Vísir - 02.02.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 2. febrúar 1946
V I S I R
7
Einhver hávaði að haki þeirra kom í veg
fyrir að frú de Freneuse svaraði undir eins.
Indíáni kom hlaupandi til þeirra. Hann 'rétti út
höndina, en í lienni hélt liann á pappírsblaði. j
Ilerra de Subercase horfði á það og leit síðan
á frú de Freneuse. Iiún las út úr andliti lians.
„Fréttir?“ sagði hún, og átti erfitt með and-
ardráttinn. „Að lokum! Afríkusólin. í*að er þá
útkljáð ?“
Indiáninn byrjaði að tala sitt eigið tungumál,
áður en herra de Subercase gat komið í veg
fyrir það. Fr de Freneuse hlustaði og breyttist
svipur hennar er h.ann talaði. Á andlit hennar
féll skuggi sorgar og reiði.
„Yeslings litli drengurinn!“
Landstjórinn sagði sendiboðanum að hverfa
á brott. Hann leiddi frú de Freneuse afsíðis.
„Veslings Paul-Marie,“ sagði hún liægt, og
strauk hendinni um augun. „Hann var svo in-
dæll drengur“. Hún krossaði sig. „Hann var að
nema guðfræði, þar sem hann var ekki nógu
gamall til þess að verða hermaður. Núna . .. .“
„Hann lét lífið fyrir Frakkland,“ sagði land-
stjórinn. „Þjónn!“
Þjónninn kom hlauþandi og heilsaði kurt-
eislega.
„Það er flaska af koníaki í skápnum undir
leynistiganum,“ sagði landstjórinn. „Náðu i
hana.“ . ■ | jj |'|||
jyiann aðstoðaði frú de Freneuse við að setj-
ast. Þegar koníakið lcom, helti hann i glas
handa henni. Hún drakk úr því, án þess að
hugsa, en datt eitthvað skyndilega í hug og
liætti.
„Ilanda þeim særðu,“ sagði liún. „Og yður.
Eg þarfnast þess ekki.“
„Segið herra de Freneuse að koma hingað,“
skipaði landstjórinn. Frú de Freneuse andvarp-
aði. Þegar hinn hái og granni ungi maður stóð
auglit til auglitis við hana, sagði hún:
. „Bróðir þinn, Paul-Marie, var lekinn til fanga
af Iroquoisunum og drepinn. Hann var í
munkaklæðum. Þeir héldu hann vera prest.
Hann, — hann dó karlmannlega.“
Landstjórinn yfirgaf herbergið og skildi þau
eftir ein. Ungi liðsforinginn fölnaði og horfði
utan við sig á móður sína.
„Eg verð að fara,“ sagði liann eftir augna-
blik. „Englendingarnir eru um það bil að ganga
á land. Við getum séð þá frá virkisveggnum.
Menn, menn, menn, skotfæri, byssur, matvæli.
Þeir hafa svo sem nóg af öllu, þessir bölv ....
Englendingar. Þú verður að fyrirgefa mér,
móðir mín. Mér þykir leitt að heyra þetta með
Paul-Marie. En hann er laus úr öllu þessu
vafstri núna.“
Hann hikaði. „Biddu guð að blessa mig.“
Hún blessaði hann í skyndi og signdi hann.
Síðan sat liún hreyfingarlaus, meðan hávaðinn
úti fyrir jókst stöðugt.
„Eg vildi óska þess,“ sagði hún, „að við Paul-
Marie hefðum verið betri vinir.“
Hún minntist þess, er hann liafði hrækt á
hana. Ilún strauk höndunum yfir varir sér.
Henni fannst dauði hans ekki eins sár og dauði
Gervais hafði verið. Antoine var í Kehec hjá
frænku sinni og hafði vafalaust enga hugmynd
um, hvað hér var að ske. Hún þurrkaði sér um
augun og byrjaði að undirbúa kornu þeirra, er
særðust. Dahinda var að elda lcrákurnar.
„Það munu margir verða sárir, Dahinda, og
nóg að gera. Þeir eru allir þegar veikir af liungri
og skorli. Þetta er ekki styrjöld, heldur fjölda-
morð. En landstjórinn segir, að við verðum að
berjasl.“ . . . : ; ; " ; , tJ:,
Frá mönnum o? merkum atburðum:
Daliinda kinkaði kolli.
Þær unnu verk sín þegjandi, en hlustuðu á
hávaðann úli fyrir. Það var byrjað að skjóta af
byssujn virkisins. Ensku skipin svöruðu með
því að skjóta á virkið. Brátt byrjuðu smáhópar
óvinanna að gera árásir á hina þreytlu menn, er
virkið vörðu. Frú de'Freneuse var að hugsa um
son sinn, sem nú var að berjast. Hún virtist
engurn takmörkum bundin, grimmd mann-
anna. Hún Iiugsaði um Afríkusóliua og de
Bonaventure, sem nú var unt borð í henni og
hugsaði unt ekkert annað. Dag og nótt hugsaði
hún unt liann, hvort sent hún svaf eða var að
hjúkra þeim, senr særzt höfðu.
Henni þólti leilt að Paul-Marie hafði dáið,
en Itún gleymdi honunt. Hann var kominn úr
þessum lieinti og var vafalaust í Paradís. Henni
hlýnaði um hjartarælurnar við að hugsa unt
það. Hugsanir hennar snérust aftur unt Pierre.
Óvissan var verst. Ilún neyddi sjálfa sig til þess
að hugsa um vinnu sína. Særðir menn voru
bornir inn. Dahinda hélt á kertinu, meðan hún
aðgælti sár þeirra. Henni fannst einkennilegt
að sjá rautt blóð renna út úr þéssum beina-
grindum. Hún beygði sig yfir fót eins varð-
mannsins, sem hafði fengið skot í hann. Hún
dró út byssukúluna, en Dahinda hélt honunt
föstum á nteðan. Aftur beindust lmgsanir heitn-
ar að Afríkusólinni.
ÁTTUGASTI OG FYRSTI KAFLI.
Að morgni liins áttunda dags umsátursins,
voru lil 14 kúlur,fyrir hverja hyssu verjend-
anna, engin matvæli og fjórar tunnur af drykkj-
arvalni. Fimmtiu og fjórir menn voru særðir
í virkinu, en Eitglendingarnir gátu með engu
móti gengið úr skugga unt eynidarástand liins
untselna liðs. Þeir ltöfcðu sex sinnunt verið
hraktir frá virkisgarðinum. Hingað til höfðu
þeir ekki gert neinn usla á mannvirkjum í
landnáminu, ekki kveikl í liúsunt eða eytt ökr-
unum. Allri árásinni var bcint að virkinu sjálfu.
Fallbyssuskotunum frá einsigldu skútunum
og freigátunum á flóanunt var eingöngu beint
að heriiaðarmannvirkjum, örvar Iroquoisánna,
sent stundunt voru eitraðar, féllu seiit skæða-
drifa á virkishúa, er þeir sameinuðust í vörn-
inni, árásarsveitir gerðu hvað .eftir annað á-
ltlaup á virkisgarðinn og var þá oft barizt í ná-
vígi. Ilver franskur hermaður var á verði i
tólf tíma samfleytt. Frú de Freneuse gekk með-
al hinna særðu og gerði það, sem hún gat,
til þess að létta kvalir þeirra. Aðeins ein hugs-
un komst að í liuga hennar:
A KVdlDV'ðWm
Ilafiö þér nokkra hugniynd unt, hvernig maöur
getur reiknaS út kostnaSinn viS aS lifa nú á -dög-
um ?
Já, þér skuluS taka laun ySar, hver sem þau
kunna aS verSa og bæta 25%, við þau, þaS er allt
og sumt.
Minnsta kapella í heimi er í Bandaríkjunum.
Hún er helguS Maríu GuSs móSur og er svo litil.
aS söfnuðurinn verSur aS standa utan dyra, til þess
aS hlusta á prestinn.
«*■
AfsakiS mig, lögregluþjónn, en getið þér ekki
sagt mér hvar eg er?
Jú, jú, þér eruö staddur á horni Austurstrætis og
Pósthússtrætis,. ., ,, j
SleppiS : smáátriðununi, i hvaSa • borg er eg ?
Leyniiélög i Japan.
Eftir Lewis Busch.
Eilt sinn bað liann milljónamæring um lán að
upphæð 100.000 ycn. Milljónamæringurinn spurði
um tryggingu.
Toyaiha tók upp lmíf og skar af sér litla fing-
urinn og sagði:
„Hér er trygging sú, sem Mitsuru Toyaijia læt-
ur i té.“
Ilann fékk lánið.
Það var félagið „Svarli drekinn“, sem hóf áróð-
ur mikinn i Japan gegn Gyðingum hvarvetna um
heim og frímúrurum einnig. Það var Nobutaka Shi-
oden herdeildarforingi, sem hafði forystuna í þess-
um áróðri og sákaði Gyðinga og frímúrara um
hverskonar óknytti og allt illt. Einhver mikilvirk-
asti og áhrifamesti samstarfsmaðtfr dreka-manna í
blaðaheiminum var Ichiro Tokutomi, sem vann hjá
fréttahlaðinu Osaka Mainichi og skrifaði daglega í
það lieilan dálk, þar sem hann hellti úr skálum
reiði sinnar yfir Breta og Bandaríkjamenn og sví-
virti þá á hverja lund, Hann livatti landa sínæ
til að uppræta öll brezk og amerisk áhrif í Japan.
Ofsóknaræði hans birtist m. a. í því, sem hann kall-
aði liin illu álirif enskrar tungu á japanska liugsun.
Árum saman reyndi hann, árangurslaust, að koma
því lil leiðar, að hætt væri að kenna ensku i jap-
önskum skólum.
Við keisaralegu liirðina var Hiranuma barón liiim
„ágætasti“ fulltrúi Svarta drekans, en hann var unr
skeið innsiglisvörður, þótt það væri vel kunnugt,
að Hirohito geðjaðist aldrei að honum.
Enginn Japani gat verið viss uiri, að hann mundi
sleppa við að vera háður eftirliti þessara íeynifé-
laga. Og ef til þess kom, vissu þeir brátt allt um
stjórnmálaskoðanir lians, tekjur hans og allt fram-
ferði. Og liver Japani var i rauninni „dæmdur mað-
ur“, ef hann gerði eitthvað, sem gat talizt bera vott
um skort á ættjarðarást.
MacArthur licfir fyrirskipað, að leysa skuli upp
Kempei og aðrar skyldar stofnanir og félög.. Að því
cr Kempei snertir, verður það ekki auðvelt. Þetta
er í rauninni vandamál, sem Japanir verða sjálfir
að leysa.
Það verður að koma Japönum í skilning um það,
að þar til búið er að framkvæma þessar fyrirskip-i
anir og uppræta með öllu störf og áhrif leynifé-j
laganna, verða bandamenn að hafa áfram her manni
í Japan. j
Mikilí fijallgöngumaður.
G. H. Leigh-Mallory og Andrew Irvine fórust árið
1924 á Mount Everest, eftir aö þeir höfðu klifiÓ
hærra en nokkrir menn aðrir fyrr eða síðar, að því
er vitað er. — R. L. G. Irving hefir skrifað unl
George Leigh-Mallory á þessa leið.
Eg liafði þann heiður að verða til að vekja ásf
Georgc Mallory á fjöllunum. Og nú skal eg scgjá
yl^kur hvernig i þessu liggur. Þið vitið öll hvernig
barn liagar sér, þegar það hcfir uppgötvað eitthvað:
eða fundið eitthvað, sem þvi finnst dásamlegt og
vekur furðu þess. Það hleypur til einhvers annars
barns, einhvers leikféþigans og segir: „Sjáðu hvað
eg fann!“
Eg var þetta barn. Eg er enn barn, þótt eg sé
næstum sjötugur — þegar eg er uppi í fjöllunum.
Eg man sérstaklega eftir einni uppgötvun. Það
var í fyrsta sinn, sem eg kleif Mont Blanc, sem
er hæst og tignarlegast Alpafjallanna. Eg liafði beð-
ið þrjá daga og fjórar nætur í kofa nokkrum, því
að stormur gcisaði og skýjabólstrar huldu tindana.
Loks rofaði til og mér lannst þeir kinka kolli til
mín og kalla mig á fund sinn. Og eg lagði af stað.
Loks nálgaðist cg hátindinn. Eg var staddur á skafli.
Allur hátindurinn var þakinn nýföllrium snjó. Eg
var einn i þessari fjallgöngu. Mér fannst eitthvað
draga mig til sín mcð ómótstæðilegu afli, liærra,;.
upp á við i ómælilega víðáttu bláhiminsins yfir mér.
Og allt í einu varð eg svo ósegjanlega þakklátur.
Hin fagra útsýn lieillaði mig syo gersamlega, að:
mér gleymdist allt annað. Hafi eg verið hreylunn