
mín? Þá eykst mér Iiugrekki. Þú héfir örvandi
áhrif á hvern einasta mann, sem þú horfir á
.... og eg hcfi elskað j>ig, Louise, j>ú liefir
liaft mig á valdi þínu.“
„Ilefur elskað, Pierre?“
„Eg elska j>ig, lijarta mitt“. Ilann kyssti Iiana
heitt og lengi. „Eg mun alltaf elska þig. Eg
ætla að biða, Louise. Skilur j>ú mig? Eg skal
alltaf híða, hérna úli.“
„Eg skil. Eg lield að j>að verði ekki í j>etta
sinn. Eg finn |>að ekki liérna.“
Ilún lagði liendina á hjartastað og brosti til
hans. Varir hennar skulfu og augu hennar fyllt-
ust tárimr.
„Við höfum notið j>ess, sem okkur Iangaði
mes til,“ sagði hann, „við höfum haft meira,
en ’flestir aðrir. Við höfum lifað, j>jáðzt og
elskað. Við liöfuin ekki verið ein. Við erum
ekki ein, jafnvel þó, að eg sigli á brott og þú
verðir liér. Eg flvt j>ig, og minninguna um j>ig
með mér í hjarta minu.“
„Þetta var fallega sagt,“ sagði hún. „Kysstu
mig aflur, ástiirmín, kysstu mig fast.“
Hann tólc utan um axlir liennar og j>rýsli
vörununi að mirnni hennar. Kossinn var án
ástríðu en viðkvæmur.
„Eg verð að fara,“ sagði hann fljótlega. ,,Guð
gevmi þig, Louise mín, bezlu, bugrökkustu og
vndislegustu . . . . “
,*,Uss,“ sagði liún og tók utan um liendur
hans og setli j>ær fyrir munn hans. „Guð mun
geyma mig, vinur niinn og j>ig Iíka.“
Þau horfðu hvort á annað þögul, de Bona-
venture fölur og þjáður í andliti vegna meiðsla
sinna, liún föl og niðurdregin af ótta og hræðslu
um hann.
Á KVdlWðKVNM
Iíversveg'na afhentir þú ekki skilaboSin, eins og
eg haíöi lagt fyrir þig?
Eg geröi þaö, sem í mínu valdi stóö.
Þaö sem i þínu valdi stóö ? Ef eg heföi vita'ö, aö
eg væri aö senda asna j>á hefði eg alveg eins getaö
íarið sjálfur.
Hvað skeði, eftir aö j>ér liafði veriö fleygt ú'
um bakdyrnar ?
Nú, eg sagöi j>eim aö eg værii kominn af mjög
fræg'ri ætt.
Og hvað geröu þeir þá?
Þeir báðu mig afsökunar á framferöi sínu, buöu
mér aftur inn tog fleygðu mér út um aöaldyrnar.
♦
Nefnd er hópur manna, sem yinnur þaö.á viku,
sem einir dugandi maöur gítíti hæglega afrekaö á
■einni klukkustund.
Frá mönmim og merkum atburðum:
Leynifélög í Japan,
Eftir Letvis Busch.
sínum bréfspjald mcð mynd af orustuskipi, og j>að’
þótt liann hafi keypt það i næstu pappírsverzlun.
Gamall maður — hann var um sjötugt — tók.
fréttablað og vafði utan iira skó, sem hann fóri
með til viðgerðar. Maðurinn var tekinn og barinn,
svo illa, að hann var kryþplingur það sem eftir var
æfinnar. Hver^ vegna? Vegna þess, að i fréttablað-
inu, sem hann vafði utan um skóna, var mynd af
Ilirohitho keísara. Piltur, sem var staddur í við-
gerðarstofu skósmiðsins, sagði frá ódæði því, senx
ölduúgurinii hafði framið. Kempei hældi j>essumj
pilti opinberlega sem fyrirmynd æskunnar í land-j
inu. \
Siðdegis dag nokkurn sumarið 1940 sat eg í Tokio-j
klúbbnum og ræddi við kunnan japanskan aðals-!
mann, en j>að var nýlega búið að setja nafn hansj
á „svartan lista“ hjá Kempei, og liann ]>jóst við a«V
yerða tekinn höndum þá og þegar. Eg spurði liannj’
hvort nokkuð væri unnt að gera fyrir enskan yini
miim, scm Kempei hafði tekið höndum, en EngleixU
ingur j>essi var.grunáður um njósnir.
„Ekkert, alls ckkert,“ svarðaði hann. „JafnveÚ
keisarinn sjálfur gæli ekki liðsinnt honum.“
Og hinn japanski aðalsmaður I>ætti við:
„Þér getið aðeins beðið fyrir honum, vinur minnr
beðið þess að þér eigið eftir að liitta hann á Iífi.“
En ef Japanar voru svo vel á verði sem framan-
grcind dæmi sýna, og tóku eins harðlega á „afi
brotunum“, hvað má segja um njósnastarfsemí
þeirra og framferði allt á meginlandi álfunnj
ar. (Asía).
Og ennfremur í eylöndum þeim, sem Japanaxf
liernámu allt suður undir Ástralíu ?
Innan um japanskt berlið er ávallt dreift lögreglu-
hermönnum, sem geta, ef svo ber undir, virt að:
vettugi fyrirskipanir yfirmanna, og þó eru þessiif
lögregluliérmenn aðeins undirforingjar. Þeir sjá mj
a. um það að enginn japanskur hermaður liafi i
forum sínum mynd af nánustu ástvinum — j>ví að
það gæti leitt athygli frá ást þeirra á keisaranunr
og trúnaði við hann. Þeir sjá um að cngin rán eðif
gripdeildir fari fram, fyrr en Kempei-menn hafnj
fleytt rjómann ofan af. Og þegar búið er að rænaj
og rupla taka þeir algerlega við stjórn. Innbomir
nienn, sem Kempei-menn telja ekki trausts verða,
eru teknir og skotnir eða hálshöggnir. En þeir, seiri
líldcgir eru til að koma Japönum að liði sem flugu-
menn, fá mútufé og hrós mikið. Þess vegna bcfir
Japönum jafnan tekizt að fá' í lið með sér bvers-
konar bófa og hrotta, sem aldrei höfðu liaft viljá
eða getu til að sjá fyrir sér með heiðarlegu mótij
Heimurinn fær sennilega aldrei að vita hversu
margir fangar frá löndum bandamanna og heiðarý
legir innbornir menn í hernámslöndum Japana
féllu fyrir hendi Kempei-manna, og slikra fanta,
sem að framan var lýst.
Þegar eg var i haldi í aðalbækistöð Japana til
yfirhéyrslu sá eg bifreið, sem á var lirúgað svo köll-
uðum pólitískum föngum, körlum og konum. Fólk_
j>etta var kínverskt. Það var verið að aka j>ví á
aftökustaðinn. Eftir á sá eg japönsku hermennina
hreinsa sverð sín, lilæjandi og glottandi og mec?
gle*ns og hæðiorð á vörum. Þeir voru ánægðir yfir-
„afrekinu“, sem þeir liöfðu unnið þennan morgun-
inn. Kínverjinn, sem knúinn var til j>ess að aka
bifreiðinni sagði mér, að fólkið hefði verið neytt
til j>ess að grafa sína eigin gröf.
Japanska j>jóðin hatar Kempei-menn og óttast j>á,
en mest var hatrið á þeim í liinum keisaralega hei%
en allir, sem einhver kynni höfðu af j>eim í hötuðu
þá og fyrirlitu, enda voru j>eir hlakkastir allra,
sem leigðir voru til framkvæmda ríkjandi ógnar-
skipulags, og vissulega eru þeir mcsluóíög ófyrir-
leitnustu glæpamenn í allri Austur-Asíu.
Þegar vér hugsum um leynifélög, sjáum vér fyrir
hugskotsaugum vorum „illa mcnn og svarta“, og er
einn miklu verstur og gáfaðastiu*, cn beitir gáfum
sínum í þágu hins illa, er afburðamaður í að skipur
leggja glæpi, og kcnnir hér áhrifa frá leynilögreglu-
sögum Sir Arthurs Conán Doyle. Já, fyrir mörgum
mun koma fram mynd af dr. Moriarty, en sami-